menu

Radiohead - OK Computer (1997)

mijn stem
4,16 (4556)
4556 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Parlophone

  1. Airbag (4:44)
  2. Paranoid Android (6:23)
  3. Subterranean Homesick Alien (4:27)
  4. Exit Music (For a Film) (4:24)
  5. Let Down (4:59)
  6. Karma Police (4:21)
  7. Fitter Happier (1:57)
  8. Electioneering (3:50)
  9. Climbing Up the Walls (4:45)
  10. No Surprises (3:48)
  11. Lucky (4:19)
  12. The Tourist (5:24)
  13. Polyethylene (Parts 1 & 2) * (4:23)
  14. Pearly * (3:37)
  15. A Reminder * (3:53)
  16. Melatonin * (2:09)
  17. Meeting in the Aisle * (3:09)
  18. Lull * (2:29)
  19. Climbing Up the Walls [Zero 7 Mix] * (5:19)
  20. Climbing Up the Walls [Fila Brazillia Mix] * (6:25)
  21. Palo Alto * (3:44)
  22. How I Made My Millions * (3:09)
  23. Airbag [Live in Berlin] * (4:49)
  24. Lucky [Live in Florence] * (4:36)
  25. No Surprises [BBC Radio One Evening Session (05 / 28 / 97)] * (3:58)
  26. Climbing Up the Walls [BBC Radio One Evening Session (05 / 28 / 97)] * (4:21)
  27. Exit Music (For a Film) [BBC Radio One Evening Session (05 / 28 / 97] * (4:35)
  28. I Promise * (3:59)
  29. Man of War * (4:29)
  30. Lift * (4:06)
toon 18 bonustracks
totale tijdsduur: 53:21 (2:06:31)
zoeken in:
avatar van gemaster
5,0
Woorden kunnen niet eens beschrijven hoe goed deze plaat is. Alles zit erin: Scheurende gitaren, rustige melodieën, avant garde sound effecten, prachtige zangpartijen én een mooi concept. Het album is namelijk een oneindige cyclus. Aan het einde van 'The Tourist' zingt Yorke 'hey man, slow down' en aan het begin van 'Airbag' zingt hij 'an airbag saved my life'. Mooiste nummer blijft voor mij 'Paranoid Android'. Een nummer dat doet denken aan Bohamian Rhapsody, buiten het feit dat het 10x beter is. Als ik 6 sterren mocht geven dan had ik het gedaan, maar het blijft dus helaas maar bij 5.

avatar van VanDeGriend
4,0
Deze cd is voor mij echt een twijfelgeval. Bij het eerste gehoor geen klap aan maar door alle juichende kritieken me destijds door talloze luistersessies geworsteld. En inderdaad, op een gegeven moment is deze cd me op de een of andere manier gaan boeien.

Maar of dat nou echt is omdat ik t zo mooi vind...geen idee. Deze cd is voor mij eigenlijk een beetje als net iets te kleine schoenen. In het begin zitten ze helemaal niet maar als je ze maar lang genoeg draagt dan gaat t meevallen. Is t dan gewenning of zitten die schoenen opeens echt lekker ?

Ik weet t dus niet. Feit is dat ik de cd al jaren niet meer gedraaid heb en geen enkele drang voel om m uit de kast te halen. Om nog maar een metafoortje te misbruiken...tis net een mooi fotoboek dat ongelezen, en eigenlijk in de weg, op de salontafel ligt.

Met bovenstaand proza in het achterhoofd, kun je je voorstellen dat ik de hoge notering in diverse lijsten en de welhaast dweperige commentaren aangaande deze cd wat lastig kan plaatsen.

Is het nou echt zo lekker of durven we niet toe te geven dat we eigenlijk, heel suf, net iets te kleine schoenen hebben gekocht ?

avatar van swoon
5,0
Wow!Na het concert op Pukkelpop ben ik eens goed over mijn top 10 beginnen na te denken. En deze kon er niet in ontbreken. Maar wat heb ik mij vroeger vergist in dit album! Dit is gewoon het beste album ooit gemaakt! Prachtige muziek en alle nummers die gewoon steengoed zijn(buiten Fitter Happier dan):

Airbag is een mooie beginner. De eerste akkoorden zijn al zo mooi en het nummer bloeit mooi open. Voeg daar nog de prachtige stem van Thom Yorke bij en je hebt een topnummer. 5*

Paranoid Android dan is gewoon het beste nummer van de plaat. Allemaal prachtige passages maken van dit nummer gewoon het tweede beste nummer ooit gemaakt in mijn ogen, als het niet gewoon het beste is. 5*

Subterranean Homesick Alien is dan misschien net iets minder als de twee voorgangers, maar is nog steeds een geweldig nummer. Gewoon heel mooi. 4.5*

Exit Music(for a Film) dan is het mooiste nummer op de plaat. Prachtig stil begin, met gewoon de stem van Thom Yorke, om dan helemaal los te barsten in een spectaculair einde. Live ook zeer mooi. 5*

Let Down vind ik dan eigenlijk toch één van de mindere nummers, hoewel mijn zus wel zegt dat dat na héél veel beluisteren telkens mooier wordt. Het klinkt mij net iets te zagerig, maar het blijft gewoon ook een mooi nummer, en toch goed voor 4*

Karma Police dan is het derde beste nummer uit de plaat, na respectievelijk Paranoid Android en Exit Music, dat geweldig op gang komt, en een prachtig einde heeft, en het heeft voor mij ook nog een extra waarde omdat het live zó mooi was. 5*

Fitter Happier is dan iets wat er eigenlijk niet had moeten opstaan. Ik ga het ook geen stem geven, want echt een nummer vind ik het niet. Het zou zo iets van een 2.5* krijgen, want het pianostukje op de achtergrond is wel mooi.

Electioneering is dan ook niet echt één van de beste nummers van de plaat, maar blijft een heel goed nummer. Iets meer gewoon stevig rocken, maar het blijft gewoon een zeer goed nummer. 4.5*

Climbing up the Walls is misschien wel het moeilijkste nummer op de cd, het heeft een heel moeilijk te volgen ritme en blijft het hele nummer lang een beetje mysterieus, maar het is gewoon een geweldig nummer als je het genoeg hoort. Ook één van de favorieten van mij. 5*

No Surprisesis ook gewoon zeer mooi. 5*

Lucky is ook één van mijn lievelingsnummers omdat het live zo mooi was en het ook gewoon een geweldig nummer is. Prachtig begin en het bloeit ook mooi open. 5*

The Tourist zou ik nu niet echt tot mijn lievelingsnummers rekenen, maar het is wel een heel mooi nummer door het hele nummer heen. 4.5*

Kortom: geweldige cd die ik vroeger toch wel een stuk minder vond, maar dat is waarschijnlijk gewoon zo omdat ik er toen nog niet klaar voor was. 5* en een nummer 1 notering in mijn top 10.

avatar van aERodynamIC
5,0
**#@###**........... de vloek die ik slaakte toen ik ontdekte dat ook dit top 10 album nog niet voorzien was een wat langere review met al mijn op- of aanmerkingen of in dit geval bij dit album ophemelende woorden

Pablo Honey viel me indertijd op als zijnde een wel aardig Britpop-album zoals ze in die tijd wel meer verschenen. Creep was zelfs een nummer dat er enorm bovenuit wist te stijgen. Radiohead-belangstelling mijnerzijds? Minimaal.
En toen verscheen The Bends en daar was het gelijk helemaal raak. Deze band moest ik in de gaten gaan houden, dit was geweldig. Hier zijn zeer goede muzikanten aan het werk. Wie had dat kunnen denken n.a.v dat debuut?!
Vol spanning keek ik dus uit naar de release van opvolger OK Computer.
In 1997 was het dan zover. Ik had al aardig wat muziekgeschiedenis achter de rug (ik was bij verschijning van dit album 27), maar de eerste luisterbeurt al gebeurde iets wat ik simpelweg als pure sensatie ervaarde.
Ik was gelijk al om, ik had geen enkele extra luisterbeurt nodig om dit album te begrijpen. Dit was hemels, dit was vernieuwende rockmuziek. Ik wist gelijk al dat ik dit moment moest koesteren omdat je deze beleving maar eens in de zoveel jaar meemaakt bij beluistering van een cd.
Airbag had iets vervreemdends, maar tegelijkertijd ook wat vertrouwds. Kan ook haast niet anders met het stemgeluid van Yorke. Dat jengelende, dat treiterende zonder dat het treiterend bedoeld was. Nu was ik natuurlijk al aardig vertrouwd met dat geluid, want de voorganger had ik al ontelbare keren beluisterd.
Paranoid Android is natuurlijk een knap staaltje muziek. Het slingert alle kanten op. De Bohemian Rhapsody van de jaren '90? Het is jammer dat velen zullen gaan stuiteren bij termen als deze, maar misschien zit er toch wel een kern van waarheid in. Natuurlijk lijkt het er niet op, daar gaat het ook niet om. Maar als je als artiest een nummer als dit kunt maken behoor je toch echt wel tot de allerhoogste regionen der popmuziek als je het mij vraagt.
En na de waanzin van Paranoid Android de hemelse klanken op Subterranean Homesick Alien. Wat bezit dit nummer toch mooie klanken, hoe subtiel is alles in elkaar verweven. Even ben je in hogere sferen. Zei ik even? Was ik dat al niet? En zou ik dat ook niet blijven?
Voor mij is Exit Music (For A Film) een enorme favoriet. Zo krachtig en zo aangrijpend. Dit weet zich in je vast te klauwen, je helemaal binnenste buiten te keren om je vervolgens verdwaasd achter te laten. En wat voel ik dan? Pijn? Euforie? Geen idee, maar als je dit voor elkaar kunt krijgen.................prachtig!
Dit kan alleen nog maar minder worden, maar nee hoor, want dan hebben we Let Down, de andere enorme favoriet. Hier weet ik eigenlijk niet eens hoe ik mijn gevoel moet omschrijven als ik dit hoor. Alles wat ik zeg zal toch verzanden in allerakeligste clichés. Laat ik er dus ook maar over zwijgen. Dit moet je gewoon horen en ondergaan.
Karma Police heeft het tot hitje geschopt. Dat heeft me altijd weten te verbazen, maar ik was daar uiteraard wel blij mee, want wat is het heerlijk als je dan opeens op MTV deze clip voorbij zag komen. Dat was het betere werk.
Een fantastisch nummer overigens.
Fitter Happier: tussendoortje? Ik weet het niet. Ik heb er al een hoop over gelezen in de discussie hierboven. het hoort er gewoon bij. Het zorgt er bij mij telkens voor dat ik bij de les blijf voor het geval ik al heel ver weg was gedreven.
Electioneering zorgt daar zeker ook voor, want het blijft telkens weer een ietwat vreemde eend in de bijt. Het is een soort wake-up call. En het werkt nog steeds.
Climbing Up The Walls weet dat spannende, broeierige sfeertje neer te zetten waar Radiohead goed in is. Het is zo lekker slepend.
Het lieflijk klinkende No Surprises brengt daar acuut weer verandering in. Misschien daardoor ook wel een nummer to love or hate. Love is bij mij nog een benaming die het nummer te kort doet. Het is meer dan dat. Veel meer........
Lucky doet me telkens weer beseffen wat een enorm machtig album dit toch is. Hoe krijgen ze het voor elkaar om met zoveel ijzersterke songs op 1 album op de proppen te komen. Tevens ontstaat er ook een wat melancholiek gevoel bij mij en The Tourist maakt dat gevoel alleen maar erger.
Alsof je met lege handen achter blijft, helemaal alleen.
Gelukkig is daar dan weer een oplossing voor en dat is de simpele play-knop op de cd-speler. Gewoon weer van voor af aan beginnen Toch is dat niet iets dat ik snel zal doen: daarvoor vind ik het een te heftige muzikale trip. Het put je ook wel uit.
Dat dit album bij meerderen geliefd is blijkt ook wel aan de waardering op deze site. Dat het als logisch gevolg daarvan ook gelijk door velen vergruisd is begrijp ik ook. Als iets zo populair is en jij kunt er niks mee dan liggen termen als overhypt, overschat en weet ik het wat al snel op de loer. Dat ga je immers niet roepen bij een album dat geen kip kent en waar 3 users met 5* aan komen zetten.
Is die hoge positie hier dan niet overdreven? Ik vind van niet. Ik vind dit al sinds die eerste draaibeurt in 1997 van ongekend niveau (en toen was er nog geen musicmeter). Meerderen vinden dit ook en dat doet me deugd. Per slot van rekening zal er toch 1 album die positie moeten bekleden en toevallig is dat er eentje die ook in mijn top 10 staat.
Voor dit stukje zijn er al heel wat pagina's volgeschreven met voors en tegens en na dit stukje zal dat ongetwijfeld vrolijk doorgaan. Allemaal best. Voor mij blijft dit simpelweg een van de mooiste albums die ik ken en dat blijf ik voorlopig nog wel even roepen ook.

avatar van Zandkuiken
4,0
Hoewel ik elk album van Radiohead wel kan smaken (zelfs het vaak verguisde Pablo Honey heeft zijn goede momenten, vind ik), doet deze me toch nog net iets meer dan andere favorieten Kid A en The Bends.
OK Computer begint met het lichtjes fantastische Airbag. Als je een meesterwerk moet openen, is deze alvast geen slechte keuze! 'In an intastella burst I am back to save the universe' klinkt Thom Yorke erg ambitieus, waar hij blijkens de prima documentaire Meeting People Is Easy later toch wat spijt van kreeg.
Vervolgens weerschalt het bijtende Paranoid Android, dat volstrekt terecht heel populair is. Deze complexe song heeft waarschijnlijk meerdere luisterbeurten nodig vooraleer hij zich blootgeeft, maar ik kan me persoonlijk niet meer herinneren dat er een moment is geweest waarop ik dit geen geweldig nummer vond.
Subterranean Homesick Alien gaat op hetzelfde elan door, en daar ben ik zeer blij om.
Op Exit Music (For A Film) wordt wat gas teruggenomen en dat resulteert in een hartbrekend lied waarbij een hoofdrol is weggelegd voor de prachtige stem van Thom Yorke, waarschijnlijk door non-aficionados schertsend de "Klager van Oxford" genoemd.
Vervolgens is het de beurt aan het uitstekende Let Down, dat tekstueel op z'n minst als "eigenzinnig" kan worden bestempeld.
Ik kan me nog herinneren dat het zeer populaire Karma Police meteen mijn aandacht trok toen ik OK Computer voor de eerste keer beluisterde. Het is nog steeds erg sterk, maar (waarschijnlijk door het te overvloedig te draaien) een persoonlijke favoriet is dit niet meer.
De overgang tussen het eerste en het tweede deel wordt gemaakt door het bevreemdende Fitter Happier, dat ik als perfecte inleiding ben gaan beschouwen voor wat volgt. Er is dan ook geen haar op m'n hoofd dat er aan denkt om mij richting skip-toets te bewegen.
Electioneering is iets steviger, maar bevalt me prima!
Het bloedmooie Climbing Up The Walls doet de euforie na het beluisteren van Electioneering omslaan in verstilling: wat een prachtnummer!
Zo mogelijk nog mooier vind ik No Surprises, dat blijkbaar niet door iedereen wordt gesmaakt. Ik kan me wel voorstellen dat je dit liedje op een bepaald moment een beetje moe raakt, maar ik begrijp niet dat je het gewoon nooit een mooi nummer hebt gevonden. Maar goed, "tous les goûts sont dans la nature" zoals je het zo toepasselijk kan zeggen in de taal van Molière.
Na al dit moois is er dan ook nog eens het verrukkelijke, bitse Lucky, eveneens een prijsbeest wat mij betreft.
The Tourist is een glorieuze afsluiter voor het magnum opus van Radiohead. Deze band heeft ook na OK Computer enkel nog grote klasse afgeleverd, vind ik persoonlijk. Wat mij betreft is dit dan ook een erg waardige nummer één van de top 250.

avatar van bart1989
5,0
De nummer 1 van de top 250.
Verdiend? Ik vind van wel.
Dit album was mijn eerste kennismaking met echte goeie muziek.
4 jaar geleden was ik echt enorme fan van Muse.
Op zoek naar informatie over hun nieuwe album toen, kwam ik terecht op een forum van een fansite.
Hier werd er beweerd dat als je van Muse hield, je zowiezo Radiohead geweldig ging vinden.
Ik begon dan wat op te zoeken over deze tot dan toe nog onbekend gebleven groep voor mij. Ik belandde op deze pagina en had meteen zin om dit album te ontdekken.
Met dit schijfje geniale muziek op de achtergrond en de repeatknop ingedrukt ben ik de hele examenperiode doorgekomen.
Toen is er een nieuwe wereld als het ware voor mij opengaan. Ik weet nog dat ik 's avonds in mijn bed lag te genieten met mijn oude walkman van JVC ingeplugd. Ik kon zo genieten van deze cd. Ik had dit ook al voordien gehad met Absolution van Muse maar nu was het toch nog een beetje anders en intenser.
Dit album had mij beet van begin tot einde.

Van de veelbelovende beginklanken van het magistrale Airbag tot de 'microgolfoven-ping' van The Tourist, alles klopt gewoon. Ik vind dat zelfs het nogal vreemde Fitter Happier hier niet uit de toon valt, in tegenstelling tot veel mensen. Karma Police was het eerste liedje dat ik pas echt kon waarderen. Vele luisterbeurten later, viel alles op zijn plaats. Ik herinner mij dat ik voordien ooit de videoclip van Paranoid Android op de televisie had gezien en dat ik geen hoogte kreeg van dat nummer. Het klonk saai en er was niets herkenbaar aan. Maar hoe geniaal is dit nummer eigenlijk.
Met OK Computer heb ik ontdekt dat je goede muziek pas echt gaat waarderen na ettelijke keren luisteren en beleven.
Je kan het vergelijken met olijven eten. Dat vind je pas lekker als je de smaak goed leert kennen. En wanneer je de smaak leert accepteren in je mond zonder vooroordelen, dan heb je alleen maar zin in meer. Maar smaken verschillen natuurlijk, het kan zijn dat je olijven blijft eten en het nooit echt lekker gaat vinden, dat is ook met dit album. Ik heb het geluk dat ik hier volop van kan genieten.

Onlangs heb ik de plaat nog eens opgelegd. Spijtig genoeg moest ik dit album lange tijd laten liggen, ik had hem namelijk te veel gehoord. Maar een tijdje geleden was het weer genieten, en nu vooral van Let Down, het viel mij echt op hoe sterk dat nummer eigenlijk wel is. Het zorgde voor veel kippenvel en zelfs tranen in de ogen. Dat kan ik van niet veel platen zeggen.

Mijn favorieten zijn toch nog altijd Paranoid Android, Karma Police en No surprises. Zalig.

5 sterren en een plaats in mijn top 10.
Chapeaux Radiohead!

avatar van Sandokan-veld
4,0
Waarschijnlijk zijn sommige mensen op deze site al te jong om te herinneren wat voor impact OK computer had toen de plaat uitkwam. (En sommige gebruikers zijn misschien te oud, of vegen hun reet af met impact.)
Ik denk namelijk niet dat er sindsdien nog een plaat is geweest die tegelijkertijd door fans en critici zo enthousiast werd ontvangen, en zo megaveel verkocht. Zeven miljoen exemplaren, afhankelijk van de bron die je gelooft, en op 1 in bijna elk jaarlijstje.
En als er andere platen zo alom geliefd zijn, dan zijn het in ieder geval niet zulke rare platen als OK Computer.

Ik was in 1997 een van de jonge fans die reikhalzend uitkeek naar deze plaat. Kort daarvoor was ik liefhebber geworden van de ultieme sipneus Thom Yorke en zijn bandje, via de clip van Just en de bijbehorende plaat, The Bends. Voor mijn centjes is The Bends de beste plaat van de jaren negentig en, met een neuslengte voorsprong, mijn favoriete Radiohead-plaat. Ik zal die ooit nog wel een keer gaan bewieroken.
Ook hun andere platen, met name Kid A en In Rainbows, zijn van hoog niveau. De plaat echter, die veel mensen als het meesterwerk van de band beschouwen, de beste plaat aller tijden volgens deze site en vele andere instanties, moet volgens mij wel duidelijk onderdoen voor die drie platen.

De eerste single, indie-epos Paranoid Android, had desondanks veel indruk op me gemaakt. Eén van de weinige liedjes waarbij je tegelijkertijd je beste Joy Division-blik op kan zetten en luchtgitaar op kan spelen. Prima nummer, fantastisch opgenomen.
Maar toen ik de hele plaat hoorde, vond ik eigenlijk dat maar de helft van de liedjes dat niveau haalde:

Airbag: de opener. Misschien wel de meest inventieve gitaarsong van de laatste twintig jaar. Volkomen abnormale melodie en tekst, noisy uithalen die angsten en gevoelens aanboren bij de luisteraar waar die zich niet eens van bewust was: ‘In an interstellar burst, I’m back to save the universe!’
Paranoid Android, dus.
Exit Music: Beklemmend. Klassieke tragedie. Liefde die niet mag zijn. Pure haat tegen de tegenstanders van die liefde: ‘We hope that you choke/ that you choke.’ Verstild en gruwelijk.
Karma Police: Ooit stond ik op Lowlands (2002?), in de Alphatent, te wachten op een optreden, ik weet niet meer wat. Er werd muziek gedraaid tussen de optredens, maar zoals altijd lette niemand daar op: iedereen was bezig met kletsen, bier halen of proberen naar voren te komen. Totdat de pianoakkoorden van Karma Police klonken, en de Alphatent veranderde in een meezingfeestje.
Misschien heb ik de herinnering geromantiseerd, maar ik weet nog dat ik niemand kon spotten die niet luidkeels aan het meebrullen was: ‘This is what you get/ when you mess with us…’ Je hoorde het publiek als één man, als een voetbalstadion.
Nadat Karma Police met het geluid van een sirene uit elkaar was gevallen, ging het publiek weer over tot de orde van de dag, maar heel even had Radiohead ons allemaal met elkaar verbonden, zonder er voor te hoeven optreden zelfs. Ik heb daarvoor of daarna nooit meer zoiets meegemaakt op een zomerfestival.
No Suprises: Veel mensen die Radiohead niet goed kennen, zien Yorke alleen als een jankerige zielepoot, en daarom wordt vaak niet opgemerkt dat zijn liedjes net zo goed draaien om woede, venijn en vlijmscherp sarcasme. Ziehier No Suprises: Onthaastend trage arpeggio gitaren en een klokkenspel, met daar overheen gezongen een soort bijtende satire over burgerlijkheid: ‘I’ll take a quiet life, a handshake, some carbon monoxide, with no alarms and no suprises please.’
Lucky: Geen nieuw nummer, want al eerder verschenen op een lp voor het goede doel, toepasselijk Help geheten. Net zoals Airbag vaste prik onder mijn Radiohead-favorieten, een van de mooiste liedjes die ze ooit geschreven hebben. Yorkes tekst is oprecht mysterieus en verheffend: ‘It’s gonna be a glorious day. I feel my luck could change.’ Eat that, Roger Waters (nummer 2). Beste gitaarwerk op het album ook.

Toch al zes tracks die de status van klassieker rechtvaardigen voor dit album. Het album heeft er twaalf. Wat betreft de andere zes:
Subterranean Homesick Alien: Voor de duidelijkheid, het nummer heeft niets te maken met Bob Dylan op de stoep, denkend aan de regering. Dit is een nummer over een Alien. Die heimwee heeft. En de mensheid maar raar vindt. Psychedelische gitaartjes en een nerveus nonrefrein geven dit nummer een soort richtingsloos tegendraads sfeertje waar ik nooit heel erg warm van ben geworden.
Let Down: Zelfde verhaal eigenlijk, weer dat schizo-sfeertje, zoals in die documentaire over Radiohead, Meeting People Is Easy. Let down klinkt als: staren uit het autoraam, snelwegen en steden flitsen voorbij, maar je voelt je met niets verbonden. Probleem is dat ik me ook nooit echt met dit nummer verbonden heb kunnen voelen, hoewel het door anderen opvallend vaak wordt genoemd als favoriet.
Fitter, Happier: Gedicht door computer voorgelezen. Interessant experiment, dat de plaat niet stoort. Ik kan me echter niet voorstellen dat ik ooit in een gesprek over muziek terecht kom waarin wordt gevraagd: ‘Weet jij nog waar je was, toen je voor het eerst Fitter, Happier hoorde?’
Electioneering: Gitaarmomentje. Neil Young, U2, Talking Heads. Fijn nummer, niet bijzonder legendarisch.
Climbing up the walls: Iedereen gaat door zo’n fase dat ze dit een van de meesterwerken van de plaat vinden, en er is inderdaad iets aanstekelijks in deze horrorachtige geluidsbrei te ontdekken, maar ik skip het tegenwoordig, en blij toe. Redenen om door te slaan zijn er al genoeg op deze wereld.
The Tourist: Best mooi maar gaap.

Zes geniaal dus, en zes minder.

Rest eigenlijk niets dan om me nog even te verbazen over het feit dat een plaat als OK Computer zo mainstream kon worden. Een plaat vol trippy gitaren, waarop gezongen wordt over stemmen van ongeboren kippen in je hoofd, buitenaardse wezens met heimwee en vrouwen met Hitlerkapsels. Bizarre plaat, bizar dat het op zo’n grote schaal is opgepikt. Coldplay of Muse zijn totaal niet vergelijkbaar, met hun vage SF-themathiek en voetbalstadionemoties.
Als het gaat om onwaarschijnlijke superroem, is R.E.M. waarschijnlijk de enige vergelijking die je kunt maken in de recente geschiedenis. De meeste andere bands die zo weird zijn als deze twee, worden zelden zo beroemd. Hoe het Radiohead is gelukt om toch zo invloedrijk en geliefd te worden en te blijven? Misschien zijn ze gewoon heel erg goed. R.E.M.-zanger Michael Stipe zei het in 1993 al: ‘Radiohead are so good they scare me.’

Dat zijn ze zeker, maar OK Computer vind ik wel een beetje een wisselvallige klassieker.

avatar van vitessa
4,5
Prachtig, afwisselend album! Het is naar eigen ervaring wel een album waar je moet inkomen. Toen ik het had gekocht en opgezet had vond ik het in eerste instantie niet heel leuk. Dit is misschien het struikelpunt voor Radiohead tegenover het grote publiek, het is niet bepaald (direkt) toegankelijke muziek. Echter, naarmate de tijd vorderde heb ik het album zeker kunnen waarderen en het is nu één van mijn favoriete albums. Eigenlijk hebben alle nummers wel iets, niet één is er ook saai.

avatar van Gajarigon
4,0
Moet dit album nog geïntroduceerd worden? Voor die enkele coma-patiënt die na 13 jaar plots wakker wordt en besluit te checken wat dat 'internet' nu juist is en al doende op MuMe stuit: OK Computer is zowat het meest gerenommeerde album sinds The Beatles ermee kapten, en komt steevast bovenaan lijstjes terecht. Favoriet van velen, en door zowat al de rest valt het ook best te pruimen.

Radiohead perfectioneert hier de alternatieve rock door het geniale gitaarspel (Johnny Greenwood is een held), de adequate ritmesectie en de herkenbaar-uit-de-duizend vocalen van Thom Yorke samen te smelten en er een sausje leuke electronica overheen te gieten. Het album is doorspekt met van die kleine geluidseffectjes die na twintig keer luisteren kunnen blijven ontdekt worden, erg leuk. De productie is goed, maar niet uitstekend. De drums klinken soms wat benauwd, en ik vind de zang er soms ook iets te veel bovenuit komen. Het artwork is naar Radiohead-normen erg goed, maar dat zegt natuurlijk niet veel.

Het thema van het album is de teloorgang van de moderne maatschappij, en de akelig sterke invloed die technologie op het mens-zijn heeft. De muziek slaagt er uitstekend in dit gevoel te versterken, en op enkele uitzonderingen na slaagt het album er goed in de sfeer vast te houden. Die uitzonderingen zijn niet toevallig de nummers die vooraf opgenomen werden - The Tourist, Electioneering en No Suprises zijn respectievelijk iets te zeurderig, rommelig en melig in vergelijking met het andere materiaal. Subterranean Homesick Alien, het andere nummer dat in een eerste sessie werd opgenomen is dan weer wel top. Andere prijsbeesten zijn Paranoid Android, met een geweldige gitaarsolo en mijn persoonlijke favoriet Lucky. Er staat ook een fillertje op, Fitter Happier, dat ik wel kan apprecieren. Beetje cynische humor moet kunnen, zeker als tegengewicht van alle vrolijkheid in de deuntjes van Let Down en No Surprises.

Alles bij elkaar een zeer aangenaam album, niet het beste dat ik ooit heb gehoord, maar ik kan er zeker mee leven dat dit op #1 staat in de toplijst.

avatar van hoi123
4,5
Daarnet dit album weer eens opgezet, en ik kan me weer herinneren waarom dit in mijn top-10 staat. Dit album is gewoon perfect.
Het begint al bij Airbag, een bizarre gitaarriff en bijna angstaanjagende zang van Thom Yorke maakt dat er een soort van buitenaards sfeertje door het hele nummer hangt. Meteen krijg ik een heel raar, onbeschrijflijk gevoel, wat doorzet tot het einde. Dan komt de Bohemian Rapshody van Radiohead, Paranoid Android. Hier is maar één woord voor: perfect. De zang, gitaar, drums, bas versmelten tot een prachtig geheel. Ook is er heel goed gelet op de details, bijvoorbeeld de computerstem die door het ''What's this?'' bijna onhoorbaar ''I may be paranoid, but I'm not an android.'' zegt. Dan weer een buitenaards nummer, Subterannean Homesick Alien. Dit nummer blijft rustig, maar brengt weer een heel eng, schizofreen sfeertje bij me naar boven. Heel knap wat muziek met je kan doen. Maar mooier kan het altijd nog worden en het bewijs daarvan is het viereneenhalf minuut durende spektakel Exit Music For a Film. Van een depressief begin tot een bizar mooie climax, ook dit nummer is weer perfect. En dan Let Down. Tja, toch wel een minder nummer tussen een rij van topnummers. Toch is dit nummer nog goed, ook doordat het schizo-sfeertje er weer lekker door hangt. En dan komt het geweldige Karma Police, één van de toegankelijkere nummers op de plaat. Weer een heerlijk nummer. wat hierin opvalt is ook de toch wel redelijk bizarre tekst van het eerste couplet:

Karma Police, arrest this man, he talks in maths
He buzzes like a fridge, he's like a detuned radio.


En dan komt Fitter Happier. Waarschijnlijk ben ik de enige hier, maar ik vind dit nummer totaal geen filler, ik vind juist dat het hele album om dit nummer draait. Een computer die beschrijft hoe het ideale leven eruitziet. En hoor ik nou verbittering in zijn stem? Om een of andere reden krijg ik toch iedere keer weer rillingen als dit nummer voorbij komt. Mooi? Nee. Speciaal? Zeker.
Net als ik behoefte heb aan weer even stevig rocken, komt daar weer Electioneering aan. Lekker, niet heel speciaal. Maar dan komt het beste nummer van de plaat, het bizar goede Climbing Up the Walls. Angstaanjagend en prachtig. De krakende stem van Yorke, het eenvoudige drumloopje, de wanhopige oerschreeuw aan het einde, beter dan dit is bijna niet mogelijk.
Nu weer een lekker toegankelijk nummertje, No Surprises. Een mierzoet melodietje, cathy refrein, een redelijk feelgood nummer. Totdat je eens goed naar de tekst gaat luisteren, die toch redelijk deprimerend is. Lucky is ook weer een goed nummer, ook al heb ik er weinig over te zeggen, behalve dat het sfeertje weer duidelijk terugkomt. Maar The Tourist is een heel speciaal, melancholisch nummer, waar ik echt even weg ben van de wereld.
Een geweldige afsluiter.

Overigens vind ik het artwork van het boekje en de hoes ook heel mooi. Deze plaat is één van de beste die ik ken. Een hogere plek in mijn top 10 en 5*.

edit: Ik zie daarnet dat dit de derde recensie op een rij is.

avatar van deric raven
3,5
De eerste tonen van Airbag beloofden veel goeds.
Gelijk moest ik aan Creep denken.
Waar mee ik ooit overdonderd werd.
The Bends vanwege het hoge fraaie single gehalte altijd gezien als ultieme verzamelaar.
Benieuwd waar ze vervolgens mee kwamen.
Al halverwege Airbag vervlakte mijn aandacht.
De kracht in de zang was verdwenen.
Gekozen werd voor een dromerig geluid.
Iets waar tijdsgenoten Smashing Pumpkins beter in slaagden.
Gelukkig bleef het geweldige gitaarspel van Jonny Greenwood wel aanwezig.
Hij is het die Paranoid Android draagt.
Helaas zal zijn rol vervolgens steeds meer ondergeschikt raken aan die van Thom Yorke.
Latere albums boeiden nog met vlagen.
Alsof een sterspeler prominent het gehele seizoen op de bank mag vertoeven.
Nooit begrepen waarom Paranoid Android zo uitgerekt werd.
Voor mij blijven het teveel probeerseltjes die in een nummer gepropt worden.
Logica is voor mij helemaal afwezig.
Ook het nut van die irritante geluiden begrijp ik niet.
Vervolgens in Subterranean Homesick Alien een redelijk geslaagd slaapliedje.
Met duidelijke U2 invloeden.
Al doen die dat op Achtung Baby beter.
Exit Music (For A Film) blijft ook maar niet hangen.
Zal wel komen omdat ik in een bioscoop de aftiteling ook niet afkijk.
Het gitaartje is weer aanwezig in Let Down.
Voor mij een van de hoogtepunten.
Vanwege de hoop en levenslust die het uitstraalt.
Karma Police is ook vrij sterk.
Al zijn de effecten voor mij de grote stoorzender.
Fitter Happier is overbodig.
Totaal nutteloos.
Het Beatles achtige intro van Electioneering schud mij langzaam wakker.
Enigszins slaapwandelend open ik mijn ogen.
Maar die vallen net zo snel weer dicht bij Climbing Up The Walls.
Tom Yorke doet Portishead na bij de Soundmixshow van Hennie Huisman.
Gelukkig zijn daar nog No Surprises en Lucky.
No Surprises is natuurlijk ook een lullaby.
Maar dan wel eentje die de nachtmerries weg neemt.
Zoen van je vertrouwde moeder voor het slapen gaan.
Glaasje water op het nachtkastje.
Lamp op de overloop die aan mag blijven.
Waardoor je gemakkelijk de weg naar het toilet kunt vinden.
Vredige jeugdherinneringen.
De opbouw van Lucky is erg mooi.
Ik krijg er beelden bij van een geest van een overledene.
Het lichaam verlatend.
Boven het sterfbed terugkijkend op een geslaagd leven.
Zou passend zijn op een album als The Dark Side Of The Moon van Pink Floyd.
Afsluiter The Tourist is een vette knipoog naar Suede.
Al is het stemgeluid van Brett Anderson een stuk passender.
Yorke slaagt hier met een ruime voldoende.

avatar van avdj
5,0
Een jaar of zes geleden ontdekte ik deze site en één ding is niet veranderd: OK Computer staat fier bovenaan de top 250. In eerste instantie wist ik niet wat ik met deze plaat aanmoest. Het klonk zo zenuwachtig, druk en afstandelijk.

Nu ik deze plaat eens wat meer luisterbeurten achter elkaar geef begrijp ik waarom ik het ook in mijn Top 10 een plaats heb gegeven. OK Computer is qua geluid nergens mee te vergelijken, de teksten zijn doordacht en de plaat is doordruipt met afwisselende melodiën.

Als de 53 minuten voorbij zijn ben je 100% van de tijd verrast, elk nummer is zo ongelooflijk doordacht en geniaal op z'n eigen. Toch vormt het album een harmonieus geheel dat zijn weerga niet kent. Het album weet steeds weer te boeien, iedere keer 'hoor' je weer iets nieuws.

Ik zet het gelijk iets hoger in mijn Top 10 en beschouw het als het beste wat er afgelopen 30-35 jaar gemaakt is. Hulde voor de heren van Radiohead die zichzelf nog steeds proberen opnieuw uit te vinden.

avatar van kobe bryant fan
4,5
Radiohead - OK Computer

Overtuigend kan ik je zeggen dat Radiohead mijn favoriete rockgroep is.
Natuurlijk is voor iedereen de vraag staat hij hier verdiende op de eerste plaats in de top 10.
Bij mij staat hij op 6 in mijn top 10 en ik kan natuurlijk niet verwachten dat mijn top 10 precies dezelfde is als de eerste 10 albums uit de top 250. Dus ik ben wel blij dat deze de eerste plaats heeft kunnen veroveren.

Dit album groeit na ongeveer 15 volledige luisterbeurten nog bij mij dat bewijst ook de opener: Airbag fantastische lyrics zoals alleen Radiohead ze kan schrijven en een band die in topvorm is. Meer heeft Airbag niet nodig om een van de betere Radiohead songs te zijn.

Nadat ik Paranoid Android had gehoord nam ik me voor om toch dit album te beluisteren.
Maar de eerste luisterbeurt viel niet goed mee, ik hoorde nauwelijks verschillen tussen de nummers en het kon me geen 53 minuten boeien. Kwam het doordat dit gewoon een groeier is of omdat het mijn eerste rockalbum was ik denk beide. En ik het album erg kan waarderen is dit zelfs niet meer mijn favoriet, toch blijft het een song waar ik kan van blijven genieten.
Het start met een fantastisch gitaarspel en Thom Yorke blijft mijn favoriete zanger en ongeveer op 3:30 min. verandert de sfeer volledig het neemt een triestigere wending en op het eind komt nog eens een fantastische wending.

Dit blijft natuurlijk een van de grootste pluspunten aan dit album de vele tempowisselingen.
Het blijft gewoon overtuigend vol met fantastische songs maar ik ga ze niet allemaal beschrijven anders wordt dit iets te lang .

Nog een song die ik eerst totaal niet kon waarderen en nu mijn favoriete song op deze plaat is: Karma Police Thom brengt zijn stuk zo overtuigend en wat heeft hij een geluk met zo'n goede band. Als ik dan toch een minpunt moet opnoemen ga ik voor: No Surprises het klinkt gewoon te melig je komt met zo'n fantastische tekst en dan kun je met de band de song op een nog hoger niveau brengen en dan maken ze het gewoon te melig.

Conclusie: deze plaat heeft maar één misser en de overige songs zijn stuk per stuk: schitterend. Dus ik geef OK Computer een dikke 4.5* en een mooie plaats in mijn top 10.

0,5
Ik heb OK Computer een keer of vijftien geluisterd omdat ik vond dat ik dit album een kans moest geven. Het wordt tenslotte niet voor niets zo opgehemeld, redeneerde ik.

Na die vijftien luisterbeurten begrijp ik nog steeds niet wat iedereen er zo geweldig aan vindt. Dit is zonder twijfel het meest overschatte album aller tijden. Inferieur spel, zeurderige en irritante zang, ontstemde instrumenten (de gitaar is in een aantal nummers echt vals!), rammelende timing, weinig bijzondere composities. En dit moet zo'n beetje het beste album ooit gemaakt zijn?

Pardon?

Een halve ster voor de moeite.

avatar van Slowgaze
3,5
Soms hangt er om een plaat en/of band gewoon een wat onprettige sfeer van ouwelullerigheid, eindeloos opgehemel en 'kijk, dit is verantwoord, ontzettend inventief en vernieuwd, dit moet je wel goed vinden'. U raadt het al, beste lezer, 'OK Computer' is er ook zo eentje. Zo'n album dat 'rockist! rockist!' schreeuwt, al voor je het überhaupt opgezet hebt.

Als we de cd opzetten dan blijkt het dat het tekstueel al een behoorlijk hoog 'Bløf in space'-gehalte heeft, semi-poëtisch geneuzel dus, maar dan met verwijzingen naar Orwell en Douglas Adams (wat betreft 'Paranoid Android' maakt Thom behoorlijk gebruik van het citaatrecht). Wat Thom wil communiceren, geen idee, maar het gaat vast om het zware bestaan als rockster en al dat soort dingen, maar het kan net zo goed gaan over croquet spelen met je schoonmoeder, terwijl je op een ijsbeer rijdt.

Zullen we het dan even over de muziek hebben? De o zo briljante, vernieuwde muziek? (Een jaar eerder kwam 'C'mon Kids' van The Boo Radleys uit, dat is ook een inventieve plaat. Draai maar. Echt.) Het drijft allemaal wel erg op volgestopte arrangementen, maar binnen het glimmende jasje bevindt zich zelden een echt sterk nummer. 'Let Down' is nogal een zeiknummer, 'Lucky' is behoorlijk ondermaats, 'Climbing Up the Walls' gaat nergens heen en in 'The Tourist' komt die vertraging maar niet, terwijl Thom ons wel steeds aanmaant tot 'slow down'. Het zal wel briljant zijn om dan niet te vertragen, maar ik vind van niet.

Zal ik nu even positief gaan doen? Ja, de singles zijn in orde, vooral 'No Surprises' is best wel mooi, een soort liftmuziek maar dan wel boeiend en 'Exit Music (For a Film)' is inderdaad erg sterk. Aangevuld met het prettige, rechttoe rechtaan 'Electioneering' (met koebel, bonuspunten) en het om de een of andere reden erg boeiende 'fitter happier' is ongeveer de helft van de plaat toch wel geslaagd, maar verre van briljant.

En nu ga ik weer zeuren. Misschien reageert er dan nog iemand verontwaardigd op me. Dat vind ik altijd leuk, als mensen verontwaardigd reageren op wat ik zeg. Ik denk dat ik later iemand ga worden die voor zijn beroep anderen op de kast jaagt. De andere helft van de plaat is dus ontzettend zaaddodend, beter zet je die nummers op repeat dan dat je een condoom omknoopt. 'OK Computer' is de 'The Wall' van eind jaren negentig, en dat is het eigenlijk nog steeds wel: bij vlagen geslaagd, maar zeker niet de Heilige Graal die er anderen van maken. De grijze, ouwe Pink Floyd-fans die 'The Wall' nog helemaal te groovy vinden, dat zijn de voorlopers van de in de toekomst even zo grijze 'OK Computer'-sekte, hopelijk zonder de vieze, naar zweet stinkende t-shirts.

En nu nog even 'warm aanbevolen door Maarten, categorie écht inventieve en emotionerende rockmuziek uit de jaren 90, of: als je Radiohead leuk vindt, waarom probeer je dan niet eens een echt goede cd?)': Sparklehorse - Vivadixiesubmarinetransmissionplot. The Boo Radleys - Wake Up!, C'Mon Kids. Blur - Blur, 13.

5,0
De nummer 1 in de Top 250 en ook al staat dit album niet in mijn top 10, ik kan het moeilijk oneens zijn met dat gegeven. Ik zag dat ik nog niet uitgebreid over dit album, dat ik nu onderhand een jaartje of 4-5 ken. Ik denk dat het wel een beetje bezonken is en het lijkt me tijd dat ik er eens een oordeel over ga vellen.

Op mijn 15e was ik volledig in de ban van Coldplay, die band had net het derde album uitgebracht en ik dacht met mijn kortzichtige puberbrein dat er niets beters bestond dan dat. Bovendien dacht ik dat er nooit iets beter zou kunnen zijn dan dat. Een vriend van mij dwong me echter om een nummer van deze CD te luisteren. Hij duwde twee oordoppen in mijn oren en zei: "dit nummer heet Paranoid Android van Radiohead." Mijn reactie was nogal minachtend, maar ik gaf het toch een kans. Paranoid Android was mijn eerste kennismaking met Radiohead en ik kan u allen vertellen dat dit geen slechte kennismaking was. Het viel wat rauw op m'n dak, zulke gitaren had ik eigenlijk nog nooit bewust gehoord. Er zat echter toch iets in het nummer wat me greep. De eerste vergelijking die in me op kwam was die met Bohemian Rhapsody. Ja, dat was het, een hardere versie van Bohemian Rhapsody.

Toch stiekem wat nieuwsgierig geworden ging ik op zoek naar een album van deze band die het best bij me zou passen. Al snel kwam ik op The Bends uit dat volgens sommigen wel wat weg zou hebben van A Rush of Blood to the Head van Coldplay, nog steeds mijn lievelingsband. Het bleek een fantastische keuze te zijn geweest. Radiohead zou vanaf het instarten van Planet Telex niet meer uit mijn leven verdwijnen en dat album heb ik helemaal stukgedraaid. Het onvermijdelijke vervolg op The Bends was natuurlijk OK Computer, het was een album waar ik voor vreesde. Zou het fenomenale The Bends worden overtroffen?

De eerste luisterbeurt gaf daar een ontkennend antwoord op. Paranoid Android was fantastisch, de rest vond ik maar zozo. Ik ben gelukkig wat lui van aard en was daarom wat te laks om de CD uit de speler te verwijderen en mijn oude vertrouwde The Bends erin te stoppen. Dit was een van de weinige keren waarvoor ik mijn luiheid dankbaar ben. OK Computer bleek de ultieme groeier. Een voor een vielen de nummers op zijn plek. Allereerst was daar No Surprises dat mijn aandacht trok. De ietwat schattige hoge klanken drongen steeds beter door, het kwam kortgezegd steeds meer tot zijn recht. Iets wat vervolgens ook bij Electioneering gebeurde. De snerpende gitaren uit dat nummer, de ongeremde rock die de gitaren in dat nummer produceren grepen me helemaal. Ook de Subterranean Homesick Alien begon me steeds meer te boeien, iets wat zijn oorzaak had in het High Speed (nummer van Coldplay) gevoel dat ik bij dat nummer kreeg. Om de een of andere manier associeerde ik het continu met dat nummer.

Steeds meer opende het album zich voor me, Exit Music (For a Film), Let Down, Karma Police. Deze drie nummers zijn van ongekende schoonheid. Iets wat ik pas later ging beseffen. Het relatief catchy Karma Police waarvan het riedeltje duidelijk geïnspireerd is op een nummer van The Beatles (ik ben de naam van het nummer even kwijt), het hemelse Let Down met de meerstemmigheid aan het eind en als eerste het, naar mijn mening, mooiste nummer van Radiohead. Exit Music (For a Film) is zo ontiegelijk breekbaar en ingetogen gezongen. Er zit zoveel ingehouden woede in dat nummer lijkt het wel, en de uitbarsting die erin verwerkt zit komt op precies het juiste moment en bevat zoveel kracht... Niet voor te stellen. Toen ik dit drietal nummers ook eindelijk wist te waarderen was ik eindelijk omver, dit album is met recht een klassieker, met recht een nummer 1.

Airbag, Lucky en The Tourist nam ik ook vrij snel in genade aan. De twee minpunten van het album bleven echter nog lange tijd minpunten. Ik vond Fitter Happier domweg een onnodig foutje van de heren, het slaat toch nergens op om tussen zoveel muzikaal geweld zo'n gedrocht te zetten? Zo'n vervormde stem een verhaaltje laten ophangen, hoe pretentieus? Ik deed het altijd af als vreselijk en overbodig net als Climbing up the Walls. Waarom moest dat nou zo vreselijk depressief en mineur klinken. Waarom moet er nou een nummer op dit album staan waar ik de koude rillingen van krijg? Ik wil helemaal geen koude rillingen.

Na lang draaien en het tussendoor ontdekken van de rest van de album van Radiohead en het vervolgens weer herbeluisteren van OK Computer ben ik echter tot de conclusie gekomen dat Climbing Up the Walls tot het betere van het album behoort. De koude rillingen zijn veranderd in een warm gevoel dat ik krijg als York het uitschreeuwt in dat nummer en de boodschap in Fitter Happier komt eindelijk over.

De herbeluistering leerde mij echter ook dat niet elk nummer een even goede houdbaarheidsdatum heeft op dit album. Waarschijnlijk komt het ook door een veranderende smaak na al die jaren, maar het eerst zo fantastische Electioneering is nu mijn minst favoriete nummer van het album. Ook Subterranean Homesick Allien kan me niet meer zo boeien als vroeger. Net als het geval is met The Tourist. Paranoid Android is echter nog steeds de wereldklasse die het altijd geweest is, rock zoals het hoort, rock die nooit verveelt.

Het hele album is voor mij hét schoolvoorbeeld van een groeialbum. Het beklijft niet na de eerste keer luisteren op misschien een paar klanken na. Het is een album dat met mij mee gegroeid is en de tand des tijds van smaakverandering heeft doorstaan. Dit album kent geen echte missers, wel nummers die wat gaan vervelen (Electioneering, Subterranean Homesick Alien en The Tourist), maar dit wordt uitstekend opgevangen door de rest van het album.

5*

avatar van The Eraser
5,0
Ok Computer wordt door velen beschouwd als het beste album van de afgelopen 2 decennia. Wel heeft dit album ook een aantal tegenstanders in tegenstelling tot ’The Bends’ die door zo goed als iedereen gesmaakt werd. ‘Ok Computer’ gaat namelijk veel verder dan zijn voorganger en de band schuwt het experiment niet. Wellicht is het daardoor dat dit album sommigen tegen de borst stuit.

Ok Computer is een conceptalbum over onze maatschappij die steeds killer en killer wordt. Het menselijke aspect verdwijnt langzamerhand en Thom worstelt daar ontzettend mee. Hij voelt zich niet thuis meer op deze planeet- het is volstrekt normaal als je nu een déjâ vue voel krijgt- en voelt zich door iedereen onbegrepen. In ‘Subterranean Homesick Alien’ verwoordt hij dit op een prachtige manier. Het anthem voor alle onbegrepen mensen op deze planeet!

Up above, aliens hover
Making home movies for the folk back home.
Of all these weird creatures who lock up their spirits,
Drill holes in themselves and live for their secrets.

They’re all…
Uptight.

I wish that they’d swoop down, in a country lane,
Late at night when I’m driving.
Take me onboard their beautiful ship, show me the world as I’d love to see it.
I’d tell all my friends but they’d never believe me
They’d think that I’d finally lost it completely.
I’d show them the stars, and the meaning of life.
They’d shut me away, but I’d be alright.
Alright.


De meest besproken en controversiële song op dit album is ongetwijfeld Paranoid Android, de Bohemian Rhapsody van de jaren ’90. Een complex en schizofreen nummer dat zowel langzame stukken als harde gitaarsolo’s bevat. De waanzin is vlakbij en even denk je dat Yorke niet levend het einde van de song zal halen. “Maybe i’m paranoid, but I’m not an android”. Gelukkig hebben we zijn overlevingsinstinct verkeerd ingeschat want ‘Exit Music’ is eveneens een pareltje. Een intiem nummer dat je vastgrijpt om je pas te lossen wanneer de laatste noot gespeeld is. Yorke vertelt met behulp van zijn akoestische gitaar een verhaal dat gebasseerd is op het sprookje van Romeo en Julia, terwijl er op de achtergrond dreigende dingen aan het gebeuren zijn. De climax is overweldigend en laat je compleet verdwaasd achter. “We hope that you choke.”
“Nog half verdoofd krijgen we ‘Let Down’ voor onze voeten gesmeten. Eén van de meest onderschatte nummers van de band met een bijna vredige melodie die goud waard is. Ook hier strooit Radiohead weer lustig met vervremende bliepjes, zodat eveneens dit nummer tegelijkertijd wat schizofreen aanvoelt. In het laatste refrein neemt Thom Yorke twee van zijn zanglijnen over elkaar op. Eentje op de voorgrond en de andere op de achtergrond. Kippenvel gegarandeerd.
Het op piano gedragen”Karma Police” is een echte publiekslieveling geworden. Een meezinger zelfs. “For a minute there, I lost myself.” Huh, Radiohead en meezinger in dezelfde zin?
Op het centraal geplaatste ‘Fitter Happier” declameert een kille computerstem hoe het utopische leven eruit zou zien.
‘Electioneering’ is nog eens een ouderwetse rocker, weliswaar weer gekruid met een psychedelisch sfeertje. Een energiestoot van jewelste, die ervoor zorgt dat je weer klaarwakker bent voor het afsluitende vierluik van deze plaat.
Op het lugubere ‘Climbing Up The Walls’ is de vervreemding compleet. Yorke zingt met een vervormde stem en de instrumentatie kraakt langs alle kanten. De drums klinken dof en op het einde krijgen we een snijdende gitaarsolo voor de kiezen. Thom Yorke klonk nog nooit zo desperaat en met een laatste oerkreet besluit hij het nummer. “Climb up the walls, aaaaarrggh“. No Surprises is op het eerste gehoor een lieflijk popnummertje tot dat je op de tekst gaat letten. Het zijn net deze tegenstellingen die deze plaat zo speciaal maken.

A heart that’s full up like a landfill,
A job that slowly kills you,
Bruises that won’t heal.
You look so tired-unhappy,
Bring down the government,
They don’t, they don’t speak for us.
I’ll take a quiet life,
A handshake of carbon monoxide


‘Lucky’ is eveneens een prachtige popsong en intiem, groots en melancholisch terzelfdertijd. ‘The Tourist’ tenslotte wiegt je zachtjes in slaap, -”Hey man, slow down, slow down”- zodat je vredig afscheid kunt nemen van deze muzikale trip. Je kan natuurlijk ook gewoon het album nog eens opzetten, want opener ‘Airbag’ borduurt naadloos verder op de afsluiter. ‘An airbag saved my life’, of hoe Radiohead erin slaagt om een ondoorbreekbare cyclus te creëren.

Met Ok Computer levert Radiohead één van de meest invloedrijke albums in de popgeschiedenis af. Een album met gouden melodiën, maar ook met vervremende geluidseffecten die van deze cd een enerverende luistertrip maken.

PS: vergeet ook niet om de bonusnummers een te checken, absoluut de moeite waard voor echte fans!

avatar van muziek-fan
5,0
Toen ik deze album hoorde was ik volledig verkocht.Wat mooie tonen die erin zaten. Maar ik begon te stemmen met een 3.5 en stond nog niet in mijn top 10. Toen ik het een paar keer beluisterde begonnen de liedjes beter en beter te worden en heb ik het een 4 gegeven en stond deze album op 7 in mijn top 10. Toen ik het nog een paar keer heel goed beluisterde was het helemaal compleet ik veranderde het dereckt in een 5 en zette hem op nummer 1 in mijn top 10. Zo mooie noten en tonen.

Alle nummers zijn echt super goed. En de betekenissen zijn super goed. Mijn favoriete nummer is Paranoid Android gewoon weg omdat dat liedje een mooie betekenis heeft.


Please could you stop the noise, I'm trying to get some rest
From all the unborn chicken voices in my head
What's that...? (I may be paranoid, but not an android)
What's that...? (I may be paranoid, but not an android)

When I am king, you will be first against the wall
With your opinion which is of no consequence at all
What's that...? (I may be paranoid, but no android)
What's that...? (I may be paranoid, but no android)

Ambition makes you look pretty ugly
Kicking and squealing gucci little piggy
You don't remember
You don't remember
Why don't you remember my name?
Off with his head, man
Off with his head, man
Why don't you remember my name?
I guess he does....

Rain down, rain down
Come on rain down on me
From a great height
From a great height... height...
Rain down, rain down
Come on rain down on me
From a great height
From a great height... height...
Rain down, rain down
Come on rain down on me

TThat's it, sir
You're leaving
The crackle of pigskin
The dust and the screaming
The yuppies networking
The panic, the vomit
The panic, the vomit
God loves his children, God loves his children, yeah!



Als je dit leest dan zie je toch dat het een mooie betekenis heeft. Maar dan met de instrumenten erbij is het liedje helemaal compleet. Alle nummers trouwens maar deze is echt een goed nummer.

Als je naar de hoes kijkt zit je in een wereld van technologie. ( Zie ik er toch in ) En als je de nummers hoort dan begrijp je waarom ze voor deze hoes hebbe, gekozen. Als je de album luisterd beeld ik me echt in dat ik daar in zit. Jammer dat deze album maar 53:21 minuten duurt want het mocht veel langer van mij zijn.


Het liedje Airbag heeft ook een mooie betekenis. Jammer dat ze er niet veel meer van gemaakt hebben. Maar het stukje die ze brachten pasten erin. En die gaat alsvolgt:

In the next world war
In a jackknifed juggernaut
I am born again

In the neon sign
Scrolling up and down
I am born again

In an interstellar burst
I am back to save the universe

In a deep deep sleep of the innocent
I am born again

In a fast german car
I'm amazed that I survived
An airbag saved my life

In an interstellar burst
I am back to save the universe

In an interstellar burst
I am back to save the universe


Het gaat erover dat hij de wereld gaat redden. Ik vind deze album het beste van radiohead. Daarom gaf ik deze album een 5 en staat hij op 1 op lijn top 10.

avatar van brain75
4,5
Zo....net lid geworden en dit word mijn 2e recensie alweer

Even los van het clipping (what's in a name?): met dit album heb ik een haat/liefde verhouding.

Er staan nummers op waarvan ik nog steeds niet weet wat ik er van moet vinden (even vloeken in de kerk: Paranoid Android, Subterranean Homesick Alien). Maar daar tegenover staan een aantal hemeltergend mooie nummers! Exit Music, Let Down en Karma Police zijn zulke hoogstaande nummers. Vooral het intro van Karma Police.....de piano gevolgd door de drums: kippevel.

Absolute favoriet voor mij is No Surprises. Dit nummer doet bij mij hetzelfde als Some Riot van Elbow. Koude rillingen en bij een emotionele bui begin ik al bijna te janken..... Muziek die zulke emoties op roept moet wel goed zijn.

Dus 4 zeer hoogstaande nummers zorgen bij mij toch voor 4,5 ster. En wie weet, als de rest alsnog land na 14 jaar luisteren kan er zomaar nog een halve ster bijkomen!

avatar van Screenager
4,5
Ah, Radiohead - OK Computer.
Terecht een klassieker, volkomen terecht! Ik herinner me nog goed mijn eerste kennismaking met Radiohead. Dat is alweer een paar jaar geleden, toen ik écht helemaal into Muse was, maar ik herinner me het alsof het gisteren was. Toen ik uitkwam bij wat invloeden / gelijkende groepen van Muse, zag ik daar Radiohead bij staan. Bekend van naam, bekend van Creep, allicht nog wel wat singles die ik er reeds van kende, maar voor de rest wel geheel onbekend.
Dus, met toch wel een beetje verwachtingen, zette ik deze plaat van mijn pa op, terwijl ik ondertussen met weet ik veel wat op de pc bezig was.
Naargelang de plaat vorderde, groeide mijn teleurstelling. "Is dit nu één van de invloeden van Muse, mijn favo band aller tijden?" Het leek me allemaal wat saai, wat braafjes die eerste keer.

Maar wat ben ik blij dat ik Radiohead ben blijven luisteren, m.n. eerst deze plaat écht leren kennen, en daarna wat verdiepen in wat andere werken.
Deze plaat is gewoonweg een meesterwerk en Radiohead is gewoonweg een ongelofelijke groep.
In Rainbows zou net zo goed ook in mijn top 10 kunnen staan, ook zo een plaat.
Favorieten zijn bij mij wel de 2 te verwachten namen: Karma Police (For A Minute ... ) en Paranoid Android ('God Loves His Children' )
5/5! En dat is zéér graag gedaan.

avatar van Illmaticly Ill
4,0
Laatste maanden heb ik dit album nogal eens opgezet. Ik moet zeggen dat ik het prachtige muziek vind. Heel aparte en creatieve muziek naar mij toe. Nummers als Paranoid Android, Karma Police, Airbag etc. zijn en blijven geweldig. De rest is ook allemaal van erg hoog niveau, maar of dit een #1 plek in de top 250 waard is, ik weet het niet.

Het is dan wel weer, misschien omdat dit toch niet echt zo mijn muziek is, dat ik er wel snel moe van wordt of dat het op den duur wat zeikerig gaat klinken.

Op zich durf ik dan toch wel te zeggen dat dit een meesterwerk is. Dat heb je soms met bepaalde muziek; het is niet helemaal jouw favoriete stijl maar toch kun je er (af en toe) van genieten.

4,5*

avatar van west
5,0
The Bends van Radiohead staat in mijn top 10. Dat vind ik een briljant rockalbum. Dit OK Computer haalt ook dat hoge niveau, maar dan op een andere manier, maar toch ook weer niet. De andere manier is het gebruik van elektronica, waardoor de muziek dromeriger, soms vager, klinkt. Voor sommigen wordt de muziek daardoor soms te zweverig, maar zelf vind ik het mooi. De veelal trieste emotie die in heel wat nummers zit, raakt je soms recht in het hart. De muziek vervaagt zo soms bijna tot een klankenpalet. Iets wat ze op de volgende drie albums verder zouden doortrekken, maar dan voor mij niet altijd even geslaagd.

Desondanks blijft de muziek op OK Computer toch echt rock, met ook hier een band met alles erop en eraan: gitaar, bas, drum, synth / piano, zang. En met nummers met een kop en een staart. En net als op the Bends is ook dit album gevuld met geweldige muziek, 'gewoon' echt geweldige songs. Het is daardoor lastig om de mooiste nummers eruit te pikken. Ik noem Paranoid Android, Substerranean Homesick Alien, Exit Music, Let Down, Karma Police, No Surprises & Lucky. Die zijn toch wel bijzonder mooi.

avatar van Co Jackso
4,5
Met al die verschillende spelletjes op MusicMeter, bleek ik al een groot deel van het album met grote regelmaat gedraaid te hebben. Alleen met Airbag, Electioneering, Fitter Happier en Climbing Up the Walls was ik nog niet bekend. De nummers waar ik al bekend mee was, bleken bijna allemaal beter te worden naarmate ik er vaker mee geconfronteerd werd. Want waar nummers als Karma Police, Let Down en No Surprises al vrij snel bevielen, gold dat niet voor Paranoid Android en Exit Music (For a Film). Gek genoeg zijn dat nu mijn favorieten.

Of dit album de nummer 1 plaats in onze Top 250 verdient is moeilijk te zeggen, maar dat dit een bijzonder album is dat door iedereen een kans moet worden gegund lijkt mij duidelijk. Het is een groeibriljant die niet snel gaat vervelen, mede doordat de teksten van Yorke veel diepgang kennen.

avatar van Ronald5150
4,0
Het heeft even geduurd voordat "OK Computer" en ik vriendjes zijn geworden. In het begin viel het kwartje maar niet. Ik ergerde me mateloos aan de in mijn ogen overbodige productionele details. Maar gaandeweg groeide mijn waardering voor "OK Computer". Op de een of andere manier viel alles op zijn plek en klonk het geheel bijzonder functioneel in mijn oren. Alles wat ik hoor draagt bij aan de impact van het liedje. Daarnaast is alles met ongelooflijke passie en emotie ingezongen en gespeeld. Laat ik ook eerlijk zijn: ik ben geen fan van Radiohead, sterker nog: er zijn veel albums van Radiohead die me totaal niet interesseren of waar ik me zelfs aan irriteer. Maar "The Bends" en "OK Computer" zijn daarop een uitzondering. Radiohead heeft altijd al een eigenzinnige kijk op muziek gehad. Dat waardeer ik. Soms pakt het naar mijn persoonlijke smaak goed uit en soms ook niet. Maar "OK Computer" vind ik intrigerende luisterervaring, waarbij met name de wat kleinere liedjes, bijvoorbeeld "No Surprises" mijn voorkeur genieten. "OK Computer" is voor mij een echte groeiplaat, maar die het wachten uiteindelijk meer dan waard is.

avatar van nclo
5,0
''OK Computer'' is in mijn opinie echt zo'n album die moet groeien. Pas bij de derde luisterbeurt was ik echt overtuigd van de kwaliteiten van dit pareltje, al kwam dat mede door het feit dat ik de start wat stroef vind. ''Airbag'' en ''Subterranean Homesick Alien'' vind ik maar niets, maar wat er daarna komt is catchy, muzikaal goed onderbouwd, maar bovenal energiek. Zelfs nummers als ''Climbing up the Wall'' (die ondertussen goed bezig is om een plekje te veroveren in mijn lijstje van mooiste nummers aller tijden) die op het eerste gezicht niet zo indrukwekkend klinken, zijn imponerend en bijna onbedoeld bombastisch te noemen. Radiohead speelt hier met zijn publiek en doet dat goed. In mijn opinie bestaan er betere albums, maar ik kan er mee leven dat dit op 1 staat. Binnenkort maar eens aan de 4e luisterbeurt wagen, misschien ben ik dan ook overtuigd van de klasse van de eerste twee nummers.

avatar van tbouwh
4,5
Hét album van MM, dat moet toch wel. Het eerste dat ik zag toen ik mij een paar jaar terug inschreef op deze site was dat OK Computer fier op 1 stond, en dat is nu dus nog steeds het geval. Samen met the Smiths en Arcade Fire is Radiohead ook wel zo'n beetje het paradepaardje van de algemene smaak hier. Via de ladder leerde ik steeds beter naar de band te luisteren. Ik kende Radiohead al voordat ik op MM zat, maar het was mij doorgaans toch iets te duister, en de melodramatische zang was in eerste instantie ook niet echt mijn ding. Het waren de meer rustige nummers die ik als eerste ging waarderen. Denk aan Exit Music, of Fake Plastic Trees/Street Spirit van andere albums. Later volgde het progressieve Paranoid Android en zelfs een apocalyptische uitbarsting van het kaliber Idioteque. Mijn favoriete band is het niet geweest en zal het ook niet worden, maar ik ben wel van de muziek gaan genieten. Zodanig dat mijn eerste luisterervaring niet mis is geweest. Paranoid Android, Karma Police en Exit Music op één album, dat tekent al wel hoe goed dit album is. Drie fantastische nummers, aangevuld met oa No Surprises, Let Down en Lucky. In eerste instantie vond ik deze nummers nog niet fantastisch, maar ze beginnen te groeien. The Tourist vind ik een schitterende afsluiter. Waar ik vooralsnog minder over te spreken ben is het tweeluik Electioneering/Climbing up the Walls. Wellicht kan ik daar nog overheen stappen, want wat daarna komt is weer zeer de moeite waard. Ook het bonusmateriaal dat ik tot nu toe geluisterd heb is uitstekend (Polyethelyne vind ik een uitstekend nummer).
Voorlopig zet ik 'em op 4,5*

avatar van adri1982
4,5
Mijn openingsstem op dit album was ook 4*. Deze plaat werd voor mij juist heel mooi, wanneer ik die zo af en toe een keer opzet(te). Gisteren heb ik dit prachtige meesterwerk weer eens uit mijn platenkast getrokken en op mijn stereo af laten spelen (ook vandaag). Voor mij verdient deze 4,5* (5* deel ik zelden uit).
Ik ben het echter niet eens met sommige users, dat de zang van Thom York in nummers van dit album zeurderig is. De muziek op 'O.k. Computer' geeft mij een gevoel dat ik er zelf ook in terecht kom. Het moeilijkste aan dit album voor mij is echter de favoriete tracks aanvinken, omdat er wel 6 á 7 stuks opstaan, die ik daartoe bij kan rekenen.

avatar van Jany
0,5
Het is de eerste keer dat ik deze top 250 bekijk en als ik dan vaststel dat dit album op één staat dan denk ik dat er toch wel wat mis aan het gaan is met de muziek beste vrienden.
Mijn excuses al op voorhand, maar ik vind dit wel een leuk album, maar tevens één van de meest overschatte albums allertijden... soms moet je toch eens wat verder terug gaan in de tijd om de ECHTE pareltjes die het waardig zijn om op nummer 1 te staan tegen te komen... Dit is uiteraard mijn persoonlijke mening maar toch...

avatar van Alicia
4,0
Omdat het voor een prikkie was. En voor de nieuwe nummers. En... dat ondanks de nog altijd vrij zeurderig zingende Thom Yorke. Maar wat een mooi geheel is de Hi-Res 24Bit remaster van dit voormalige 'mormel' geworden, zeg! Excusez le mot! Ik zal gelijk maar die oude CD opruimen!

2,0
Deze week maar weer eens geprobeerd. Radiohead heeft in theorie alles wat me zou moeten grijpen. Helaas is Radiohead voor mij de verkering met de mooie vrouw die nooit echt van de grond komt. Soms moet je accepteren dat wat er niet in zit er uiteindelijk ook niet uit komt. Het zal me niet in dank worden afgenomen, maar zeurderig, onsamenhangend en pretentieus zijn de eerste dingen die bij me opkomen, ook na een keer of 10 luisteren. ** een katterig gevoel en de hoon van de liefhebbers zullen mijn deel zijn.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:59 uur

geplaatst: vandaag om 10:59 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.