Joe Jackson - Night and Day (1982)

Al wat jaartjes dit album in mijn bezit. Voor een prikkie gekocht en dan met name vanwege het wereldnummer Real Men.
De eerste vier nummers doen mij niet veel en ik vind ze gewoonweg wat te druk.

Vanaf nummer 5 gaat voor mij het niveau flink omhoog en dat weet hij vast te houden tot het einde.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Joe Jackson - Night And Day (1982) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Joe Jackson - Night And Day (1982)
Op Night And Day verlegde de Britse muzikant Joe Jackson zijn muzikale koers, wat een baanbrekend en indrukwekkend mooi album opleverde, dat de tand des tijds verrassend goed heeft doorstaan

Joe Jackson dook aan het eind van de jaren 70 op als een van de ‘angry young man’ van de Britse punk en new wave. Op zijn vijfde album, Night And Day, koos de Britse muzikant in 1982 voor een duidelijk ander geluid, waarin invloeden uit de jazz en de Latin werden gecombineerd met een goed gevoel voor tijdloze popsongs. Het leverde een album op dat in 1982 anders klonk dan vrijwel alle andere albums van dat moment, maar Night And Day was ook een groots album met een aantal geweldige songs. Night And Day groeide uiteindelijk uit tot een van de grote albums van de jaren 80, maar de uitstekende songs op het album klinken ook veertig jaar later nog fris en urgent.

Ik was voor de zomer van 1982 geen heel groot fan van de Britse muzikant Joe Jackson. Zijn in 1979 verschenen eerste twee albums Look Sharp! en I'm The Man hadden wat mij betreft zeker hun momenten, maar grijsgedraaid heb ik de albums zeker niet, terwijl ik opvolgers Beat Crazy uit 1980 en Jumpin' Jive uit 1981 niet eens heb aangeschaft.

En toen kwam in de zomer van 1982 Night And Day. Het is een album dat uiteindelijk zou uitgroeien tot één van mijn favoriete albums uit de jaren 80. Het is ook een album dat ik de afgelopen decennia nauwelijks meer heb beluisterd, tot ik het onlangs min of meer bij toeval weer tegen kwam. Muziek uit de jaren 80 heeft de tand des tijds lang niet in alle gevallen goed doorstaan, maar direct bij de eerste noten van Night And Day viel me op hoe fris het album veertig jaar na de release nog klinkt.

Joe Jackson werd, zeker met zijn eerste twee albums, vooral in de hokjes punk en new wave geduwd. Dat was misschien niet helemaal terecht, maar vergeleken met de eerste twee albums is Night And Day een muzikale aardverschuiving. Het album valt op door flink wat invloeden uit de jazz en de Tin Pan Alley traditie en nog veel meer invloeden uit de Latin, die ik tot dat moment op geen enkele wijze had geassocieerd met de Britse muzikant.

Joe Jackson maakte op Night And Day niet alleen indruk met bijzondere muzikale invloeden, maar manifesteerde zich bovendien nadrukkelijk als songwriter en als zanger. Ik was voor de zomer van 1982 niet heel gek op de zanger Joe Jackson, maar op Night And Day komt zijn zeer karakteristieke stem uitstekend tot zijn recht.

Als songwriter excelleert Joe Jackson op wat mij betreft zijn beste album. Steppin' Out, Breaking Us in Two, Real Men en A Slow Song horen wat mij betreft bij de mooiste popsongs uit de jaren 80 en klinken ook veertig jaar later nog net zo urgent en memorabel als op de dag van de release.

Het is knap hoe de Britse muzikant op Night And Day zeer uiteenlopende invloeden aan elkaar smeedt in een geluid dat in 1982 volkomen uniek klonk. Dat klinkt het album wat mij betreft nog steeds. Night And Day klinkt anders dan vrijwel alle andere albums die ik in de kast heb staan, maar de toch behoorlijk bonte mix van invloeden met een Latin sausje klinkt op het zelfde moment negen songs en bijna drie kwartier lang vanzelfsprekend en tijdloos.

Ik had het album zoals gezegd al heel lang niet meer beluisterd, maar bij eerste beluistering bleek ik het album nog noot voor noot te kennen en dat is een gevoel dat ik in deze tijden van een oneindig muzikaal aanbod via de streaming media diensten niet zo goed meer ken, wat wel eens jammer is.

Night And Day is niet alleen album vol geweldige songs, goede zang en een uniek eigen geluid, maar het is ook een album dat een bijzondere sfeer creëert. Op Night And Day probeert Joe Jackson de dag en de nacht te vangen, maar het is wat mij betreft toch vooral een album van de nacht. Zeker bij eerste beluistering van het album was ik weer even terug op mijn studentenkamer, maar ik ga er van uit dat Night And Day ook op de zomeravonden van 2022 met enige regelmaat aangenaam muzikaal gezelschap zal zijn.

Joe Jackson maakte drie jaar geleden nog het interessante Fool en timmert nog steeds aan de weg, maar het fantastische Night And Day steekt er in zijn oeuvre toch met kop en schouders bovenuit, wat prachtig is te horen op de met flink wat bonusmateriaal aangevulde reissue van het album uit 2003. Erwin Zijleman

Ik was een jonge tiener toen ik Joe Jackson leerde kennen, dankzij zijn eerste albums die op Hilversum 3 werden gedraaid. Dit door vooral KRO en VARA, die toen voor kwaliteitspop gingen. Bovendien waren er de twee hitjes, Is She Really Going Out with Him? (1979) en The Harder They Come (1980).

Als Night and Day verschijnt heeft ben ik een gevorderde tiener. Real Men haalt #17 in de Nationale Hitparade en #15 in de Top 40. Zijn muziek mag rustiger zijn dan voorheen, ik hoorde alweer een Joe die oprecht bóós is en onrecht aan de kaak stelt.
In 1982 was ik vooral van de hardegitarenmuziek en vleermuizennewwave; Night and Day was compleet andere koek, zo leerde mij het exemplaar dat ik uit de bieb leende. Maar de liedjes bleken zó goed, pakkend en intens dat ik al luisterend besloot later de plaat zelf te gaan kopen, als er financieel ruimere tijden zouden aanbreken. Er klinken sprankelend pianospel en Latin ritmes die mij achteloos overtuigden. Hij hield mijn interesse, vrij van genrehokjes.

De plaat haalde in september dat jaar #3 in de albumlijst en stond daar van juli 1982 tot november 1983 in. Ik vind ‘m nog net zo mooi als toen. Gevarieerd, zomers en in afsluiter Slow Song nóg bozer dan op de hit, een aanklacht tegen holle muziek. Fraai ook dat sommige nummers in elkaar overlopen, het maakte de plaat extra bijzonder.
Absolute favorieten kiezen is moeilijk. Het verschilt per draaibeurt. Over de vijf sterren twijfel ik niet, dit is er één die het volop verdient.

Uit een tweedehandsbak duikelde ik bovendien de Real Men EP op, met naast de hit drie liedjes van de plaat in het Spaans gezongen én een compleet lege kant B, dus zonder groef. Een fijne bonus bovenop de elpee, waarbij het Spaans perfect past bij de muzikale sferen.

Even een vraagje: wie is de pianist? is dat Joe zelf allemaal?

edit: schijnbaar wel.

Jazeker! Wel hebben Ed Rynesdal en Jack Waldman wat aan synthesizerprogrammering gedaan, waarbij je waarschijnlijk moet denken aan 'loops' in bijvoorbeeld Steppin' Out.