Camel - The Snow Goose (2013)

De nieuwe versie van Snow Goose. Opgenomen voordat de heren gingen touren.

Ik ben benieuwd hoe het klinkt, het schijnt dat er enkele aanpassingen zijn bij sommige songs.

Laat ik beginnen te zeggen dat het een mooie hoes is.

Het is een erg smakelijke hoes.

En zo op het eerste gehoor ook een erg aangename plaat.

Ik denk dat het zo is gegaan: vooraleer een band gaat touren moet je natuurlijk rehearsen, met name als je al 10 jaar niet meer hebt gerehearst. Toen de heren dus in de studio erachter kwamen hoe heerlijk fris en fruitig alles nog klinkt, moeten ze hebben besloten om als extra cadeautje een studioplaat op te nemen.

Wat je hier dan ook hoort, is Snow Goose zoals hij live gespeeld wordt, dus met aanpassingen en net wat langere passages dan in het origineel. Deze plaat is dan ook zeker de moeite waard.

Ik hoop dat de band genoeg aandacht krijgt en geprezen wordt, want het zou superfijn zijn als er een studioplaat met nieuw materiaal zal volgen.

Over de muziek: met name Colin Bass en Guy LeBlanc laten echt mooie dingen horen. Colin met zijn schitterende fretloze baspartijen en Guy met zijn mooi keyboardklanken.

Denis Clement drumt precies volgens de regeltjes en valt eigenlijk niet echt op. Het had meer mogen spetteren. Maar dat kan liggen aan de productie.

Andy Latimer speelt de fluit en gitaar als nooit tevoren en hier en daar speelt hij heel keurig wat er van hem verwacht wordt, en elders herschrijft hij hele stukken en zijn er nieuwe dingen te ontdekken.

Door alle aanpassingen en extra stukjes is de plaat ook langer dan het origineel.

Het is echter iets anders gegaan want om zowel de hele band bij elkaar te halen voor repetities en vervolgens opnames is simpelweg te duur. Ook het feit dat toetsenist Jason Hart (die de tweede toetsenist was tijdens de laatste tour) niet te horen op het album geeft al aan dat het in een andere volgorde is gegaan. Wat velen misschien niet weten is dat de huidige bezetting geografisch nog al verspreid zit: Andy Latimer in de UK, Denis Clement zit in Zweden, Colin Bass woont volgens mij nog steeds in Berlijn, Guy LeBlanc in Canada en dan Jason Hart in de VS.

Dit album is opgezet als een soort van 'opwarm-project' voor Latimer en Denis Clement (die voor het eerst bij Camel medeverantwoordelijk is voor productie en arrangementen) en om 'snel' iets klaar te hebben voor de tournee. Een compleet nieuw album zat er schijnbaar nog niet in voor die tijd en dus is er hier voor gekozen.

Either way.

Het is een strakke Camel line-up, en de plaat klinkt als een bus. De productie is hier en daar wat mat en er wat meer scherpte in mogen zitten.
Misschien leren de heren van dit avontuur, en zal de komende studioplaat (fingers crossed) wat meer power hebben. ( ik denk daarbij aan de sound van bijvoorbeeld Rajaz)...

Colin woont alweer een heel poosje op een boerderij in Wales vertelde hij tijdens de laatste tour.
Denis is dus stuk dichterbij komen wonen en ik snap wel dat Guy er weer bij is gevraagd. Wat ik minder goed begrijp is waarom ze voor een extra toetsenist uit de US hebben gekozen. Zou er nou echt niet iemand dichter bij huis gevonden kunnen worden? Het was waarschijnlijk weer very last minute omdat Jan Schelhaas uiteindelijk niet kon.

Oh well, blijft inderdaad een flinke klus om al die mannen bij elkaar te krijgen.

Wat de cd betreft, ik heb er nog niet aandachtig naar geluisterd. Mijn eerste reactie was: Remake Snow Goose? Waar is dat nou weer voor nodig? Kan alleen maar tegenvallen. Ondertussen heb ik deze versie van de Snow Goose 4 x live gehoord, dus als ik de cd aandachtig ga beluisteren, ben ik al enigzinds voorbereid.

Mijn bevindingen zullen dus nog wel volgen.

Aah... Bass in Wales dus. Maar goed, dat maakt voor de rest nog niet zo veel uit natuurlijk. Wat betreft Jason Hart, ik denk dat het niet zo veel meer uit maakt tegenwoordig waar iemand vandaan komt. Wat ik wel weet is dat de keus om Schelhaas te vervangen juist geen 'last-minute' besluit was, wel om het pas laat bekend te maken. Schelhaas heeft nooit mee gerepeteerd, Hart was er vanaf de eerste repetities (die twee weken in beslag namen) bij.
Nadat ik vorige week Caravan (met Schelhaas) live heb gezien vraag ik me wel af, hoe de rolverdeling was geweest bij Camel als hij er wel bij was geweest. De man is een goede toetsenist maar er wel één van de traditionele soort (orgel, piano) dus ik vermoed dan dat LeBlanc dan op de plek van Hart had gezeten. Een ding is wel duidelijk: met Hart aan boord is Camel een stuk flexibeler want hij speelt toetsen, akoestisch en elektrisch gitaar en kan ook goede vocalen leveren.

Gisteren speelde Camel deze uitvoering van The Snow Goose in Eindhoven. Een fantastisch concert. Latimer had er duidelijk zin in, net als zijn drummer. Op keys zat Ton Scherpenzeel. Latimer liet maar weer eens zien wat een fameuze gitarist hij is.

Wel leuk vind ik zo'n nieuwe versie van een instrumentaal album. Kan in mijn beleving wel iets toevoegen. Is toch iets anders dan wat een Geoff Tate bijvoorbeeld heeft gedaan, wat in mijn beleving niet echt ergens op slaat.

Luister dit nu en het klinkt wel lekker fris in mijn oren.

Toch altijd wel een zwak gehad voor deze band en dit album.

Daarbij zijn een aantal passages door de jaren heen wat veranderd, en in die versies staan ze op deze plaat.
Dus er is best wel verschil met de eerste Snow Goose.

Ik was er ook en het was geweldig, vooral omdat Scherpenzeel slechts anderhalve dag met de band heeft kunnen oefenen (dat was niet te horen!). Guy LeBlanc kon niet mee touren vanwege (ernstige) ziekte en volgens Andy Latimer zou de tour worden gecanceld, maar Ton Scherpenzeel heeft hem gered (vertelde een zeer toegankelijke en vriendelijke Andy na afloop die, samen met Colin Bass, deze CD voor mij heeft gesigneerd).

Ik vind deze versie van het album trouwens erg mooi. Volledig trouw aan het origineel, kraakhelder opgenomen, maar met hier en daar wat uitgebreidere passages (tracks 4, 8, 9 en 13) die er naadloos in passen

Dan ben ik te vroeg naar huis gegaan....had hem heel graag laten signeren. Ben het eens met de constatering dat de nieuwe passages naadloos passen. Ga toch overwegen de plaat op te nemen in mijn top 10. Het is een van mijn favourite Camel platen, samen met Nude. Hoorde de uitvoering voor het eerst toen ik A Live Record kocht, ergens in 1978. Is sindsdien altijd aanwezig...

Als ik de berichten hier zo lees, word ik niet overtuigd deze te checken. Ik lees eigenlijk geen goede redenen waarom dit bestaansrecht heeft (behalve voor Camel zelf dan). Bovendien was A Live Record er inderdaad ook al.

Deze plaat heeft alle bestaansrecht. Omdat mensen ervan genieten. Wat wil je nog meer?

Ik vind The Snow Goose een fraai album. Één van hun meest geslaagde, maar ben van huis uit zelden gecharmeerd van een opnieuw ingespeelde plaat.
De toevoeging ontgaat me een beetje.
A Live Record ( die Stijn al aanhaalde) heb ik ook al, en vind dat een echte aanvulling met het orkest erbij.
Ik voel niet de behoefte om dit er nog bij te nemen. Snow Goose is echt een conceptalbum, dus verwacht sowieso weinig verrassingen.

Het klinkt frisser. En er staan nieuwe arrangementen op.

Verder is het gewoon een tussendoortje.

Ik had de originele versie in tijden niet meer geluisterd, en vond het wel leuk om het op deze manier weer eens te horen.

In die zin heeft het wat mij betreft zeker bestaansrecht.

Ja, maar dan ga je naar een eerder voor de ervaring van een liveconcert. Om op cd weer min of meer hetzelfde binnen te halen. Ik weet nu al dat ik er dan nooit meer naar omkijk. Heb ik met de versie op A Live Record zelfs al.

Ik weet het niet. Ik draai waar ik zin in heb

Door deze versie heb ik juist minder de neiging het origineel op te zetten.

En het liveconcert was nogal erg duur. En dan kan je het nog niet luisteren als je aan het fietsen of schrijven bent.

Oké, daar heb je een punt. Eén keer zou ik het uit nieuwsgierigheid ook wel luisteren. Maar ik ben ook weer niet zo nieuwsgierig dat ik 'm daarvoor koop.

Toch is de nieuwe uitvoering de moeite waard, dus zeker een keer luisteren. Persoonlijk gaat mijn voorkeur uit naar de uitvoering op A Live Record, met de LSO. Kan zijn dat jeugdsentiment hier een rol speelt.....

Kan niet anders schrijven dan dat deze uitvoering van THE Snow Goose heerlijk fris en 'bij de tijd' klinkt. Erg lang geleden dat ik naar de oorspronkelijke versie heb geluisterd. Door het optreden in Eindhoven, wat ik jammer genoeg heb gemist, dit gerevitaliseerde album met veel aandacht gedraaid. Niets aan kracht verloren. Ben onvoldoende Camel fan om alle verschillen met het origineel te ontdekken (laat staan daar een gefundeerde mening over te hebben) maar het klinkt gewoon goed.

Ik lees nu net dat Guy LeBlanc erg ziek (kanker) is geworden en Ton Scherpenzeel (weer) invaller is.
Ik heb niet echt een voorkeur, ik vind ze beiden erg goed. Ik hoop wel dat Guy niet ernstig ziek is.

Ben wel benieuwd wat dat gaat betekenen voor het nieuwe album.

Gewoon Ton weer de honneurs waar laten nemen. Peter Bardens is ook niet meer dacht ik. Hij was het die het echte toffe Camel toetsen geluid voortbracht trouwens

Dat vind ik niet echt netjes naar de andere toetsenisten toe.

Guy LeBlanc is degene die A Nod and A Wink schitterend heeft vormgegeven. Ton deed in elk geval op Dust and Dreams, Rajaz en Stationairy Traveller mee. Verder had Camel nog Mickey Simmonds, Jan Schelhaas, Kit Watkins en Dave Sinclair in de band.

Bardens ging solo en de new-age richting op. Soms gaan mensen gewoon uit een band. Guy is een ontzettend fijne man, en gewoon een erg goede toetsenist.

En ja, Peter Bardens is overleden. A Nod and A Wink is een eerbetoon aan Bardens.

Deze sinds een week in huis en een paar keer kunnen beluisteren en ik moet zeggen dat ik het geheel zeer verfrissend vind klinken. Geeft best wel enige toevoeging aan de originele versie.

En het klinkt ook gewoon geweldig zo'n nieuwe opname 38 jaar later.

Een halve punt erbij.

Het meest moest ik wennen aan de drumpartijen, omdat die van Andy Ward zo in mijn systeem zitten. Maar verder staat deze plaat vol verrassingen, die er in 1975 nog niet waren.
Er zitten echt heel veel nieuwe partijen in en ook andere arrangementen. Zo wordt er in bepaalde stukken ipv stemgeluid, synths en gitaar gebruikt. Ook staan er meer fluitpartijen op, en speelt Colin veel fretloze baspartijen. Smaakvoller dan die oorspronkelijke van Doug (sorry).

De productie is wel wat droog, maar de beleving is wel erg direct. Ik had deze plaat op de koptelefoon terwijl ik door de natuur fietste en de momenten dat ik bijna in tranen uitbarstte, zijn niet te tellen.
Pure pracht dit. De oorspronkelijke Snow Goose krijgt 5*, en deze 4,5*

Tja, het is een moeilijke afweging.

40 jaar oud jeugdsentiment tegen een onberispelijke heruitvoering.
Tijdloos is de muziek van Camel wel, zeker met betrekking tot The Snow Goose.

Het is meer bon ton om een oud album nog weer eens integraal en volledig live te brengen. In de juiste volgorde.
Ik heb albums van Styx en Heart die live prima versies van oude albums brachten. Ondanks eventueel wijzigingen in de samenstelling van de band.

Maar een bestaand album nogmaals?
Het leidt ongetwijfeld tot een klein feestje der herkenning maar de loepzuivere remaster van Snow Goose laat maar heel weinig steken vallen om niet te zeggen helemaal niet.

Steve Hackett heeft de afgelopen jaren in zijn eentje bijna alle Genesis nummers tussen 1971 en 1976 opnieuw aan het vinyl toevertrouwd.
Dat is, aan de andere kant, toch ook mooi gedaan en succesvol.

Maar onder eigen naam, andere muzikanten en geen complete albums achter elkaar. Bovendien is er sprake van een 100% Hackett interpretatie, dat is hem destijds bij Genesis natuurlijk niet gelukt.

Het moet ook behoorlijk iets toevoegen aan het origineel, wil het een zinvolle heruitgave zijn. Voldoet het daar aan, is de vraag. Het staat een beetje los van de vraag of het eigenlijk wel mag of dat er sprake is van heiligschennis.

Per slot van rekening zouden ze bij Camel nog als idee kunnen hebben een nieuw publiek voor gerestaureerd oud werk aan te trekken. Dat zou op zich natuurlijk ook legitiem zijn.

Andy is ook gewoon heel erg ziek geweest.
Dat hij niet de tijd heeft gehad om 50 minuten nieuw materiaal te hebben, is begrijpelijk.

Hij deed deze plaat, met zn lieve vrienden speciaal voor de fans en de Snow Goose-tour die komen zou.
Ik hoop op een plaat met nieuw materiaal, helemaal in de lijn van Nod and a Wink, en als ik deze plaat hoor, dan weet ik dat Andy nog vol met ideëen zit, want de nieuw toegevoegde partijen en solo's zijn wonderschoon en mooi.

Daarbij zou een liveplaat niet de geluidseffecten hebben die deze plaat toch ook nodig heeft.

Dit album klinkt als een klok, de nieuwe passages vallen nergens uit de toon, en het is prachtig dat Andy Latimer na deze muziek honderden (zo niet duizenden) malen te hebben gespeeld er nog altijd inspiratie voor deze make-over in kon vinden. Dat gezegd hebbende is dit voor mij ten opzichte van het origineel (*****) verder een overbodige plaat.