menu

Moby Grape - Moby Grape (1967)

mijn stem
3,87 (148)
148 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Columbia

  1. Hey Grandma (2:33)
  2. Mr. Blues (2:00)
  3. Fall on You (1:56)
  4. 8:05 (2:21)
  5. Come in the Morning (2:17)
  6. Omaha (2:25)
  7. Naked, If I Want To (0:57)
  8. Someday (2:43)
  9. Ain't No Use (1:40)
  10. Sitting by the Window (2:48)
  11. Changes (3:25)
  12. Lazy Me (1:48)
  13. Indifference (4:14)
  14. Rounder [Instrumental] * (2:04)
  15. Looper (Audition Rec.) * (2:38)
  16. Indifference (Audition Rec.) * (2:53)
  17. Bitter Wind * (2:50)
  18. Sweet Ride (Never Again) * (5:56)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 31:07 (47:28)
zoeken in:
avatar van BeatHoven
4,0
Mooie sixtiesplaat! Zeker evenwaardig aan CSN(&Y) of The Byrds. "8:05" is een heel vertederend nummer (Neil Young kon hem geschreven hebben), dat niet verbleekt bij de rest: zeer degelijke blues- of folknummers. Variatie is een troef. En de hele sixties-sfeer errond.
Hij gaat op de verlanglijst, wie weet...

Stijn_Slayer
Grappig dat Neil Young hier genoemd wordt. Lees dit maar eens: Neil Young - Part 12: Moby Grape's Peter Lewis - Uncut.co.uk

avatar van BeatHoven
4,0
Kijk eens aan, bedankt voor het artikel. Het is typisch dat iedereen elkaar weer kende en kruisbestuiving is bijna vanzelfsprekend.

avatar van Madjack71
4,0
Naast een Neil Young wil ik ook wel een Jimi Hendrix droppen...die zal toch ook wel van Moby Grape gehoord hebben. Dit is een poppy/psychedelisch/experimenteel album, dat raakvlakken heeft met Beatles,Beach Boys en Buffalo Springfield. Leuke jaren zestig ontdekking, een afwisselende onderhoudende plaat. Mooi gedaan.

avatar van Madjack71
4,0
....o ja en ik wil daar ook nog Cream aan toevoegen.

avatar van lebowski
3,5
Stijn_Slayer schreef:
Grappig dat Neil Young hier genoemd wordt. Lees dit maar eens: Neil Young - Part 12: Moby Grape's Peter Lewis - Uncut.co.uk


"I always thought she went down there to go screw Neil, but then somehow he didn’t want to get involved where I’d left off. He may have fucked her, but that was it. Not long after she came back, she was pregnant. I didn’t think of it until much later, but I always wondered about my first son."

mooie tijden

avatar van musician
4,5
Sluit in harmonieën, sound en algehele beleving prima aan bij het geluid van die tijd: The Byrds, Buffalo Springfield etc.
De tempowisselingen zijn een typische eigenschap en Moby Grape weet dan ook een prima eigen stempel op het geheel te drukken. Af en toe wat steviger gitaarwerk maar ik vind een akoestische ballad als 8:05 ook van een zeldzame schoonheid.

Je zou eigenlijk niet weten, waarom Moby Grape nooit de status van genoemde bands heeft gekregen. Sterker nog, als er niet af en toe wat aandacht aan wordt besteed moet je vrezen dat in het gunstigste geval er nog enige naamsbekendheid overblijft.

Dat heeft natuurlijk ook te maken met het simpelweg stoppen met het maken van dit soort van albums.
Per saldo zie je dat er vaak ook maar een paar (zeer) hoog gewaardeerde LP's zijn gemaakt, inmiddels zo tussen de 44 en 50 jaar oud. En hoe hou je de belangstelling daar voor levend?

Enfin, meer dan overdracht aan nieuwe generaties dat er sprake is geweldige muziek kan niet worden gedaan. De muziek spreekt dan verder voor zich.

avatar van Droombolus
5,0
Het antwoord is simpel Hans: het management ! De manager vond het een leuk idee om 5 singles tegelijkertijd uit te laten brengen van deze LP, de platenmij zag daar wel de humor van in maar de radiostations wisten niet welk nummer er nou psies de hitpuree ingeplugd moest worden dus draaiden ze of allemaal verschillende nummers of helemaal niks. Resultaat: geen hit = geen grotere naamsbekendheid.

Dezelfde l*l had ook het eigendom van de groepnaam en liet allerlei bands onder hun naam optreden als er weer eens problemen waren dus als de echte Grape ergens speelde kwam er prakties niemand meer op af. Uiteindelijk werd het zo gek dat ze bij de diverse doorstarts niet meer onder hun eigen naam op konden treden zonder meteen dure, met papieren zwaaiende advokaten voor hun neus te krijgen. Dus waren die pogingen al gelijk gedoemd ondanks alle leuke vondsten als Maby Grope en Legendary Grape ten spijt. Die f*kker heeft de band gewoon helemaal kapot gemaakt. De rechtzaak over hun eigendomsrechten heeft tot dik in deze eeuw geduurd.

Gelukkig hebben ze een grote groep superaktieve en walvisdolle fans, de Grape Nuts, die geen gelegenheid voorbij laten gaan om de helden onder de aandacht te brengen en zo'n 5 of 6 verschillende fan tribute projekten gerealiseerd hebben onder fraaie titels als Mo' Grape, Even Mo' Grape en Forever Mo'.

avatar van nlkink
Naar aanleiding van de recente berichten heb ik een paar tracks beluisterd en filmpjes bekeken op Youtube en ik moet zeggen dat het me wel beviel wat ik hoorde. Ik heb een behoorlijke collectie Byrds (incl. solowerk van Chris Hillman, Gene Clark, Roger Mcguinn), Neil Young (incl. alle aanverwante acts), Beau Brummels (incl. Ron Elliot) maar ik ben nooit toegekomen aan het exploreren van het werk van Moby Grape. En dat terwijl ik al sinds 1982 van het bestaan van de groep op de hoogte was dankzij mijn moeder, die me op mijn verjaardag een exemplaar van OOR's Popencyclopedie gaf. Het onfortuinlijke verhaal staat daarin opgetekend als 'belachelijke manier'.
Ik kan aan het verhaal van Droombolus toevoegen dat samen met de vijf singles ook maar meteen het album op de markt geslingerd werd. In de Popencyclopedie staat verder vermeld dat de groep deze stunt waarschijnlijk nooit te boven is gekomen.
Er zijn nogal wat groepen die (bijna) ten onder zijn gegaan aan hun management. The Small Faces hadden ook zo'n gangsterfiguur achter zich in hun begintijd. Die hing mensen aan hun enkels uit het raam als ze niet deden wat hij wou. De ergste van het stel moet wel haast Stan Polley zijn. Die had Badfinger onder zijn management. Die was direct verantwoordelijk voor de zelfmoord van Pete Ham en eigenlijk indirect ook voor die van Tom Evans.
Ik denk dat ik binnenkort er toch maar aan moet geloven en wat werk van Moby Grape aanschaffen.

avatar van Droombolus
5,0
Dan is Vintage de aanrader.

Deze eersteling is nog steeds in de klauwen van de manager wiens naam we niet noemen .... maar staat kompleet op die comp. Wel in stereo, maar je kan niet alles hebben en de heilige ouwe Edsel MONO rielies is allang OOP dus ook daar betaal je een koning's losgeld voor.

Trouwens, Steve Marriott is altijd positief gebeleven over die bewuste manager, die we voor het gemak even DA zullen noemen terwijl er echt helemaal niemand te vinden is die iets ten gunste kan zeggen over onze vriend van het San Francisco Sound label. Die presteerde het trouwens ook om David LaFlamme uit z'n eigen band It's A Beautiful Day te knikkeren.
De figuren die DA uit het raam liet hangen waren andere managers, dat moet kunnen toch ....... En hij selekteerde Ian McLagan voor de Small Faces toen Jimmy Winston er mee uitschee .... daar scoor je bij mij ook punten mee

avatar van heartofsoul
4,5
Helaas is hun debuut dan op dit moment lastig normaal te verkrijgen (schande) - een alternatief is dan deze comp: Moby Grape - Vintage (1996)
maar helaas niet met de monomix van dit album, maar wel een goede introductie, en tegen een schappelijke prijs verkrijgbaar.

avatar van nlkink
Twee keer de tip om Vintage aan te schaffen! Dat gaat 'm dan worden. Heel erg bedankt Droombolus en Heartofsoul. Momenteel ben ik bezig met White Light van Gene Clark. Omdat ik die mooi vond heb ik meteen maar ook Roadmaster besteld. Daar is bijna iedereen op MuMe positief over. En ook onderweg is Dirtfarmer van Levon Helm. Druk druk druk?.

Trouwens, hoe positief Steve Marriot was over hun manager, de door hem aangetrokken Ian McLagan heeft wel eens toegegeven dat hij, wanneer hij voor het huis van betreffende (voormalige) manager langsreed, hij hoopte dat deze meneer net de straat zou oversteken, zodat hij over hem heen kon rijden. Dan zit het toch wel diep.

avatar van Droombolus
5,0
Hij zal het dan meer over de finansjele kant van de zaak gehad hebben, Marriott was vooral tevreden over de hoeveelheid optredens ....... maar als een gentleman als Mac daarmee komt zal het inderdaad wel diep zitten.

avatar van nlkink
Maaaaaaanden geleden heb ik Edsel versie van deze CD cadeau gekregen van heartofsoul. Voor zover ik me kan herinneren had hij een andere versie, mogelijk een remaster met extra tracks, want op die manier heb ik ook wel eens een CD een nieuw onderdak bezorgd.
Ik kende het verhaal van de groep in grote lijnen vanuit een stukgelezen exemplaar van 'OOR's Muziekencyclopedie' en was al eens naar mijn lokale platenzaak getogen. Let wel, ik heb het nu over 1983. Ik was 19 jaar en als liefhebber van The Byrds dacht ik dat Moby Grape daar wellicht op aansloot. Dat bleek volgens de werknemers toch even anders te liggen maar ze konden me op dat moment niet helpen want ze hadden niks van deze groep staan.
Uiteindelijk wel eens iets tegengekomen maar als ik dan een keuze moest maken dan viel die altijd uit in het nadeel van The Grape.
Maar eindelijk dan toch is dankzij heartofsoul deze lacune in mijn muziekcollectie gevuld! En uiteraard heb ik als tegenprestatie iets naar hem toe gestuurd.
Dat de groep volgens mijn platenzaak geen raakvlakken had kan ik nu alleen maar beamen. Moby Grape rockt veel harder. Maar ze kunnen ook ingetogen spelen. Het is ook behoorlijk eclectisch: gitaarwerk a la Jimi Hendrix, country rock, psychedelicatessen, soul en zelfs hier en daar jazz-achtige gitaarpartijen. En ondanks die bonte mengeling aan stijlen klinkt het als een coherent geheel.
Bijzonder jammer dat deze groep het niet verder heeft weten te schoppen dan een hoge status bij een select groepje muziekliefhebbers. Op de oorzaken ga ik hier niet in, daar is al genoeg over gezegd en geschreven door diverse MM'ers hierboven.

avatar van heartofsoul
4,5
Fijn te horen dat het album je bevalt, nlkink. Zelf heb ik de Sundazed-remaster, en ook staat het debuut integraal op de verzamelaar Vintage (die nog steeds verkrijgbaar is). Na al die jaren nog steeds een goed beluisterbaar album (dat heeft het dan wél weer met The Byrds' albums gemeen) dat uitblinkt door de goede zang en het flitsend gitaarwerk. Inderdaad een samenhangend album, ondanks dat het allerlei kanten opgaat. Als straks de zon nog een beetje doorbreekt zal ik het even opzetten.

avatar van jurado
4,5
Toon1 schreef:
Het meesterwerk uit het San Francisco van de jaren '60! Heerlijke rock 'n roll die nog altijd even fris klinkt als 39 (!) jaar geleden; een mix van blues, pop, folk en psychedelia!
Inmiddels klinkt dit album nog even fris als 52 (!) jaar geleden.

avatar van Toon1
4,5
jurado schreef:
(quote)
Inmiddels klinkt dit album nog even fris als 52 (!) jaar geleden.

De tijd gaat snel!

avatar van jorro
3,5
Album staat gedeeld 6e in het jaarlijstje over 1969 van Aloha. Maar album is al van 1967. Is de versie met bonusnummers van 1969?

Mooi album met zowel Folkrock als Psychedelische invloeden. De bonusnummers zijn een prettige aanvulling.

avatar van Poles Apart
4,0
jorro schreef:
Album staat gedeeld 6e in het jaarlijstje over 1969 van Aloha. Maar album is al van 1967. Is de versie met bonusnummers van 1969?

Mooi album met zowel Folkrock als Psychedelische invloeden. De bonusnummers zijn een prettige aanvulling.

Nee het gaat om "Moby Grape '69" - een compleet ander album, niet te verwarren met dit debuut. Zie hier: Moby Grape - Moby Grape '69 (1969)

avatar van jorro
3,5
Inmiddels is me duidelijk dat het Aloha lijstje van 1969 albums uit de periode 1967 - 1969 betreft. Dus dat we het inderdaad over het debuutalbum 'Moby Grape' uit '67 hebben.

avatar van jorro
3,5
Het album staat bovendien op 20 in de Greatest Albums of 1967 en momenteel 28 op de 1967 chart van Best Ever Albums. Mijn stem verander ik niet.

avatar van brandos
5,0
heartofsoul zegt:
...uitblinkt door de goede zang en het flitsend gitaarwerk. Inderdaad een samenhangend album, ondanks dat het allerlei kanten opgaat.

Ik had altijd een beetje trippy-hippy-flower-power associatie met de band Moby Grape. Maar dat is helemaal niet terecht. Wat mij aan dit album juist opvalt is de compactheid en de catchyness. Het is in die zin eigenlijk een veel tijdlozer album dan het debuut van The doors, om maar eens iets te noemen. En het knappe is vooral dat ze dat weten te bereiken terwijl het album propvol zit met ideëen; fantastische gitaarlaagjes/-partijen (3x) die in elkaar haken, meerstemmige & gepassioneerde zanglijnen (in vraag en antwoord patronen). Terwijl het nergens voorspelbaar is. Bijna net zo onorthodox als Zappa, maar dan genietbaar, melodieus en spannend; wel avantgardistisch in aanpak, maar niet in beleving. Wat is het dan wel? Een krankzinnige en geniale mix van blues, soul, indierock (voordat dat zo werd genoemd); gitaristisch en vocaal een exquise gerecht voor fijnproevers.
Ik had voordien de verzamelaar "Great Grape" al, maar die legt het hier absoluut tegen af. Het enige voordeel van dat album boven dit album - één van de allerbeste debuutalbums aller tijden - is de aanwezigheid van het prachtige "it's a beautiful day".

Gast
geplaatst: vandaag om 18:20 uur

geplaatst: vandaag om 18:20 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.