Ik beluisterde dit album in het kader van het RateYourMusic top-250 review topic - dit is de RYM #248
Van de grote Soul-legendes heb ik Otis Redding het langst links laten liggen. Ik weet eigenlijk niet waarom, maar nu ik de RYM-lijst doorloop realiseer ik me dat ik nooit eerder een volledig album van hem beluisterd heb.
Otis Blue is direct een opmerkelijke instapper: ik betwijfel of ik in de komende 247 albums nog meer werk ga tegenkomen dat voor meer dan de helft uit covers bestaat. Gelukkig heb ik met covers geen enkel probleem: muziek ontwikkelt zich organisch en of het nu samples, covers of genres zijn: iedereen maakt zich bepaalde elementen eigen en voegt een sausje van zichzelf toe.
In de eerste plaats valt me op hoe prettig en behaaglijk dit album in het gehoor ligt. Gezien de emotie die Otis Redding erin legt weet ik niet of dit nu direct zijn bedoeling was, maar bij mij gaat deze plaat op de lijst “geschikte albums als mensen komen eten”. Hoge kwaliteit ‘entertainment’ die moeiteloos van voorgrond naar achtergrond en weer terug kan bewegen. Daar zit voor mij direct ook de mindere kant: de hoeveelheid theater en dramatiek is hier naar mijn smaak wat hoog. Dat wordt vooral duidelijk in de Sam Cooke-covers. Nu is het nogal lastig om de van zichzelf al perfecte uberclassics van Cooke te overtreffen (al zal Otis dat niet voor ogen gehad hebben), maar ook vind ik dat de cleane zang van de originele maker precies past bij deze tracks. Waar Sam Cooke zijn klassiekers heel zuiver en eenvoudig zingt, en juist daarmee de kracht van de songs blootlegt, lijkt Redding er vanaf seconde een wat extra dramatiek en jeu in te willen leggen. Maar dat is bij een briljante compositie als ‘A Change Is Gonna Come’ helemaal niet nodig. Vooral in ‘Wonderful World’ vind ik de olijke blazers en voordracht een beetje ‘too much’. De extra ‘Ooohs’ en ‘Yeaahs’ doen het nummer helemaal niet goed.
Dat alles gezegd hebbende heeft Otis Redding een fantastische en filmische stem, een die gemaakt is voor grootse gebaren en gepassioneerde uithalen. Een stem die daarom ook het beste tot zijn recht komt in de nummers van zijn eigen hand, met name ‘Respect’ en ‘I’ve Been Loving You Too Long’. Een stem die ik probleemloos een hele middag of avond lang kan horen en die zeker wel indruk maakt. Maar als album dat leunt op covers van overbekende classics, valt deze me iets tegen.
Evengoed een nette 3.5*