Echo & The Bunnymen - Heaven Up Here (1981)

Turquoise days is hier een track, maar er is ook een band die zo heet en uit dezelfde periode komt. Éen van hun albums heet Alternative Strategies. En ze vissen ook nog uit dezelfde vijver.

Ocean Rain en Siberia zijn wmb heerlijke albums, maar dit is toch wel hun masterpiece ! Postpunk zoals ik het het liefste hoor. Geen zwakke nummers dus ga ik er een 5 van maken.

Dit is een bijzonder sterk album. Goudeerlijk en puur zonder overbodige franje. De wanhoop druipt er van af. Muzikale omlijsting staat als een huis.

Toevallig net ook geluisterd. Over the wall zoooo goed...!

Vind deze veeel sterker dan het bekende ocean rain. Duistere, diepe postpunk songs met gave riffs, melancholisch.
Over the wall klinkt als een kruising tussen the cure and suede.

Ook weer eens geluisterd 'Over the Wall' . Blijft tijdloos goed. Had ik al lang niet meer gehoord.

Misschien wel het beste post punk nummer dat is gemaakt, alles klopt aan dat nummer.

Volgens goed MuMeaans gebruik - ik heb ooit het affreuze het kutste van ... gelezen en was ten gevolge daarvan een dag van de leg - hanteert men hier de superlatief. Vind zelf Show of Strength, All My Colours/Zimbo ook zeer de moeite waard, terwijl ik Villiers Terrace en Going Up ook zeer de moeite waard vind. "Beste post-punk song" hangt hier erg af van de stand van de pet: de power van Transmission, de berusting van Decades, de wanhoop van Love Will Tear Us Apart of de 'beat' van Empire State Human of de neurose van Psychokiller of de drive van Born under Punches of de irritatie van Nag Nag Nag.

Dat klopt natuurlijk, maar Over the Wall kan ik meestal wel aanhoren, welke pet ik ook op heb. Dat heb bij JD toch wat minder en al helemaal bij Human League/Talking Heads of Cabaret Voltaire.

Laat ik het zo zeggen - ze vervullen een andere functie dan puur luistergenot. Ik zet wel eens, als ik een lastig probleem moet uitvogelen, een ferm stukske D&B op en dat leidt er vaak toe dat de deur van de werkkamer wordt geopend met de vraag kan jij hierbij werken?.

En idd ook hier wordt E&B vaker gedraaid dan JD, maar NO zeker net zo vaak

Over goeie post-punk gesproken. Wat te denken aan 'The Wait' van Killling Joke.

Over the wall is misschien wel het beste new wave nummer ooit, there i said it.

Het gebruik van superlatieven - tot aan het affreuze "kutste", ooit gelezen alhier - is een typisch MuMe-dingetje, normaal moet je langer lid zijn om dit soort dingen te kunnen/mogen zeggen.

De bewering op zich is niet (on)waar. Veel hangt af van smaak, stemming en oriëntatie. Als je zoekt op MOOWS vind je nog veel meer interessante (en onbekende wave).

Dit album zou zeker in het koffertje komen.

Zit die daar nog niet in dan? Die koffer moet op elk moment geheel gereed klaar staan, voor onmiddellijk vertrek naar dat onbewoonde eiland. Voor als de Russen komen…kan tegenwoordig zomaar weer.

Ik zal het over een paar jaartjes nog een keer proberen
Sowieso ben ik de laatste tijd Echo and the bunnymen pas echt gaan waarderen of ja beter gezegd aan het ''ontdekken''. Ik kende eerst vooral de hits van ze.
Ik ga je tip opvolgen! Thanks

Dat koffertje was inmiddels - reken even mee A(antal) * G(ewicht)/lp - een serieuze Samsonite geworden; daarom ook - safety first - de content digitaal in de wolk gezet: is er stroom, is er ook wifi.
Mochten ze komen, heb jij er eerder last van - kan je altijd een berichtje sturen of plaatsen, hebben we nog tijd hier (en elders).

De BBB is toch eerder dan de Russen gekomen, prima wat mij betreft, liever Sweet Caroline dan Gremlin Poetin.
In de koffer voor het onbewoonde eiland hoort Heaven Up Here natuurlijk thuis, geen discussie.
Dit album, met name kant A, vat de urgentie en ook de sfeer van postpunk perfect samen. Onmisbaar in uw postpunk collectie…

De debuutalbums van Joy Division, U2 en Echo & The Bunnymen verschenen alle drie in 1980. In mei ’80 was de carrière van de eerste alweer voorbij, al zou nog postuum werk verschijnen en volgde de doorstart als New Order.
Je merkt het echter aan de beschouwingen op Echo uit Liverpool, dat nogal eens met de groep uit de regio Manchester wordt vergeleken. Toch heeft de muziek in deze fase meer gemeen met die van de groep uit Dublin.

Hier klinkt vooral new wave, met centraal de melancholieke zang en melodielijnen van Ian MCcullogh en de waaierende, zangerige gitaarlijnen van Will Sergeant.
De laatste had volgens de ingewijden een zeer grote invloed op de stijl op Heaven up Here, hun tweede album. Met nieuwe producer Hugh Jones, technicus op hun debuut en co-producer op de tussen-EP Shine so Hard, resulteerde dit in een geluid van new wave in volle melancholieke grootsheid.

In vergelijking met U2’s tweede album is de productie hier veel voller en intenser. Alleen al het drumgeluid in de eerste maten van opener Show of Strength maakt dit duidelijk. Wat eveneens onmiddellijk duidelijk wordt is de toegevoegde waarde van drummer Pete de Freitas, nog maar een jaartje bij de band: zijn intense en gevarieerde bijdragen versterken de composities soms op grootse wijze.
Vijf nummers bevallen mij in het bijzonder: het al genoemde openingsnummer is mijn grootste favoriet, uptempo met alle kwaliteiten zojuist genoemd. In Over the Wall klinkt een spaarzame synthesizer die onder de gitaar, bas en drums kruipt, waarna de herkenbare stem McCullogh de kers op het gebakje vormt. Iets ingetogener en nog klaaglijker is A Promise met wederom fraai gitaarwerk. Dit terwijl hoog op de hals de bas van Les Pattinson, met de drums, een slepende groove neerzet.

Het titelnummer opent druk de B-kant en dat is het moment dat mijn associatie met Joy Division voor het eerst opduikt, mede door erupties van de gitaren. Verschil is dat het bij Echo & The Bunnymen altijd lichter is. Weemoed, geen wanhoop.
Dezelfde associatie heb ik met het wonderschone en langzame All my Colours, mijzelf streng toesprekend dat mijn vergelijking niet werd veroorzaakt doordat de heren naar die andere groep hadden geluisterd. Het hing in de lucht: prachtige new wave met een vleugje post-punk.
Tenslotte het iets snellere No Dark Things, met alweer gevarieerd en afwisselend gitaarwerk van de heren Sergeant en McCullogh. Soms lijkt het spel wel iets op dat van The Edge bij U2, maar hier klinken tweemaal zes snaren: het brengt extra dynamiek.

Sterk album, al pakt niet alles mij evenveel; de melodielijnen in mineur zijn soms wat eenvormig, wat enigszins wordt versluierd door de ijzersterke productie.
Daar bovenop: mijn vergelijkingen kunnen misleidend zijn. Echo & The Bunnymen hadden van meet af aan een eigen plek in de new wave, wat hun tweede album sterk bevestigt.

Euh, … niet bekend met Unknown Pleasures uit 79? Valt best wat plezier aan te beleven. Maar goed, onbekend maakt onbemind?

Jaaaaa, in mijn universumpje landde hij indertijd in '80, maar toen was hij al een tijdje uit... Dank voor de correctie

Geeft niets, er is wel meer wat in de provincie later landde, maar troost je ook de stedelingen hadden moeite om een exemplaar te bemachtigen. Factory Records zat niet zo ruim in de slappe was en de eerste persing omvatte slechts een geringe aantal exemplaren (ik meen 1000 of 2000); met de verkoop daarvan werd de volgende persing bekostigd. Ik wist in de loop van het najaar een exemplaar te bemachtigen.
E.e.a. is te vinden in James Nice - Shadowplayers - diezelfde Nice richtte ook het LTM label (Les Temps Modernes) op - waar je veel herpersingen vindt, o.a. van Kalima, Section25.

Opm: die herpersingen op cd omvatten altijd extra materiaal dan het album, bijv opnames van een Peelsessie, singles.

Korova (eigenlijk WEA als hoofdlabel) stopte veel budget in de productie van dit album en dat hoor je terug.
Dit was Hugh Jones zijn eerste zelfstandige productie. Hij had zijn strepen als engineer al verdiend bij Crocodiles en Empires and Dance. October klinkt idd wat holler, dan de droge maar toch ruimtelijke productie van HUH. Maar ik hou ook zeker van het kathedralengeluid van October, de waaiergitaren van The Edge komen hierin goed tot hun recht. The Edge nam trouwens HUH als maatstaf voor zijn gitaargeluid op October, heb ik eens gelezen. Beide albums zijn postpunk klassiekers imo.
Martin Hannett was natuurlijk in al zijn gekheid een briljante postpunk producer.

Inderdaad Mjuman, die Joy Division viste ik uit ern platenbak in de bieb. Aangezien het altijd even duurde voordat die daar landden, en hun debuut pas ná Curtis' zelfgekozen dood in mei 1980 echt veel aandacht kreeg, verklaart dat eaarom ik 1980 als releasejaar in het hoofd heb.

Hoe legendarisch zouden de platen van Echo zijn geweest als daar iets soortgelijks had plaatsgevonden? We zullen het gelukkig nooit weten!

Gelukkig niet - de ontijdige dood van Curtis heeft tot gevolg gehad dat de wereld een visionair (tekst)dichter is ontvallen.

Ben trouwens ervan overtuigd dat er meer albums van Joy Division zijn verkocht na de jaren '80 dan in de jaren '80. De podium outfit van de bands vertoonde ook behoorlijke gelijkenis: donkere kleding, khaki (wellicht uit de dump afkomstig) en Echo accentueerde dat nog eens door tijdens de Crocodiles tour in Paradiso optreden in militaire jacks, compleet met camouflagenetten. Verder was er ook een soort van Liverpool vs Manchester rivaliteit, waar later Sheffield bij kwam.

Dat verklaart denk ik ook meteen waarom ik met beide nummers niets heb. Ook al heb ik Let's Dance altijd al vreselijk gevonden en kan ik The Killing Moon niet meer horen omdat ik dit matige nummer te vaak gehoord heb. En het gewauwel van Ian dat het het beste nummer ooit geschreven is helpt er ook niet aan mee.

Over het album Heaven Up Here verder niets dan lof, van begin tot eind een homerun met een fraaie hoes als completering. Wat wilt ge nog meer...