Joy Division - Closer (1980)

Uit ervaring weet ik dat iets dergelijks nog steeds niet verplicht wordt. Het enige waar op wordt toegezien is dat je ergens terecht kan en dus niet alleen thuis komt te zitten als je ontslagen wordt uit het ziekenhuis. De volgende dag kan je lekker doen waar je zelf zin in hebt. Natuurlijk zijn er allemaal adviezen en worden er mensen bij betrokken, maar als jij je eigen plan trekt kunnen ze daar weinig aan doen.

Vanuit de manager etc is het inderdaad wel belachelijk. Maar dat is showbusiness. The show must go on. De mensen die daarin werken, kunnen keihard zijn.

Wellicht wilde Ian het zelf ook wel zo. Heb in mijn omgeving ook een beroepsmuzikant gezien die na een pittige ziekenhuisopname praktisch weer dezelfde dag het podium opstapte. Veel mensen verklaarden hem voor gek, maar hij deed niets liever.

Om nog iets over dit album te zeggen: een jaar of 20 geleden was ik bij een concert van Primal Scream in Nighttown. Na afloop klom ik -in een zeldzaam assertieve bui- het podium op om een setlist te pakken, dat vond ik toen nog wel leuk als souvenir. Blijkbaar stond er echter nog een toegift op de rol, want een van de roadies dirigeerde me vriendelijk doch gedecideerd weer van het podium. Een van mijn concertmaatjes wees me op de indrukwekkende Joy Division-tatoeage die op zijn pezige bovenarm prijkte. "Heart and soul", stond er.

Joy Division kende ik toen al wel, maar het desbetreffende nummer had me nog niet in zijn greep, ik ging nog meer voor de wat vlottere nummers van Joy Division, zoals Isolation op dit album. Maar de tekst bleef intrigeren: waarom zou iemand juist dat op zijn arm zetten? Wanneer ik nu het album luister, begrijp ik het wel. Dit is voor mij het nummer waarop Joy Division op zijn best is en het dichtst tot de rauwe essentie komt. De tekst is duidelijk, maar door de berusting die doorklinkt in Ian's zang, is het alsof hij zich al vereenzelvigd heeft met zijn reis naar het eeuwige. Het macabre ritme, dat me aan een hartslag doet denken, en de sinistere synth die voortdurend in de onderlaag sluimert, doen de rest.

Die conclusie moet de roadie van weleer al veel eerder hebben getrokken en ik ben blij dat ik daar inmiddels ook aan toe ben.
Van het concert van Primal Scream weet ik verder eigenlijk niet zoveel meer, maar ik ben ze wel dankbaar dat ze me -indirect- dichterbij Joy Division hebben gebracht.

Closer, letterlijk Mooie anekdote.
De laatste vier nummers, vanaf Heart and Soul, vind ik ook de mooiste.
Die moet je gewoon alle vier achter elkaar horen

blijft een dijk van een album!!

Mooi en indrukwekkend album.
Vanaf de eerste noot pakt dit album mij bij de strot en laat pas los op na de laatste noot.
Vooral het laatste nummer "Decades" is fantastisch.

"Try to cry out in the heat of the moment
Possessed by a fury that burns from inside"

Dit is alles. De rest is bekleding. Mooie jas, leuke jurk, goede keuze voor je koelkast en tof joh, die stoeltjes.

Maar "Try to cry out in the heat of the moment, possessed by a fury that burns from inside", dat is de essentie van Joy Division.

Na de zwarte hoes van Unknown Pleasures en de zelfdoding van zanger Ian Curtis in mei 1980, hetgeen diepe indruk op deze tiener maakte, volgde in juli dat jaar het in een witte rouwhoes gestoken Closer. In de inlay van de 2cd-versie die ik heb, vertellen de drie andere bandleden over de totstandkoming van het album, wat er daarna gebeurde en hoe ze dit beleefden.
Dat zanger Ian Curtis zijn vriendin Annik bij de band betrok, veranderde volgens bassist (en soms gitarist) Peter Hook “alles”: de zanger wilde indruk maken op het meisje, waardoor hij diens gedrag zag veranderen. Dat Curtis’ teksten hintten op zijn gemoedstoestand, hadden de drie simpelweg niet door.
Na de dood van Curtis verkeerden ze als in een waas. Zo hoorde Hook eind juli 1980 op zijn autoradio dat non-albumsingle Love will Tear us Apart de top tien naderde; het deed hem echter niets. Dit was passé, hij wilde verder. Hun remedie: doorgaan met repeteren, zoals ze gewoon waren te doen. Op deze wijze ontstond al bij de eerste repetitie na Curtis' dood Dreams Never End. Het werd de opener van de eerste New Order die ze een klein jaar later opnamen, een plaat die in november 1981 zou verschijnen.

Enfin, interessant om deze liner notes te lezen, mede omdat ik me de ontzetting in de pers herinner. De recensies en artikelen die ik indertijd las noemden onvermijdelijk de dood van Curtis, nog maar 23 jaar; hoe recenseer je zo’n album met deze gebeurtenis vers in het geheugen? Voor mij als tiener was het razend interessant, voor de betrokkenen was dat anders.
Wat ik eveneens in het cd-boekje lees: los van de maalstroom aan gebeurtenissen waren de resterende bandleden sowieso niet tevreden met het geluid van Closer. Wederom geproduceerd door Peter Hannett, iemand die als een extra bandlid aan het geluid knutselde. Hook was woest dat wederom zijn gitaargeluid was gewijzigd.
De band ontwikkelde zich los van de eigenwijze knoppenman Hannett. Zo was gitarist Bernard Sumner gaan experimenteren met synthesizers, waardoor het geluid (niet de sfeer of teksten!) minder zwaar is dan op het debuut.

De tiener die ik was, was vooral in de muziek geïnteresseerd. Mijn favorieten waren op de A-kant het uptempo Isolation waar Sumner toetsen speelt en A Means to an End wat een gitaarnummer is.
Op de B-zijde Heart and Soul dat qua drumsound op het debuut had gepast, het met warme bastonen beginnende Twenty Four Hours, dat echter spoedig met uitwaaierende gitaren en felle drumrolls over je heen walst; en het stemmige The Eternal, in mijn oren een passender slot dan het saaie Decades dat kant 2 afsloot. De sfeer is wederom beklemmend, jazeker, maar net als op het debuut pakte slechts de helft van de muziek me.
Een dikke veertig jaar later valt me op hoe goed de muzikanten waren. Stephen Morris bijvoorbeeld met zijn drumpatronen, per nummer divers, altijd aangepast aan het liedje.

De bonus-cd bevat een concert, gegeven op 8 februari 1980. Het publiek is kalmer dan dat op de bonus-live-cd bij Unknown Pleasures. Bijna verstaanbaar zijn de gesprekjes die ik tussen de nummers van enkele aanwezigen hoor, alsof je ernaast staat. Hierbij wordt al Love Will Tear Us Apart gespeeld, ruim vier maanden voordat ie in studioversie op single verscheen. Minder fijn is dat de audiokwaliteit van het concert nogal lo-fi is.

De tweede en laatste Joy Division maakt(e) wederom grote indruk, waarbij ik echter niet alle nummers goed vind. Desondanks is Closer onmisbaar als tijdsdocument, de muziek overstijgend en bovendien de eerste voortekenen van de synthesizers van New Order bevattend. Dat de teksten een klasse apart zijn, betoogden vele anderen al; zie bijvoorbeeld hierboven de diverse beschrijvingen van andere MuMensen (selecteer 'Meningen' en je vindt nog altijd véél).

een tijdloze elpee. grandioos, depri, zwaarmoedig, vul het zelf maar aan. ik word er in ieder geval opgelucht van, dat jd zoiets moois heeft kunnen maken. terecht een vijfsterrenplaat!

Lang geleden kwam ik met Joy Division in aanraking via een Jehova's Getuige die als gastspreker in de godsdienstles aanwezig was. Soms is de wijze waarop je op bepaalde wegen belandt waarlijk ondoorgrondelijk.

Godsdienstles? Hoe dan? Nou dat zal ik uitleggen: het ging erover dat we gewaarschuwd werden voor depressiefmakende muziek zoals Joy Division. Ik zat in mijn ontluikende metalfase dat ik langzaam van Iron Maiden naar het zwaardere spul afdreef. Dus ja, als iets door een religieus type als depressiefmakende muziek werd gekenmerkt, was dat vanzelfsprekend iets dat ik opschreef als bindend advies om te luisteren.

Ik naar de bieb want natuurlijk hadden ze dit niet in de lokale platenzaak. Daar ontdekte ik Closer. Met de intrigerende hoesafbeelding kon het al niet meer misgaan. Al moest ik wel slikken dat ik te maken kreeg met een verwrongen vorm van popmuziek. Depressief werd ik er niet van. Sterker nog ik werd opgetild door een onweerstaanbare golf van onbegrensde vreugde toen de naald van de platenspeler de groeven raakte waarmee het ongemakkelijke ritme van Atrocity Exhibition in beweging kwam.

Later kocht ik nog de cd en die van Unknown Pleasures erbij. Het is niet zo dat ik een bezeten fan ben geworden maar deze twee platen heb ik in mijn zwarte hart gesloten. Met een lichte voorkeur voor Closer.

Geinig, hoe waarschuwingen juist als aanbevelingen kunnen landen! Goed gedaan door die getuige.

Grappig jehova en joy division vaker kruizen.
Artikel (ik meen OOR) over joy division met kop ‘is er leven voor de dood’
Dan later jehova vragen over het leven er na…

Closer, mijn eerste cd die met aanschaf van cd speler kocht, ik dacht 70 gulden gestoord duur, het was ik meen 1985 of 1986, maar mijn eerste cd moest een icoon zijn.
Eerste Factory persing kil en koud , heerlijk energiek

Tja, Jehova's - komen altijd getwee, bellen aan en zetten desnoods de voet tussen de deur. Ooit op met een katerkop op zaterdagochtend uit bed gebeld, opengedaan en we komen u het paradijs brengen, meneer - mijn repliek: prima, zet het maar voor m'n fiets neer en voortaan graag op een meer christelijk tijdstip.

Als de mededeling bovendien enige waarheid zou bevatten dat het je einde zou bespoedigen, zou je daardoor eerder of closer bij je schepper zijn , waardoor ...

Terwijl bijv Decades juist een song vol reflectie over leven en dood is

Heart and Soul, Twenty Four Hours, The Eternal, Decades, ongelofelijk. Zo bleek, zo hemeltergend mooi, dat is een van de allerbeste plaatkanten ooit. Teksten die de kern van het leven raken. Kippenvel, iedere keer weer

Wat doe je wanneer je een ongenaakbaar meesterwerk hebt gemaakt dat niet meer te overtreffen valt? Dan maak je een plaat die z'n voorganger overtreft. Ik weet niet hoe vaak dat voorkomt, en ik weet ook niet of Unknown pleasures bij z'n release meteen al in bredere kring de reputatie en de accolades kreeg die hij sindsdien heeft verworven, maar dankzij het subtiele gebruik van synthesizers, de opnieuw geweldige sfeervolle produktie en een verzameling ijzersterke nummers is Closer voor mijn gevoel een plaat die z'n wortels in zijn voorganger heeft maar die die voorganger tegelijk voorbijstreeft – niet in kwalitatief opzicht (want de platen zijn voor mij zó verschillend en tegelijk allebei zó goed dat vergelijken totaal zinloos is), maar wel in diepte en in kwetsbaarheid.
        Opmerkelijk hoe de nummers gebruikmaken van melodielijnen die gedurende het nummer weinig verandering tonen en ook lang niet altijd naar een climax voeren, maar alles zonder dat de nummers monotoon aandoen of de melodieën gaan vervelen, daarbij ongetwijfeld geholpen door de gitaarlijnen, de geluidseffecten die vaak onverwachte "kleurtoetsen" aanbrengen, en last but not least natuurlijk het feit dat de melodieën zelf dus kennelijk zó sterk zijn dat ze de aandacht blijven vasthouden. O, èn de teksten en de voordracht van Ian Curtis natuurlijk...
        De eerste vier nummers zijn al sterk (hoewel dat constante gebroken ritme van Colony mij wel een beetje tegenstaat), maar de echte kracht van dit album ligt voor mij in de laatste vijf nummers, die stuk voor stuk zó indrukwekkend zijn dat ze op andermans album als prijsnummer zouden kunnen fungeren, maar hier gewoon onderdeel vormen van een ijzersterke keten waarvan elke schakel nèt weer iets beter is dan z'n voorganger, met Decades als hoogtepunt van een meesterwerk dat na al die jaren in muzikaal opzicht nog even indrukwekkend is, ook wanneer het emotionele aspect er voor mij in de loop der jaren enigszins "afgesleten" is.

Ik las mee bij Echo & The Bunnymen waar het ineens over Decades van JD ging. Dat prikkelde mij om onbekende redenen om Closer weer eens af te stoffen. En Decades viel mij altijd minder op dan het mysterieuze Passover of het hartverscheurende The Eternal. Maar een plaat als Closer is fluïde bij qua hoogtepunten. Ziedaar hoe Decades vandaag komt bovendrijven met zijn eenvoudige doch effectieve toetsenwerk. Zonder iets af te doen aan de rest van de plaat.

Tis stuivertje wisselen maar momenteel raakt deze mij net iets meer als unknown pleasures. Vind hem nog net iets rauwer ook.
Zulke albums gaan helaas nooit meer gemaakt worden!

D'r is er in elk geval eentje van, mooi toch?

Ik ben per saldo ook gekker op Closer dan Unknown Pleasures. Alles klopt hier gewoon. Het is vooral het haast transcendentale karakter dat mij keer op keer bij de strot grijpt. Zo schreef ik eerder al hoe de hoogtepunten zich in mijn hoofd per draaibeurt kunnen afwisselen.
Unknown Pleasures is natuurlijk ook niet misselijk maar heeft toch meer een 'beide benen op de grond'-karakter.
Mocht het dan zo zijn dat iemand een geweerloop tegen mijn slaap zet en mij beveelt te kiezen, dan kies ik zonder aarzelen voor het meer dromerige en druilerige Closer.

Da's wel drastisch hoor.

Ach, ik wilde in maar de sfeer van JD blijven.... Want dat van dat onbewoonde eilandje en je mag er maar één plaat meenemen, is net zo drastisch (geen familie et cetera) maar klinkt dan vriendelijker ofzo.

Gelukkig! Begon al even te vrezen dat het randstedelijk geweld jegens mensen in openbare functies ook al was doorgedrongen tot de randmeren.

Qua cijfer zijn we in elk geval eensgezind...

Indrukwekkende opvolger van Unknown Pleasures.
Moeilijk kiezen tussen beide albums, hou het op een gelijkspel.
Isolation vind ik het beste nummer van de plaat, je moet overigens geen zwaarmoedig karakter hebben om dit soort muziek te beluisteren.