Nick Cave and The Bad Seeds - Murder Ballads (1996)

Wat een geweldige verhalen. Geen betere verteller dan Nick. O Malley's bar, Henry Lee en Stagger Lee!!

Wat een fijne donkere plaat. Ik had eigenlijk niet verwacht dat ik dit leuk zou vinden, ondanks dat ik de single ''Where the Wild Roses Grow'' van zeer hoog niveau vind. Het is me echter alleszins meegevallen. Deze zal ik wel vaker opzetten. Met dit soort platen is het fijn dat de winter er weer aan zit te komen.
Ben nu wel benieuwd naar de rest van het werk van ''Nick Cave & the Bad Seeds'' als dat in het verlengde van deze stijl ligt.

Tegenvallend album van de caveman . Op de Horrorbalade song of joy en het valselijk romantisch getinte where the wild roses grow na, vind ik maar geen beklijvende nummers. Sommige nummers zijn ronduit vergeetbaar(Stagger Lee), andere nummer zijn echt te lang(O mailey's bar).

Vandaag de dvda versie gekocht en wat een heerlijk geluid.

"Murder Ballads" is een donker en dreigend album. Dat wordt versterkt door de manier waarop Nick Cave zijn teksten ten gehoor brengt. Hij vertelt het meer dan dat hij het zingt. Hierdoor worden de liedjes verhalen. Verhalen met donkere, duistere en angstaanjagende thema's. De ene keer wordt het muzikaal begeleidt in diezelfde sfeer, de andere keer hoor je sprookjesachtige muziek. Dat contrast maakt "Murder Ballads" tot een spannende luisterervaring. "Stagger Lee" is een van de eerste hoogtepunten. Ook het samen met PJ Harvey gezongen "Henry Lee" is mooi, vooral vanwege de samenzang. Verrassend is het duet met Kylie Minogue. Alleen deze ballad met Nick Cave is muzikaal interessanter dan haar gehele muzikale carrière. Absolute topper is "O' Malley's Bar". Ruim veertien minuten word ik gegrepen door de intrigerende en beklemmende muziek en dito teksten. "Murder Ballads" is zo'n plaat die onder je huid gaat zitten, intrigerend, meeslepend, verrassend, confronterend en vooral verslavend.

Ook weer erg mooi, maar niet zo opwindend als 'Henry's Dream' en 'Let Love In'. Zit toch iets meer in één sfeer. Maar dat weet Cave fijn neer te zetten: broeierig, sinister en duister is de toonzetting van soms op het gehoor lieve liedjes. Fijne sfeerplaat.

We zijn allemaal gefascineerd door en alles omtrent de dood, de vele aandacht in de media voor het fenomeen serial killer bijvoorbeeld. Eind jaren tachtig, begin jaren negentig werd dat verschijnsel haast een ware rage. Immers, in 1988 was het precies honderd jaar geleden dat in de wijk East End in Londen een onbekende man, Jack the Ripper genaamd, vijf prostituees vreselijk toetakelde. Zo werd het boek American Psycho van Bret Easton Ellis een bestseller, werd de film The Silence Of The Lambs overladen met Oscars en verkreeg de televisieserie Twin Peaks van David Lynch een wereldwijde cultstatus. Maar het duurde nog tot 1995 dat ook in de muziek de seriemoordenaar erkenning kreeg: Murder Ballads van Nick Cave & The Bad Seeds. Als een soort troubadour verhaalt, zingt Cave negen moorden/moordenaars. De stemmen van zowel Kylie Minogue als PJ Harvey lenen zich uitstekend voor de personages die zij spelen in het betreffende verhaal; Harvey met haar specifieke donkere zang als koelbloedig moordenares, Minogue als onschuldige deerne met zoetgevooisde stem. Ook de romantische tekeningen in het boekje passen perfect bij de verhalen. En Cave schuwt niets; haarfijn legt hij uit hoe de moorden zijn gepleegd (And with a little pen-knife held in her hand - She plugged him through and through)

Maar te vrezen is er niets want de dood is niet het einde en Pierlala maakt geen onderscheid, er bestaat geen deur waar hij vergeet aan te kloppen, uiteindelijk gaan we allemaal...

Lalalala Lalalalie

(A little bird lit down on Henry Lee)

Natuurlijk een album dat alleen al vanwege de teksten de moeite waard is. Het maakt de titel volledig waar. Vanaf het macabere Song of Joy is het een en al passionele moord en waanzin. Muzikaal springt vooral Stagger Lee eruit. De duetten met PJ en Kylie zijn ook prima. Wild Roses schijnt zelfs een hit geweest te zijn. Het lange O' Malley's Bar is boeiend genoeg om niet te gaan vervelen. Cave is op dit album vocaal op zijn best. Zijn stem heeft vaak een soort bezetenheid wat bij de verhalen die hij vertelt pas. Het slotnummer is helaas een skippertje.

Heerlijk om me weer eens geheel mee te laten slepen door Cave zijn prachtige muziek en teksten. En dat niet alleen, de man weet namenlijk deze vreemde, idiote, cynische, sinistere, bad ass enz enz vogels/karakters geheel geloofwaardig te krijgen. Zijn kletskoek zingt hij zo overtuigend, cool en vol overgave alsof hij het allemaal daadwerkelijk heeft meegemaakt. Cave heeft die gave nu eenmaal. Zelfs nette Kylie.M weet zich geheel in te leven op wat Cave haar te vertellen heeft ha.

Vooral op het epische O'Malley's Bar gaat die gekke Nick HELEMAAL los pffff.
Op dat nummer alleen al zou Jerome Tarantino een nieuwe prachtige film van kunnen/moeten maken ha.

Ow... deze plaat gaat bijna in z'n geheel op de playlist voor het aanstaande griezelfeest. StaggerLee is ronduit geniaal! Maar ook Lovely Creature is best heel spannend. Als het ware een hoorspel. The Curse of Millhaven, hoe lekker gemeen deze ook klinkt, mag van mij van de lijst af. Past er qua sfeer niet helemaal tussen, vind ik. Over dat lange nummer O'Malley's Bar twijfel ik ook nog even. Het is het meest de zang op deze twee nummers dat ik dan weer niet zo fraai vind, ook al begrijp ik de passie, de bezetenheid van de artiest.

Eindelijk deze ook eens beluisterd. De vijf albums beginnende met Tender Prey tot deze behoren tot een prachtig vijfluik. En hierna was hij nog steeds niet uitgeblust. Cave is geweldig.

4,5*

Wel weer een hele sterke Cave.
Vooral de 1e helft is van een constant hoog niveau.
O'Malley's Bar duurt mij te lang en Death is Not The End vind ik net ff te melig en niet iedere gast past er even goed bij.
Hij heeft betere albums, maar Murder Ballads heeft voortreffelijke momenten.

Voor mij eindigt het bij Tender Prey, de 4 daarvoor vind ik veel beter. A good son is zelfs matig op een paar nummers na.
Deze is vrij goed, pas bij Push the sky away hervond hij weer zijn top vorm, al zitten er bij bij Boatman's en No more shall we ook een aantal parels.

Iedere zucht van Cave wordt met gejuich binnengehaald, ook deze vrij zwakke plaat. Misschien wel zijn minste. Het openingsnummer Song of Joy is op zijn best vervelend, een gevoel wat ik bij meer nummers krijg. Zoals het melige death is not the end, een Dylan cover.
tuurlijk staan er een paar goede nummers op, Henry Lee en het lekkere bizarre The Curse of Millhaven zijn wel hoogtepunten.
Het is niet genoeg voor een grootheid als Cave. Een onvoldoende.

Gisteren aan het oeuvre van Nick Cave begonnen. Heb een beetje moeite met de volgorde waarin ik de albums moet luisteren. Skeleton Tree kende ik al een beviel goed. Inmiddels ook Push the Sky Away, dit album, zijn voorganger en de eerste drie beluisterd.

Kende van dit album de hit met Kylie Minogue al en zoals Cave al zei is dit niet representatief voor het album. De rest bevalt evenwel, al is O'malleys bar wat aan de lange kant en Death is not the End wat te jolig.

Ben er wel achter dat één luisterbeurt per album echt te weinig is om het te laten landen.

Waarom móet je de albums per sé in die volgorde luisteren? Wat voor mij vaak fijn werkt bij het ontdekken van een artiest is beginnen met zijn recentste album, dat is toch altijd het album wat qua beleving het dichtste bij onze tijd ligt, en daarna telkens het album luisteren wat daarvoor is uitgebracht, totdat je bij het debuut bent.
Bij de meeste artiesten (Nick Cave is één van de uitzonderingen) ligt de creatieve piek vaak in hun beginperiode, waarbij mensen dan vaak het nieuwe werk blijven vergelijken met hun beste jaren, wat snel tot teleurstelling kan leiden. Als je het oeuvre in omgekeerde volgorde luistert valt die druk weg en kun je vrij en zonder hoge verwachting luisteren.

Ik ben bang dat het hem niet gaat worden tussen mij en Murder Ballads. Sowieso staan teksten bij mij altijd op de tweede plaats, ik ga meestal pas naar de teksten luisteren als ik de muziek zelf heb doorgrond. Op aanraden van de comments hier heb ik toch maar even naar de teksten geluisterd, en die zijn (zoals ik inmiddels wel van Cave gewend ben) zeker sterk. Maar het is hier voor mij echt te veel aangekleed met la-la-la's en zwalkend geneurie.
De meest ingetogen nummers hier vind ik de beste, maar ik snak vervolgens naar het contrast van een Janglin' Jack (om maar een voorbeeld te noemen), wat uitblijft. Veel nummers zijn wat mij betreft ook te lang, maar dat heeft meer te maken met het vorige punt. Als je geen probleem hebt met de muzikale keuzes, kun je er waarschijnlijk geen genoeg van krijgen.
Het is zeker geen slecht album (in sommige aspecten waarschijnlijk zelfs een heel goed album), maar simpelweg niet voor mij gemaakt, dus ik ga snel door naar de volgende.

Tussenstand:
1. Let Love In
2. Henry's Dream
3. The Firstborn is Dead
4. Your Funeral... My Trial
5. From Her to Eternity
6. Tender Prey
7. Murder Ballads
8. The Good Son

Een tijdje geleden kocht ik Nick Cave & The Bad Seeds - Let Love In (1994) - MusicMeter.nl omdat ik uiteraard Red right hand van Peaky Binders kende. (serie niet uitgekeken)
Daarvoor heb ik me wonderbaarlijk genoeg nooit verdiept in zijn werk. Een groot gemist blijkt nu, want ook dit album bevalt me er goed, Zijn albums zijn gelukig op vinyl erg goed betaalbaar, en zo kan je soms een gokje wagen. En ook hier geldt dat ik het weer een schot in de roos vind.

Heerlijk album wat geen moment verveelt. Stagger Lee en O'Malley's Bar vind ik de fijnste tracks nu. En natuurlijk zijn misschien wel bekendste song, where the wild roses grow,

Ik ga verder met mijn Cave ontdekkingsreis.

Ik wist helemaal niet dat jij zijn werk niet kende! Beetje zelfde avontuur als bij The Smiths indertijd dan. Dan heb je nog een mooie reis voor de boeg. Cave behoort wel tot allergrootste favorieten.

Dolly Parton?

Dat is een artiest, geen liedje.

Maar als je op de naam van de artiest klikt, dan kom je wel degelijk bij een liedje uit.

OK, ik heb het gedaan. Nu trek ik mijn vraag ook in. Als dat tot kinderachtigheid moet leiden, dan is het niet relevant. Bedankt voor de ervaring, en bedankt voor jouw inzicht.

Deze plaat is niet volledig mijn ding. Ik ben meer fan van zijn werk uit de jaren 80.