Nick Cave & The Bad Seeds - The Good Son (1990)

Goede keuze!!

En daarna Henry´s Dream aanschaffen natuurlijk.

Een vrij toegankelijke (en mooie) Cave plaat is natuurlijk Let love in. Lijkt mij, samen met No more shall we part, het beste album om mee te beginnen.

Haha, ik zat vooral te twijfelen tussen de 4 albums die jullie noemen.

Niet twijfelen... Handelen!

(en dus gewoon alle vier blindelings aanschaffen!)

Toegankelijker en minder duister dan je normaal gesproken van Cave mag verwachten, maar daarom niet minder goed.

Absoluut een schitterende, ontroerende plaat van een man die zijn hart moet uitstorten. De oprechtheid in Cave's stem klinkt door. Veel meer is er bij artiesten van dit kaliber eigenlijk al niet nodig.

Nick Cave gebruikt tevens prominente invloeden uit de wereldmuziek, maar weet deze perfect in balans te brengen met de rest, waardoor de muziek eigenlijk apart en herkenbaar tegelijk klinkt.

Het grote prijsnummer is 'Sorrow's Child', op de voet gevolgd door 'The Wheeping Song'.

Kwats!

Het titelnummer, Lament en Witness Song zijn veel beter natuurlijk ..

Het titelnummer vind ik de afwisseling erg goed in, af en toe zet het flink aan, en toch komt dan weer dat Good-Son-geluid bovendrijven...

Lament en The Good Son zijn de mooiste hier, geen discussie mogelijk

Indrukwekkende plaat van Cave. Na het wisselvallige Let Love In en het aardige The Boatman's Call (naar mijn eigen subjectieve oordeel dan) weet The Good Son me keihard te raken na slechts een paar luisterbeurten. En die 4,5 die ik er in eerste instantie aan gaf... Ach, dat mag best vijf sterren worden.

Werkelijk geen enkel nummer op deze plaat valt in het niet. Ieder nummer heeft iets moois waar ik bij ieder nummer weer naar uitkijk. De cover kan wat mij betreft niet beter gekozen zijn - hierdoor zie ik Cave heel de tijd achter z'n piano zitten in een wat huiselijke sfeer. En zo heb ik 'm het liefst. Dat zachte geluid wordt in Foi Na Cruz al direct ingezet en wordt vrijwel de hele plaat aangehouden. De verslagenheid die ik in het titelnummer hoor, dat hele fijne pianowerk van Sorrow's Child (ik kan daar uren naar luisteren), de mooie refreinen van The Ship's Song en Lament... Het uptempo nummer The Witness Song mag zich een persoonlijke favoriet noemen. Die emotionele uithalen van Cave (niet alleen in The Witness Song overigens!) en die grote overgave die ik erin hoor... Die intermezzo vanaf 1:47 is fan-tas-tisch. Ik krijg daarbij sterk de neiging helemaal met Cave mee te gaan. De nasleep van Lucy ten slotte is schitterend.

Ik ga in de toekomst nog meer van Cave uitproberen, maar ik kan me niet voorstellen dat hij dit nog kan overtreffen of - laten we wel wezen - benaderen. Ik ben zeer benieuwd.

@Maiky...

ik denk dat 'No more shall we part' jou dan ook zeel zal bekoren...

Oké, dan komt die vooraan op mijn verlanglijstje

Dat volg ik niet helemaal. The Good Son is een erg bombastisch en krachtig van stijl, de plaat die jij noemt is juist heel ingetogen.

Nou, No More Shall We Part is ook erg krachtig en op momenten ook bombastisch. Ik zie de vergelijking wel, hoewel The Good Son nog wat rauwer is.

Bedankt Wickerman.

Ik zie dus inderdaad ook overeenkomsten. Beide albums bevatten zowel ingetogen ballads als 'burst out' songs als ook enkele aanstekelijke meezingers (zet 'The weeping song' maar eens naast 'Fifteen feet of pure white snow'....)

Overigens heb ik misschien een probleem met de term 'bombastisch' als het gaat om Cave's muziek.
'Bombastisch' heeft voor mij iets van 'overdaad' en daar heeft Cave niet of nauwelijks mee van doen. Hij zit soms op het randje maar blijft toch elke keer weer meesterlijk in balans. (Al begrijp ik wel wat jullie bedoelen, uiteraard). Maar ja, verzin maar eens een betere term van de emotionele uitspattingen in nummers als 'The Good son' en 'The sorrowful wife'.

Van wat ik van Nick Cave beluisterd heb vind ik dit tot nu toe verreweg zijn beste album. Dit album bevat prachtige nummers zoals 'The Weeping Song', 'Lament' en vooral 'Sorrow's Child', nummers die vooral rust uitstralen. De imo wat te luidruchtige nummers zoals 'The Hammer Song' en 'The Witness Song' weerhouden mij er echter van dit album de hoogste waardering te geven.

4,5*

Ik ben een groot fan van Nick Cave, zowel zijn vroege platen als die vanaf de jaren '90, maar deze heb ik altijd een beetje zwakker gevonden. Er staan een aantal terechte klassiekers op zoals The Wheeping Song en The Ship Song die fenomenaal zijn, maar veel andere nummers vind ik, sorry daarvoor, een beetje zeikerig. Geen indrukwekkende gebalde energie, maar ook niet de geraffineerde muzikale begeleidingen die de huidige Bad Seeds zo goed maken. Het is wel mooi allemaal, maar niet zo hartverscheurend mooi als veel latere ballads, en ook niet zo bol van indrukwekkende dramatiek (hoewel The Wheeping Song daar wel erg hoog op scoort!)

Gelukkig volgen net hierop Henry's Dream en Let Love In, meteen mijn twee favoriete Cave + Bad Seeds albums

Ik heb dat dus ook altijd wel een beetje gehad.. nu maar weer eens beluisteren.....

Voor mijn beoordeling is dit een hele rare plaat. Als album vind ik het niet top. De afzonderlijke nummers vind ik op Foi Na Cruz en Lucy (allebei goed) na allemaal prachtig. En waar ik bij andere albums een half sterretje bij tel voor de eenheid, haal ik er hier een half sterretje af vanwege de verveling.

The good son na een lange tijd weer auditief geïnjecteerd. Leidde bijna tot een overdosis.

Nick blijft mij toch de rillingen bezorgen - op zo'n manier dat ik zacht snikkend om meer vraag.

Oh, the hammer came down...

Prachtige liveopname die ik jullie toch niet wilde onthouden:
Nick Cave & The Bad Seeds ft. Mark Lanegan - The Weeping Song

Inderdaad super!!
Wat zou ik dit graag live willen beleven, toch wel de twee vocale oppergoden voor mij.
Cave ziet er nog jeugdig uit, en beweegt zich nog goed.
The Bad Seeds hebben helaas wel steeds meer de uitstraling van een stel bejaarden, al klinkt het muzikaal zeker niet verkeerd.
Eigenlijk hoor ik Lanegan ook liever dit nummer zingen dan Bargeld.

Ineens een fundamenteel ander geluid. Strijkers, piano's (niet hamerend, maar melodieus) en veel balladachtige songs. Wel mooi gedaan, soms een tikkie zoet. Cave schaaft en schuurt verder aan zijn materiaal. Wat een kunstenaar! 'The Ship Song' is een evergreen.

Heb Nick Cave And The Bad Seeds voor het eerst leren kennen op Werchter dit jaar. Ookal kende ik niets van de nummers vond ik het optreden zeer sterk. Heb dus in de winkel maar een album aangeschaft van deze band en man wat is dit goed. Heb ook Push The Sky Away al twee keer helemaal gehoord bij een vriend (is er ook weg van), maar deze vind ik toch stiekem beter. Geen enkele nummer valt tegen. 5* waard en misschien wel een band die ik volledig wil gaan verzamelen.

Snap als Cave fan niet dat deze zo hoog gewaardeerd wordt (geldt ook voor het overschatte en overgeproduceerde Let love in). Staan een aantal magere songs op zoals Foi Na Cruz, the good son, lucy, aan de andere kant is Lament weer geniaal net zoals the ship song (en de train song b-kant van de single).
Smaak is smaak natuurlijk, ik vind de eerste 3 geniaal, Henry's Dream en de laatste echt ontzettend goed.

Jij houdt gewoon meer van de rauwe en uptempo Nick Cave, dan zit je hier fout inderdaad. Wat vind je van Abattoir Blues dan? Hoort die niet in je rijtje favorieten dan?

Ik ga dit album verlagen van 5* naar 4*. Elk nummer blijft nog steeds goed maar er is één minpunt over heel het album. Cave laat het nummer op het einde veel te lang trekken (Foi Na Cruz, The Good Son, Sorrow's Child, Lament ...) zodat het wat saai wordt. 4*

Dank je, Mooie uitvoering van het beste nummer op The Good Son.

Ik vind dit een van de mooiste van Nick Cave. Zijn muziek heeft hier iets dromerigs, de teksten zijn melancholiek. De songs zijn allemaal prima maar The weeping song en The ship song steken nog eens boven de rest uit.

Jezus, wat is The Witness Song toch een lekker nummer! Waarom staat het hier zo laag?

Ah die piano op het einde van Sorrow's child. Puur genieten...