David Bowie - 1.Outside (1995)

Black Tie White Noise was een (redelijk) opstapje naar Outside. Bowie werkt weer samen met Brian Eno en het werpt (weer) vruchten af. Een hele sfeervolle plaat - een behoorlijk creepy sfeertje wel te verstaan - met geweldig vernieuwende muziek. Alleen die 'segue' stukjes tussendoor mochten van mij weggelaten worden. Natuurlijk is het wel grappig en het draagt bij aan de sfeer, maar geef mij maar de muziek. Echte minpunten staan er niet op, het is een hele lading ijzersterke songs. Uitschieters zijn (van beste naar minder, alleen gebruik ik het woord minder niet graag want het is allemaal geweldig, maar je snapt wat ik bedoel) The Motel, I'm Deranged, Strangers When We Meet, No Control, The Heart's Filthy Lesson en Outside. Na 15 jaar slaagt Bowie er weer in om een meesterwerk te maken, hoewel er in de tussentijd ook genoeg leuks was).

Geweldige immitatie van Ginger Baker doet Bowie op "Segue - Algeria Touchshriek" met een vette knipoog naar Cream's "Pressed Rat And Warthog" (vooral de Cream reunion-versie, wat heel frappant is daar die een stuk later is opgenomen dan deze plaat van Bowie).

Ook in "Afraid" op "Heaten" verwijst Bowie subtiel naar het nummer "God" van "John Lennon" (I believe in Beatles). Kent iemand meer van dit soort immitaties/verwijzingen naar songs van collega artiesten? Ben wel benieuwd of ie dat vaker heeft gedaan.

In het nummer Young Americans gebruikt hij een stuk van het Beatles nummer A day in the life. ( I read the news today o boy)

Leuke post, Echoes. Die dingen had ik er zelf nooit uitgehaald.

Op Hunky Dory verwijst hij vrij duidelijk naar Andy Warhol en Bob Dylan.

Wat een positieve reacties op outside. Ik herinner mij nog goed dat het album werd gekraakt en weinig gesmaakt. Maar ik was één van die weinige tieners die het toen al een fantastische plaat vond. Elk nummer en elk tussendoortje. Ok je kan altijd iets beter of wat minder vinden maar wat een plaat. Ongelooflijk. Vandaag nog altijd even mooi, verontrustend en eigentijds.

Ben zo´n Bowie fan van de oude garde. De jaren 70 albums draai ik nog steeds erg veel. In 1983 stond ik in de rij voor het concert in de Kuip. Let´s Dance was toen net uit, en de opwinding was groot. Daarna volgde Tonight, een absoluut dieptepunt en leek het nooit meer goed te komen met de oude meester. Net als bij Prince verloor ik Bowie toen volledig uit het oog. Dit album is uit 1995 en nu, 15 jaar na dato, beluister ik hem pas. And again and again. Want wat is dit een verbluffend goede Bowie. Moraal van het verhaal, blijf je oude helden altijd trouw.

Ik dacht eerder aan: een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken

Wat een ontdekking, dit Bowie album! Fantastisch dat de pianist van Aladdin Sane opnieuw achter de vleugel wordt getrokken voor een aantal mooie en/of tegendraadse pingelpartijen, die vaak een fijn contrast vormen met de dubbeldikke arrangementen.

Mike Garson over het werken aan Outside:

Hallo Spaceboy kende ik alleen van de PSB-remix, maar het origineel beukt die remake nietsontziend aan de kant. The Motel begint aarzelend maar kent een uitstekende climax. Afsluiter Strangers When We Meet lijkt een vreemde eend in de bijt want al eerder opgenomen voor Buddha of Suburbia, maar ik reken deze versie tot het beste wat hij in de jaren '90 heeft opgenomen. Verder kent het album ook wat zwakke momenten zoals Wishful Beginnings en de vervreemdende Segues, maar als concept inclusief boekwerkje is het zeker geslaagd te noemen. En dit is zo'n album dat bij elke draaibeurt alleen maar beter wordt, het duistere klankenlandschap van Eno is er een om langzaam te ontdekken.

Voor het eerst met deze duistere kant van Bowie kennisgemaakt in de cinema, tijdens de generiek van de geweldige film Se7en, toen The Heart's Filthy Lesson over het scherm kwam knallen. Schitterende, duistere sfeer (het eerste figuurlijk, om tegenstrijdigheden te vermijden).

David Bowie's stem is ook uiterst geschikt voor zulke fratsen - sowieso hou ik over het algemeen meer van zijn hardere nummers - en het geflirt met D'n'B en harde beats werkt wonderwel. Hallo Spaceboy is nog zo'n knaller. Vergeet de Pet Shop Boys Remix (alle respect voor deze 80's iconen), de heavy ongekuiste albumversie blaast u gewoon omver. En - dit bewijzen de BBC Sessions van de goede man - het is een nummer dat zelfs ietwat gestript volledig overeind blijft. Andere kleppers op deze cd: Strangers When We Meet en We Prick You.

De vocoder/autotune-achtige interludiums had hij gerust achterwege mogen laten, maar ik ben bereid hem die kleine pleziertjes te gunnen. Morgen wordt deze woudreus immers alweer 65, moge zijn wortels zich stevig verankerd houden, en zijn takken in het wilde weg blijven uitgroeien.

****

Prima revancheplaat t.o.v van Black Tie White Noise, wel een donkere sombere plaat.
Uitschieter vind ik The Motel een prachtig opgebouwde song met een mooie climax, maar ook Outside, Hearts Filthy Lesson, Hello Spaceboy, I"m Deranged , Thru the Architects Eyes & Stranger When We Meet kunnen mij bekoren.
Kostte wel enkele luisterbeurten om dit ( concept ) album te doorgronden.

Toen deze plaat uitkwam was ik mijn interesse in Bowie al jaren kwijt. Toevallig dat ik de plaat toen hoorde, ik had Bowie sinds Heroes niet meer zo intens en creatief gehoord. Daarna heb ik de ´Bowie draad´ weer opgepakt. De mooiste nummers zijn met moeite naar 3 terug te brengen. Outside, No control en Thru' These Architects Eyes springen er voor mij uit. Het enige minpunt vind ik die gesproken tekst tussen de nummers door, het begint te irriteren.

Wordt mijn volgende Bowie. Recentie volgt in nabije toekomst.

Met dit album was David Bowie weer helemaal terug op een artistiek geweldig level.
Na de teleurstellende jaren 80, zijn onbegrepen Tin Machine avontuur, en het nog net niet helemaal geslaagde Black Tie White Noise, is 1Outside een ambitieus conceptalbum waar tevens Brian Eno weer van de partij is.
Geen makkelijke kost, bij vlagen zelfs loodzwaar en grimmig, maar de strakke moderne produktie is voorbeeldig.
Misschien wel Bowie's zwaarste album ooit. De vergelijking met Low en Heroes gaat een beetje mank, omdat die albums heel anders in opbouw waren en het zware fragmentarische gedeelte zich pas halverwege aandiende.
Hier gaat Bowie vanaf het begin los met donkere electro-rock, vaak wanhopig en agressief (Hello Spaceboy) hij stoeit met wat avant garde, maar ook gas terugnemend in het schitterende Motel.
Muzikaal zeer hoogstaand, met een aparte vermelding wat mij betreft voor pianist Mike Garson ,die tussen al het gebodende een prachtig staaltje piano tentoonstelt.
Een conceptplaat met vervormde stemmen en sequencers, Bowie draait zijn hand niet om hier voor wat extra impact.
De nummers lopen naadloos inelkaar over en pas op het einde van het album wordt het iets lichter van toon en openbaren zich wat funky invloeden.
Het is net als veel albums van Bowie een album die zijn geheimen niet snel prijsgeeft en vergt wat geduld, maar is dit ook niet de kracht van Bowie ?

Een album die net als veel van zijn betere 70's werk nog altijd fier overeind staat. Een tijdloos album die wat mij betreft moeiteloos tot zijn betere werk behoort.

Vandaag samen met de cd Next Day binnen gekregen; wat een meesterwerkje is dit!

Wordt steeds beter na meerdere luisterbeurten. Ik vind dit 1 van zijn beste albums.

Dit album heb ik links laten liggen omdat ik het destijds moeilijk te verteerbare kost vond.

Nu kwam ik m tegen voor weinig, en besloot om m toch mee te nemen, aangezien ik toch erg nieuwsgierig naar werk van Bowie ben plus het feit dat ik zelf ook wat jaartjes ouder ben, en het misschien nu wel weet te waarderen.

Dit laatste is dus ook het geval! Wat een mooie plaat is dit zeg! Niet iets wat je zomaar opzet, maar echt voor moet gaan zitten en lekker aandachtig luisteren!

Blij dat ik dit toch nog een kans heb gegeven! Beter laat dan nooit!

Dit album is gewoon griezelig geniaal. Zou dit de reden zijn dat de muziekcritici het niet doorhadden toen het uitkwam? Misschien waren ze teveel blijven hangen in zijn mindere periode, of was dit gewoon te moeilijk? Gelukkig komt er steeds meer waardering voor Out-Side.
Beter laat dan nooit.

Teveel duistere hoogtepunten om op te noemen. Alleen strangers when we meet is een buitenbeentje in het geheel, maar wel een goed buitenbeentje.

Hij tript 'm rustig in 2007.

Ik vind Pet Shop Boys trouwens wel chill.

Na de voorzichtige opbouw bij Black Tie, White Noise, weet Bowie weer eens ouderwets te overrompelen met dit 1.Outside. Strak geproduceerd, verrassend, duister, boeiend en meeslepend, zijn woorden die voor mij hier wel bij passen. Bowie's stem die zich toch voor velerlei doeleinden leent, doet het ook bij dit concept ook geweldig. Waar het bij Black Tie, de drumcomputers nogal eens de overhand nam, zonder echt een meerwaarde er aan te geven, is dat hier geenszins het geval. Het klinkt vol en toch weer ruimtelijk, donker maar ook sferisch. Idd. geen album om eens tussendoor op te zetten, maar echt iets om voor te gaan zitten, biertje of wijntje voor je neus en gestrekt op de bank. Het is geen album dat is blijven hangen in de jaren negentig, maar ook nu goed meekan, juist door de eigenzinnigheid die Bowie past, soms ook ondersteund door goede muziek partners (Eno) en ook de piano van Garson levert een belangrijke bijdrage aan de ervaring van het geheel. Bloc Party meets Scott Walker. Dat het destijds niet echt aansloeg zal ws. met de relatieve ontoegankelijkheid te maken kunnen hebben. Van alle Bowie albums is dit misschien wel degene die de meeste tijd vraagt om door de huid te dringen, maar eenmaal onder de huid en met de volume open, pulseert die dan ook helemaal door je lichaam. een totaal ervaring zoals Kid A ook voor mij is.

Ja, prima uiteenzetting waar ik mij ook grotendeels bij aansluit. Door de jaren heen wellicht wat meer gewaardeerd dit album.
Het is in ieder geval een plaat waar de spanning en de onvoorspelbaarheid is teruggekeerd.
De bedoeling was dat Bowie (met Eno) de eerst komende jaren met vervolgalbums op de proppen zou komen.
Daar kwam uiteindelijk niets van terecht. Bowie kennende verslapte kennelijk de aandacht hiervoor.
Het is uiteindelijk wel 1 van Bowie's meest ambiteuze albums. Sferisch, duister en bij vlagen grimmig.
Bowie's beste sinds Heroes wat mij betreft.

Het plan was om vanaf 1. Outside die in 1995 uitkwam, tot het jaar 2000 ( wat toen nog sciencefiction leek ) ieder jaar een outside cd uit te brengen, vandaar de 1. aanduiding. De platen, een triologie moest het worden, met mooie duistere muziek zal ons, de luisteraar, naar het nieuwe millenium begeleiden. Een ambitieus plan van Bowie.
Maar helaas flopte 1. Outside commercieel enorm en werd de cd toentertijd behoorlijk lauw ontvangen waardoor het hele concept de koelkast in verdween.

Zonde eigenlijk. Had best interessant kunnen uitpakken.
Ik wist eigenlijk niet dat 1Outside geflopt was.

In Candidate (van Diamond dogs) zingt hij "On the street where you live", en in Modern love (van Let's dance) zingt hij "Get me to the church on time" -- ik weet niet precies wat Bowie met My fair lady heeft, maar allebei die regels zijn titels van liedjes uit die musical. Altijd frappant gevonden.

Nog eentje: op het einde van het titelnummer van Aladdin sane citeert hij On Broadway van de Drifters. Maar Bowie's behoorlijk brede kennis van en interesse in (pop)muziek kennende zullen er nog wel veel meer verwijzingen in zijn muziek zitten. Ik was net van plan z'n hele oeuvre weer eens te draaien, en ik zal er voor de grap eens op letten (in de hoop dat ìk dan ook genoeg kennis van (pop)muziek heb om ze ook te herkennen natuurlijk...).
 

1.Outside werd door de pers gunstig ontvangen en de oude Bowie-fans waren opgetogen over dit album. Commercieel was het inderdaad geen groot succes, voor het mainstreampubliek anno 1995 was dit album te experimenteel.

Ik heb toen ook een paar hele slechte recenties gelezen naast een paar lovende overigens.
Probleem voor Bowie was dat zijn oorspronkelijke fans na Scary Monsters af haakte. Bowie veranderde van een cult figuur in een aalgladde jup.
Vanaf Lets dance kreeg hij héél veel nieuwe fans daarvoor in de plaats. Maar die waren niet zo trouw aan hem. Het waren fans die van de ene naar de andere hit act hopte. Toen hits uitbleven voor Bowie, vanaf 1986, begonnen de 'nieuw' garde fans hem los te laten. En zijn oorsproinkelijk jaren 70 aanhang keerde niet meer terug,Waardoor Bowie een beetje eenzaam leek.
Een wereldster van de orde van Stones en McCartney met het grote verschil dat van Bowie nauwelijks meer platen werden verkocht en zijn concerten niet meer uitverkocht raakte.
Pas met The next day verkoopt hij weer zoals je mag verwachten zoals bij iemand van zijn allure. Heel slim van hem om zich 10 jaar helemaal onzichtbaar te maken, marketing technisch gezien dan.

Marketingtechnisch gezien misschien wel, al zou hij veel meer verdiend hebben als hij gewoon was blijven touren.

Voor het geld hoeft hij het al jaren niet meer te doen

Toen ik dit album bijna twintig jaar geleden leerde kennen was ik er bijzonder blij mee, want eindelijk maakte Bowie weer eens een plaat die voor mij zonder voorbehoud van hetzelfde niveau als zijn briljante jaren-zeventig-albums was, met als kers op de taart de aanwezigheid van Mike Garson, voor mij een legendarische naam sinds zijn mindblowing pianosolo op het titelnummer van Aladdin sane weer twintig jaar eerder. Nu, al die jaren later, is er toch iets van de pracht verloren gegaan: het geheel doet een beetje klinisch aan, de praatstukjes halen de vaart eruit en maken het album wat fragmentarisch, en 74 minuten topzware muziek is gewoon een beetje te veel van het goede.

De hoogtepunten blijven fantastisch: het titelnummer dat me vanwege de wanhoop een beetje aan de sfeer van Diamond dogs doet denken, het bonkende Hallo spaceboy, het kronkelende The voyeur of utter destruction (prachtige titel ook) en het slotnummer (een verbeterde versie van een track die ook al op Bowie's soundtrack voor The Buddha of Suburbia uit het jaar hiervoor stond). Nog steeds een goede plaat, maar voor mij niet meer het verpletterende meesterwerk waar ik het toen voor hield.
 

Van al de albums dat Bowie gemaakt heeft beginnende 1983 tot 2013 is dit het beste. Misschien niet zo makkelijk herluisterbaar als andere toppers in die jaren (denk aan The Next Day, Heathen), maar eens je het weer opzet een zeer creatieve, wijlen funky maar duister en angstaanjagende plaat.