Radiohead - OK Computer (1997)

Dit muziekgenre is eigenlijk nooit helemaal aan mij besteed, maar (uiteraard) Karma Police en zeker ook Let Down en No Suprises kan ik zéér waarderen. 3,5*

1. Airbag (4:44) 3,0
2. Paranoid Android (6:23) 3,5
3. Subterranean Homesick Alien (4:27) 3,0
4. Exit Music (For a Film) (4:24) 3,5
5. Let Down (4:59) 4,0
6. Karma Police (4:21) 5,0
8. Electioneering (3:50) 3,0
9. Climbing Up the Walls (4:45) 2,5
10. No Surprises (3:48)  4,0
11. Lucky (4:19)  3,0
12. The Tourist (5:24) 3,0

Mijn score zal niets aan het gemiddelde doen maar deze ontgaat mij volkomen. Onder "publieke druk" gekocht op aanraden van mensen die ik hoog had zitten en zeker meerdere keren de kans gegeven maar trek het sfeertje en met name de zang echt niet.
Staat om die reden al jaren te verstoffen.

Haha tja er zijn ook mensen die niets aan de Beatles vinden. Smaken verschillen zeer zeker, hoewel ik het me moeilijk kan voorstellen dat mensen OK Computer maar moeilijk trekken. Radiohead is voor mij The Beatles van de moderne tijd. Vernieuwend, verrassend en meeslepend! De beste band van nu zeg maar. En dit album, weliswaar al 23 jaar oud, is nog steeds ijzer- en ijzersterk. De zang van Yorke vind ik juist fenomenaal zo zuiver die me aan Jeff Buckley doet denken en de songs zijn allemaal indrukwekkend, je wordt van hot naar haar geslingerd tussen melancholie en waanzin, van zacht melodisch naar pakkende gitaarrifs. Absoluut in mijn top 5 van beste albums ever.

Nja kan me goed voorstellen dat mensen die stem niet trekken, daar moet je toch wel voor zijn.. De tijd dat ik hier nog echt enthousiast van werd ligt ook wel weer even achter me moet ik zeggen.

Radiohead staat hier in MuMe zelfs boven de Beatles op 1 en bij de albums ook met dit album (en "In Rainbows") op 1 boven de Beatles.

4.15 als gemiddelde met 4440 stemmen, dus dat ik hiermee geen vrienden zou maken ...

Als ik de nummers los hoor snap ik wat de aantrekkingskracht is en hoor ik de unieke sound en het vernieuwende aspect, maar na max. 3 nummers heb ik echt wat opbeurends nodig en haak ik af.

Ja, Radiohead is niet gemakkelijk op eerste gezicht. Ik trok de zang ook niet eerst. Ik trok de sfeer ook eerst niet. Ik snap de waardering van In Rainbows nog steeds niet, en de eerste 5-6 keer dat ik het luisterde was het niets... En dan valt het plots, en het is moeilijk te plaatsen waarom. Ik weet nog dat ik op verscheidene fora heb rondgebazuind dat ik Radiohead maar niets vond, en nu zit ik hier met een 5.0* album (en drie keer 4.5*). Met en na Hail To The Thief is het kwartje nog niet gevallen. Maar tot en met Amnesiac dus wel. Maar Kid A en Amnesiac hebben veel meer elektronische invloeden, en dit eigenlijk ook. The Bends is een beter album als je een meer classic of 2000's rock achtergrond hebt. Als je meer into elektronica bent, dan is dit of Kid A een beter startpunt.

Ik ben dit nog eens aan het beluisteren, en ik snap echt niet waarom dit album geen liefde op het eerste gezicht was. Dat snap ik echt totaal niet. Climbing Up The Walls is het nummer waar het allemaal mee begon trouwens. Dat nummer begon ik onbewust veel af te spelen op een bepaald moment... wanneer ik eigenlijk echt zo iets had van totaal niets voor mij, Radiohead. Ik luister het nooit meer. Maar Climbing Up The Walls moest ik toch desondanks keer op keer opnieuw laten afspelen.

Berichten verplaatst naar Muziek > Algemeen > Objectiviteit vs subjectiviteit

Radiohead klinkt aanvankelijk als een ruwe diamant, maar hoe mee je luistert, hoe meer glans deze band krijgt. Je moet er gewoon aan wennen, en als je dat proces achter de rug hebt, krijg je pas echt de smaak te pakken. Dit album had voor mijn part niet op 1 hoeven te komen, een topper is het echter wel. Vooral 'Lucky' en 'Karma police' happen heerlijk weg.

Een ruwe diamant die lekker weghapt!

Een ruwe diamant die lekker weghapt!

Jawel hoor, minstens 1 vriend: ik. Ik had vanmorgen deze voor 't eerst beluisterd; ik had er genoeg van na 2 nummers, maar toch afgezien en volgehouden tot de finish. Daarna meteen aan het zuurstof... en 2 bakken ☕.

Vanwege het feit dat dit album op 1 staat in de Top 250, de sprong gemaakt... Was zeer benieuwd... Ben meestal gemoedelijk van aard.

Na 2 nummers bekroop mij het gevoel dat vooral de zanger zijn laatste oortje had versnoept. Hij klinkt als een afgematte, depressieve versie van Bono van U2, maar Yorke draagt minstens 3 keer zoveel leed van de wereld op zijn schouders...

Instrumentaal op zich interessant, maar The Downfall of His Masters Voice (Thom Yorke) doet te veel afbreuk aan de composities.
Na beluisteren ff iets opgezet waarmee ik uit mijn lethargie tevoorschijn kwam. Ook 2 koppen koffie deden wonderen.

Eigenlijk dus niet mijn cup-of-tea. Misschien kan ik beter mijn 2 sterren waardering verwijderen en daarmee de toch vele en vele liefhebbers hun smaak respecteren.

Ik merk het wel (of juist niet).

Maar dan mogen ze jouw smaak ook respecteren. Lekker laten staan, zou ik zeggen.

Je hebt toch dit hele album volgehouden om er naar te luisteren. Je hebt doorzettingsvermogen. En je komt niet verder dan 2 sterren. Als je geen oordeel mag geven, omdat je het niet kan waarderen... waar zijn die sterren dan goed voor?

Ik hou wel van deze donkere sound. Dus ik compenseer het gewoon even.

Nog niet mijn ding. Misschien dat ik hem in de loop der tijd nog een keer een kans geef maar voor nu kom ik niet verder dan 2,5*. Erg melancholisch en eentonig album, al hoeft dat niet altijd negatief te zijn.

Staan wel hele toffe nummers op.

idem....

Radiohead werd destijds dé Pink Floyd van de jaren 90 genoemd. Wat ik enorm waardeer aan deze band is dat ze bijvoorbeeld géén The Bends 2 os OK Computer 2 hebben uitgebracht. Ze bewandelen hun eigen creatieve weg en dat vind ik zo fijn aan deze band. Deze OK Computer vind ik niet hun beste. "A Moon Shaped Pool " en "Hail to the Thief " zijn toch nog een pak beter.

MuMe is soms echt RadioMeter. Je kan dat niet genoeg benadrukken natuurlijk. Pink Floyd is natuurlijk pas op de 3e plaats te vinden.