Otis Redding - Otis Blue / Otis Redding Sings Soul (1965)

Je mag ook naar Sam & Dave luisteren. Links intellectueel kan wel wat hebben. Zoveel hebben die niet meegemaakt. Ik ga slapen. Welterusten.

Absolute wereldklasse, puur genieten dit!

Laat ik nou mijn nieuwe RSD Mono LP op de grond vallen...stuiterend via 2 LP koffers... zit er gelijk een joekel van een kras op Shake. Gelukkig valt het nog 'mee' en hoor je er niet heel veel van...

Overigens is dit voor het eerst sinds 1966 dat er weer een mono versie verkrijgbaar is. Fantastisch geremastered op 180 gram vinyl klinkt het geweldig. Erbij zit ook de stereo versie van de LP en de 7" blue vinyl single “I’ve Been Loving You Too Long” b/w “I’m Depending On You”. Dit ter gelegenheid van het 50 (!) jarig jubileum van dit album. Limited 5000 genummerde exemplaren.

Jij vindt toch altijd een gelegenheid om reclame te maken over een vinyl-versie van een plaat.

Oh jee, het begint op te vallen...

Mijn oom; die net zo’n groot muziekliefhebber is als ik, heeft dit album.
Toch heb ik als kind vrij lang gedacht dat Otis Redding een vrouw was, en dat komt waarschijnlijk door de hoes.
Pas later kwam ik er achter dat ik blijkbaar in de war was met Dusty Springfield.
Het album had ik verder nooit gehoord, en Otis leerde ik kennen via het nummer The Dock of the Bay, welke op een verzamelalbum van mijn ouders stond.
Soul ligt voor mij dicht bij Blues.
Het woord zegt het al, muziek met een ziel.
Die ziel staat ook voorop bij Blues, al wordt Soul op een meer swingende manier gebracht, en ik heb bij beide wel het gevoel van muziek uit de kerk; gebracht door predikanten; maar dat is puur het gevoel wat ik er bij heb.
Een goede vriend van mijn vader was een groot Soul liefhebber, en als er in de buurt ergens een kermistent stond, dan was hij altijd aan het swingen.
De soulkikker van de vriendengroep.
Voor mijn gevoel vroeg hij altijd Rock Your Baby van George McCrae; absoluut een dansklassieker.
Nu werd ik laatst door een hokjesman hier op MusicMeter in een bepaalde hoek geduwd; ik zou geen liefhebber van Soul zijn.
Ik ben voornamelijk een muziekliefhebber, zoals iedereen hier.
Ik ben geen Leo Blokhuis die in de jaren 70 is blijven hangen; ik ben meer zo’n zwartgallig jaren 80 type, die in de jaren 90 een periode in een houthakkersblouse rond liep.
Als kind uit de jaren 70 heb ik nu eenmaal minder met Soul, schijnbaar omdat ik daar te jong voor ben, en thuis voornamelijk Rolling Stones, Deep Purple en De Arbeidsvitamine voorbij kwam.
Otis Blue leek mij een geschikt album om mee te beginnen.
Veel nummers zijn bij mij bekend in de uitvoering van andere artiesten; dus een stukje herkenbaarheid zal er zeker zijn.

Ole Man Trouble doet mij denken aan Piece of My Heart van Janis Joplin; niet alleen muzikaal, maar ook het rauwe in de zang; en ja, het komt direct binnen in mijn ziel.
Respect is een stuk vrolijker, en heeft zeker de klasse van Aretha Franklin.
Dat ik haar versie toch een tikkeltje beter vind, heeft blijkbaar te maken met die hoge uithalen van haar.
Gewoon een kwestie van smaak.
Change Is Gonna Come ken ik ook nog maar een paar jaar, en deze is voor mij vergelijkbaar met die van Sam Cook; al schreeuwt hij het nog meer van zich af.
Down in the Valley is voor mij totaal onbekend, maar die schreeuw die ik in Change Is Gonna Come miste, is hier wel aanwezig.
Otis klinkt als een oude doorleefde man, met een verrookte stem, blazers en piano stuwen hem naar een andere dimensie.
Eigenlijk schrik ik wel een beetje; als ik tot het besef kom dat hij hier nog niet eens de leeftijd van 25 jaar heeft bereikt.
Ook die gegevens zetten het album in een ander daglicht.
Hoe zou hij zich ontwikkeld hebben als hij niet op 26 jarige leeftijd zou zijn overleden?
Zou hij een nog grotere legende zijn geworden; of net als Marvin Gaye en James Brown vervallen in een leven vol drugs en schandalen.
We zullen het nooit weten.
Het liefdesverhaal I've Been Loving You Too Long is mij ook niet eerder verteld; net als het uptempo Shake, welke ik eerlijk gezegd niet zo heel bijzonder vind.
Zou dit nummer de basis gevormd hebben voor Shake Your Thang van Salt-N-Pepa?
Een ding is mij wel duidelijk; de versie van My Girl die hierop staat is absoluut de beste versie die ik van dit nummer ken.
Wonderful World is volgens mij de tweede Sam Cook cover op het album.
Ook bekend bij mij; vanwege de Levi’s reclame en een Terence Trent D’Arby die ook een mooie live versie van het heeft opgenomen.
De stem van Terence Trent D’Arby ligt trouwens dichter bij die van Otis Redding dan bij die van Sam Cooke.
Misschien heeft hij de uitvoering van Otis Blue in zijn achterhoofd gehad, toen hij deze op nam.
Rock Me Baby heeft een Blues achtige begeleiding, en bevestigd voor mij nogmaals mijn opmerking in het begin, die ik maakte over Blues en Soul.
Dit doet mij trouwens ook denken aan de podium act waarbij James Brown zich telkens uitgeput op de grond laat vallen.
(I Can't Get No) Satisfaction vind ik er eigenlijk niet tussen passen, leuk wat er van de Rolling Stones klassieker wordt gemaakt, maar dit is stukken minder dan hun versie, maar wel hoor ik hier weer Terence Trent D’Arby terug; die coverde trouwens ook Stones nummers (Under My Thumb en Jumping Jack Flash).
Ik had dan liever gehoord dat hij bijvoorbeeld een Soul versie van Heartbreak Hotel van Elvis Presley zou uitvoeren; volgens mij leent dat nummer er zich prima voor.
You Don't Miss Your Water kende ik ook niet, maar past qua sfeer perfect op Otis Blue.

Al met al een prima kennismaking met Otis Redding, waarbij ik tot de conclusie ben gekomen dat je voor het zingen van mooie liefdesliedjes geen zachte, lieve stem hoeft te hebben, maar dat je met een rauwere, geleefde stem niet zoveel, of misschien wel meer vrouwenharten sneller kan laten kloppen.
Mijn muzikale kennis op het gebied van Soul is beperkt, maar hopelijk leest men daar doorheen.
Verwacht bij het noemen van voorbeelden dan ook geen breed scala aan artiesten, ik beperk mij tot de voor mij bekende namen.

Leuk om te lezen! En met je verwijzingen is niks mis hoor, ik kan je goed volgen al raakt een en ander mij mss wat harder.

Ik had een veel minder rauw stemgeluid verwacht, maar ik ben dan ook uit gegaan van The Dock of the Bay, waar hij voor mijn gevoel een stuk zachter klinkt.
Maar als album zijnde, vind ik dit een prettige kennismaking.

Twee albums van Otis Redding in dit souljaar. In beide titels wordt er gezegd dat Otis soul zingt, dat wisten we natuurlijk al. Ware het niet dat Otis soul is!
Of Otis nou OV Wright covert op That’s How Strong My Love Is, of Sam Cooke op A Change is Gonna Come, het is altijd genieten geblazen. Op Blue staat ook Otis’ beste song. Twee albums lang geen zwak moment te ontdekken.

1. Ole Man Trouble – de pijn is te horen in de stem van Otis. Mooie muzikale omlijsting ook, lekker vol.
2. Respect – dit is dus het origineel en die stampt een stuk lekkerder door dan die van Aretha
3. Change is Gonna Come – mooi versie die het niet redt bij het origineel. Wel zeer eigen poging door de zang.
4. Down in the Valley – stoomt lekker door, wat brengt die Otis toch een gevoel in zijn songs.
5. I’ve Been Loving You Too Long – zijn beste, of in ieder geval mijn favoriet. Wat een fantastisch nummer van kop tot staart
6. Shake – rauwer shaken dan dit doe je het niet in de soul
7. My Girl – fijne, licht schurende versie
8. Wonderful World – nog zo’n klassieker die op zeer eigen manier gestalte krijgt.
9. Rock Me Baby – lekker nummer die goed doorknalt, heel direct nummer
10. (I Can’t Get No) Satisfaction – deze vind ik dan weer beter dan het origineel, geweldige versie
11. You Don’t Miss Your Water – mooi ballad, op z’n Otis’ gebracht.

(bron: Opus de Soul)

Keith Richards vind Otis' versie van Satisfaction ook beter dan het origineel! Volgens hem had het zo moeten klinken. Jammer trouwens dat hier zo weinig liefde is voor Shake...

Die zgn uitspraak van Richards is mij ook bekend
Als dat op 100% waarheid berust dan heeft hij daarover dus een bescheiden mening
Die van Redding is puur Soul en het org. die van de Stones ,Rock,houd van beide muziekgenres
Vind dus ook beiden versies goed...maar als ik moet kiezen....
Liever die ......(ook door vele music critici gekozen als een van de) meest unieke (door Keith dus, uitgevoerde) gitaarriffs aller tijden

Het komt uit zijn biografie dus ik ga er vanuit dat het op waarheid berust. Hij was nooit helemaal tevreden met Satisfaction en toen hij Otis Redding het hoorde zingen dacht hij dat het zo had moeten klinken.

Ja klopt heb biografie ook en diversen others
En ik bedoel er ook niet mee ,dat jij wat uit je duim zuigt ofzo,maar meer dat ik Keith zijn uitspraak met mss een paar korrels zout neem,hij wilde idd wel Satisfaction op een single B-Side uitbrengen ,maar dat wou de rest ( band en Andrew Oldham) niks van weten,en terecht
Hoe dan ook snap de mening van Richards niet echt
Om bij dit album te blijven Stones namen zelf My Girl en I've Been Loving You Too Long ook op
En die laatste is weer mede geschreven door Otis himself ,en dan is dit verhaal eigg over en weer

Otis! Man, ik kan wel janken

Leuk dat je je gevoel laat spreken! Piece of my Heart is niet van Janis Joplin, maar van Erma Franklin! Erma is de oudere zus van Aretha! You don't miss your water is van William Bell, en dat is ook de moeite waard om eens te beluisteren!

Je hebt gelijk, en dat moet je vooral niet laten!

Wat een onzin over Rock! In het begin maakten The Stones veel covers van zwarte artiesten (op hun eerste album stond maar 1 eigen nummer) Die zwarte artiesten stonden geen van alle bekend als Rockartiesten, en The Stones toen ook nog niet! R&B werd het genre destijds genoemd! Was de cover I've been lovin' you too long van The Stones ook Rock dan? Als ze zwart waren geweest was het waarschijnlijk ook Soul genoemd, maar waren ze nooit zo beroemd geworden!

Off-topic bericht verwijderd.

Wat is Otis' versie van My Girl toch weergaloos mooi zeg. Met het origineel was op zich niks mis, maar deze versie... ongelooflijk.