Studioalbum als opvolger van
livedebuut. Opgenomen voor het label SPV bracht The Company of Snakes een volgende lading hardrock in de traditie van Whitesnake. Dit met Stefan Berggren als inmiddels vaste zanger, op drums John Lingwood en vooral drie ex-leden van de witte slang: gitaristen Micky Moody en Bernie Marsden en bassist Neil Murray.
Je kunt je daarbij afvragen waarom niet de groepsnaam The Snakes werd aangehouden, die van hun
vorige studioplaat. De hoes van Company of Snakes verwijst immers ondubbelzinnig naar Whitesnakes
Lovehunter en de muziek doet dat ook. Kortom,
Burst the Bubble is het logische vervolg op die groepen, zij het dat Berggrens stem wat lichter is dan die van Jørn Lande. Hij doet me soms aan die van John Sloman denken, zanger van onder meer
Uriah Heep. Hees-rauw maar niet zwaar.
Maar liefst zes nummers van het vorige studioalbum staan ook op deze opvolger:
All Dressed Up,
Can’t Go Back,
Labour of Love,
Little Miss Happiness,
Sacrificial Feelings en
What Love Can Do. Voldoende gelegenheid om de nummers te vergelijken; ik vind ze in beide edities prettig.
Het album opent én sluit prachtig met het instrumentale en akoestische
Ayresome Park. Daartussen wordt blues in een denim hardrockjas geserveerd.
Lekker is de boogiepiano in
Labour of Love. De hoes vermeldt geen toetsenisten, maar de bedankjes aan Adam Wakeman en Don Airey wijzen de verdachten aan. In
Burst the Bubble wordt teruggeblikt op 1984, het slepende
Sacrificial Feelings bevat herkenbaar en spetterend gitaarwerk, het uptempo en vrij lichte
What Love Can Do had zo op Whitesnakes
Slide It In of
1987 kunnen staan en was dan een wereldhit geworden en
Back to the Blues is geen bluesnummer maar een regelrechte en stevige aor-kraker, met als klapstuk een práchtig refrein.
Na verschijning volgt een tournee door Duitsland, Frankrijk, Spanje en het Verenigd Koninkrijk. Alhoewel Marsden en Moody het muzikaal goed kunnen vinden, hebben de twee daarbuiten niet zo’n klik, schrijft Marsden in zijn biografie. Hij raakt volgens zijn bio
“somewhat disinterested” en keert solo terug naar zijn oude liefde: blues. In dit geval akoestische country blues, leidend tot opnamen met de Amerikaan Larry Johnson, op
wiens album hij orgel (!) speelt in
Hear the Angels Singing.
Ook Moody keert terug naar de blues, al dan niet solo, om vanaf 2010 met de groep
Snakecharmer nogmaals hard te rocken.
Burst the Bubble is een enigszins voorspelbaar album, maar tevens zonder zwakke nummers. Geknipt voor iemand die vindt dat het Whitesnake van de eerste jaren wel meer albums had mogen maken. Tot dusver alleen op cd verschenen.