Dit album is nogal een ver van mijn bed show. Weinig rammelend, weinig rock, geen echte 'Patrick-muziek'. Maar in plaats daarvan rustige electro-beats, donkere sfeer en veel bliepjes. Oh, en af en toe een verdwaalde gitaar… Gelukkig ben ik altijd op zoek naar iets buiten mijn straatje en daar past dit precies in (nou ja… buiten mijn straatje dus, u begrijpt het wel).
Maar misschien moet ik me maar eens wat meer gaan verdiepen in dit straatje. Het is namelijk niet één of andere obscure achteraf-steeg waar ik in eerste instantie bang voor was, maar misschien wel het mooiste straatje van het jaar! Heerlijke lome muziek, ideaal voor later op de avond. Een hele fijne sfeer wordt opgebouwd in het album, maar ook losse nummers zijn goed duidelijke te herkennen. Hoogtepunt van het album is voor mij Paper Trails, waar de gitaar iets meer op de voorgrond treed. Rustige beat, geniaal gitaar spel er overheen en een bijzondere stem. En dat blijft eigenlijk het hele album zo. Ondanks de electro-invloeden voelt het hele album erg organisch, erg natuurlijk. Waar ik vaak nogal een kil gevoel overhou bij electro-albums, is hier juist het tegenovergestelde aan de hand.
Ondanks het gebrek aan rammelende rock-cliche's ben ik hier echt van onder de indruk. Overduidelijk een ver van mijn bed show dus. Maar wat je van ver haalt is lekker, en dit album valt zeker in goede Aarde! Deze is voorlopig met geen stok uit mijn play-list te slaan.
Overgenomen van mijn
blog