**#@###**........... de vloek die ik slaakte toen ik ontdekte dat ook dit top 10 album nog niet voorzien was een wat langere review met al mijn op- of aanmerkingen of in dit geval bij dit album
ophemelende woorden
Pablo Honey viel me indertijd op als zijnde een wel aardig Britpop-album zoals ze in die tijd wel meer verschenen. Creep was zelfs een nummer dat er enorm bovenuit wist te stijgen. Radiohead-belangstelling mijnerzijds? Minimaal.
En toen verscheen The Bends en daar was het gelijk helemaal raak. Deze band moest ik in de gaten gaan houden, dit was geweldig. Hier zijn zeer goede muzikanten aan het werk. Wie had dat kunnen denken n.a.v dat debuut?!
Vol spanning keek ik dus uit naar de release van opvolger OK Computer.
In 1997 was het dan zover. Ik had al aardig wat muziekgeschiedenis achter de rug (ik was bij verschijning van dit album 27), maar de eerste luisterbeurt al gebeurde iets wat ik simpelweg als pure sensatie ervaarde.
Ik was gelijk al om, ik had geen enkele extra luisterbeurt nodig om dit album te begrijpen. Dit was hemels, dit was vernieuwende rockmuziek. Ik wist gelijk al dat ik dit moment moest koesteren omdat je deze beleving maar eens in de zoveel jaar meemaakt bij beluistering van een cd.
Airbag had iets vervreemdends, maar tegelijkertijd ook wat vertrouwds. Kan ook haast niet anders met het stemgeluid van Yorke. Dat jengelende, dat treiterende zonder dat het treiterend bedoeld was. Nu was ik natuurlijk al aardig vertrouwd met dat geluid, want de voorganger had ik al ontelbare keren beluisterd.
Paranoid Android is natuurlijk een knap staaltje muziek. Het slingert alle kanten op. De Bohemian Rhapsody van de jaren '90? Het is jammer dat velen zullen gaan stuiteren bij termen als deze, maar misschien zit er toch wel een kern van waarheid in. Natuurlijk lijkt het er niet op, daar gaat het ook niet om. Maar als je als artiest een nummer als dit kunt maken behoor je toch echt wel tot de allerhoogste regionen der popmuziek als je het mij vraagt.
En na de waanzin van Paranoid Android de hemelse klanken op
Subterranean Homesick Alien. Wat bezit dit nummer toch mooie klanken, hoe subtiel is alles in elkaar verweven. Even ben je in hogere sferen. Zei ik even? Was ik dat al niet? En zou ik dat ook niet blijven?
Voor mij is
Exit Music (For A Film) een enorme favoriet. Zo krachtig en zo aangrijpend. Dit weet zich in je vast te klauwen, je helemaal binnenste buiten te keren om je vervolgens verdwaasd achter te laten. En wat voel ik dan? Pijn? Euforie? Geen idee, maar als je dit voor elkaar kunt krijgen.................prachtig!
Dit kan alleen nog maar minder worden, maar nee hoor, want dan hebben we
Let Down, de andere enorme favoriet. Hier weet ik eigenlijk niet eens hoe ik mijn gevoel moet omschrijven als ik dit hoor. Alles wat ik zeg zal toch verzanden in allerakeligste clichés. Laat ik er dus ook maar over zwijgen. Dit moet je gewoon horen en ondergaan.
Karma Police heeft het tot hitje geschopt. Dat heeft me altijd weten te verbazen, maar ik was daar uiteraard wel blij mee, want wat is het heerlijk als je dan opeens op MTV deze clip voorbij zag komen. Dat was het betere werk.
Een fantastisch nummer overigens.
Fitter Happier: tussendoortje? Ik weet het niet. Ik heb er al een hoop over gelezen in de discussie hierboven. het hoort er gewoon bij. Het zorgt er bij mij telkens voor dat ik bij de les blijf voor het geval ik al heel ver weg was gedreven.
Electioneering zorgt daar zeker ook voor, want het blijft telkens weer een ietwat vreemde eend in de bijt. Het is een soort wake-up call. En het werkt nog steeds.
Climbing Up The Walls weet dat spannende, broeierige sfeertje neer te zetten waar Radiohead goed in is. Het is zo lekker slepend.
Het lieflijk klinkende
No Surprises brengt daar acuut weer verandering in. Misschien daardoor ook wel een nummer to love or hate. Love is bij mij nog een benaming die het nummer te kort doet. Het is meer dan dat. Veel meer........
Lucky doet me telkens weer beseffen wat een enorm machtig album dit toch is. Hoe krijgen ze het voor elkaar om met zoveel ijzersterke songs op 1 album op de proppen te komen. Tevens ontstaat er ook een wat melancholiek gevoel bij mij en
The Tourist maakt dat gevoel alleen maar erger.
Alsof je met lege handen achter blijft, helemaal alleen.
Gelukkig is daar dan weer een oplossing voor en dat is de simpele play-knop op de cd-speler. Gewoon weer van voor af aan beginnen
Toch is dat niet iets dat ik snel zal doen: daarvoor vind ik het een te heftige muzikale trip. Het put je ook wel uit.
Dat dit album bij meerderen geliefd is blijkt ook wel aan de waardering op deze site. Dat het als logisch gevolg daarvan ook gelijk door velen vergruisd is begrijp ik ook. Als iets zo populair is en jij kunt er niks mee dan liggen termen als overhypt, overschat en weet ik het wat al snel op de loer. Dat ga je immers niet roepen bij een album dat geen kip kent en waar 3 users met 5* aan komen zetten.
Is die hoge positie hier dan niet overdreven? Ik vind van niet. Ik vind dit al sinds die eerste draaibeurt in 1997 van ongekend niveau (en toen was er nog geen musicmeter). Meerderen vinden dit ook en dat doet me deugd. Per slot van rekening zal er toch 1 album die positie moeten bekleden en toevallig is dat er eentje die ook in mijn top 10 staat.
Voor dit stukje zijn er al heel wat pagina's volgeschreven met voors en tegens en na dit stukje zal dat ongetwijfeld vrolijk doorgaan. Allemaal best. Voor mij blijft dit simpelweg een van de mooiste albums die ik ken en dat blijf ik voorlopig nog wel even roepen ook.