Nick Cave & The Bad Seeds - The Good Son (1990)

Voor mij was het een verrassing die andersom werkte.. ik kende de Nick Cave van The Birthday Party, en de albums "Tender Prey" en "Your Funeral.. My Trial".. en toen "The Good Son" uitkwam dacht ik eerst. "what the F***?"

Maar ondertussen hou ik zowel van de wild om zich heen slaande als de croonende Cave. En laten we duidelijk zijn: THE GOOD SON is een prima plaat van King Ink!

The Ship Song!The Good Son!
En vooral... THE WEEPING SONG... met de onvergetelijke father/son ballad tussen Cave & Blixa Bargeld!

The good son betekende het grote keerpunt in het oeuvre van Nick Cave. Na zijn recente conversie tot het Christendom en zijn verhuizing naar Brazilië leken zijn innerlijke demonen, die zo'n groot stempel hadden gedrukt op zijn vroege werk, langzaam te worden vervangen door beschermengeltjes, die vanaf nu de scepter zouden zwaaien in de songwriting van Cave. Zijn muziek van de jaren '80, duister en apocalyptisch, werd vervangen door een nieuw geluid, van verlichting en berusting.

Wat The good son zo bijzonder maakt, is dat het album precies tussen deze twee periodes valt. Het bevat 'the best of both worlds', en daarom vind ik het misschien wel zijn beste album (al is dat stuivertje wisselen met From her to eternity).

Het album bevat een karrevracht Cave-klassiekers, de één wat minder bekend dan de andere. The weeping song (Geweldig, die pauken en handgeklap) en The ship song (Mag-ie gerust op mijn eventuele huwelijk komen zingen) zijn waarschijnlijk de meest gevierde nummers, maar eigenlijk doen Foi na cruz (Een bijzonder statig, plechtig nummer) en The witness song (Het meest opgefokte nummer) er nauwelijks voor onder. Maar ook de rest is van zeer hoog niveau, van skipmomenten is eigenlijk geen sprake. Gewoon een geweldig album! 4,5/5

Toen ik de hoes voor het eerst zag bekroop me een vreemd gevoel: Ome Nick aan de piano die liedjes zingt en speelt voor zijn nichtjes. Zoiets.
En dat terwijl ik een nummer als The Mercy Seat net had ontdekt. Als dat maar goed gaat dacht ik toen.........

Foi Na Cruz laat gelijk al een cleaner geluid horen. Niks ruigs, vies of voos, maar een mooie heldere klank. En Nick gaat zelfs een beetje op de Portugese toer getuige ook de titel van het nummer. Niet zo heel vreemd omdat hij op dat moment ook vertoefde in Brazilië.
Het is een adembenemend mooi lied die mijn zorgen in één klap deden vervagen. Dit was wel heel erg mooi te horen, en al helemaal knap dat het nergens verzandde in kleffe romantiek of iets dergelijks. En laten we wel wezen: Cave is geen mooizinger, het zit vaak tegen het valse aan of is gewoon ronduit vals. Voeg dat samen met goed gearrangeerde strijkers en akoestische gitaren en je hebt een wereld-nummer als dit Foi Na Cruz.
Titeltrack The Good Son opent op een gospelachtige manier, maar dat slaat al gauw om in een wat meer gedreven ritme zoals we hem ook van eerder werk kennen. Toch zit er wel wat verschil in en dat heeft puur te maken met de produktie. Het blijft helder en licht.
Sorrow's Child lijkt in eerste instantie wat aan je voorbij te gaan, maar naarmate je dit album beter gaat leren kennen ontvouwt zich een hoop moois. Heel fijntjes komt alles bij elkaar: de strijkers, de zang, de gitaren en vooral de piano. Geen enkele partij eist de hoofdrol op en alles vloeit heel gemakkelijk samen. Nou vooruit dan: die piano is hier toch wel heel erg lekker. Hier hoor ik niks donkers of negatiefs in.
The Weeping Song kunnen we na al die jaren rustig als klassieker gaan uitroepen. Zelf zie ik het ook nog steeds als één van de beste nummers van dit album en eigenlijk ook wel zijn hele oeuvre. Heel in de verte hoor ik hier Jim Morrison in door klinken. Het valt op dat dit nummer al heel snel herkenbaar wordt (waar het vorige nummer aanvankelijk aan je voorbij lijkt te gaan). Misschien omdat het een heerlijke drive kent gevormd door handgeklap, pauken, piano etc. Verder kent het ook wel iets kitscherigs zoals ik het hoor in het nummer Something's Gotten Hold of My Heart van Gene Pitney.
Het volgende hoogtepunt kondigt zich gelijk al weer aan in de vorm van The Ship Song. Als je van dit soort nummers geen kippenvel kunt krijgen weet ik het ook niet meer. Let vooral op het orgel: heel subtiel, maar tegelijkertijd heel erg toevoegend. De melodie werkt heel meeslepend. Prachtig, prachtig, prachtig.
The Hammer Song klinkt wat spannender, dit met dank aan de gitaar die het een beetje een creepy ondertoontje geeft waardoor dit nummer onderhuids gaat broeien. Ook past Cave zijn zang hier wat aan; iets minder lief en zacht, maar toch niet grommend zoals we hem toch zeker ook kennen. De weergaloze strijkers maken het nummer verder helemaal af.
Lament lijkt enigszins beinvloed te zijn door het Braziliaanse avontuur in de ritmische begeleiding ervan. Maar daaroverheen smeren de Bad Seeds en strijkers heerlijke stroperige melodieën die ook dit nummer tot een hoogtepunt maken (hadden we al een dieptepunt dan?).
Het nummer met het meeste up-tempo is The Witness Song. Ook hier weer dat gospelachtige. Hallelujah! Alsof de dominee uit zijn pak scheurt tijdens een swingende kerkdienst. Na al die prachtige nummers is het lekker om even wat meer tempo en spirit te ervaren en de heren bedienen u hier op uw wenken.
Lucy is een ballad waar soms aardig tegen het valse aan wordt gezongen. Mij heeft dat nooit gestoord, op geen enkel album.
Het is een waardige afsluister van een album dat al heel snel 5* waard was voor mij (en dan praten we al over het pré-musicmetertijdperk).
Terug naar die hoes. Ja het klopt, het beest lijkt getemd. Dit album wees al vooruit naar de toekomst waar Nick Cave en zijn Bad Seeds vaker op de proppen kwamen met downtempo albums of songs. Toch valt dit album hier in op door zijn lichtheid (waar latere albums soms zwaarmoedig overkwamen).
Nog steeds behoort het tot mijn favoriete Nick Cave albums en nog steeds geniet ik weer volop als ik het weer eens draai.

Voor mij is dit dan weer de beste Cave. Zo goed zelfs, dat ie zich inmiddels een plekje hoog in mijn top 10 heeft verschaft. Voor mij zit de kracht van The Good Son in het plechtige van de ballads, dat wordt afgewisseld door een ouderwetse Cavetrip op zijn tijd. Zo hoor ik Cave persoonlijk het liefst. Zijn beste nummers zijn voor mij die bloedstollende ballads. Je zou dan zeggen dat ik eens bij de latere albums mijn licht moet opsteken, maar die vind ik dan toch vaak weer te veel van het broodnodige peper en zout ontdaan. De kracht van The Good Son ligt misschien wel niet in de nummers die ik op zichzelf als de beste zou noemen (Foi Na Cruz, The Ship Song, The Weeping Song, Lament) maar in de afwisseling met The Hammer Song en The Witness Song.

Resultaat is een zeer uitgebalanceerde productie, waarin wat mij betreft alle sterke punten van Cave goed naar voren komen. Veel nummers zouden niet eens misstaan op Sky Radio, maar Cave weet het toch allemaal uitermate boeiend te brengen. Het wordt nergens te braaf, in tegenstelling tot op het latere werk. 5* dus.

Worstenbroodjes en warme chocomelk.
All You Need Is Love op televisie.
Kerstmis.
Je kunt elk jaar wel The Greatest Christmas Hits Part 5 draaien.
Elk jaar zo’n dure nieuwe verzamelaar in de winkel.
Steeds dezelfde nummers in een andere samenstelling.

Mijn ultieme kerstplaat is The Good Son van Nick Cave.
Nick zittend achter een piano.
De buurtkinderen op de schoot bij deze aardige meneer.
Netjes in een sfeervol pak.

Ze moesten eens weten.
Ouders opgelet.
Schijn bedriegt.
Hij heeft alles gedaan wat God heeft verboden.
The Good Son heeft een verleden.

Ondanks de gemoedelijke sfeer, hoor je zijn oude werk er wel door heen.
Come sail your ships around me
And burn your bridges down.
Helaas, hij kan het boek niet sluiten.
Diep in je hart weet je dat dit ook niet het laatste hoofdstuk zal zijn.

Wordt er hoop gezocht in het geloof?
De redding van de ongezonde levensstijl.
Vol met vrouwen, drank en drugs.
Is het een dekmantel?
De biecht af nemen, en gewoon weer door gaan met je zonden.
Je handen wassend in onschuld.

Jaren later zal hij The Good Son deel 2 maken.
No More Shall We Part sluit hier op aan.
Dezelfde sfeer, soortgelijke teksten.
Het tweede rustpunt in zijn leven.
Al weet je dat de kans van ontsporen altijd aanwezig zal zijn.

The Firstborn Is Dead.
He Was The Good Son.
You’re Always A Black Sheep.

Indrukwekkende plaat van Cave. Na het wisselvallige Let Love In en het aardige The Boatman's Call (naar mijn eigen subjectieve oordeel dan) weet The Good Son me keihard te raken na slechts een paar luisterbeurten. En die 4,5 die ik er in eerste instantie aan gaf... Ach, dat mag best vijf sterren worden.

Werkelijk geen enkel nummer op deze plaat valt in het niet. Ieder nummer heeft iets moois waar ik bij ieder nummer weer naar uitkijk. De cover kan wat mij betreft niet beter gekozen zijn - hierdoor zie ik Cave heel de tijd achter z'n piano zitten in een wat huiselijke sfeer. En zo heb ik 'm het liefst. Dat zachte geluid wordt in Foi Na Cruz al direct ingezet en wordt vrijwel de hele plaat aangehouden. De verslagenheid die ik in het titelnummer hoor, dat hele fijne pianowerk van Sorrow's Child (ik kan daar uren naar luisteren), de mooie refreinen van The Ship's Song en Lament... Het uptempo nummer The Witness Song mag zich een persoonlijke favoriet noemen. Die emotionele uithalen van Cave (niet alleen in The Witness Song overigens!) en die grote overgave die ik erin hoor... Die intermezzo vanaf 1:47 is fan-tas-tisch. Ik krijg daarbij sterk de neiging helemaal met Cave mee te gaan. De nasleep van Lucy ten slotte is schitterend.

Ik ga in de toekomst nog meer van Cave uitproberen, maar ik kan me niet voorstellen dat hij dit nog kan overtreffen of - laten we wel wezen - benaderen. Ik ben zeer benieuwd.

Ik ben een groot fan van Nick Cave, zowel zijn vroege platen als die vanaf de jaren '90, maar deze heb ik altijd een beetje zwakker gevonden. Er staan een aantal terechte klassiekers op zoals The Wheeping Song en The Ship Song die fenomenaal zijn, maar veel andere nummers vind ik, sorry daarvoor, een beetje zeikerig. Geen indrukwekkende gebalde energie, maar ook niet de geraffineerde muzikale begeleidingen die de huidige Bad Seeds zo goed maken. Het is wel mooi allemaal, maar niet zo hartverscheurend mooi als veel latere ballads, en ook niet zo bol van indrukwekkende dramatiek (hoewel The Wheeping Song daar wel erg hoog op scoort!)

Gelukkig volgen net hierop Henry's Dream en Let Love In, meteen mijn twee favoriete Cave + Bad Seeds albums

Nick Cave haalt op sommige nummers van The Good Son het niveau wat hij verderop in de jaren '90 en deze eeuw op een aantal platen (bijna) een heel album haalt. Ik denk dan aan het kwartet The Good Son, Sorrow's Child, The Ship Song en The Weeping Song. De rest van de nummers is (best) aardig, hoewel ik weinig heb met het openingsnummer Foi Na Cruz. Ik vind de huidige score hier op Musicmeter van ruim 4* dan ook wat overdreven, zeker als je het vergelijkt met het moois wat nog komt. Aan de andere kant kant is er ook zeker het één en ander te genieten op The Good Son.

Wat een compleet andere luisterervaring is dit, ten opzichte van de vorige paar albums. Helemaal, maar dan ook helemaal niets voor mij. Ik zat er nog even aan te denken om The Good Son het voordeel van de twijfel te geven, omdat The Weeping Song en The Hammer Song me nog wel enigszins aanspreken. Maar eigenlijk blijft het daar bij. Eigenlijk vind ik alle andere nummers matig tot pijnlijk. Ik waardeer artiesten die hun artistieke vleugels spreiden en andere genres proberen, en heb ook helemaal niets tegen wie hier wel van kan genieten. Maar ik ga deze plaat snel proberen te vergeten.

Tussenstand:
1. The Firstborn is Dead
2. Your Funeral... My Trial
3. From Her to Eternity
4. The Good Son