menu

Bill Callahan - Dream River (2013)

mijn stem
3,85 (177)
177 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Rock
Label: Drag City

  1. The Sing (4:26)
  2. Javelin Unlanding (3:43)
  3. Small Plane (3:51)
  4. Spring (5:05)
  5. Ride My Arrow (4:58)
  6. Summer Painter (6:25)
  7. Seagull (5:34)
  8. Winter Road (5:29)
totale tijdsduur: 39:31
zoeken in:
avatar van Bruno_6
5,0
Prachtige sobere versie van Spring: enkel Bill en zijn gitaar.

avatar van Bruno_6
5,0
Kan iemand de clip voor Small Plane aan de tracklist toevoegen?

avatar van nico1616
4,5
Plaat van het jaar voor Mojo!
Niet dat dat iemand moet overtuigen, maar een leuke keuze

avatar van Lura
4,0
Misschien zijn er nog wel 100 anderen die daarvoor in aanmerking komen, Nico. Het is maar van welk genre je het meeste houdt.

avatar van AOVV
4,0
Zo is het maar net, Lura. Maar, wat we wel mogen zeggen, denk ik, is dat Bill Callahan met zijn nieuwste worp toch weer weet te scoren. Ook dat is subjectief, maar ik ben toch lang niet de enige met die mening, als ik de reacties lees.

In feite is het weer een typisch Callahan-album, in de stijl zoals hij ze begon te maken sinds hij onder zijn eigen naam opereert (de eersteling misschien uitgezonderd), en wat mij betreft even goed als 'Apocalypse'. 'Sometimes I Wish We Were an Eagle' is dan toch nog van een ander niveau..

avatar van nico1616
4,5
Zo'n lijstjes zullen wel helpen om de man nog wat meer bekendheid te geven. Zo ben ik zelf eind 2010 geïnteresseerd geraakt in John Grant nadat zijn Queen of Denmark ook ergens een lijst aanvoerde ( ik denk ook Mojo).

Ik hou wel van die jaarlijstjes omwille van nieuwe ontdekkingen, en Callahan kiezen is toch wel origineler dan bv. Daft Punk, Bowie of Cave (die ik alledrie ook fantastisch vind).

3,0
Leuk voor Bill dat hij na meer dan 20 jaar zowat op de top van zijn populariteit staat maar vind het in dit specifieke geval geen terechte keuze, heeft 7-8 albums die ik makkelijk beter vind en komende van Eagle en Apocalypse is Dream River toch niet het soort album dat blaakt van brandende ambitie. Bill gaat hier nergens spektaculair onder de lat door (vandaar de 3.5*) maar voor mij is dit album net omdat ik zijn 2 voorgangers zo hoog zitten heb misschien wel de grootste tegenvaller van 2013.

avatar van nico1616
4,5
Als dit een van zijn mindere is, moet ik dringend zijn andere eens gaan beluisteren

Dream River is van het meest subtiele dat ik dit jaar heb gehoord,. Prachtige instrumentatie, origenele melodieën, een stem die als een warm deken aanvoelt en dan nog die beeldende lyrics.
Ik zie zo voor mij dat hij in de zomer boten schilderde, of dat hij als loner in de hotelbar zit.

Bovenal klinkt hij bezadigd en tevreden en dat werkt aanstekelijk.
I really am a lucky man
Flying this small plane.

avatar van erwinz
4,0
Oops, zomaar gemist. Maakt de plaat gelukkig niet minder mooi.

Mijn volledige recensie (mosterd na de maaltijd) staat hier:
De krenten uit de pop: Bill Callahan - Dream River - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Erwin

avatar van AOVV
4,0
De manier waarop ‘Dream River’, de vierde studioworp van Bill Callahan onder zijn echte naam (en dus niet pseudoniem Smog) op gang wordt geblazen, is uiterst rustig. “Op gang geblazen” is zelfs volkomen misplaatst; beter zou zijn om met termen als subtiel voorwaarts gefluisterd en kalm gereanimeerd te goochelen. ‘The Sing’ is in alle opzichten een gedroomde opener voor een plaat; er zit dynamiek in, en voldoende progressie om je eigenlijk voor het dikke halfuur dat dan nog moet volgen, bezig te houden.

Voorganger ‘Apocalypse’ was in bepaalde opzichten al een mildere en vooral van een zachter gemoed voorziene Callahan; ik herinner me nog het heerlijke twee-keer-niets getiteld ‘Free’s. Maar zo geweldig treffend, met jazzy percussie en dromerigheid. De songs op ‘Dream River’ zijn dan iets minder direct, ze blijven vaak hangen in een soort twijfelachtig vagevuur tussen zwart en wit. Het heerlijke grijs, zullen we het dan maar noemen, want daar bestaat ook nu weer geen twijfel over bij mij; de nieuwe van Bill Callahan is weer een voltreffer.

Tekstueel is het weer een zeer uitgekiende plaat geworden; de soms bijtende humor van eerder werk heeft nog niet volledig plaats moeten ruimen. ‘The Sing’ staat vol geinige verwijzingen en halve grapjes. De volgende passage is hier al meerdere malen aangehaald, maar ik wil ze toch ook nog eens in de spotlights zetten:

“The only words I’ve said today are beer and thank you.
Beer… Thank you. Beer… Thank you.
Beer…”

Een mix van zelfspot en zelfkennis; dat is de aard van Callahan’s humor. En ik mag ’t wel. Ook zijn treffende en soms verrassende woordkeuze weet mijn brein steeds weer op scherp te zetten. Zijn de beginregels van ‘Javelin Unlanding’ (“You looked like worldwide Armageddon; While you slept, you looked so peaceful it scared me”) niet een uiting van een bizarre liefdesverklaring? En ‘Ride My Arrow’ klinkt, als je er met de juiste (of foute) oren naar luistert, wel erg dubbelzinnig.

Het zijn die kleine dingetjes die je wakker houden. Een plaat van Callahan is steeds weer voedsel voor de geest, zeg ik altijd. De toon van het album is ook wat lichter, hoewel dit, na meerdere beluisteringen, toch vooral schijn is. Er mag dan wel een song opstaan met de titel ‘Spring’, maar die titel geldt vooral als excuus voor het uitbraken van zwartgalligheid. “We call it spring though things are dying…”

Toch lijkt Callahan ergens rust te hebben gevonden, en het besef dat hij niet alleen is. Je moet de dingen enkel vanuit een aangepast perspectief bekijken. Afsluiter ‘Winter Road’ (puur instrumentaal gezien trouwens een bijzonder warm, gezellig, knisperend nummer) onthult de actuele staat van Callahan; “I have learned when things are beautiful; to just keep on”. Ook de schijnbare achteloosheid waarmee hij weer met fantastische zinnetjes als “The blinded lights of the kingdom can make you weep” rondstrooit, werkt inspirerend; waarom denk je anders dat ik al een tijdlang doorleuter over de teksten?

De muziek dan maar, want die is ook alweer prima in orde. De accenten worden weer wat verlegd, vooral het fluitspel van Beth Galiger valt op. Het geeft de toch al behoorlijk zuiderse sound van dit album een exotisch tintje. Exotisch niet zozeer in de betekenis van “zonnig”, wel “afwijkend”. Ik vind het zeer geslaagd. Ook de pianotoevoegingen van Brian Beattie (luister zeker eens goed naar de subtiliteiten in ‘Ride My Arrow’) zijn zeer geslaagd.

Verder verlenen o.a. het gebruik van conga’s en fiddle het geheel wat meer broeierigheid. Wat wel zeer kenmerkend op de voorgrond blijft staan; de bariton van Callahan, die ik op een kilometer nog zou herkennen. Hij heeft een uniek stemgeluid, die tevens (volgens mij) één van de belangrijkste redenen is dat hij niet meer populariteit geniet. Hij klinkt eigenlijk een beetje zoals hij is; een sombere dwarsligger.

Toch nog één keer terug naar de teksten; ‘Summer Painter’ is mijn favoriete tekst van het album. Het is zo clever, van die eerste strofe over een jongeman die als vakantiejob namen op boten – vaak jachten, stel ik me voor – schildert, tot de (instrumentaal) stormachtige finale, met een half op hol geslagen gitaar en het dominerende fluitspel. De job leidt uiteindelijk tot krankzinnige beschuldigingen (“When the hurricane hit, some found it suspicious that I’d just since left the frame”) en Callahan’s cynische commentaar: “Like all that time spent down by the water, had somehow given me control over the rain”.

‘Dream River’ is geen meesterwerk. Het is wel andermaal een bewijs dat Callahan het in zich heeft, om ooit zo’n meesterwerk op ons los te laten. Hoewel ik nu eerlijk moet zijn, en toegeven dat hij dit in het verleden al meerdere malen heeft geklaard. Het laatst in 2009, met ‘Sometimes I Wish We Were an Eagle’. Met het werk onder de noemer Smog ben ik ook nog lang niet klaar, daar valt vast en zeker nog heel wat te ontdekken. Maar dit plaatje zal in ieder geval een hoger doel dienen dan enkel stof vergaren in mijn collectie. Wederom eentje om te koesteren.

4 sterren

avatar van popstranger
4,0
Niet het meesterwerk dat Sometimes I Wish I Was An Eagle was maar een mooie oerdegelijke plaat! Kan me helemaal vinden in de recensie hierboven van AOVV!

avatar van Broem
4,5
Luisteravondje met luistervrienden aanstaande en een mooie playlist aan het samenstellen. Uiteraard het nodige nieuwe werk maar ook de albums die ik de afgelopen jaren met een 4,5 of 5* heb beoordeeld even langsgelopen. Bill Callahan ? Zag Summer Painter als favoriet aangestipt en weet nu ook weer waarom... bloedmooi nummer. Meteen het hele album weer eens geluisterd ?

avatar van Cor
4,0
Cor
‘Eagle’ kende nog een wat meer conventionele liedjesstructuur, ‘Apocalypse’ werd al wat abstracter en dit ‘Dream River’ is nog wat sferischer. Maar alle drie erg mooi. De bariton van Callahan glijdt soepel over de mooie klanksculpturen van zachte percussie, strummende gitaren en zelfs een fladderende dwarsfluit. Hele fijne sfeervolst.

avatar van ZOLTAR
Gelukkig kan hij veel beter nummers schrijven dan inkt tekeningen maken!

avatar van Venceremos
4,0
Morgen gaat hij het tegendeel bewijzen, vrees ik.

avatar van Michiel Cohen
4,0
Bijzonder album. Nog nooit van deze man gehoord.

Gast
geplaatst: vandaag om 03:14 uur

geplaatst: vandaag om 03:14 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.