Nick Cave & The Bad Seeds - The Good Son (1990)

Het mooiste album van Nick Cave ! Eigenlijk net zo goed als Henry's dream, alleen krijgt die de lichte voorkeur vanwege de grotere variatie aan songs.

Met deze cd heb ik Nick Cave leren kennen. Een rustige cd, dus ik verschoot nogal toen ik hem wat later live aan het werk zag op Pukkelpop

Knappe cd die ik een paar jaar geleden opeens wat minder vond, maar de laatste keer dat ik hem nog eens opzette, was ik weer laaiend enthousiast. OK, The Ship Song en de Weeping Song ben ik ondertussen al wat beu gehoord, maar de rest is minstens even goed.

Voor mij was het een verrassing die andersom werkte.. ik kende de Nick Cave van The Birthday Party, en de albums "Tender Prey" en "Your Funeral.. My Trial".. en toen "The Good Son" uitkwam dacht ik eerst. "what the F***?"

Maar ondertussen hou ik zowel van de wild om zich heen slaande als de croonende Cave. En laten we duidelijk zijn: THE GOOD SON is een prima plaat van King Ink!

The Ship Song!The Good Son!
En vooral... THE WEEPING SONG... met de onvergetelijke father/son ballad tussen Cave & Blixa Bargeld!

Vanaf hier keert Cave zich wat af van zijn wild om zich heen slaande songs en gaan de ballads wat meer overheersen.
Wat niet weg neemt dat dit een prachtalbum is, zelfs voor wie the ship song of the weeping song 1 keer teveel gehoord heeft.
De epische titelsong, de mooie pianomelodie van Sorrow's child ,het heerlijke lament of de afsluiter Lucy, alles op een eenzaam hoog niveau!

The good son betekende het grote keerpunt in het oeuvre van Nick Cave. Na zijn recente conversie tot het Christendom en zijn verhuizing naar Brazilië leken zijn innerlijke demonen, die zo'n groot stempel hadden gedrukt op zijn vroege werk, langzaam te worden vervangen door beschermengeltjes, die vanaf nu de scepter zouden zwaaien in de songwriting van Cave. Zijn muziek van de jaren '80, duister en apocalyptisch, werd vervangen door een nieuw geluid, van verlichting en berusting.

Wat The good son zo bijzonder maakt, is dat het album precies tussen deze twee periodes valt. Het bevat 'the best of both worlds', en daarom vind ik het misschien wel zijn beste album (al is dat stuivertje wisselen met From her to eternity).

Het album bevat een karrevracht Cave-klassiekers, de één wat minder bekend dan de andere. The weeping song (Geweldig, die pauken en handgeklap) en The ship song (Mag-ie gerust op mijn eventuele huwelijk komen zingen) zijn waarschijnlijk de meest gevierde nummers, maar eigenlijk doen Foi na cruz (Een bijzonder statig, plechtig nummer) en The witness song (Het meest opgefokte nummer) er nauwelijks voor onder. Maar ook de rest is van zeer hoog niveau, van skipmomenten is eigenlijk geen sprake. Gewoon een geweldig album! 4,5/5

Uitstekend Paalhaas. Niets aan toe te voegen.

Geweldig album. Stuk voor stuk steengoede nummers. The Weeping Song is altijd al een favoriet van me geweest, maar ik vind het toch jammer dat de albumversie kwa achtergrondgeluiden beduidend minder is dan de clipversie.

Van voor tot achter geniaal:

5*****

Toen ik de hoes voor het eerst zag bekroop me een vreemd gevoel: Ome Nick aan de piano die liedjes zingt en speelt voor zijn nichtjes. Zoiets.
En dat terwijl ik een nummer als The Mercy Seat net had ontdekt. Als dat maar goed gaat dacht ik toen.........

Foi Na Cruz laat gelijk al een cleaner geluid horen. Niks ruigs, vies of voos, maar een mooie heldere klank. En Nick gaat zelfs een beetje op de Portugese toer getuige ook de titel van het nummer. Niet zo heel vreemd omdat hij op dat moment ook vertoefde in Brazilië.
Het is een adembenemend mooi lied die mijn zorgen in één klap deden vervagen. Dit was wel heel erg mooi te horen, en al helemaal knap dat het nergens verzandde in kleffe romantiek of iets dergelijks. En laten we wel wezen: Cave is geen mooizinger, het zit vaak tegen het valse aan of is gewoon ronduit vals. Voeg dat samen met goed gearrangeerde strijkers en akoestische gitaren en je hebt een wereld-nummer als dit Foi Na Cruz.
Titeltrack The Good Son opent op een gospelachtige manier, maar dat slaat al gauw om in een wat meer gedreven ritme zoals we hem ook van eerder werk kennen. Toch zit er wel wat verschil in en dat heeft puur te maken met de produktie. Het blijft helder en licht.
Sorrow's Child lijkt in eerste instantie wat aan je voorbij te gaan, maar naarmate je dit album beter gaat leren kennen ontvouwt zich een hoop moois. Heel fijntjes komt alles bij elkaar: de strijkers, de zang, de gitaren en vooral de piano. Geen enkele partij eist de hoofdrol op en alles vloeit heel gemakkelijk samen. Nou vooruit dan: die piano is hier toch wel heel erg lekker. Hier hoor ik niks donkers of negatiefs in.
The Weeping Song kunnen we na al die jaren rustig als klassieker gaan uitroepen. Zelf zie ik het ook nog steeds als één van de beste nummers van dit album en eigenlijk ook wel zijn hele oeuvre. Heel in de verte hoor ik hier Jim Morrison in door klinken. Het valt op dat dit nummer al heel snel herkenbaar wordt (waar het vorige nummer aanvankelijk aan je voorbij lijkt te gaan). Misschien omdat het een heerlijke drive kent gevormd door handgeklap, pauken, piano etc. Verder kent het ook wel iets kitscherigs zoals ik het hoor in het nummer Something's Gotten Hold of My Heart van Gene Pitney.
Het volgende hoogtepunt kondigt zich gelijk al weer aan in de vorm van The Ship Song. Als je van dit soort nummers geen kippenvel kunt krijgen weet ik het ook niet meer. Let vooral op het orgel: heel subtiel, maar tegelijkertijd heel erg toevoegend. De melodie werkt heel meeslepend. Prachtig, prachtig, prachtig.
The Hammer Song klinkt wat spannender, dit met dank aan de gitaar die het een beetje een creepy ondertoontje geeft waardoor dit nummer onderhuids gaat broeien. Ook past Cave zijn zang hier wat aan; iets minder lief en zacht, maar toch niet grommend zoals we hem toch zeker ook kennen. De weergaloze strijkers maken het nummer verder helemaal af.
Lament lijkt enigszins beinvloed te zijn door het Braziliaanse avontuur in de ritmische begeleiding ervan. Maar daaroverheen smeren de Bad Seeds en strijkers heerlijke stroperige melodieën die ook dit nummer tot een hoogtepunt maken (hadden we al een dieptepunt dan?).
Het nummer met het meeste up-tempo is The Witness Song. Ook hier weer dat gospelachtige. Hallelujah! Alsof de dominee uit zijn pak scheurt tijdens een swingende kerkdienst. Na al die prachtige nummers is het lekker om even wat meer tempo en spirit te ervaren en de heren bedienen u hier op uw wenken.
Lucy is een ballad waar soms aardig tegen het valse aan wordt gezongen. Mij heeft dat nooit gestoord, op geen enkel album.
Het is een waardige afsluister van een album dat al heel snel 5* waard was voor mij (en dan praten we al over het pré-musicmetertijdperk).
Terug naar die hoes. Ja het klopt, het beest lijkt getemd. Dit album wees al vooruit naar de toekomst waar Nick Cave en zijn Bad Seeds vaker op de proppen kwamen met downtempo albums of songs. Toch valt dit album hier in op door zijn lichtheid (waar latere albums soms zwaarmoedig overkwamen).
Nog steeds behoort het tot mijn favoriete Nick Cave albums en nog steeds geniet ik weer volop als ik het weer eens draai.

De ultieme kerstplaat.

Dit hoor ik weleens vaker, maar ik heb het nooit begrepen. Ik luister elke dag naar Cave, maar nog nooit is me iets vals opgevallen.

Zal wel aan mij liggen dan...

Welnee, Cave zingt niet vals. Hetzelfde hoor(de) ik wel eens zeggen over Siouxsie (van the Banshees). Grenzen van je stem opzoeken is nog bij lange na niet vals zingen.

O, in dat geval zingt niemand vals en zoekt iedereen de grens van zijn stem op (het is maar hoe je het noemt)
Mij boeit het verder niet, want ik beoordeel Cave niet voor niks telkens zo hoog.

En bovendien, je hebt twee soorten vals: lelijk vals en mooi vals.
Quorton van Bathory bijvoorbeeld, die zingt weleens mooi vals, niks mis mee wat mij betreft.

Ik bedoel met vals zingen dat je om de haverklap en op de verkeerde momenten "uit de toon" zingt. Iemand als Cave (en dus ook Siouxsie) zingen best wel eens "uit de toon", maar vaak klopt dat op één of andere manier dan toch wel weer. Het is net dat tikkeltje dat een song een iets grimmiger geluid geeft.

Dus uit de toon is wat anders dan vals??? Het zit bij Cave heel vaak tegen het randje aan (waardoor het inderdaad toch nog klopt) en een enkele keer vind ik hem wel degelijk uit de bocht vliegen (dus vals).
M.a.w. volgens mij denken we er redelijk hetzelfde over hoor
Maar goed, ik ga hier niet een hele verhandeling schrijven over wat ik onder vals versta of niet. Ik besteed mijn energie liever aan de lofzang op een ijzersterke plaat (zoals gedaan).


Absoluut waar. Ik heb wat met 'mooi vals' zingende artiesten denk ik (Cave, Almond, Corgan etc etc).

Nee, ik was ook niet uit op een discussie. Cave zingt voor mij schitterend, al vind ik dit wel één van zijn mindere platen.

Ik zie dat ik hem 4 sterren heb gegeven. Nu ja, halve sterren doe ik niet aan, en 3 is te weinig, maar dit is wel één van zijn mindere 4 - sterren albums.

Verder geen probleem met wat 'vals zingen' is.

En dat het een mindere plaat is verdient eigenlijk wel een flinke discussie, maar laat ik volstaan te zeggen dat ik daar anders over denk (zie wederom mijn stuk hierboven)
Ik kan me het overigens wel voorstellen, want dit album wijkt toch behoorlijk af van de rest, inclusief zijn latere downtempo-albums. Dit is allemaal wat mooier en minder rauw. En aan wat iemand ergens van vind valt verder nergens wat op af te dingen......zeker niet als het over muziekbeleving gaat.

Voor mij is dit dan weer de beste Cave. Zo goed zelfs, dat ie zich inmiddels een plekje hoog in mijn top 10 heeft verschaft. Voor mij zit de kracht van The Good Son in het plechtige van de ballads, dat wordt afgewisseld door een ouderwetse Cavetrip op zijn tijd. Zo hoor ik Cave persoonlijk het liefst. Zijn beste nummers zijn voor mij die bloedstollende ballads. Je zou dan zeggen dat ik eens bij de latere albums mijn licht moet opsteken, maar die vind ik dan toch vaak weer te veel van het broodnodige peper en zout ontdaan. De kracht van The Good Son ligt misschien wel niet in de nummers die ik op zichzelf als de beste zou noemen (Foi Na Cruz, The Ship Song, The Weeping Song, Lament) maar in de afwisseling met The Hammer Song en The Witness Song.

Resultaat is een zeer uitgebalanceerde productie, waarin wat mij betreft alle sterke punten van Cave goed naar voren komen. Veel nummers zouden niet eens misstaan op Sky Radio, maar Cave weet het toch allemaal uitermate boeiend te brengen. Het wordt nergens te braaf, in tegenstelling tot op het latere werk. 5* dus.

voor mij is dit ook de beste cave-plaat(met let love in op nr 2)
ik hou er gewoon van als cave ballads maakt, en dit album heeft een paar hele mooie.

Het album waar in de songtitels vaak SONG in voor komt !

The Weeping Song blijft één van mijn favorieten !

Hele mooie plaat is dit !

4 sterren - soms is commentaar bijna overbodig !!!

Ha,ha, eindelijk een Cave album dat ik van voor tot achter kan waarderen , dat is nog niet eerder gebeurd.

"The good son" en "Weeping Song" zijn absolute highlights. Prachtige plaat, cool en relaxed!

4.5 sterren of een 5. Ik denk dat ik hem een 5 geef. Ik vertelde eerder altijd dat let love in de mooiste plaat van mr. cave is. Stom dat ik deze plaat over het hoofd zag. Wat een heerlijk duistere plaat. Het voelt als een zachte nachtmerrie, waarin je streeft naar geluk.

Het depressieve wat deze plaat uitstraalt wordt soms gevoed door een vleugje geluk zalligheid. Daarbij is er geen stem geschikter voor dit muziekale reis dan de stem van cave.

Mijn favo tracks; the good son, the weeping son.

5 sterren voor dit prachtige juweeltje.

Wat een geweldige plaat is dit zeg.

Het album waarop Cave eindelijk zielerust begon te krijgen.

Ik was 11 toen ik The Weeping Song voor het eerst hoorde, en 5 jaar later zat het nog steeds in mijn hoofd, zonder dat ik wist van wie het was.
Toen 'Let Love In' uitkwam, en ik Cave écht leerde kennen, ging een nieuwe wereld voor me open.

Tja, zielerust hebben we thuis ook.
Ik ga junkyard opzetten.

Voor mij zijn The Good Son, Henry's Dream en Let Love In een soort trilogie, in die zin dat het alledrie uitstekende albums zijn, maar dat ze ook allemaal mindere momenten kennen waardoor ik het allemaal 4 sterren albums vind, en niet 4,5 of 5.
The Good Son is de rustigste van de drie. Rustiger had Cave voorheen niet geklonken. Het album heeft iets kerkelijks/gospel achtigs. Die sfeer bevalt mij goed. Opvallende is dat ik de eerste 5 nummers steeds een stapje beter vind ten opzichte van het nummer dat ervoor kwam. Het hoogtepunt van het album is voor mij dan ook nr. 5, 'The Ship Song', met 'The Weeping Song' als goede tweede. 'The Ship Song' heeft iets van de latere Cave, ten tijde van The Boatmans Call en No More Shall We Part.
In het tweede deel van het album zakt het niveau iets door de wat mij betreft mindere nummers 'The Hammer Song' en 'Lament'. Wel komt er nog een hoogtepuntje in 'The Witness Song', waar Cave buldert 'Babe you are a liar!!' Een geweldig moment.
4*

Prachtige cd met 9 emotionele mokerslagen. Deze plaat mogen ze gerust helemaal afspelen tijdens mijn begrafenis.
Wat een schitterende muziek zeg, een wereld van verschil met de huidige Nick Cave die slechts af en toe nog kan schitteren.

Heb ik deze laatst genoemd als één van de grootste tegenvallers die ik ken (ik had The Cure met Childhood Things moeten noemen).. Natuurlijk staan hier prachtige nummers op! Toch blijft het niveau niet op en top zoals Cave dat ook kan. Ik ga met 1 punt omhoog. Blijft het feit dat zijn latere 'balladalbums' onder de maat blijven, zover ik die ken.