Michael Jackson - Bad (1987)

Mooie recensie weer lennon.
Die move was inderdaad trucage, maar wel mooi gedaan.

Dit is mijn 1e review op dit site en ik begin met Bad. De reden is heel simpel, Bad is voor mij het beste album aller tijden.

Elk nummer is van topniveau, elk nummer laat andere emoties los en na bijna 30 jaar staat het nog steeds even sterk. Dat zal ook zo altijd blijven. De clips die erbij horen zijn natuurlijk ook van ongekend niveau.

De sound van Just Good Friends is anders, maar ik vind het nog steeds een heerlijke nummer. Als ik het vergelijk met andere nummers die niet het album hebben gehaald, zou ik wel een andere nummer kiezen. Het is eenmaal moeilijk om een MJ album in elkaar te zetten, omdat zelfs zijn demo's die maar paar zinnen bevatten zelfs geweldig zijn.

Jammer genoeg begon met Bad ook de grote Michael jaloezie. De 2e best verkochte album aller tijden destijds (na Thriller) en best verkochte album wereldwijd 1987 die geen een grammy wint. Die pas in 1990 beste music video wint voor Leave Me Alone, schandalig.

Mijn top 3 Bad nummers:
1 Dirty Diana
2 Smooth Criminal
3 Liberian Girl

Artikel over de problematische aanloop naar dit album, uit de archieven van Spin:



Michael Jackson’s 1987 SPIN Cover: ‘The Pressure to Beat It’ | SPIN

In 1987 was het dan eindelijk zover: een opvolger voor het geweldige Thriller. Titelnummer Bad vond ik erg goed, alleen de titel & clip vond ik niet bij Michael passen. Michael Jackson 'a bad guy'? Kom op nou! Gelukkig bleef het tot de titel(song) beperkt en bleek de LP weer vol te staan met (erg) sterke songs. Ook de bijbehorende tour, gezien in de Kuip in 1988, was geweldig.

Side one van deze plaat is (erg) goed, vooral Bad, Speed Demon & Liberian Girl. Maar side two is ijzersterk. Richting niveau Thriller, maar dan net anders. Wat minder funky (helaas), wat meer pop/rock. Favorieten zijn Man in the Mirror (met koor!), Dirty Diana (gitaar!), I Just Can't Stop Loving You & Another Part of Me.

Wat een discussies toch over welk album beter is. Ik bladerde net wat terug en zag men verwijzen naar volwassen worden en dergelijke.

Ik ben van mening dat Michael Jackson met dit album een strijd met zichzelf aan ging. Het is dan ook makkelijker om aan de top te komen, dan om er te blijven. Toch is het knap dat Bad geenszins een gemakzuchtige opvolger is van Thriller. Soms gaat het wat over de top allemaal, zoals het hele koor bij Man in the Mirror, maar het is allemaal interessant.

Nee, dit album redt het niet bij Thriller in mijn ogen. Maar een nummer als Dirty Diana maakt het wel gelijk interessant, het is voor mij zijn beste nummer.

Hierna volgde nog het uitstekende Dangerous, waarmee Jackson wederom met zijn tijd meeging. Daarna was dat redelijk klaar, een uitzondering daargelaten. Veel had naar mijn idee ook te maken zijn persoon en alle aandacht hiervoor. Jammer dat dit en alle mensen om hem alles geen goed hebben gedaan. Gelukkig waren daar soms nog lichtpuntjes.

Hilarisch dit

1,5 jaar later...

Zie mijn berichten uit het 'heden' hier: Michael Jackson

Sommige hier hebben een beter geheugen dan de Rollo olifant

Kan me nog herinneren dat ik best wel teleurgesteld was toen deze uitkwam . Het titelnummer vond ik al ruk en de rest overtuigde mij ook niet zo na een paar luisterbeurten . Dat is later wel redelijk goed gekomen en het heeft toen de status bij mij gekregen als goed album. Dirty Diana en The Way You Make Me Feel zijn voor mij de beste tracks hier. 3 en halve ster

Hij wist jou met Dangerous nog te verrassen? Grappig!

Begrijp me niet verkeerd, ik vind zeker een aantal mooie nummers op dit album staan, maar te weinig om het album een voldoende te geven.
Ik was in de jaren 80 een groot fan van Madonna, George Michael, Whitney Houston en Michael Jackson en was zelden teleurgesteld in hun muziek. Maar ik was als elfjarige jongen toch erg teleurgesteld toen Dangerous uitkwam. De hoes vond ik schitterend, maar het album op zich noemde ik toen altijd Bad vol.2. En dat vind ik het nog steeds, alleen dan langer en zeurderiger. Om nog maar te zwijgen over die onverstaanbare zang in veel nummers. Zus Janet heeft daar ook een handje van, maar dat terzijde.

Vraag mij ook oprecht af wat mensen toch altijd zo vernieuwend vonden aan MJ zijn muziek, want ik hoor op zowel Bad als Dangerous geen dingen die destijds niet al waren gedaan. Kan aan mij liggen natuurlijk, ben het overigens meer dan eens met de comments over Stranger in Moscow. Heb serieus om dat nummer HIStory gekocht, wat ik op de hits na verder een draak van een album vind. Wederom één en al herhalingsoefeningen van eerder gemaakte muziek.

De muziek van MJ begint natuurlijk niet bij Bad en Dangerous.
Als kindsterretje had hij vooral een gouden strot en leuke danspasjes. Op Off the Wall stak hij disco in een glad funky jasje in de stijl van EW&F. Het vernieuwende kwam vooral op Thriller en dan niet zozeer muzikaal, maar vooral op het gebied van videoclips. Dat was het echte vernieuwende van MJ samen met onderdelen van zijn dansstijl.
Wat hij op dit album doet is de basis leggen voor de carriéres van mesnen als Justin Timberlake.

Doorlopend vernieuwend zijn er natuurlijk maar heel weinig. Maar hij maakte t/m Dangerous wel steeds een anders klinkend album. Niet dat het vooruitgang was, maar je kunt niet zeggen dat hij hetzelfde bleef doen.
Mijn muzikale hart ligt het meest bij de funk/soul/disco van Off the wall, en een groot gedeelte van Thriller.
De rock en pop die daar bij kwam leverde vooral spectaculaire clips op.
Bad is een bonte verzameling van hitgevoelige nummers, maar als album valt er niet echt een lijn in te ontdekken. Het geluid was ook veel sterieler en killer dan de voorgangers.
En Dangerous was weer heel anders door Teddy Riley's New Jack Swing. Niet vernieuwend door Jackson dus (al klinkt In The Closet toch als niks anders), maar wel een keuze voor wat nieuws.
Het tweede schijfje van History echter vind ik wel getuigen van creatieve armoede.

Mijne ook, al kan ik van Bad ook zeker genieten. Op Smooth Criminal na dan, want wat heb ik dat altijd een verschrikkelijk nummer gevonden Interesseert mij ook helemaal niets of Annie wel of niet oké is. Maar gelukkig staat deze draak als laatste op de plaat, dus kan de naald er na Dirty Diana vanaf.



Ja en die mening deel ik dus totaal niet. Ik vind veel op Dangerous een herhaling van Bad. Nummers als Heal The World en Will You Be There (die laatste vind ik schitterend overigens) zijn niet meer dan kinderen van Man In The Mirror. Who Is It en Give In To Me echoën gewoon respectievelijk Liberian Girl en Dirty Diana.
Alsof de man alles wat op Bad stond en hoog scoorde nog eens over wilde doen.

Ik las ergens (in deze discussie?) dat iemand beweerde dat hij met Bad voor de weg van veilige hits koos o.i.d., naar mijn mening deed hij dit met Dangerous nog veel meer.

Wil deze plaat aan de ene kant toevoegen aan mijn vinyl collectie vanwege de geweldige cover foto, maar dat ik het merendeel van de muziek vind tegenvallen houdt mij tot op heden tegen.

Maar goed, het gaat hier nu meer over Dangerous dan Bad, 'we' zullen dus wel verplaatst worden.

Categorie kleffe nummers als Heal The World, Will You Be There (Ik trek die gemaakte Disney emotie, de kinderkoortjes en die gebroken stem totaal niet) en You Are Not Alone zijn voor mij de reden dat ik definitief afhaakte.. Terwijl ik eigenlijk ook al wist dat ik zijn muziek grotendeels ontgroeid was, of.... werd de muziek zelf kinderlijker?
Ik hoor geen Liberian girl in Who is it. De overeenkomst is wel dat ze voor mij tot de beste nummers van de albums horen (hier op Bad vind ik dat naast de funky nummers Another part of me en Speed Demon). En Give in to me an Dirty Diana zijn inderdaad twee rockers, maar hebben toch hun totaal eigen sfeer? Kan Dirty Diana dan nog wel na Beat it? Verder blijf ik er bij dat de handvol New Jack swing songs weer heel nieuw (voor Michael dan) waren. Je kunt hem hooguit verwijten mee te gaan met de trend, op R&B gebied, van dat moment.


Daar, die strategie, heb je wel een punt. Dat was zijn King op pop obsessie.
Van mij had hij zich juist meer mogen herhalen in datgene wat ik hem het liefst hoorde doen (funky en soulful).
Komt misschien ook omdat ik eerste het Jacksons/ J5 oeuvre binnenste buiten heb gekeerd na Thriller tijden het lange wachten op Bad.

Het valt nog binnen de lijntjes die soms best lastig te trekken zijn

Ik begrijp je helemaal, heb ook nooit begrepen dat mensen al die kleffe red de wereld liedjes keer op keer geloofden. De man werd mede hierdoor op een voetstuk gezet waar hij in 1993 na de eerste beschuldiging niet eens vanaf viel. Terwijl de hele wereld wel, jawel daar is ze weer, Madonna aan het kruis nagelde omdat ze een naakt foto boek met seksuele fantasieën durfde uit te brengen. Zegt wel iets over wat wij mensen erger vinden.
Ik heb zelf al jaren het gevoel dat die kleffe save the world and the children liedjes van MJ een cover up waren voor wat hij werkelijk uitspookte, maar dat is weer een heel andere discussie. En dat gezegd hebbende, ik vind Man in the Mirror en Will You Be There wel heel erg mooi!



Goed punt, maar toch vind ik Beat It en Dirty Diana heel anders. Kan er niets aan doen, heb al vanaf dag 1 een soort part 2 gevoel van DD bij Who Is It.



En weer met je eens. Maar waarom kreeg de man toch altijd de naam vernieuwend en een trendsetter te zijn? Zus Janet deed dat hele New Jack Swing al ruim twee jaar eerder op het zeer succesvolle Rhythm Nation 1814.



Same here. Off The Wall en Thriller zijn verreweg zijn beste albums. Ook hier grote favorieten.

Dat hoor/lees ik je steeds maar beweren, dat 'iedereen beweert' dat MJ zo vernieuwend is geweest. Maar volgens mij is dat volstrekte onzin. Volgens mij wordt MJ absoluut niet zo gezien. Want laat ik je daarin maar bijvallen: aan Michaels muziek is door de jaren heen weinig vernieuwends te ontdekken geweest. Hooguit kun je stellen dat hij aanhaakte bij bestaande muzieksoorten en dat vervolgens perfectioneerde, of in elk geval beter aanpakte dan menig ander. Al werd hij daarbij ook geholpen door de juiste mensen op de juiste plaats (Quincy Jones met name, maar ook songschrijver Rod Temperton en ik denk ook aan Teddy Riley ten tijde van Dangerous).

Ga maar na: Off the wall haakte prima aan bij de toen in zwang zijnde popfunk-sound van bijvoorbeeld Earth, Wind & Fire, op Thriller sloeg de balans meer door naar pop in plaats van soul en funk, waardoor het geluidstechnisch (o.a. de mannen van Toto) prima paste in het mainstream popgeluid van die tijd. Bad tilde de machinale ritmes van midden jaren tachtig (denk Jam & Lewis en vele anderen) naar een hoger plan, en Dangerous haakte vooral aan bij de New Jack Swing, die in 1989 inderdaad al in 'full swing' was.

Nee, het enige revolutionaire dat Michael inbracht - zoals Funky Bookie hierboven ook al aangeeft - waren zijn danspasjes en vooral zijn videoclips, die soms de lengte van mini-speelfilms kreeg (duurde de clip van Black and white niet zo'n 14 minuten?). Dat was ongekend in die tijd. Verder moet ik hem nageven dat hij een flink aantal pop- en funknummers heeft gemaakt die beter waren dan wat gangbaar was in die genres (Billie Jean, Beat it, Don't stop, Wanna be startin' somethin', Human nature, Man in the mirror en Smooth criminal vind ik ware meesterwerkjes), maar ook een behoorlijk aantal zeperds - in mijn ogen dan. En daarmee staat hij wat mij betreft op gelijke voet met Madonna, die eveneens topnummers afwisselde met vreselijk vervelend spul.

Mwa... je kunt de beste man ook tekort doen. En Toto krijgt wat mij betreft te vaak te veel eer voor hun sessie werk op Thriller.
De sound van Off the wall was wel degelijk vernieuwend, of tenminste heel eigen, en als je naar Destiny en later Triumph luistert weet je dat je dat zeker niet volledig op het conto van Quincy kunt schrijven. De funky ritmes van de uptempo nummers zijn veel meer dan voortborduren op EW&F of wie dan ook. Shake your body bijvoorbeeld is ritmisch redelijk geniaal en vernieuwend.
De verbreding naar pop op Thriller werd puur ingegeven uit frustratie; in MJ's ogen te weinig erkenning voor Off the wall, omdat het enkel prijzen voor zwart album kreeg. Inderdaad waren zijn clips invloedrijk, maar bovenal was zijn (en die van Prince) houding t.o.v. MTV uiterst belangrijk voor andere zwarte artiesten.
Ook heeft Jackson wel heel nadrukkelijk zijn stempel gedrukt op de latere R&B sound. Daarmee bedoel ik; hij is en wordt eindeloos gekopieerd. Die herkenbare sound zit 'm voornamelijk het dubben van zijn vocalen (die gelaagde koortjes, zoals op dit album prominent in Leave me alone, maar haast elk nummer). Daar is hij natuurlijk niet de uitvinder van. Marvin Gaye deed dit meesterlijk (met name op het I want you album), maar dat was toch een wat andere muzikale hoek.

Je voorbeelden - waar ik me overigens graag bij aansluit - geven vooral aan dat MJ bijzonder invloedrijk is geweest. Hij was, zeker in de jaren tachtig, natuurlijk het boegbeeld van de toenmalige R&B-muziek, en dus kreeg hij veel navolging. En terecht, wat mij betreft.

Maar invloedrijk is nog net wat anders dan vernieuwend, in de zin van: met iets op de proppen komen dat nog niet of nauwelijks eerder was gedaan. Zoals een band als Kraftwerk of de latere Talk Talk, die de aanzet gaven tot heel nieuwe genres.
Natuurlijk mag je Michael best een hoop ‘credits’ geven voor zijn prestaties. Hij schreef de meeste nummers tenslotte helemaal zelf en wist ook steeds beter hoe zijn muziek moest klinken. Daarvoor huurde hij de besten in op hun gebied, en die leverden hun bijdragen onder zijn supervisie.

Ik vind de sound van een album als Off the wall op zich niet vernieuwend, al was Don’t stop wel een productietechnisch unicum. Zijn kracht op die plaat was dat hij bestaande klanken zo wist samen te voegen dat er een geheel ontstond dat ver uitsteeg boven albums van de concurrentie. Dat gold ook voor Thriller en in mindere mate voor Bad. Op Dangerous vond ik hem toch vooral een trendvolger geworden.

En eerlijk is eerlijk: hoewel Quincy Jones vaak de meeste credits kreeg voor de productie van die albums, was het Michael die aangaf hoe het moest klinken. Hij had de visie, en dat werkte: nummers als Don’t stop ‘til you get enough, Wanna be startin’ somethin’ , maar zeker ook Shake your body en Can you feel it van The Jacksons (inderdaad: door hen zelf geproduceerd) zijn en blijven hoogstandjes die nadien niet of nauwelijks meer zijn geëvenaard in de R&B.

Ik deel trouwens ook je opvatting dat MJ veel betekend heeft voor de acceptatie van ‘zwarte’ muziek in de mainstream, met name ook op MTV. Dat was in de eerste helft van de jaren tachtig echt wel een issue.

Destijds als 9 jarige welp deze worp op een bandje gekregen, het cassettebandje kwam de stereotoren niet uit. Inmiddels zijn wij een dikke 30 jaar verder en heeft Bad wat aan glans verloren. Thriller en Off the Wall kwamen later bij mij op de radar en deze platen hebben wat mij betreft hun eeuwigheidswaarde gehouden, ze waren ook sterker, warmer geproduceerd en de combinatie van soul, funk en pop bleek ijzersterk te zijn.
Bad is zeker niet slecht, bevat tevens enkele prima tracks maar titels als Dirty Diana, het wat eenvormige The Way You Make Me Feel, Speed Demon en Just Good Friends doen mij bitter weinig. Zelfs de titelsong met de funky baslijn skip ik al na een minuut. Het fraaie Liberian Girl, het kamerbrede Man in the Mirror en het swingende Another Part of Me zijn dan wel weer prijspakkers. Jackson consolideerde niet alleen zijn succes, hij schopte het tot megastardom, hij piekte op het juiste moment, ook ingegeven door het team dat hij om zich heen had verzameld. Bad blijft ook echter een typisch jaren 80 product; een zakelijker productie, minder soulvol, pure pop en minder inventief dan zijn twee voorgangers.

Een typisch 80s product. Inderdaad. Juist omdat de soul eraf is, vind ik Bad als geheel iets sterker. Thriller en Off The Wall hebben nog teveel van die kwijlerige 70s soul/funk aan boord. Is het niet zo dat er gasten van Toto meewerkten aan Thriller? Nou dan weet je het wel qua gezapigheid. Ik houd daar niet zo van. Aan de andere kant; daar stond wel weer Beat It op. Dat is weer buitencategorie.

Altijd een zwak voor Dirty Diana gehad. Met name door het spetterende gitaarwerk van Steve Stevens. Beste track op een verder matig album wat mij betreft.

Hier stopt mijn interesse in Michael. Er zijn nog enkele geniale nummers zoals het oprechte Man in the Mirror en het opzwepende Smooth Criminal en ook Dirty Diana en Liberian Girl vind ik meer dan behoorlijk. Maar er zijn middelmatige fillers zoals Speed Demon en het vreselijke Just Good Friends. De titeltrack en I Just Can’t Stop Loving You doen dan weer gekunsteld aan, ik hoor hier het marketingproduct en minder de zanger.
Zo goed zoals Thriller en Off the Wall werd het nooit meer...

Wat me vooral opvalt is hoe geweldig dit geproduceerd is. Zelfs mijn krakkemikkige tweedehands vinyl exemplaar knalt nog waanzinnig uit de speakers.

Qua songs luister ik liever Off the Wall en Thriller, die hebben nog net wat meer soul in zich.

Erg sterk begin en einde, maar de 6 nummers daartussen zorgen voor een enorme niveauverzakking. Spijtig natuurlijk. MJ is vooral op zijn best als er schwung in zit. Haal dat weg en het klinkt wel heel zeemzoet soms.

Zeker net zo goed als Thriller en fantastisch geproduceerd alweer.
Staan maar liefst 8 Nederlandse hits op. Alleen Speed Demon en Just Good Friends waren geen hits.
Blij weer van Dirty Diana, Bad, The Way You Make Me Feel en Another Part Of Me.
Onder andere.

Op vinyl (2 maal in nieuwstaat) en CD.