Radiohead - OK Computer (1997)

OK Computer is pretentieus in die zin dat ze diverse stijlen in dit album verwerken maar gaat hierin niet te ver. Radiohead moet het nooit hebben van oeverloze bombast of experiment of gepiel per vierkante meter, bij Radiohead staan de song, sfeer en emotie centraal en zijn de arrangementen of experimenten in dienst daarvan.

Voor mij toch een album met ups en helaas ook te veel downs. Er zitten wel fijne nummers bij zoals Subterranean Homesick Alien en Climbing Up The Walls, en nummers die ok zijn (No Surprises, Karma Police, Paranoid Android, Lucky, Exit Music en Let Down). Maar ik heb ook het probleem dat ik bij bepaalde nummers gemengde gevoelens heb, sommige delen van nummers vind ik goed, andere dan weer wat minder. Paranoid Android is zo een voorbeeld van een nummer (met een wat zeurderig / traag middenstuk). Ik denk dat dit voor mij een 3.0* of 3.5* zal worden, de exacte notering hangt nog af van wat toekomstige luisterbeurten raad brengen.

OK Computer is het mooiste album aller tijden. Het enige album dat me van top tot teen raakt, elke keer weer. Met de release van OKNOTOK vorig jaar werden drie juweeltjes uit de kluis toegevoegd die deze schatkist zo mogelijk nog mooier hadden gemaakt. I Promise is mijn favoriete song van 2017.

Heb het ook meerdere keren geprobeerd maar nee krijg het er ook niet in .... Las hierboven meerdere keren de term ZEURDERIG. Ik wil daar nog DRAMMERIG aan toevoegen.

Wat een geweldige, zeurderige en drammerige plaat!

Ik kan het niet helpen, maar als ik aan de jaren '90 denk, heb ik meteen deze muziek in mijn hoofd.

Lange tijd genoten van deze plaat. Smaken veranderen. 5* > 4*
Een dikke 8/10. Paranoid Android wordt ook wel de 'Bohemian Rhapsody' van Radiohead genoemd. Geweldig nummer. Helaas is de tweede helft van het album wat minder.

Dit is denk ik muziek die je moet pakken of niet. Muziek gemaakt door robots en dan heb ik het niet over de autotune. Ik heb hetzelfde gevoel als bij de smashing pumpkins, ze zijn zo druk bezig om muzikale perfectie te maken dat ze vergeten er emotie en melodie in te leggen.
Het is puur smaak maar ik kan dit niet hoger dan 1,5 sterren geven. Of oke vooruit 2,5 dan omdat ik wel zie dat het complex in elkaar zit, het doet me alleen totaal niks. Snap niet waarom dit zo hoog staat. Maargoed again smaak

Dat ze muzikale perfectie nastreven is inderdaad erg duidelijk op dit album. Maar dat dit ten koste zou gaan van melodie (zie Karma Police of No Surprises) of emotie (Exit Music ) ontgaat mij. Moet inderdaad met smaak te maken hebben!

Wat mij betreft is de grote sterkte van dit album de contrasten tussen de nummers, terwijl ze naadloos op elkaar aansluiten. De prachtige climax van exit music gevolgd door een zeer rustig sfeervolle let down. Het onheilspellende climbing up the Wells waarna we de intieme no surprises te horen krijgen. Die contrasten maken dit zo'n meelevend album en dan zitten er ook nog eens parels als lucky tussen 5*****

Dit is eigenlijk gewoon één van hun meest toegankelijkere albums.
Perfectie is uiteraard hoorbaar ( niets mis mee) maar het is geen moeilijkdoenerij.
De 3 albums hierna vergen een stuk meer geduld en begint het experimenteren echt.

Al het goede van dit album is al genoemd, heb niet veel toe te voegen. Geweldig album met een een kille/koude atmosfeer. Eerste keren beluisteren was een waar avontuur. Voor mij duidelijk waarom dit wordt gezien als een van de beste en invloedrijke albums uit de muziekgeschiedenis.

Ps, betreft Electioneering. Ben ik de enige die dit een tof nummer vind? Naar mijn mening vind ik dit juist een fijne oppepper na de melancholische/kille sectie van dit album (SHA tm Fitter Happier). Ook qua lyrics vind ok dit ook goed in het verhaal van dit album passen.
Het loopt ook zo lekker over naar het duistere Climbing Up The Walls.

Neen, vind het ook een goed nummer. Geeft me wat Black Keys vibes. Kan niet stilzitten als ik dit nummer hoor.

Electioneering is het meest onderschatte nummer van deze plaat wat mij betreft, een van mijn favorieten!

Heb 'm op cd in huis gehaald vorig jaar vanwege 20 jarig jubileum en hoge notering in verschillende lijsten.

Idem.

Gemaakt door robots? Huh? Ik hoor hier echt een hoop menselijke emotie in, en ook zat melodie. Ik zou een dergelijke reactie eerder verwachten bij Autechre ofzo.

recent weer eens beluisterd en dan maakt de plaat echt minder los dan voorheen en moet ik ook wel even zoeken naar wat ik voorheen zo goed aan vond. Dat is op zich geen nieuwe sensatie want dat heb ik met meerdere platen gehad en is normaal verschijnsel. Normaal gesproken blijven de echt grote platen die door de tijd groot zijn geworden makkelijker overeind en dat is toch een verschil bij deze.

Heerlijk nummer vind ik nog steeds krijg er meteen zin van om de docu te kijken Zag op Streamwijzer alleen dat de documentaire over Radiohead - Meeting People Is Easy - niet online staat... Hopelijk komt ie binnenkort op een streamingdienst, en dan raad ik jullie allen ook zeker aan om hem te zien! Al helemaal als je fan van dit nummer bent.

Verhoogd van 3,0* naar 4,0*. Ik heb minder last van de stem van Thom Yorke dan bij de vorige luisterbeurt. De vorige keer stoorde me het enorm, terwijl ik het nu gewoon oké tot goed vind, en het instrumentele met elektronische invloeden lijkt ook beter tot mijn recht te komen. Ik heb ook het idee dat veel nummers wel enorm zouden kunnen groeien bij mij. Nu vind ik ook alle nummers goed, behalve dan Fittier Happier en de eerste ben ik al wat vergeten terug (Airbag). Het is misschien met momenten een tikkie te rustig, maar mooi is het zeker en vast wel. Maar het heeft zeker meer luisterbeurten nodig, en ik ga The Bends en Kid A ook nog eens afspelen binnenkort.

En verhoogd naar 4,5*. Voor mij lijkt het kwartje dan toch (onverwacht) gevallen te zijn bij Radiohead. Ik betwijfel of het bij de andere albums gaat komen, daarvoor zullen veel meer luisterbeurten nodig zijn. En toegegeven, het meeste heb ik nog maar één keer beluisterd, en in niet al te goede omstandigheden. En Kid A klonk eigenlijk veelbelovend.

Kom op zeg!! Queen, Madonna, toto, george michael. michael Jackson, Ub40 ofwelke andere band is veel beter dan deze overhypte cd/album.
De zanger is gewoonweg saai en het album ok pc is gewoonweg saai behalve 1 liedje dan..

Er zijn denk ik gewoon heel veel saaie mensen. Die houden hiervan.

Oh, ik dacht dat die allemaal massaal naar Toto luisterden.

Hè, heerlijk om dit ene album te vergelijken met de gehele repertoires van de eerder genoemde bands, artiesten. Dat je het een saai album vindt, prima ! Ieder zijn smaak maar je ‘stelling’ kan (en klopt) natuurlijk niet. En ‘overhyped’ is natuurlijk een eigen mening en geen feit. Kijk eerder eens wat de invloed van dit album is geweest voor andere bands of mensen persoonlijk en wat dat voor deze opgeleverd heeft.

Voor mij was dit album eerst heel moeilijk om te kraken. Snapte er niks van, vond er ook weinig aan. Kwartje viel echt pas na een paar jaar omdat ik op een heerlijke avond, waar alles klopte, ontspannen ging en kon luisteren. Daarna stond ik pas open voor alles van Radiohead om dat het, voor mij, nieuwe geluiden liet horen, het experimentele mij beviel en het eens een ander geluid was dan Queen (die ik zeer waardeer), Genesis en andere door mij zeer gewaardeerde bands.

Ik ben ook zeer benieuwd naar een nieuw album van Radiohead vanwege het feit dat mij misschien een totaal nieuwe verrassing staat te wachten op muzikaal gebied. Dat is de winst die Radiohead mij opgeleverd heeft.

De nummer 1 hier op Musicmeter.

Ik val een ietwat uit de toon met mijn waardering, maar dit komt denk ik omdat hier onder de oppervlakte de opmaat naar Kid A en Amnesiac al wat aanwezig is - de behoefte van Yorke en cs. naar het experimentele. Snap ik wel. Maar mede hierom gaat mijn voorkeur uit naar het blijkbaar 'traditionelere' The Bends.

De nummer 1 in het oeuvre van Radiohead is voor mij A Moon Shaped Pool; zonder het experiment van Kid A tot en met The King of Limbs was Moon Shaped nooit zo indrukwekkend tot stand gekomen waarschijnlijk.

Ik ben echt blij dat ik de klik heb gemaakt. Ik denk gewoon niet dat nummers als PA, Karma Police of Fake Plastic Trees de juiste nummers zijn om als eerste te horen, en het is toch iets waar je aan moet wennen. Ik weet niet wat de reden is, maar eerst was ik absoluut tegen de stem van Thom Yorke, en nu vind ik het een troef van de groep. Wat zorgt er voor dat je eerst absoluut niet een groep kan aanhoren, en uiteindelijk dat het pas na lange tijd uiteindelijk wel werkt. Het is een interessant sociologisch vraagstuk. En het leuke is dat het bij de andere Radiohead-albums ook aan het komen is. Grappig is zelfs nog dat er mensen zijn die privéberichten sturen en me vervolgens zeggen dat er betere bands zijn dan Radiohead en de stem van Yorke op niets trekt, en dat mijn eerste mening veel beter was.

Ik ga geen recensie schrijven met daarin wat dit album voor de muziekwereld betekent heeft verder, omdat het me niet interesseert, en ook omdat ik er te weinig ken. Ik hou daar eigenlijk ook zelfs geen rekening mee, wanneer ik muziek beluister. Maar dat is dus de verdienste van dit album dat het desondanks dat mij toch kan overtuigen - weliswaar pas na een tijd. Wanneer de herkenbaarheid van de nummers beter wordt, valt elk puzzelstukje ook precies goed, en zijn er weinig - quasi geen nummers eigenlijk die gewoon niet super zijn. Elk nummer is gewoon fantastich - op Fitter Happier na maar dat beschouw ik niet als een nummer. Voor mij zijn Climbing Up The Walls, Karma Police en Subterranean Homesick Alien de hoogtepunten van dit album.

1. Climbing Up The Walls - 5,0*
2. Subterranean Homesick Alien - 5,0*
3. Karma Police - 5,0*
4. No Surprises - 4,5*
5. Airbag - 4,5*
6. Paranoid Android - 4,5*
7. The Tourist - 4,5*
8. Let Down - 4,0*
9. Lucky - 4,0*
10. Electioneering - 4,0*
11. Exit Music (For A Film) - 3,5*
12. Fittier Happier - nvp

Deel 3 van mijn ontdekkingsreis door de (studio) discografie van de Top 10 Artiesten hier op MuMe.

Radiohead - OK Computer (1997)

Opener 'Airbag' is een melodieus nummer en een mooie introductie voor dit album. Op het einde van het nummer horen we al wat experimenten met geluidseffecten.

'Paranoid Android' begint langzaam en melodieus, maar wat volgt zijn stevige gitaarsolo's en een hemels langzaam middendeel waarop het na het einde weer losgaat met elektrische gitaren. Eigenlijk een perfect nummer waar ik nooit genoeg van krijg.

Op 'Subterranean Homesick Aliën' wordt een aparte sfeer neergezet die perfect aansluit bij de tekst.
Het voelt een beetje alsof je in ruimte rondzweeft en allerlei bijzondere plaatsen tegenkomt. Wat dat betreft is dit nummer zeker geslaagd. Het is ook een welkom rustpunt na het vorige nummer

Voor mij is het nummer 'Exit Music (For a Film)' het mooiste nummer van de plaat. Het begint rustig met een zacht zingende Yorke over een gestrumde gitaar. Daarna volgt het prachtige atmosferische deel van het nummer met een soort koor op de achtergrond dat je in andere sferen brengt. Wat volgt is de opbouw naar een schitterende climax, voor mij het mooiste stuk van het nummer.

Ook het volgende nummer 'Let Down' is weer een hoogtepunt op een album vol hoogtepunten. Prachtig melodieus nummer dat op de oppervlakte heel toegankelijk is maar waarop op de achtergrond veel gebeurt. Op sommige dagen is dit mijn favoriet van dit album.

'Karma Police' wordt gedomineerd door akoestische gitaar en piano, waardoor het nummer er uitspringt ten opzichte van de rest van het album. Prachtig nummer ook weer met het mooiste deel na de eerste twee en een halve minuut. Ook de achtergrond zang op dit nummer is heel mooi.

Ik kan het intermezzo 'Fitter Happier' wel waarderen eigenlijk. De tekst geeft op een grappige manier kritiek op de maatschappij en de piano en strijkers op de achtergrond contrasteren daar mooi mee. Uiteraard is dit geen volwaardig nummer, maar storen doe ik me er niet aan.

'Electioneering' is gewoon een lekker rocknummer, dat zo op 'The Bends' had kunnen staan.
Niks bijzonders, maar het album had het wel nodig.

Een beetje 'creepy' sfeer kenmerkt het intro van het volgende nummer 'Climbing Up the Walls', ook weer zo'n bijzonder nummer. Het nummer valt steeds meer op z'n plek voor mij en zou binnenkort zomaar eens tot mijn favorieten kunnen gaan behoren. Dit is OK Computer op zijn minst toegankelijk, maar ook op z'n meest geniaal.

Het intro van 'No Surprises' is zo melancholisch (het hele nummers overigens) dat ik er niet te vaak naar moet luisteren.
Maar wat een prachtig nummer, dat grotendeels gemaakt wordt door de zang van Yorke, die hier oprecht moe en uitgeblust (en zelfs een beetje cynisch) de teksten voordraagt. Dit komt de geloofwaardigheid van het nummer zeker ten goede.

Ook 'Lucky' begint heel melancholisch, maar mondt uit tot een bijna Pink Floyd-achtig nummer. Met name het refrein doet sterk denken aan die band denken (periode 1971-1975). Toch knap dat Radiohead ondanks deze invloeden volledig een eigen stijl heeft.

'The Tourist' brengt het album op een mooie, bijna serene wijze tot een einde en laat je eigenlijk bijkomen van alles wat daarvoor is gekomen.

4,5*

Afgelopen zondag kwam ik deze tegen op een platenbeurs, €1,00 is niet te veel dacht ik, samen met Ten van Pearl Jam had ik voor €2 twee van de meest invloedrijkste cd’s van de nineties te pakken.

Een hele ontdekkingsreis deze Ok Computer, waarvan ik eigenlijk alleen Karma Police kende, en dan alleen ook nog van de clip.

Ik denk dat met het vaker beluisteren van de plaat de waardering ook zal groeien, het heeft onmiskenbaar kwaliteit ,maar ik kan me na 5 keer luisteren , nog niet vinden in de algehele jubelstemming op MM, vooralsnog 3,5 ster voor deze plaat,