menu

Buddy Guy - Rhythm & Blues (2013)

mijn stem
3,94 (35)
35 stemmen

Verenigde Staten
Blues
Label: RCA

  1. Best in Town (4:56)
  2. Justifyin' (3:23)
  3. I Go by Feel (4:16)
  4. Messin' with the Kid (2:34)

    met Kid Rock

  5. What's Up with That Woman (4:03)
  6. One Day Away (3:44)

    met Keith Urban

  7. Well I Done Got Over It (2:56)
  8. What You Gonna Do About Me (4:40)

    met Beth Hart

  9. The Devil's Daughter (5:16)
  10. Whiskey Ghost (4:36)
  11. Rhythm Inner Groove (0:35)
  12. Meet Me in Chicago (3:46)
  13. Too Damn Bad (3:07)
  14. Evil Twin (5:23)

    met Steven Tyler, Joe Perry en Brad Whitford

  15. I Could Day Happy (4:13)
  16. Never Gonna Change (3:20)
  17. All That Makes Me Happy Is the Blues (4:36)
  18. My Mama Loved Me (3:34)
  19. Blues Don't Care (3:27)

    met Gary Clark Jr.

  20. I Came Up Hard (5:28)
  21. Poison Ivy (2:50)
totale tijdsduur: 1:20:43
zoeken in:
Hendrik68
Gaan de jaren dan werkelijk nooit tellen bij Buddy Guy? Nou voorlopig nog niet in ieder geval. Zowel aan de stem als aan zijn capaciteiten als gitarist is helemaal niets te merken van enige slijtage. Ik kan na 1 vluchtige luisterbeurt op Spotify nog niet zeggen of hij het niveau van Living Proof benadert. Dat was dan ook een album van de buitencategorie. Er valt in ieder geval genoeg te genieten, dat is wel zeker.

Hieronder een recensie van bluesmagazine.nl, Staat wel 1 grote fout in, in Meet me in Chicago zou Guy zijn liefde betuigen aan zijn geboortestad. Dat kan natuurlijk helemaal niet. Zoals hij op zijn vorige album Living Proof zingt is hij geboren in Louisiana "on a cotton plantation" en pas na zijn 20ste streek hij neer in Chicago.

Recensie: Buddy Guy ? Rhythm & Blues - bluesmagazine.nl

avatar van musician
5,0
Vandaag besteld! Een dubbele cd op de verjaardag van Guy, gisteren gepresenteerd. Ik moet hem dus nog krijgen van Amazon.

Een waar genoegen geworden, uit te kijken naar een nieuw album van Buddy Guy en ook altijd blind te adviseren.

Een beetje "eng" was het wel: ik dacht vanavond na over artiesten voor mijn nieuwe lijst voor het mumeafrekening topic en ik dacht opeens aan Buddy Guy. Hoe zou het staan met de opvolger van Living Proof (2010)? Direct even opgezocht en laat hij nu net gisteren zijn nieuwe album hebben uitgebracht.......

Ik begrijp dat het ongeloofwaardig overkomt maar het is echt waar gebeurd. Misschien krijgen alle liefhebbers van Guy door het beluisteren van zijn muziek een soort van extra zintuig die automatisch aan hem doet denken bij de release van een nieuw album......

Afgelopen zondag gekocht (Oor Almere was open....) en tjonge jonge, wat een CD-set.
Energiek en spettert uit de speakers.

avatar van musician
5,0


77 is ie en z'n album is weer eens een van de evenementen van het jaar.

Soms heb je van die wedstrijden waarbij je vanaf minuut 1 weet dat je gaat winnen. De vraag is dan alleen nog met hoeveel. Buddy Guy zit vanaf de eerst groef op het juiste spoor en scoort aan de lopende band.

Wat heeft die man een geweldige voortrekkersrol, hij wordt nooit oud en "beukt" er op latere leeftijd nog op los met een scala aan grandioze nummers, stevige bluesrock van een hoog niveau. Gespeeld door een gitarist die mag worden gezien als één van de allerbesten ooit.

Wat een voorbeeld is deze man, die nooit versaagd, of zelfs routineus wordt. Het is gewoon Buddy Guy en hij blaast iedereen weer eens van z'n sokken. Met interessante duetten die geen afbreuk doen op het geheel.

Zou het komen doordat hij zo oud is dat de belangstelling wat minder hoog ligt? Geen idee, het is geheel ten onrechte want deze muziek is echt verre van leeftijdsgebonden. Maar mijn jaar is alvast weer helemaal goed.

MatthijsBudding
Wat grappig dat hij het live allemaal niet meer kan... Vind ik dan .

avatar van musician
5,0
Het is goed, dat je er bij schrijft dat het je mening is. Ik wilde net zeggen, ik heb nog nergens gehoord dat hij live niet meer in staat zou zijn tot enig vuurwerk. Zijn concerten worden over het algemeen geprezen.

Noem dat trouwens maar grappig, als het werkelijk zo zou zijn dat hij (blijkbaar) zou aftakelen op het podium...

Maar hier een recent stukje optreden van de cd Live at legends (2012):

Intro/ Best damn fool

Ik geloof er niets van, dat hij live veel heeft ingeleverd.

MatthijsBudding
Misschien klopt het ook niet helemaal... Zo slecht is het allemaal niet. Alleen is het naar mijn smaak allemaal te slordig geworden, heeeeel veel hoog in gitaar geluid, kan er moeilijk naar luisteren.

kistenkuif
MatthijsBudding schreef:
Wat grappig dat hij het live allemaal niet meer kan... Vind ik dan .


Beetje makkelijk vind ik het om nogal vrijblijvend over de man zijn liveperformance te beginnen in je eerste reactie op zijn meest recente stúdio-album zonder op dit album verder commentaar te geven. Of volgde je mening op Rythm And Blues ná de terechte reactie van Musician?

Soit, nu over onze Buddy Guy en zijn laatste; even mIjn bescheiden mening.

De levenslust, vitaliteit en vakmanschap knettert je kop binnen, althans de mijne. Hier wordt ik erg vrolijk en wilskrachtig van. Het ideale antidepressivum en veel gezonder en effectiever dan alle die bestaande hippe pillen. Pijn hoort erbij. Dat is de btw op het leven. De blues van Buddy Guy is voor mij de ideale muzikale stijlvorm die dat gevoel bijna perfect illustreert. Hij neemt wat meer de tijd dus dit dubbelalbum is niet zo compact als het glorieuze Living Proof (merci Hendrik) maar het komt er wel héél dicht in de buurt.

MatthijsBudding
Studio-album nog niet geluisterd. Komt nog. En ik heb alweer een nieuwe reactie geplaatst die genoeg zegt lijkt me.

avatar van musician
5,0
kistenkuif schreef:
Hij neemt wat meer de tijd dus dit dubbelalbum is niet zo compact als het glorieuze Living Proof (merci Hendrik) maar het komt er wel héél dicht in de buurt.

Oei, dat is inderdaad geen gemakkelijke. Ik heb Living Proof óók heel hoog staan en je zou haast zeggen dat een beter album daarna niet meer mogelijk kan zijn.

Ik deel wel je conclusie. Ik zou haast zeggen Rhythm & Blues komt akelig dicht in de buurt. Maar vooralsnog wint Living Proof idd.
Ik wil wel eens schelden op albums die mijns inziens te lang duren en beter hadden kunnen worden gesplitst.

Buddy Guy is één van de weinigen die bewijst hier dat het eventueel wel kan, een flitsend dubbelalbum waarbij je gedurende de gehele tijd op het puntje van je stoel blijft zitten, zonder dat de aandacht gaat verslappen. Ook dat is een prestatie op zich.

kistenkuif
musician schreef:
Buddy Guy is één van de weinigen die bewijst hier dat het eventueel wel kan, een flitsend dubbelalbum waarbij je gedurende de gehele tijd op het puntje van je stoel blijft zitten, zonder dat de aandacht gaat verslappen. Ook dat is een prestatie op zich.


Dat is inderdaad niet mis. Maar wat is voor jou de 'feel' van dit album?

avatar van musician
5,0
Je raakt er haast een soort van gebiologeerd door.

Een optelsom van de dingen die ik ook eerder noemde. Naast alle prachtige blues (waar hij dan een forse portie rock aan toevoegt) heeft hij heeft een warme aantrekkelijke stem, die je doet beslissen om "te blijven".
De composities zelf zijn ook al net zo aantrekkelijk als honing voor bijen. De teksten, vaak autobiografisch of in ieder geval van een man die wat kan vertellen over het leven, hebben vaak de onderkant van de samenleving of gewoon "bad luck" als thema. Zonder poespas of opsmuk.
Buddy Guy lijkt mij een zeer oprecht man en muzikant, loopt niet naast z'n schoenen, grappig (zie interview met David Letterman eerder dit jaar), een innemende persoonlijkheid.

Er wordt natuurlijk door anderen ook geweldig gemusiceerd, hij heeft een ijzersterke band om zich heen.
Het geheel, als combinatie, snijdt je door de ziel op een wijze die niet veel voorkomt in de muziek. Ik ken eerlijk gezegd niet veel bands waar ik deze aanpak mee kan vergelijken of die eenzelfde emotie weten op te roepen.

Het verveelt ook zelden.

Ik ben overigens een laatbloeier inzake Guy, ik heb zijn muziek pas de afgelopen 5 jaar ontdekt. Maar zoiets is nooit te laat.

kistenkuif
Kijk, dat vind ik nou een goed verhaal hoe muziek binnenkomt en je vasthoudt. Daarom luisteren we toch allemaal zo graag? Fuck all hypes and open up, vergeet even de trends waar je bij wilt horen: dit is namelijk tijdloos! (Wat een genot dat Grissom alweer meescheurt op gitaar Die hele band is trouwens topnotch).

MatthijsBudding
musician schreef:

De composities zelf zijn ook al net zo aantrekkelijk als honing voor bijen.


Wat is voor jou dan een goede compositie op dit album?

avatar van musician
5,0
Er staan alleen maar goede nummers op, maar met name wil ik dan nog wel noemen What's up with that woman en Meet me in Chicago,

avatar van Deren Bliksem
4,5
De tweede cd is echt belachelijk mooi. Hulde!

Stijn_Slayer
De gastartiesten schrikken me behoorlijk af, al levert Guy de laatste jaren altijd kwaliteit. Op de vorige plaat vond ik de samenwerkingen trouwens ook de minste nummers. Guy heeft niemand nodig om te vlammen.

avatar van Deren Bliksem
4,5
Ik vind Gary Clark Jr. echt een blues-talent en de heren van Aerosmith gaan wat meer terug naar hun roots, de blues dus. Zoals ooit hun intentie was in de jaren 70. Ik vind het in elk geval prima klinken.

De rollen van Keith Urban en Kid Rock hebben totaal geen toegevoegde waarde en zijn compleet inwisselbaar.

Maar de kenmerkende, gierende solo's van Buddy Guy vliegen je weer om de oren. Hij perst alles er nog uit, zo lijkt het wel als je kijkt naar de prima albums van de laatste jaren. Ook een geweldige productie trouwens.

kistenkuif
Deren Bliksem schreef:
De tweede cd is echt belachelijk mooi. Hulde!


Niet te weinig....! Door die tweede schijf ga ik omhoog met rating. Bescheiden waarschuwing: neem wat tijd tussen het beluisteren van dit fenomeen en blanke bluesknakkers. De laatsten steken er namelijk een beetje bleek bij af.

avatar van Ronald5150
4,0
Onvermoeibaar deze Buddy Guy. Zijn laatste album "Living Proof" was al een voltreffer, en ook "Rhythm & Blues" mag er zijn hoor. En dan hebben we het ook nog over een dubbelalbum nota bene. Dat is een zeker risico, maar Buddy Guy slaagt erin om twee cd's lang hoogwaardige blues af te leveren. De cd's hebben de onvermijdelijke titels "Rhythm" (cd1 1) en "Blues" (cd 2). Op de eerste cd ligt het tempo over het algemeen hoog, is het rockend en klinkt het geheel door toevoeging van toetsen, blazers en koortjes ook nog eens warm en soulvol aan. De opener "Best in Town" en het midtempo nummer "I Got Feel" vind ik er sterk. Ook het duet met Beth Hart, "What You Gonna Do About Me" is een pareltje. De rauwe stem van Hart pas goed bij de diepe donkere stem van Buddy Guy. Op cd 2 ligt het tempo wat lager en het geheel ligt meer in de lijn van de meer authentieke elektrische blues. Overigens vind ik onderscheid tussen "Rhythm" en "Blues" arbitrair. Ik zou beide albums als blues willen kwalificeren, met enkele nuances her en der, maar dat is slechts mijn mening. De samenwerking met de heren Tyler, Perry en Hamilton van Aerosmith in de vorm van "Evil Twin" is erg sterk en legt eigenlijk heel pijnlijk bloot dat Aerosmith echt terug moet grijpen naar hun roots, want daar ligt toch hun kracht. "All That Makes Me Happy is the Blues" en "I Came Up Hard" zijn heerlijke slowblues nummers. Het gitaarwerk van Buddy Guy is om van te smullen en de begeleidingsband is om door een ringetje te halen. Buddy Guy bewijst dat "Living Proof" niet zomaar toevallig een schot in de roos was. Met "Rhythm & Blues" laat de oude meester horen dat hij nog steeds gezichtsbepalend is voor de hedendaagse blues. Respect!

avatar van musician
5,0
Als elke artiest op die wijze tot zeker z'n 80e door blijft gaan, kunnen we nog even opgelucht adem halen......

avatar van musician
5,0
Vooral de 2e cd doet de rook werkelijk uit je speakers komen.

Ik ben ook ouder werk van Guy aan het afluisteren en wat mij tot nu toe opvalt, is sowieso een tweetal zaken.

In de eerste plaats lijkt Guy de afgelopen jaren zijn concept dusdanig te hebben aangepast dat zijn muziek voor grotere groepen mensen echt aantrekkelijk is geworden.
Dat gaat gepaard met nummers met een veel hoger tempo en met een nog veel steviger gitaar sound dan voorheen.

Waar Guy opeens die snelheid nou vandaan haalt...... Het lijkt wel of hij er een tandje bij heeft gezet vanuit de gedachte dat we toch vooral niet moeten gaan denken dat hij oud is geworden.
En mocht hij ooit gaan hemelen, dan toch in ieder geval met een luidruchtig uiteinde.

In de tweede plaats schrijft hij eigenlijk geen lange songs (meer) die eindigen in een soort van troosteloze brei. Dat is dan natuurlijk wel authentieke blues (en ook niet slecht) waar ook echt wordt gezwoegd, maar waar Guy niet veel verder kwam dan de groep van trouwe aanhangers die hij al jarenlang had.

Die combinatie van dingen leidt ook tot de niet zo verrassende constatering dat Rhythm & Blues in de eerste weken na het uitbrengen meer exemplaren heeft verkocht als welk ander album dan ook van Buddy Guy in de eerste weken. En dat in de zeer teruglopende cd markt.

Mensen die de oorspronkelijke blues van (veel) eerdere albums geweldig vinden, zullen wel spreken van een knieval voor de commercie.

Maar dat gaat mij echt véél te ver. In de eerste plaats heeft Guy dat helemaal niet meer nodig. Volgens mij interesseert het hem dat ook in het geheel niet.
Want hij moet nu juist harder werken dan in het verleden, qua snelheid om het bij te benen en het schrijven van goede songs.
Bovendien is hij op het idee gekomen om voor de broodnodige afwisseling af en toe een aardige samenwerking op touw te zetten.

Nee, Guy heeft zijn formule in "de herfst" van zijn carrière zelf een nieuwe boost gegeven, heeft zichzelf weer een beetje opnieuw uitgevonden en lijkt het ook een leuke uitdaging te vinden. Dat hoor je er ook gewoon aan af. Dat is niet alleen bijzonder goed uitgepakt, maar het is bovendien iets dat maar echt heel erg weinig artiesten op leeftijd is gegeven.

Dat maakt zijn laatste albums ook echt geweldig.

Hendrik68
Het album klinkt net als Living Proof zeer commercieel, maar dat wil nog niet zeggen dat hij het erom doet. Dat denk ik ook niet. Hij heeft in het verleden met Damn Right I've got the Blues ook al eens een zeer commercieel album gemaakt. Met Sweet Tea maakte hij juist helemaal geen commercieel album. Laat net dat album verreweg het beste scoren, hier op de site. Het is gewoon de sound die hem het beste ligt en hem ook het gevoel geeft er nog toe te doen. Nou, daar hoeft hij zich geen zorgen over te maken, want hij doet er nog steeds toe en als hij zo doorgaat over 20 jaar ook nog wel. Toch is 1 ding jammer aan dit album. Het is mooi, het is goed, maar ik zal hem niet kopen. Dat weet ik na een aantal luisterbeurten op Spotify al wel. Ik weet namelijk zeker dat ik hem een paar keer draai en daarna weg leg om te kiezen voor Living Proof en Sweet Tea. Die zijn nou eenmaal beter. Sweet Tea was een prachtige zoektocht naar zijn roots. Living Proof was zowel muzikaal als tekstueel een explosie van geldingsdrang. Hij wilde laten weten wat hij had meegemaakt en met wie, maar dat hij er nog lang niet klaar mee was. Dat hij er nu nog steeds niet klaar mee is bewijst hij dan ook opnieuw, maar dat is het dan ook. De songs zitten goed in elkaar, maar dat beetje extra dat Living Proof had mist dit album. Geen schande, want Living Proof staat toch vrij muurvast in mijn top 10.

Stijn_Slayer
Ik heb het idee dat Buddy Guy in de herfst van zijn carrière wat eenvoudiger in de markt te zetten is. Hij wordt neergezet als één van de laatste oude bluesmannen. Dat hij van een generatie later is dan B.B. King en bijvoorbeeld de in 2011 overleden Pinetop Perkins (die op eenzelfde wijze op latere leeftijd in de markt werd gezet) wordt altijd maar achterwege gelaten.

In een tijd waarin een nepzwerver van 71 met drie snaren volle zalen en festivaltenten trekt, en ineens wordt voorgesteld als dé bluesrevelatie, slaat dat blijkbaar aan. Allerlei gastoptredens bij o.a. The Rolling Stones hebben ook meegeholpen. Net zoals: 'Dit is de man die Jimi Hendrix beïnvloedde'.

Niet dat Guy die aandacht niet verdient. Zijn laatste albums bevatten steevast kwaliteitssongs, maar hij wijkt een enkele keer ook wat te veel van de blues af en zijn keuze voor gastartiesten gaan meer om naam en reputatie dan om bluespower. Ik betwijfel het of hij die überhaupt zelf uitnodigt. Een manager vertelt hem waarschijnlijk dat hij volgende week een nummer met Steven Tyler gaat opnemen.

avatar van Broem
4,0
Oude blues legendes worden schaarser en schaarser. Dat Buddy op deze respectabele leeftijd muziek blijft maken die dicht bij zijn oude werk blijft maakt hem commercieel aantrekkelijk. Blijft overeind dat dit album gewoon ouderwets goed is. Samenwerking met andere, vaak gearriveerde, artiesten is een trend die al jaren zichtbaar (en natuurlijk te beluisteren) is bij veel van zijn collega's. Mits smaakvol een ontwikkeling die ik toejuich. Koesteren zolang Buddy er nog is zou ik zeggen.

avatar van Zwaagje
4,5
Prima werk van deze veteraan. Hij laat veel jonkies zijn hielen zien.

Stijn_Slayer
Toch maar 4*. De gastrollen ontsieren het album wel, maar er blijft genoeg vakwerk over.

Hendrik68
Van de allergrootsten is Buddy Guy nu zo ongeveer echt de laatste. Op 31 juli verschijnt zijn nieuwe album Born to play guitar. Geproduceerd door Tom Hambridge. Het schijnt dat er wordt geprobeerd om Guy volgend jaar naar Grolloo te krijgen, als er een 2 daags bluesfestival wordt georganiseerd.

avatar van Lura
Hendrik68 schreef:
Van de allergrootsten is Buddy Guy nu zo ongeveer echt de laatste. Op 31 juli verschijnt zijn nieuwe album Born to play guitar.

Waarom heb je dat album nog niet toegevoegd, moet ik dat maar weer doen?

avatar van Joshua68
Staat er al op hoor (ook op Spotify al trouwens)

avatar van Rinus
4,0
Erg goede dubbelaar van deze veteraan. Gedreven songs en erg goed opgenomen.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:30 uur

geplaatst: vandaag om 16:30 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.