menu

Ozzy Osbourne - No More Tears (1991)

mijn stem
3,83 (205)
205 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Metal
Label: Epic

  1. Mr. Tinkertrain (5:56)
  2. I Don't Want to Change the World (4:08)
  3. Mama, I'm Coming Home (4:12)
  4. Desire (5:46)
  5. No More Tears (7:24)
  6. S.I.N. (4:48)
  7. Hellraiser (4:53)
  8. Time After Time (4:21)
  9. Zombie Stomp (6:14)
  10. A.V.H. (4:13)
  11. Road to Nowhere (5:11)
  12. Don't Blame Me * (5:06)
  13. Party with the Animals * (4:17)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 57:06 (1:06:29)
zoeken in:
avatar van Sir Spamalot
3,5
Dit is een Ozzy Osbourne album die ik niet veel meer opleg, misschien omdat ik ook nog altijd die nostalgie over Randy Rhoads bezit. Dit is niet geheel terecht want Ozzy of eerder Sharon heeft al een neus gehad voor goede gitaristen. Randy wordt als nummer één beschouwd, terecht omdat hij zo goed was maar ook vanwege zijn korte levensspan en de eraanhangende tragiek. Na No Rest for the Wicked mocht Zakk Wylde verder zijn gang gaan en hij doet dit met brio: het is een andere stijl dan Randy Rhoads en Jake E. Lee maar hij moet bovenal zichzelf blijven, dat duurt het langst.
Dit album klinkt zeer goed maar gepolijst, het bevat goede songs maar ook een aantal mindere songs, het bevat een subliem (titel)nummer. Ik heb een voorkeur voor de rockende Ozzy, dus ik heb weinig met Mama I'm Coming Home en Time After Time. Hellraiser vind ik ordinair. De rest is gewoon meer dan degelijk en meer verwacht ik ook niet van hem. Ik verwacht geen plotse koerswijzigingen, geen experimenten, geen geneuzel maar oerdegelijk hardrock en dat krijg ik met dit album.
Hierop mis ik wel het drumwerk van een kaliber Tommy Aldridge, die Bark at the Moon inspeelde. Geen kwaad woord over Randy Castillo (RIP) maar ik ben verre van onder de indruk van zijn drumwerk.
Na dit album heb ik Ozzy Osbourne niet meer zo gevolgd, nog een inhaalwerk erbij.

avatar van RebelINS
5,0
Echt wel mijn muziek dit. Snoeiharde riffs en prachtige solo's. Ozzy is heerlijk bij stem en het meeblèr gehalte ligt bijzonder hoog. Knallende metalsongs worden afgewisseld met de heerlijkste ballads. Ik krijg er geen genoeg van.

avatar van blondegod
5,0
Wat een geweldig album!
Ooit gekocht omdat "no more tears" redelijk vaak voorbij kwam op de radio (zal dus 1991 zijn geweest) Het album klinkt volwassen, goed geproduceerd en alle nummers zijn van hoge kwaliteit. Desire is mijn favo, wat een song, echt fenomenaal! Dat gitaarwerk van Zakk Wylde is natuurlijk ook subliem. De zang van Ozzy vind ik dan wat minder, maar op de een of andere manier klopt het allemaal wel. Het ligt lekker in het gehoor. Na dit album ook nog 2 andere Ozzy albums gekocht (Ozzmosis en no rest for the wicked) maar deze haalden het (bij lange na niet) bij dit album.

avatar van deric raven
4,0
Deze Ozzy klinkt voor mij wel wat anders dan de jaren 80 albums.
Waarschijnlijk speelt het succes van Guns N' Roses en voor mij vooral Alice Cooper hierin ook wel een grote rol.
De titelsong No More Tears vond ik voor lange tijd wel zijn versie van Poison van Alice Cooper.
Nu denk ik er wel anders over, en dat komt absoluut niet door Ozzy.
Ozzy blijft Ozzy, en zal ook altijd als Ozzy blijven klinken.
Het is duidelijk Zakk Wylde die dit nummer naar een andere hoogte tilt.
Verder weet hij zijn gitaar natuurlijk te laten gillen, maar ook in ballads als Mama I'm Coming Home laat hij zichzelf overtuigend horen, maar dat is natuurlijk niet te vergelijken met wat hij laat horen in No More Tears.
Ditmaal geen soortgelijk November Rain achtig geval, waardoor het als rockfan eenvoudiger wordt om met je geliefde naar een concert te gaan.
In No More Tears klinkt hij als een Viking op stroperstocht.
Het varen over woeste wateren, de trofees en de veroverde vrouwen.
No More Tears is liefhebbend, troostend en beminnend, maar tevens gemeen, vals en gevaarlijk.
Vreemd genoeg vind ik de adempauze net voor de uiteindelijke gitaar uitbarsting het mooiste.
Een soort van muzikaal klaar komen; of iets dergelijks.
Vaak kondigt dit het einde van een nummer aan, maar hier gaan we vervolgens weer gewoon verder.
De energie is nog niet geheel verspeeld.
Het mooie van Zakk Wylde is dat hij hier laat horen dat hij de waardige opvolger van Randy Rhoads is, juist door niet zijn stijl te kopiëren.
Jake E. Lee liet voor mij op Shot In The Dark ook wel veel gaafs horen, maar heeft nooit zo de stempel op het geluid weten te drukken als Zakk en Randy.
Vooral in die periode was hij wel inwisselbaar voor de gemiddelde metal gitarist.

avatar van Kondoro0614
3,5
Ozzy heeft voor volgend (of ook nog dit jaar) zijn laatste wereldtournee aangekondigd dus ik vond het wel eens nodig een album van deze ouwe man op te zetten.Toen ik gisteren op een feestje zat en tijdelijk de DJ was werd mij gevraagd het nummer 'No More Tears' van Ozzy Osbourne te draaien, ik denk wel één van de bekendste hits van deze 68-jarige rocker waarbij de plaat op vandaag de dag nog keihard is. Dat is gelijk de reden geweest om dit album eens helemaal te luisteren waarvan ik toch opmerk dat het een mooi en typische Osbourne album is waarbij 'No More Tears' uiteraard centraal staat. Er staan dan aardig wat gemengde nummers op waarvan ik ook gemengde gevoelens van kreeg, als je dan toch gauw kijkt naar de opening's nummer 'Mr. Tinkerstein' die ik dan weer erg leuk vond opdoen en laat merken dat dit album een lekker album gaat worden, al volgend door wat 'rustigere' nummers die niet veel deden bij mij is het zo dat de album zich bij het nummer 'Desire' weet op te werken en hij wat harder begint te worden, om toch in te komen in de titelsong. En wanneer we die hebben gehad gaat het album nog wat harder door maar op het eind stelt het niet héél veel meer voor (kijkend naar 'Don't Blame Me' die ik dan weer wat minder vond).

Wanneer ik zelf een nummer van Osbourne op zet moet ik toch wel toegeven dat ik altijd snel helemaal weg glij en begin te kwijlen van gitaristen want er staan een paar toppers op de snaren te rammen waar ik toch ook wel stiekem vind dat Ozzy hier mee zijn eigen albums reten sterk over laat komen en ze ook echt wel door je speakers knallen. Zo had ik dit ook bij het album 'No More Tears' en hij flikt het op elk nummer toch weer prima af te leveren, al vind ik dit nog niet zijn beste album.

Al om al, prima genoten van deze Osbourne productie waarbij er aardig wat harde platen tussen zitten die zich prima verwerken met de wat rustigere nummers. Ik vind persoonlijk wel dat je erg moet wennen aan Osbourne als zanger, niet iedereen zou het mooi vinden maar: ik kon er van genieten. Ik zet nu snel het nummer 'No More Tears' weer even op.

3.5*

avatar van OzzyLoud
4,0
Ok, ik geef toe. Tenenkrommend is het ook weer niet. Maar het is verre van goed

avatar van RonaldjK
4,0
Ik heb mijn uitgeleende exemplaar van Osbournes biografie I Am Ozzy (2009) weer terug. Zoals ik me herinnerde vertelt hij weinig over de totstandkoming van albums: in het boek gaat het vooral om zijn persoon. Soms had ik wel meer willen weten.

Over de context van No More Tears vertelt hij dat hij was geremigreerd naar Engeland en onder de indruk was van Nirvana en hun Nevermind. Verder was Zakk Wylde "a genius" en het album "my best in years" (klopt) en "Sharon got the artwork spot on. She's very artistic (...)".
Wat mij betreft is de muzikale ontwikkeling van Osbourne gestagneerd na Bark at the Moon. Dus vanaf The Ultimate Sin. De formule en het bijbehorende geluid stonden inmiddels vast, zij het dat er altijd kleine variaties zijn door wisselende gitaristen en een enkele persoonlijke getinte tekst, soms over politiek of geloof.

Qua geluid klinkt het alsof de jaren '80 nog volop bezig zijn, hetgeen op zijn navolgende albums tot en met Scream (2010) vrij voorspelbaar zou worden herhaald. Al heeft hij voor mij geen mislukte albums gemaakt, de verrassing was er vanaf. Dan moet je het vooral hebben van sterke composities en dat lukte volop op No More Tears. Tenminste, als je geen bezwaar hebt tegen de sentimentele ballade Mama, I'm Coming Home, dat de grens van popkitsch overschrijdt.
Met de composities zit het wel goed dankzij variatie tussen uptempo en langzamer werk, goed gitaarspel zoals dat in het genre hoort en soms geluidseffectjes, zoals in opener Mr. Tinkertrain. Won't Be Coming Home begint als een ballade van Scorpions, maar wordt dan aangenaam uptempo met hakkende slaggitaar en een popachtig refrein. Beter dan Mama vind ik powerballad Time After Time. De vette maar toch transparante productie van Duane Baron en John Purdell voldoet nog altijd prima.

Temidden van deze sterke formule duiken vanzelf opvallende details op. Naast een inderdaad heerlijk spelende Wylde bleken de teksten deels van de hand van Motörheads Lemmy Kilmister te zijn: I Don't Want to Change the World, Mama, Desire en Hellraiser.
Dan is er akoestische blues aan het begin van A.V.H. Volgens Chris Jericho's derde biografie een ode van de Brummie aan thuisclub Aston Villa. En net als op vorige albums verdedigt Osbourne zich weer eens tegen de talrijke critici: bonusnummer Don't Blame Me is tekstueel in de lijn van I Don't Know (1980).

Het laatste opvallende detail: het complete album is ingespeeld door oudgediende Bob Daisley en niet Mike Inez, die we op tv en foto's te zien kregen. Dezelfde Daisley over wie Osbourne in zijn bio bij hun vertrek na het solodebuut schrijft (p. 210): "So that was the end of Bob and Lee [Kerslake], although I worked with Bob a few times over the years, until he started suing me every other day of the week.

Kennelijk was de maat voor Daisley dan eindelijk vol na No More Tears, zijn laatste samenwerking met de madman. Maar die had inmiddels een stabiel team om zich heen verzameld, dat de immer labiele frontman bij misstappen weer terugbracht. De voorbeelden die Osbourne zich herinnert zijn legio en dan is er véél waaraan hij geen actieve herinnering meer heeft, zoals je politici soms hoort zeggen...

Gast
geplaatst: vandaag om 22:23 uur

geplaatst: vandaag om 22:23 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.