Nick Cave & The Bad Seeds - The Good Son (1990)

Persoonlijk vind ik het een flink misplaatste sfeerbreker op het album. Niet dat het een slecht nummer is, maar het past er totaal niet tussen. Helemaal omdat Lucy er ook nog eens achteraan komt.

Wederom weer een klasse plaat van Cave. Met een paar iets zwakkere nummers. De opener en vooral The Witness song vind ik niet zo heel veel aan. De overige 7 nummers zijn klasse. Zoals ik dat gewend ben van Cave.

Schitterende plaat van Cave met zijn Seeds. Een stuk beter dan de voorhanger ook. Meer kwaliteit in de nummers en The Weeping Song is een parel.

Sorry Tony, duurde 3 jaar voordat ik reageer...
Niets te maken met uptempo want op de eerste 3 (kicking against ... tel ik dan niet mee) incl. Your Funeral staan veel niet uptempo nummers bv Saint Huck, Black box for Paul, The Carny maar over het rauwe heb je wel een punt. The Good Son is mij veel te zoet. Daarom vind ik de Push the sky ook weer zo mooi want dan komt dat rauwe weer een beetje terug. Tender Prey is ook mooi maar enigzins overschat. Maar hey dat vind ik.

Soms kan een song een compleet album naar een hoger plan tillen. Op dit album is dat the Ship Song.
Veel beter dan dit heeft Cave ze niet gesmeed.

Om mee te nemen op reis naar dat ene onbewoonde eiland. De bruggen achter mij branden al....

Geweldig album eigenlijk. Ga wat meer Cave luisteren tijdens de zomer, heb hem een beetje verwaarloosd sinds de dood van Bowie.

4,5 (The Good Son, The Wheeping Song, The Ship Song, The Hammer Song, Lament, Lucy)

Net binnen op vinyl. Genieten man! The Good Son, Weeping en Ship Song. Prachtig

Nick Cave kon ik aanvankelijk niet zo waarderen, zeker in de jaren negentig niet, toen mijn muzieksmaak zo totaal anders was. Daar is nu toch echt wel verandering in gekomen. Voor mij is dit album uit 1990 toch altijd nog Nick Cave's beste. Binnenkort ook zijn albums die hierop volgen maar eens opnieuw beluisteren. Grote kans dat ook die bij mij in waardering omhoog zullen gaan.

Nick Cave haalt op sommige nummers van The Good Son het niveau wat hij verderop in de jaren '90 en deze eeuw op een aantal platen (bijna) een heel album haalt. Ik denk dan aan het kwartet The Good Son, Sorrow's Child, The Ship Song en The Weeping Song. De rest van de nummers is (best) aardig, hoewel ik weinig heb met het openingsnummer Foi Na Cruz. Ik vind de huidige score hier op Musicmeter van ruim 4* dan ook wat overdreven, zeker als je het vergelijkt met het moois wat nog komt. Aan de andere kant kant is er ook zeker het één en ander te genieten op The Good Son.

Foi Na Cruz ben ik erg gaan waarderen na vele luisterbeurten

Ik vind het een mooie sfeeropener. Het zorgt ervoor dat ik met spanning blijf zitten en ook absoluut de rest van t album in 1 ruk wil horen.

Nu we het er toch over hebben.... Ik heb wel een dingetje met dat nummer... Foi Na Cruz had wat mij betreft in het repertoire van de gemiddelde Nederlandse volkszanger totaal niet misstaan. Past zo op een 'Alle 13 goed' compilatie. Dat gevoel bekruipt mij in ieder geval altijd als het album begint. Foi Na Cruz heeft mijn waardering voor dit album dan ook lang in de weg gestaan, omdat ik maar niet voorbij dat eerste nummer kwam. Inmiddels zit ik 'm uit en kan het album dan echt beginnen met The Good Son. De rest vind ik ook prima uiteraard, anders geef je geen 4,5. Maar Foi Na Cruz, voor mij een geweldige uitglijder zoals Nick er niet nog een heeft gemaakt.

Foi Na Cruz vind ik een prachtig nummer, de rustige zang met het orgel op de achtergrond.
De eerste 5 nummers zijn allen geweldig.

Misschien zijn Willie Alberti, Marianne Weber of Frans Duijts ook iets voor je dan?

Die tegen de smartlap aanleunende bijna-kitsch bevalt mij ook wel, iemand als Cave kan dat ook uitstekend vertolken met z'n feilloos gevoel voor ironie in de dramatiek.

Electric van Madrugada is trouwens ook zo'n fijne meedeiner.

Foi Na Cruz (Portugees) blijkt een nogal religieuze betekenis te hebben:

'It was on the cross (Foi Na Cruz)
That one day
My sins were punished on Jesus'

Had hij beter de gospel stijl die te horen is op Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus gebruikt. Dat had veel beter geklonken, naar mijn idee.

Kerel, daar zit 15 jaar tussen! Op deze plaat waren The Bad Seeds uitrazende maniakken en nog lang niet die elder statesmen of rock die ze in 2005 waren. Hun mindset was nog zo anders. Ik denk niet dat ze destijds ooit gedacht hadden zo'n sophisticated plaat te maken als AB/TLOO, laat staan met een heus gospel koor te werken. Dat laatste deden ze gewoon zelf.

Ja, dat begrijp ik ook wel. Maar we hadden het over Foi Na Cruz en zo kan je juist het stijl verschil tussen 1990 en 2005 mooi laten zien. Hoewel ik dus op the Good Son al wel degelijk een paar van die prachtnummers hoor.

Ik ben nu Foi Na Cruz weer aan het luisteren.
Wat een heerlijk nummer is dat toch, prachtig de gesproken tekst tusendoor:
Dream on till you can dream no more, for all our great plans babe they will dream forever more.
Zoiets. Hier mag je me voor wakker maken.

'Foi Na Cruz' is inderdaad een prachtig nummer. Een slepend ritme waarop een verbazingwekkend vriendelijke Nick Cave zingt. Wat een schok moet dat voor de muziekliefhebbers in 1990 zijn geweest. De man die een goede 5 jaar geleden de dood van de eerst geborene triomfantelijk uitschreeuwde, neemt nu in wit pak de biecht af:
"A Little love, a little hate, babe! A little trickery & deceit!"

Ik ben de cd's van Nick Cave weer om de beurt aan het beluisteren. Het gekke is, ik zet ze eigenlijk niet zo veel op, maar ben altijd weer verrast als ik dat wel doe. Nadat ik gisteren 'From here to eternity' heb beluisterd en erover geschreven op deze site, nu een sprongetje in de tijd met 'the Good Son'. Had 'From here to eternity' nog wel enige invloed van the Birthday Party, dat is hier bijna geheel verdwenen. De declamerende Nick Cave van die plaat is nu een echte zanger en de experimentele begeleiding kleurt nu mooi tussen de lijntjes. In alles lijkt dat Nick een aantal demonen kwijt is geraakt en in 'rustiger vaarwater' terecht is gekomen. Maar bij Nick Cave blijft er altijd wel een rauw randje aanwezig en geluk kan zo maar verdampen. Niet altijd levert geluk en wat meer rust mooie muziek op, maar hier bij Nick Cave levert het een verrassende plaat op. De plaat opent ijzersterk en tot de 'weeping song' is het ene nummer nog mooier dan het andere. Dit zijn ook de nummers die qua sfeer zouden passen bij The Boatman's Call of 'No more shall we part'. Vanaf nummer 6 tapt Nick weer uit een wat steviger vaatje, waarbij 'the witness song' naar een soort stevige gospelrock lijkt te gaan. De laatste songs (uitgezonderd Lucy) laten zien dat Nick Cave nog steeds het rauwe in zich heeft , een rocker en dat hij nooit in een hokje zal passen. Ik vind het lastig om zo maar te zeggen welke plaat ik het beste vind, het ligt ook helemaal aan de stemming van het moment, Maar er is altijd wel een plaat van Nick Cave , die passend is en dat is toch razend knap.

Wat een compleet andere luisterervaring is dit, ten opzichte van de vorige paar albums. Helemaal, maar dan ook helemaal niets voor mij. Ik zat er nog even aan te denken om The Good Son het voordeel van de twijfel te geven, omdat The Weeping Song en The Hammer Song me nog wel enigszins aanspreken. Maar eigenlijk blijft het daar bij. Eigenlijk vind ik alle andere nummers matig tot pijnlijk. Ik waardeer artiesten die hun artistieke vleugels spreiden en andere genres proberen, en heb ook helemaal niets tegen wie hier wel van kan genieten. Maar ik ga deze plaat snel proberen te vergeten.

Tussenstand:
1. The Firstborn is Dead
2. Your Funeral... My Trial
3. From Her to Eternity
4. The Good Son

Schrijf het overige dan ook maar af.
In welke zin vind je de songs pijnlijk?

Moeilijk uit te leggen, ik wil ook niet in de valkuilen trappen van sommige eerdere commenters hier. En dan een horde Cave-fans achter me aan krijgen omdat ik het vergelijk met Frans Duijts.

Het is denk ik het stukje meedeinbaarheid ervan, het heeft toch iets kitscherigs. Ongetwijfeld zitten hier ook tekstueel pijn en scherpe randjes aan, dat hoor je eigenlijk al bij de eerste beluistering. Maar muzikaal hoor ik dat niet terug, de nummers gaan ook vaak maar door zonder dat er muzikaal spanning optreedt. En dan heb je natuurlijk het stukje dat dit überhaupt mijn genre niet is.

Wat ik begrijp van zijn opvolgende werk is dat het ook wel melancholiek en duister is, daar ben ik toch nog steeds wel nieuwsgierig naar.

Het overige afschrijven is inderdaad niet nodig. Ik denk dat er nog wel albums zijn die je meer zullen bevallen (zoals Let Love In). Al komen er ook nog albums aan die in het geheel genomen eerder melig dan duister klinken.

Ik ben nu bezig met Henry's Dream en dat klinkt in ieder geval al prettiger!

Klopt:

Henry's Dreams zal je beter bevallen

We zijn hier niet bij de pagina van The Boatman's Call, jongeman.

Het altijd maar afgeven op dat meesterwerk doet mij steeds weer pijn en slaat ook helemaal nergens op.

Een wijs man liet eens optekenen: Een kever van plastic is ook een kever; een kever van vis is gewoon gekheid.

Leer daar maar eens van.

Rudi S, je hebt je research gedaan!