David Bowie - 1.Outside (1995)

Dattem dus - zoiets wordt ook wel "the test of time" genoemd, net zoals bij het heropbloeien van oude liefdes Zoals wanneer je (al dan niet toevallig) Unknown Pleasures opzet en na de vijfde seconde in het intro zie je bij iemand al de "blik van herkenning" verschijnen.

Dit is voor mij het ultieme Bowie album. Alles wat voor mij Bowie Bowie maakte is in dit album.
Zwart Ster is een mooie nalateschap, maar mist voor mij de spanning en vonken die mij hier wel raken.

ik ben het met jou eens, ik ken de belangrijkste albums van bowie ook nog maar kort, maar weet nu al in welke volgorde ze mijn favorieten en dus voor mij de beste platen zijn. Zoiets hoeft echt niet jaren te duren. En duurt het wel jaren dan is je persoonlijke situatie vaak veranderd waardoor je weer anders denkt en je stemming anders kan zijn dat je weer tot een compleet ander oordeel komt.

Deze plaat vind ik wel aardig maar hij duurt mij gewoon te lang, mijn favoriet is dit dus nog lang niet, misschien ooit, maar misschien ook wel nooit. Ik ken nu 6 platen van bowie nog maar kort, en mijn favorieten zijn inde deze volgorde:

1. Ziggy stardust.
2. Low.
3. Stationtostation.
4. Heathen.
5. Heroes.
6. 1.outside.

Verder ken ik geen studio albums van bowie, kan zijn dat er nog wat bijkomt, of dat de komende jaren de volgorde veranderd.

Dat heb ik dan toch weer andersom. Een meer dan uitstekend album hoor, maar heel erg raken doet het net niet waardoor het blijft steken op een welverdiende 4*.
Ik ervaar wat afstand tussen dit album en mezelf. Nu de superlatieven de laatste tijd enorm de kop op steken ben ik het weer vaker gaan draaien (begon ik mee in de week voordat Blackstar uit zou komen en Bowie overleed). Vandaag weer gedaan. Maar nee, ik hoor er geen 5* in.

Liefhebbers zouden eens achter de recent (in FLAC) gelekte Leon Suites aan moeten gaan. Dit album is daar uiteindelijk uit voortgekomen. Zeker één van de meest interessante projecten die Bowie ooit heeft gemaakt.

Stijn_Slayer

Hieronder is mijn recensie te zien zoals ik 'm geplaatst heb op http://leosbloghuis.blogspot.nl/

In 1995 was dit het album waar ik Bowie eigenlijk links liet liggen. Ik had de voorganger David Bowie - Black Tie White Noise (1993) nog gekocht, en vond dat een aardig album, maar wat hij nu op de markt bracht was echt onbegrijpelijk wat mij betreft. Ontoegankelijk, raar en vervelende plaat. Dat was hoe ik de plaat destijds vond. Moet ik er wel bij zeggen dat ik in een platenzaak werkte, en een cd als deze is niet te draaien in de winkel, want hiervoor moet je gaan zitten. Klanten zouden dit veelal ook niet waarderen waarschijnlijk. Die reden heeft het gemaakt dat ik deze plaat, en Bowie ook een jaar of 5 heb gemeden. Ongelofelijk jammer natuurlijk, want ik liet een enorme beauty liggen. Gelukkig heb ik die schade wel weer ingehaald, en inmiddels beschouw ik deze plaat als Bowie's mooiste werk.
Ook is dit de herenigde samenwerking met Brian Eno. Ik ben geen liefhebber van de man zijn muziek (solo en met Roxy Music maar als producer kan ik veel dingen goed waarderen.
De hoes is ook prachtig, een schilderij van Bowie. Wat ik niet wist, is dat het zijn van zijn eigen hand komt. Behalve fantastische muziek maken, had hij dus ook nog schilder talenten.
Ik ga met deze recensie niet in op de inhoud van het concept album, want daar is al heel veel over geschreven en te vinden op het net. Ik ga mijn gevoel bij de nummers beschrijven. De segues laat ik weg bij deze beleving, want dat hoort meer bij het concept van het album.
Ik heb inmiddels vele versies van het album in bezit gehad, weer verkocht en opnieuw aangeschaft. Op vinyl was het album tot voorkort alleen verkrijgbaar met de hoogtepunten (op één plaat) en dat was toch een soort van verminkte versie wat mij betreft. Gelukkig kwam er dit jaar (voor zijn dood) nog een dubbel vinyl versie uit in de USA. Dus eindelijk had ik wat ik wilde. Het kost wel wat, maar dan heb ik ook iets moois in handen. Tevens heb ik de dubbel cd versie uit 2004 omdat deze wat extra tracks bevat die ik ook graag wilde hebben.

2.Outside (4:04)
Een ingetogen begin van het album. De muziek klinkt wat onheilspellend, en Bowie zingt in het begin rustig. Naarmate het refrein dichterbij komt gaat Bowie harder zingen, en dat sleurt me keihard mee het nummer in. Het lijkt erop dat er een soort van stemvervormer op de vocalen van Bowie zijn gezet (heel licht) maar dat past mooi bij het nummer. De opener is een belofte naar heel veel moois!

3.The Heart's Filthy Lesson (4:57)
De pompende bas van dit nummer is enorm verslavend. Het nummer is heerlijk donker, en tegendraads zoals het Bowie betaamt, maar wordt nergens vervelend. Sterker nog, het is een enorm verslavend nummer! Het subtiele piano spel van Mike Garson is mooi weggestopt op de achtergrond, maar hoor je net goed genoeg zodat het constant de aandacht trekt. Het nummer is te horen tijdens de aftiteling van de (fantastische) film Se7en (1995) - MovieMeter.nl. Een passendere song hadden ze niet kunnen vinden voor deze film!

4.A Small Plot of Land (6:34)
Ook hier mag Mike Garson zich uitleven. Een jazzy pianospel wordt gecombineerd met een funky drum. Het lijkt niet goed bij elkaar te passen, maar toch smaakt het lekker. Als Bowie zijn stem dan laat horen lijkt het of hij de vocalen eerder heeft opgenomen dan het nummer. Hij zingt langzaam, alsof het ritme er niet bij past. Maar wat is dit weer prachtig. Hoe Bowie het doet weet ik niet, maar een vreemde combinatie wordt als geheel echt een parel. Alles in dit nummer vraagt om aandacht. Het is een track die ik vaak wil luisteren. In het refrein klinkt Bowie schor, dat vind ik erg mooi. Het past bij het complete pakketje.

6.Hallo Spaceboy (5:14)
Een van de redenen om het album links te laten liggen was deze versie van het nummer. Ik kende de remix van de Pet shop boys, en die vond ik erg goed. Ik kocht de cd single ook. Deze versie is veel rauwer, harder en (natuurlijk) veel beter. Ik was er destijds duidelijk niet klaar voor. De PSB remix is overigens wel erg knap gedaan, want het was gewoon een hele dikke hit voor Bowie, en bracht hem terug in de hitlijsten. De PSB hebben het nummer drastisch veranderd, maar de essentie van het nummer is toch wel netjes hetzelfde gebleven. Toch knap. Leuk detail is dat de PSB versie Major Tom weer terug in tot leven wekt, dat is in deze originele versie niet het geval. Dit nummer vraagt erom om de volume knop drastisch omhoog te draaien, en de buren lastig te vallen.

7.The Motel (6:50)
Weer een onheilspellend intro. Mooi traag, De stem van Bowie wordt ondersteund door een vertraagde versie van zijn stem. En Garson zorgt samen Yossi Fine voor een prachtig muzikaal werkstuk. Dit is puur genieten. Het moment van de inmenging van de rimtsectie is kippenvel! 'There is no heaven, and there is no hell zingt Bowie, en dat wordt p de achtergrond gevolgd door de vertraagde stem. Garson speelt met zijn piano kunsten weer een fantastische hoofdrol. Wat een muzikant is die man. Het nummer bestaat eigenlijk uit drie delen, de start, zonder ritme sectie, het 2e deel met ritme sectie, en het derde deel met een hardere ritme sectie, en een bijna schreeuwende Bowie.Dit is pure kunst, absoluut één van de (vele) hoogtepunten van dit album.

8.I Have Not Been to Oxford Town (3:49)
Een iets toegankelijker nummer, maar Bowie zingt op het randje. Maar weer op een prachtige manier. Bij het refrein is alles zoals het hoort en hebben we te maken met een ware meezinger. Mede door het ritme een erg aantrekkelijk nummer. Het funky gitaarrifje maakt het netjes compleet. Een wat vreemde eend in de bijt op deze plaat, maar een zeer prettig nummer.

9.No Control (4:33)
Wat meteen opvalt bij dit nummer is de bijzondere drum sound. Het "sissende" geluid vind ik heel erg verslavend. Het trekt me enorm hard het nummer in. Heel ver weg op de achtergrond lijk ik een sirene te horen, het hele nummer door. Ingetogen zang van Bowie (meerdere stemmen samengevoegd) gevolgd door een laag zingende Bowie, het is weer erg mooi. Weer komt er een funky gitaartje tevoorschijn, gecombineerd met een mooi deuntje op een synth. Het nummer blijft toch wat donker, zeker buiten de refreinen om. Ik zou willen dat dit nummer niet zo snel afliep, ik kan hier oneindig veel naar luisteren. Mooi is ook de verwijzing naar het nummer "Deranged" wat nog volgt later op deze plaat. Niet zozeer in het woord wat wordt gezongen, maar de manier waarop.

11.The Voyeur of Utter Destruction (As Beauty) (4:21)
Een snel gitaarloopje, een zacht zingende Bowie. De drum neigt wat naar Drum 'bass, maar blijft in een begrijpelijk ritme. De zang wordt schreeuwerig en die stijl hoor ik graag. Garson laat zijn inmiddels bekende muzikale handtekening weer gelden. Dat voegt echt steeds een stuk kwaliteit toe aan Bowie's songs.

12.Segue - Ramona A. Stone / I Am with Name (4:01)
Waarom dit nummer geplakt aan een segue is, is me onduidelijk. Alle segues lopen enigszins over op het komende nummer, en dat is bij deze niet anders. Dit is misschien wel het minst toegankelijke nummer van de plaat. En toch trekt het aan. Het zal voor het grootste deel toch in het ritme zitten, en de stem van Bowie.

13.Wishful Beginnings (5:08)
Dit is het meest betoverende nummer van de plaat. Wat een duister ritme, wat een duistere geluiden, de piano maakt het ook spannend. Bowie is een goede verteller, zingt weer wat tegendraads ten opzichte van het ritme, maar ik luister gewillig en vol aandacht. Die bas drum, wat dreunt dat heerlijk door het huis heen. Hoe donkerder hoe beter geldt voor mij, dus dit is een topnummer wat mij betreft.

14.We Prick You (4:35)
Weer een toegankelijker nummer. Wel een ritme sectie die neigt naar drum 'n bass (iets wat op de opvolger een hoofdrol zou gaan spelen) maar het blijft allemaal netjes binnen de lijntjes. Mooie zang van Bowie, en een lekker makkelijk te onthouden refrein. Dit had zomaar een single kunnen zijn. De bas in het nummer is erg lekker. Het is me niet helemaal duidelijk of dit uit een kastje komt, of dat het menselijk werk is. Het klinkt wat plastic. Stilzitten lukt me niet op dit nummer.

16.I'm Deranged (4:31)
weer een drum 'bass ritme. De flirt met de populaire muziek van die tijd was hier al duidelijk aanwezig. De synth in het nummer is mooi en dromerig. De stem van Bowie past hier werkelijk fantastisch bij. Wat zingt de man hier mooi. Het refrein is magisch. En weer bemoeit de geniale Garson zich met dit nummer door zijn klassiek getinte piano toetsen te betasten. Het nummer voelt aan als een ballad, maar swingt eigenlijk de pan uit. Knappe song!

17.Thru' These Architects Eyes (4:22)
Wederom een meer toegankelijke track. Eno zijn synths maken het nummer mooi zweverig, en geven het een prettige "feel" mee. Bowie zingt redelijk hoog. Het maakt niet uit wat de man zingt, en hoe, zijn stem is een x-factor. Dat werkt als een magneet, erg bijzonder. Deze keer is het piano spel van Garson de tegendraadse, maar dat komt aan 't eind, dus helemaal geen probleem.

19.Strangers When We Meet (5:07)
Het basloopje doet me heel even denken aan My Sharona van the Knack, maar dat is snel genoeg weer vergeten. Ook dit nummer is erg open en toegankelijk. Had eveneens zo op single kunnen worden uitgebracht. Prachtige vocalen van de held, en mooie muzikale begleiding. China girl komt ook steeds naar boven bij het horen van dit nummer. Komt waarschijnlijk door het basspel. Verder is er totaal geen link tekstueel of muzikaal gezien. Het is een groot contrast met het grootste deel van het album, wat toch erg donker is. Maar het is een fijne afsluiter van een heel mooi geheel.

In 2004 werd het album opnieuw uitgegeven met een enigszins interessante bonus cd. Veelal remixen van de 2 singles, maar ook 2 bonus tracks, en de PSB versie van Hello Spaceboy.

20.The Hearts Filthy Lesson [Trent Reznor Alternative Mix] * (5:21)
Het album neigt met sommige tracks (zoals Hello Space boy) naar Nine Inch Nails. Het is dan ook niet verrassend dat Trent Reznor een nummer van het album remixte. Dit nummer is ook geen verrassende keuze. Het nummer blijft enigszins in ere, maar is wat elektronischer geworden. Ik vind het geen toevoeging.

21.The Hearts Filthy Lesson [Rubber Mix] * (7:48)
Deze mix is wat meer ingetogen, het intro laat Bowie horen die op de bas "babababa" mee zingt. Dat is erg leuk om zo te horen. Een akoestische gitaar is toegevoegd, maar het neemt het smerige van het nummer weg. Later wordt er nog wel een elektrische gitaar toegevoegd, maar die redt de mix niet. Deze mix voegt eveneens weinig toe.

22.The Hearts Filthy Lesson [Simple Test Mix] * (6:39)
Een instrumentale mix van het nummer, in de stijl van de voorgaande mix, omdat het het akoestische deel mist, brengt het het smerige wat terug, wat het wel een leuke mix maakt.

23.The Hearts Filthy Lesson [Filthy Mix] * (5:53)
Dit is echt een zinloze mix. Veel ritme, en babababa van Bowie. Meer is het eigenlijk niet.

24.The Hearts Filthy Lesson [Good Karma Mix by Tim Simenon] * (5:00)
De 5e mix van het zelfde nummer, dat wordt wat vervelend. Maar het is wel de meest interessante mix van de vijf. Het ligt erg dichtbij het origineel. De bas en de zang van Bowie lijken wat naar voren gehaald, en het smerige van het nummer is terug! Ja, deze mix is absoluut de moeite waard!

25.A Small Plot of Land [Basquiat OST Version] * (2:49)
Een orkestrale versie van dit nummer. Alleen de zang is nog hetzelfde gebleven, Echter past het tempo van de zang nu wel goed bij het nummer. Zoals ik al eerder schreef lijkt het of Bowie het nummer opnam en de muziek later werd toegevoegd. Dit zou dat kunnen bevestigen, ware het niet dat deze versie uit 1999 komt, en dus jonger is dan de versie van het album. Deze versie is gebruikt in de film Basquiat (1996) - MovieMeter.nl waar Bowie de rol van Andy Warhol op zich nam.

26.Hallow Spaceboy [12" Remix] * (6:44)
Een door velen verguisde versie van dit nummer. Ik vind het een knappe remix, en de aanwezigheid van de PSB stoort me totaal niet. Ze hebben Bowie weer op de kaart gezet, en het nummer blijft in je kop hangen! Knappe en respectvolle mix.

27.Hallow Spaceboy [Double Click Mix] * (7:48)
Dit is een "verhousde" versie van de PSB remix. Het blijft enigszins aantrekkelijk door de ijzersterke zang en melodie, maar wat mij betref overbodig.

28.Hallow Spaceboy [Instrumental] * (7:46)
Zelfde mix als hierboven, maar zonder Bowie's stem. Dat haalt het niveau naar beneden.

29.Hallow Spaceboy [Lost in Space Mix] * (6:34)
Een iets ruigere mix, maar doet me echt niet zoveel

30.I Am with Name * (4:01)
Het is me niet duidelijk waarom deze versie op de bonus cd staat. Het is naar mijn idee exact dezelfde versie, inclusief de segue die er aan vooraf gaat.

31.I'm Deranged [Jungle Mix] * (7:03)
Eén van de mooiste tracks van het album in een remix. Dat kan niet goed aflopen. Het ritme heeft hier echt een drum 'n bass ritme gekregen en is niet meer binnen de lijntjes. De mooie zang van Bowie is er nog, en redt de mix, maar het prachtige werk van Eno is verdwenen en dat haalt een essentieel deel van de song weg. Wederom geen toevoeging.

32.Get Real * (2:51)
Dit nummer was in eerste instantie alleen verkrijgbaar op de Japanse release, maar kwam dus in 2004 ook beschikbaar op deze bonus cd. Had makkelijk op het reguliere album gepast. Een lekker up tempo nummer, met een lekker klinkende baspartij. Een wat vreemde en snelle edit maakt een einde aan dit nummer. Jammer.

33.Nothing to Be Desired * (2:16)
De "b-kant" voor The Hearts Filthy Lesson, in de US. Een opzwepent ritme en een soort pratende Bowie, die wat zinnen oproept, en veel herhaalt. Passend bij de single waar ie als extra opstond, maar echt een typisch B-kant nummer. Desalniettemin wel boeiend!

Ik vind het een kunstwerk van jewelste. Dit album hoor ik erg graag, en is van lelijk eendje veranderd in een mooie grote zwaan! De segues storen me niet eens. Absoluut een plaat waar je tijd in moet stoppen om het te waarderen, maar als het kwartje dan valt, dan blijft het voor eeuwig de goede kant op liggen. Wat mijn betreft Bowie's mooiste plaat!

Wederom weer een mooi stuk, lennon

En voor mij in elk geval het bewijs dat ik dus wel degelijk de versie in huis moet halen waarop Wishful Beginnings wél staat. Mijn versie heeft Wishful Beginnings vervangen door de PSB versie van Hallo Spaceboy (die overigens ook niet zo kwaad is, alleen ben ik "opgegroeid" met de harde versie, die ik hoe dan ook beter vind).

Overigens ga ik binnenkort (als alles goed gaat) zelf als zanger/gitarist meedoen aan een Bowie tribute concert (voor amateurs uiteraard). Hallo Spaceboy staat op mijn setlijst, in een uitgeklede akoestische versie.

En ineens viel het kwartje..... 4,5* mag genoteerd worden. Vandaag was de klik er ineens heel intens. Rare gewaarwording

Best een goed album, dat echter zo'n donker geluid heeft, dat ik er langere tijd niet goed naar kon luisteren. De afgelopen maanden toch zo nu en dan gedaan, met behulp van de hoofdtelefoon.
En dan blijkt dat het muzikaal gesproken goed in elkaar steekt - een meesterwerk vind ik het evenwel niet, daarvoor zijn (voor mij) zowel het verhaal als de muziek té chaotisch. Over de speakers kan ik er moeilijk naar luisteren, omdat de veelheid van muzikale details te overweldigend is. Gek genoeg lukte het me wel om met behulp van de hoofdtelefoon een goede indruk te krijgen.
Dus wél een goed album, maar gewoon met een te lange duur, en bovendien compositorisch relatief zwak. Maar dus wel hier en daar een fascinerende geluidsfilm. Met dank aan o.a. Mike Garson op piano.

lennon zegt
Ik kan dit album niet genoeg aanbevelen en Lennon weet als geen ander te verwoorden waarom!

Kan eigenlijk nooit kiezen wat de mooiste is, het heeft ook vaak met mijn gemoedstoestand te maken. Echter kan nog steeds niet geloven dat hij er niet meer is en dat we dit soort juweeltjes moeten missen.

Bowie zijn muziek is er nog, leeft voort. Als hij nooit had bestaan hadden we nooit kennis mogen maken met juwelen als outside. 1.

Bowie live at Lorelei 1996

Als ik 1 ding betreur is het dat ik te vroeg ben afgehaakt bij Bowie. Ik was destijds in 1983 bij zijn serious moonlight tour in de Kuip en was toen bepaald niet onder de indruk (vooral veel te grootschalig). De pers steunde mij in de overtuiging dat er vervolgens bij Bowie niets meer te halen was. Toen Bowie omstreeks 1996 tourde met zijn 'Outside'-band en verkondigde dat dit zijn beste live-band ooit was werd hij door de pers (waaronder Oor's Erik van den Berg) meewarig uitgelachen. Maar Bowie was niet gek, Bowie had zijn muze inderdaad terug gevonden en hoe. Jammer genoeg kan ik dat alleen maar reconstrueren a.d.h.v. opnamen als deze (en oneindig genieten van zijn Outside-album).

Herkenbaar verhaal. Let's dance was overigens mijn guilty pleasure. Helaas niet naar het concert geweest; ik moest zelf met mijn band optreden. Ik had hoge verwachtingen mbt dat optreden, maar het was voor "anderhalve hond en een paardenkop". En mijn meissie (en nog steeds bij elkaar) koos voor Bowie. Terecht met terugwerkende kracht.

Zwaagje schrijft: Ik weet niet hoe je vriendin het vond (en wat ze bij jouw concert gemist heeft)? Met 'Let's dance' was op zich niet zoveel mis, maar de sound van de Let's dance-band die toen aantrad werkte voor mij wat minder goed op het oude repertoire. En als je dan ook nog op maximale afstand op een tribune naar een videoscherm zit te staren. Ik heb de Kuip daarna nog eens geprobeerd met The Eagles en daarna definitief afgerekend met deze schaalgrootte ("De popmuziek gaat aan grootschaligheid ten onder" -Robert Fripp). Vreemd genoeg ervoer ik bij diverse festivals (REM-1989-pinkpop!) altijd wel genoeg intimiteit, waarschijnlijk omdat dat toch een mobielere setting is.

Die kwam met jaloersmakende verhalen terug. Ik had toen al spijt gezien het eigen beroerde optreden. Nu heb ik nog steeds spijt omdat ik Bowie nooit live heb gezien. Gelukkig hebben we deze pareltjes nog!
Ik ga trouwens zelden meer naar grote optredens. Prijzen zijn vaak absurt en kleine zalen zoals Patronaat en Paradiso zijn idd veel intiemer en sfeervoller.

Zwaagjezegt Vorig jaar nog: Tom Verlaine/Television in het Patronaat (kaartje gewoon 5 minuten tevoren aan de zaal gekocht); hoogtepunt van het concertseizoen en wat mij betreft onvergetelijker dan Bowie in de Kuip.

Bowie ook nooit live mogen aanschouwen en dat vind ik echt shit.
De echte waardering kwam bij mij pas toen hij al gestopt was met concerten geven.
Jammer.

Eén keer gezien. Nou ja... gezien. Het is dat het geblondeerde koppie goed belicht was, anders had ik niet geweten waar hij op dat podium stond in de Kuip. Dat was tijdens de Serious Moonlight Tour. De sfeer was wel fantastisch, al hoorde ik van iemand anders dat er, weet niet meer op welke datum ik daar was, opstootjes waren op het veld beneden. Sindsdien nooit meer naar dergelijke grootschalige concerten gegaan. Nee... doe mij ook maar de kleine podia. Daar viel ook genoeg te beleven in die tijd o.a. U2, Talk Talk, The Sound enzovoorts. Ik heb het programmaboekje van deze Serious Moonlight Tour nog ergens liggen.

Wrijf het er nog maar even lekker in

Ik heb later de dvd van deze tour maar gekocht, kon ik David toch wat beter zien. Nee, geen spijt dat ik geweest ben natuurlijk, maar verder... zie vorig bericht. Daarna ben ik Bowie min of meer uit het oog verloren. Daar heb ik nu wél spijt van! A Reality Tour bijvoorbeeld (als ik zo naar de registratie op dvd kijk) had ik liever gezien.

"The last five years" van Bowie gezien; mooie, indrukwekkende documentaire. Als er 1 minpuntje is dan is het echter dat het meesterwerk '1.Outside' tussen wal en schip is gevallen, aangezien deze ook niet in de eerste BBC documentaire 'Five years' aan bod kwam. Zo blijft Outside (gevoegd bij de miskenning door popmedia als Rolling Stone en Oor) onderbelicht in het CV van Bowie (is het mogeljk om Bowie nog te onderschatten? Ja dat kan). Wel veel aandacht voor het niet zo spectaculaire "The next day" (al vind ik "Where are we now" wel een mooie song) en veel uitstapjes en referenties naar eerdere momenten in Bowies imposante carierre. Bijzonder van 1.Outside is ook dat het een vrij duister, artistiek uitdagend werk is die in tegenstelling tot Bowies meeste andere artistieke hoogtepunten voortkwam uit harmonieuze prive-omstandigheden. Bowie was clean en gelukkig met zijn Iman -moet ook wel een soort van overwinning voor Bowie zijn geweest.

Duister conceptalbum van dhr. Bowie. Het grote verhaal is erg wazig, maar de muziek past er uitstekend bij. Het hele album heeft een onheilspellende sfeer. Mike Garson vervult wederom een glansrol. Bij tijd en wijlen is het voor mij iets teveel electronica, maar storend is het nergens.
Absolute prijsnummer voor mij is A Small Plot Of Land, wat een pareltje.

Ondanks dat het album per luisterbeurt groeit, an het voor mij niet tippen aan zijn beste werk, maar het is wel een heerlijk album.

Funky Bookiezegt: Ja en nee, het verhaal dat wordt verteld is niet heel eenduidig en in hoge mate associatief. Dat is ook juist wat mij er aan aanspreekt (en waarin het album zijn vroegere dystopische evenknie 'Diamond dogs' overtreft); je kunt ieder nummer afzonderlijk beluisteren en waarderen (in tegenstelling tot b.v. 'Tommy' van the Who -in ieder nummer zie je dat blinde joch voor je, je wordt er gek van). De plaat wordt verder gekenmerkt door een dreigende en enigszins paranoïde sfeer welke ook in de teksten tot uitdrukking komt: “This is your shadow on my wall. This is my flesh and blood. This is what I could've been. And the wheels are turning and turning as the 20th century dies”. Misschien is “your shadow” wel van de mythische Bowie (b.v. in de vorm van personages als Ziggy Stardust) die hem steeds meer gevangen houdt. Ook lijkt hij in de vorm van een fictieve 'art crime' af te rekenen met de creatieve armoede van voorbije jaren (wat moet je doen om weer relevant te zijn?). Er zit zoveel in dit album, een groeiplaat, zeker behorend tot zijn beste werk.

Dat geloof ik absoluut. Maar een start van 4* is al helemaal niet verkeerd.

Veel herkenbaar commentaar hier op de site. Ik sluit me aan. Duister, indringend en gevarieerd. Die piano is subliem. De plaat ademt power en zeggingskracht uit. Mooie return to form van de maestro destijds.

Mensen, mensen, mensen wat een heerlijk duister album is dit toch!!!!
3.99 is niet slecht - en begrijp me niet verkeerd Blackstar is top - ajb degene die David's laatste kunstwerk zo goed vonden , please please luister toch ook eens naar dit meesterwerk.
Zoveel klasse pareltjes op een schijfje, dit moet dit ondergewaardeerd album toch over de 4 gemiddeld krijgen ?
Einde oproep..........?

Binnenkort weer uit op vinyl!!!

Nu Black Tie White Noise hopelijk nog eens, die enige van zijn studioalbums die ik nog niet heb (alleen op cd).