Radiohead - OK Computer (1997)

nooit geluisterd eigenlijk, maar hoe is het mogelijk dat dit album (en de rest van Radiohead) zo'n groot succes is, ondanks het door veel mensen moeilijke en duistere muziek wordt gevonden???

Dat is dan ook een reden waarom het album, en de band, ook best veel haters hebben Pretentieuze, depressieve muziek zouden sommigen zeggen. Ik kan het je echter van harte aanbevelen. Wel een album wat meer moeite kost om te doorgronden, ik was niet meteen verkocht. The Bends is wellicht het beste album om mee te beginnen.

Is het niet mogelijk om 6 sterren te geven?

Op een schaal van 1 tot 10, absoluut!

Ook nummers als Lucky en vooral Let Down weten te beklijven. Echt een ongelooflijke prestatie wat deze gasten met hun 3e album hebben bereikt!!!

Ik heb nooit zo begrepen waarom Radiohead en ook deze plaat zoveel liefhebbers heeft. Het heeft mij nooit kunnen raken en heb de plaat jammer genoeg vaak genoeg hoort bij vrienden en kennissen en elke keer bekroop me het gevoel, kan er niet wat anders opgezet worden?

Beetje jammer van jouw vriendjes om jou zo te pijnigen. Ik heb 2 vrienden die Radiohead ook totaal niet trekken.... ieder zijn eigen smaak tenslotte. Dus zet ik toch zeker geen OK Computer op.
In Rainbows zou je eens voorzichtig kunnen proberen AbleMable !?

Radiohead heeft een soort van love or hate status. Misschien ook door het vocale geluid van Thom Yorke.
Ik kan mij ook enigzins voorstellen dat niet iedereen het trekt. Zelf geen moeite mee trouwens.
Maar de progressie van Radiohead is interessant en Ok.Computer is een voorzet naar de verdere uitgediepte experimenten.
Geen al te moeilijke plaat deze. De slowers en vooruit Paranoid Anroid, maken het meest indruk m.i.
Radiohead maakt hier een werkstuk waar men het nog steeds over heeft. In veel all-time albums best of lijstjes, hoog genoteerd.
Dan moet er toch wel iets unieks aan zijn. Maar pruim je deze niet, dan zal het vervolg ook niet pakken vrees ik.
Zeker de drie platen die hierna volgen zijn een stuk minder toegankelijk.

Ik heb het album in de loop der jaren meerdere malen beluisterd en oprecht getracht te begrijpen, maar zonder succes. Ik ervaar het slechts als een vreselijke bak herrie. Uiteindelijk maakt het luisteren van deze plaat mij erg moe en neerslachtig. Okay, als dit de opzet was van Radiohead dan zijn zij met vlag en wimpel geslaagd.

Ik heb een hekel aan haatstemmen, dus die krijgt Radiohead niet van mij. Maar ik heb dit album ook nooit echt gezien als een meesterwerk. Ik heb de CD vrij vaak gedraaid, ook in de auto, waardoor het album wel wat gegroeid is en ik ontdek wel enkele lichtpuntjes.

Maar het merendeel van de songs trekt me niet echt. De lijzige zang stoort me vaak, hoewel ik het in de rustiger nummers nog wel trek. Maar bij tracks als Airbag en Electioneering moet ik echt moeite doen om tussen de overstuurde gitaarbrij een goed liedje te ontwaren - wat er volgens mij echt wel onder schuilt, maar op deze manier pakt het me niet.

Fitter happier zal ongetwijfeld een diepere boodschap bevatten, maar voor mij is het een skipper zoals ik nog maar zelden tegengekomen ben. Dat atonale strijkersarrangement in Climbing up the walls is ongetwijfeld bewust zo neergezet, maar op mij heeft het een vervreemdend effect - alsof het helemaal niet bij het nummer hoort. Maar wellicht was ook dát de bedoeling.

De overige nummers kan ik door de bank genomen wel hebben, waarbij het niveau aan het eind zelfs nog omhoog gaat dankzij No surprises en Lucky. No surprises vind ik dan wel weer prachtig; veruit het beste nummer van het album. Ik kan sowieso de trage nummers het beste hebben, merk ik, want ook Exit music stijgt in mijn waardering naarmate ik het vaker hoor. Bovendien irriteert Thom Yorke's stem me hier minder.

Ik moet zeggen dat ik de teksten wél sterk vind: ze schetsen een vervreemdende wereld vol wraakgedachten, zelfmoordneigingen, burn-outs, stalkers en hackers, de gevaren van de technologie die het van de mens overneemt, en ontvoeringen door buitenaardse wezens. Schizofreen en paranoïde, en ik snap dat de muziek daarbij wil aansluiten. In zekere zin is dat gelukt, maar het resultaat is me toch wat te chaotisch en claustrofobisch. Het is inderdaad een 'lover or hate it' dingetje: zowel de stem als het gitaargeluid stoten me eerder af dan dan ze me aantrekken.

Het beste nummer vind ik na No surprises en Exit music dan nog Paranoid android, al krijg ik daarbij het idee dat er ideeën voor drie verschillende songs aan elkaar geplakt zijn. Karma Police heeft ook zijn momenten, maar wordt ontkracht door die repetitieve gitaarsolo aan het eind, die er naar mijn smaak totaal niet bij past. Een handvol nummers die me aanspreken en iets meer dan de helft waar ik weinig mee kan. Ik kan er niet meer van maken dan een mager drietje...

Ik vind ‘m wel OK.....

Voor velen een wereld album, maar aan mij is dit niet besteed. Ik heb het meerderen keren geprobeerd te luisteren omdat dit door veel mensen word gezien als één van de betere albums. Zelfs na poging weet ik het hoeveel doet dit album mij niets. Een groot deel te wijten aan de sound van de zanger.

Meesterwerk, maar net geen 5 sterren. Die gaan resoluut naar de Bends en in Rainbows

Het blijft voor mij lastig echt goede aanknopingspunten te vinden. De plaat wordt gezien als een klassieker en dat zal best, ik kan er heel weinig mee. De zeurderige stem van Yorke is daar voor een groot deel debet aan, het is persoonlijk maar na 2 nummers trek ik hem al niet meer. De (wellicht deels geveinsde) emotionele voordracht is aan mij niet besteed. Ook vanuit instrumenteel opzicht wordt ik niet meegezogen in de wereld van Radiohead. Ik heb dat wel vaker met platen die als klassieker te boek staan, ik hoor het er niet aan af. De durf en vernieuwing na Pablo Honey en The Bends - die wat klassieker van aard waren - kan ik wel waarderen, het zal ook gerust inventief geweest zijn voor die tijd maar dit plaatje zal nooit zijn rondjes gaan draaien bij mij thuis. Ik ben echter een roepende in de woestijn gezien de meeste kritieken op OK Computer.

Ieder zn eigen mening natuurlijk. Wat jij omschrijft heb ik bv met de meeste albums uit jouw top 10. Mark Lanegan bv is een stem die ik ook niet lang trek, dan veel liever Thom Yorke.

Dat kan maar ik heb het in dit geval over Thom Yorke en niet over een top 10. Het blijft natuurlijk persoonlijk maar het is ook appels met peren vergelijken. Thom Yorke zit qua klankkleur, toonvastheid en bereik flink in mijn irritatiezone. Lanegan heeft wellicht een soortgelijk effect op andere luisteraars.

Ik kan mij enigzins voorstellen dat Yorke zijn stem niet een ieders cup of tea is.
Maar bij de sound van Radiohead zou ik toch geen andere zanger willen horen.
Met de wetenschap dat de band een melancholieke wat sombere sfeer ambieert, is zijn stem perfect.
Maar een zanger is uiteindelijk wel het uithangbord. Als die irriteert dan is de rest ook vrijwel kansloos.

Vooral die nummers ademen een beklijvende melancholische sfeer uit. Karma Police komt daar heel dicht bij in de buurt. Een nummer als Paranoid Android doet me dan weer veel minder. Heel knap in elkaar gezet maar dat nummer raakt me veel minder dan bovenstaande nummers.