Sam Cooke - Live at the Harlem Square Club, 1963 (1985)

Soul in de puurste vorm!!! Geweldig plaatje en wat een power had die vent. Geen discussie voor mij: 5 sterren!

Begin Sam Cooke steeds meer te waarderen, wat een geweldige artiest en wat een fantastische plaat is dit!

4,5 sterren fo' sho'

Sam Cooke is een klasse appart. En waren zijn studio albums al goed, dit is nog een klasse beter! Die medley Wat moet het geweldig zijn geweest om hier bij te zijn geweest

Wat een toffe muziek is dit! Zeker live moet dit echt geweldig zijn geweest. Sam Cooke zweept met zijn teksten en swingende soul de hele boel op. Ik kan dit echt urenlang opzetten zonder dat het verveelt. Treurig trouwens dat ik las dat Cooke in een nogal ongelukkig incident (leuk voer voor diverse complottheorieën!) is neergeschoten door een motelmanager. Echt zonde, want zo'n lange carrière heeft Cooke niet gehad.

De essentie van "Live at the Harlem Square Club" wordt door Sam Cooke al direct gegeven in het openingsnummer. Hij zingt dear don't fight it, you gotta feel it. En daar gaat het precies om: gevoel en beleving. Cooke zicht met overgave en betrekt het publiek bij zijn performance. Wat dat betreft hoor ik overeenkomsten, qua sfeer dan, met "Live at the Regal" van B.B. King. Het publiek is laaiend enthousiast en beantwoord elke vorm van interactie van Sam Cooke. Wel vind ik dat het af en toe wat rommelig klinkt en Cooke iets teveel bezig is met performen dan met zingen. Maar los daarvan is "Live at the Harlem Square Club" gewoon een hele fijne dampende soulplaat.

Misschien wel de beste en meest indrukwekkendste zanger ooit, de remmen gaan hier volledig en heerlijk los!!

Net geluisterd naar de song Muddy, Sam en Otis van Rod Stewart, een oprecht en bijzonder fraai eerbetoon aan drie supermuzikanten, met voor mij Sam Cooke als meest speciale: deze zanger was in leven al legendarisch en de waardering is na zijn treurige dood alleen maar toegenomen, jezusminna die had ik zo graag live willen horen

Dit concert heeft toch een legendarische status en was het grote voorbeeld/de inspiratiebron voor velen hierna, ook nu in 2015 waart zijn geest bij bij vele concerten rond....

Uit historisch oogpunt, maar gewoon ook uit schoonheid is het bijzonder spijtig dat dit album ondanks de hele hoge gemiddelde score buiten de top 250 is gebleven

Volgens mij heeft Terence Trent D'Arby hier bijzonder goed naar geluisterd. Dezelfde rauwe soulstem. Ik vind het geluid van dit album trouwens niet bijster goed. Het klinkt enorm dof. En Cooke zelf is nogal schreeuwerig bezig. Dit is niet bepaald mijn kopje thee derhalve.

De tijd waarin ik leef is behoudens een paar gekken en hooligans een tijdszone die ik niet graag had willen missen, blijf het alleen superjammer vinden dat ik nooit de kans heb gehad om Sam Cooke live aan het werk te zien, afgaande op dit album zou dat de kers op de bekende taart zijn geweest.

Dit album ( en veel eerdere albums van Sam Cooke ) heeft veel zangers op een heel mooi spoor gezet, het is en was een inspiratie voor velen. Zoals in hartje Londen waar de familie Stewart moest bikkelen om de eindjes aan elkaar te knopen, maar dit album misschien wel het meest waardevolle bezit was en alle ellende even deed vergeten. Meer dan 50 jaar later staan Twisting the Night Away en Having a Party als eerbetoon, als vanzelfsprekend op zijn set-list in steden over de gehele wereld. De uitvoerder geniet, het publiek danst, zingt vol overtuiging mee of staat met een glimlach.

Dit album is toch pas in 1985 uitgebracht, artonna campaign?

Daarom was het ook zo waardevol voor de Stewarts, die hadden al een testpersing

Hihi,,,,,,,,ging mij slechts om een beeld te schetsen. Sam Cooke was en is als je Rod zelf mag geloven altijd een held in vele generaties Stewart geweest, dat is wat uiteindelijk telt! Geschiedenis en getallen, blijft lastig.!

Mijn Ultiem Feel Good plaat trouwens.......er zit zoveel spirit, zoveel kippenvel momenten, zoveel swing, zoveel venijnigheid in en dan heb ik het nog niet eens over die betoverende stem. Het straalt bovendien prachtig de contouren van die tijd uit.

Wat zou Ik ongelooflijk graag bij dit concert geweest zijn. Al bij het luisteren ervan zit ik te stuiteren. En ik had altijd maar gedacht dat Sam Cooke een beetje een glijder was. Na een documentaire over de beste man ben ik me ervan bewust dat er zoveel meer achter schuilgaat. En dit album, natuurlijk!
Is er eigenlijk wel een Ander live album dat zoveel energie afgeeft?