menu

Keith Jarrett - The Köln Concert (1975)

mijn stem
4,28 (223)
223 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: ECM

  1. Part I (26:01)
  2. Part II A (14:54)
  3. Part II B (18:14)
  4. Part II C (6:56)
totale tijdsduur: 1:06:05
zoeken in:
avatar van Broem
4,0
Ik heb dit album jaren terzijde gelegd. Ik heb zo vaak nummers gehoord op audio shows dat ik op een of andere manier verzadigd was. Maar om een songwriter te citeren; Times They are changing. Mooie hi res versie van het album binnengekregen en er toch eens goed voor gaan zitten. Geluisterd naar de muziek en natuurlijk stiekem genoten van de kwaliteit van de opname. Gepakt en getroffen door de sublieme eenvoud van de mooie pianoklanken die Keith laat horen. Prachtig.

avatar van Stalin
Mooi achtergrondverhaal over dit album.

The concert was organized by 17-year-old Vera Brandes, Germany’s youngest concert promoter. She started at 16!

At Jarrett’s request, Brandes had selected a Bösendorfer 290 Imperial concert grand piano for the performance. However, there was some confusion by the opera house staff and instead they found another Bösendorfer piano backstage – a much smaller baby grand – and assuming it was the one requested placed it on the stage.

avatar van vinylbeleving
5,0
Dit album luister ik minimaal eens per twee maanden, liggend op mijn bank met mijn ogen gesloten al zo'n 3 jaar achter elkaar. Het gaat zo diep. Jarrett speelt soms met verstilde droevige toon, om op andere momenten weer tot lyrische hoogtes te komen. Juist dat verschil in dynamiek dat raakt me aan deze plaat. Dat kreunen van hem daar stoor ik me bij dit concert dan ook niet zo aan, terwijl ik het op zijn studio albums minder goed trek.
Een album dat het verdiend om zo af en toe beluisterd te worden, op zowel goede als slechte dagen, omdat het voor mij ook een beetje als de soundtrack des levens voelt.

Is het iemand trouwens wel eens opgevallen dat het laatste deel van part II bij veel bedrijven vaak is gebruikt als achtergrond muziek, als je telefonisch in de wacht gezet wordt ?

avatar van dreambrotherjb
4,5
Part I is het absolute hoogtepunt! Dat deel steekt toch echt boven de anderen uit.

Hoe dat zich mooi stapsgewijs helemaal ontwikkelt, van zacht wiegend naar bemoedigend naar zoveel energie!

avatar van CWTAB
5,0
Die eerste tonen die hij aanslaat, sleuren je direct mee in een rollercoaster vind ik, prachtige plaat maar om 1 of andere reden doen die eerste paar noten die hij aanslaat het voor mij, overweldigende prestatie

avatar van Broem
4,0
Afgelopen weekend eindelijk een goed vinyl exemplaar kunnen scoren. Vaak zien liggen op 2e hands beurzen maar nooit goed genoeg om de Broem kwaliteitstest te doorstaan. Deze wel. Prachtig om dit album op vinyl te hebben en te draaien. Typisch zo'n album wat je opzet en helemaal af moet luisteren. Wel 4 keer opstaan...dat dan weer wel.

avatar van panjoe
5,0
panjoe (moderator)
Deze plaat heb ik zo absurd vaak gedraaid de afgelopen jaren - voornamelijk tijdens het studeren - dat geen enkele noot, geen enkele aanslag, geen enkele kreet van Keith meer onverwachts komt. Op de één of andere manier krijg ik er desalniettemin, dus ondanks dat ik het hele optreden door en door ken na die tientallen of misschien wel honderden luisterbeurten, nooit genoeg van.

Het heeft geen zin om in te gaan op de specifieke redenen die dit concert voor mij zo fantastisch maken, of om te proberen de kracht van The Köln Concert te begrijpen middels een vergelijking met andere liveplaten van Jarrett. Dit vind ik niet alleen zinloos omdat ik er zelf weinig zin in heb om het te verwoorden, maar juist omdat het door een technische of vergelijkende analyse net lijkt of er iets kan worden veranderd aan andere platen waardoor ze net zo goed worden als deze. Maar in mijn ogen is niets minder waar: voor mij is deze opname gewoon zo'n moment in de geschiedenis waarop alles samenvalt, alsof de planeten een dik uur lang precies op één lijn komen te staan. Alle noten zijn raak; Jarrett is hoorbaar in trance, en kiest misschien wel daardoor precies de juiste momenten om te vertragen of het tempo op te voeren, om de toetsen subtiel te strelen of er juist krachtig op te rammen. Het resultaat ervaar ik als de meest comfortabele achtbaanrit ooit, waarin je alle onderbuikkriebels voelt zonder hardhandig heen en weer geschud te worden. Omdat ik het zo ontzettend knap vind dat zoiets mogelijk is in één take, met behulp van slechts één instrument, en omdat deze opname me al jaren mee weet te nemen in die vervoering van Keith, durf ik aan deze uitzonderlijk mooie plaat wel een uitzonderlijk hoge score toe te kennen.

avatar van IntoMusic
5,0
Amen

WPE
Een advies: als je ooit een cd met uitsluitend solo-piano wilt aanschaffen, dan is dit de juiste! Het spel van Keith is prachtig, het geluid is grandioos en het blijft boeien tot de laatste minuut. Prachtige melodieën, hij krijgt het allemaal voor elkaar...
Het was voor mij overigens de eerste kennismaking met Keith Jarrett, maar zeker niet de laatste. Ik heb van hem inmiddels heel veel muziek verzameld, en hij staat voor mij als pianist op eenzame hoogten... een minpuntje: jammer dat hij zo ontzettend arrogant is, want hoe goed je ook bent, je moet toch wel elementaire fatsoensnormen kunnen hanteren, zeker ook voor je fans die naar concerten komen.
Verdere aanraders: bijna alles van hem, zoals: rio, bregenz, celestial hawk, hymns & spheres (solo-orgel, heel apart!), sun bears concerten (ook een absoluut hoogtepunt te noemen), en ga zo maar door...

avatar van IntoMusic
5,0
Hymns & spheres valt niet te vergelijken met het meeste van zijn andere werk die je noemt. Die moet je echt liggen en is daarom lastig aan te raden als je het in één adem noemt met Köln. Als je wat meer klassiek van Jarrett wilt verkennen, raad ik eerder zijn Händel, Shostakovich en Mozart albums aan dan Hymns/Spheres.

Eens over dit album, want die steekt simpelweg hoog boven zijn repertoire uit. Ik stoor mij niet zo aan de arrogantie en valt mij overigens niet op als ik naar zijn muziek luister (dvd's e.d. is niks voor mij). Als je zo speelt, mag je in je eigen wereld blijven spelen... zolang je die wereld maar deelt met anderen

DeKoning.
Oprecht in tranen geroerd tijdens het beluisteren van dit stuk.

Magisch.

4,5*

bennerd
Dit is zo ongelooflijk mooi.

Misterfool
Inderdaad. Wat een prachtige, emotionele pianomelodieën. Gaaf dat Jarret zo veel uit het toetsenspel weet te halen.

avatar van Mjuman
Niet om een discussie aan te zwengelen, maar het blijft een van de raadselen van MuMe - of misschien juist niet - als je kijkt naar het aantal stemmen en het gemiddelde voor dit album (185/4,26) en idem voor andere Jarrett albums uit dezelfde periode zoals:

Keith Jarrett / Charlie Haden / Jan Garbarek - Arbour Zena (1975) (6/3,50)
of
Keith Jarrett - Staircase (1976) (5/4)

Hoe zou dat nou komen
Jarrett is nl om de dooie dood geen one-trick-pony; ga gewoon eens breder luisteren - ook deze recente Keith Jarrett / Gary Peacock / Jack DeJohnette - After the Fall (2018) (live opnames uit 1998 die lang op de plank zijn blijven liggen)

avatar van Sandokan-veld
4,0
Deze had ik nog liggen op vinyl, en heb ik vanmiddag weer eens gedraaid. Het was lang geleden dat ik iets van Jarrett had beluisterd. Bij de verhuizing naar mijn huidige woning, een jaar of vijf, zes geleden, ging ik door een soort Jarrett-fase. Bij het klussen luisterde ik toen vrijwel exclusief naar The Sun Bear Concerts, wat wellicht een beetje een overdosis was. Ik kan me althans niet heugen dat ik daarna nog veel aandacht heb besteed aan zijn oeuvre.

In Richard Cooks fraaie Jazz Encyclopedia wordt criticus John Litweiler geciteerd over Jarrett:

‘The ostinato sections yield to hymns, sweetly pathetic melodies, up-down keyboard chases, strife resolving in bombast, and a whole variety of other stuff.’


Dat heb ik altijd wel een grappige quote gevonden, eigenlijk een snobistische burn met een subtiliteit die in Jarretts muziek toch een beetje ontbreekt vaak. Je hoort een technisch briljante pianist, die precies weet hoe hij melodie, harmonie en timing moet gebruiken om gevoelens van een hogere schoonheid en melancholie op te roepen. Hij drijft die trucs dan eigenlijk te ver door, waardoor het -voor mijn smaak- allemaal net wat te dramatisch en wollig wordt.

Wat niet wil zeggen dat het een slechte plaat is, integendeel, op een regenachtige zondagmiddag is dit meer dan uitstekend. Ik zal de plaat vast nog wel een paar keer uit de hoes halen de komende jaren. Alleen zie ik het niet gebeuren dat ik weer ga duiken in de, naar schatting, vijf miljoen uur die verder beschikbaar is aan solopiano van Jarrett. Ik voel me toch wat meer thuis bij albums die iets meer schuren en uitdagen.

Afhankelijk van je verwachtingen van muziek of jazz in het bijzonder, kan ik me voorstellen dat dit voor sommige mensen een meesterwerk is. Mooie muziek is het zeker. Ook geschikt voor mensen die niet direct een klik hebben met jazz, trouwens. Dit lijkt me ook een goede om eens tevoorschijn te halen als er visite over de vloer is. De 4,5* die ik indertijd aan dit album heb gegeven vind ik nu echter wat aan de hoge kant. Voor mij is 4* afdoende.

avatar van Tony
4,5
Heel herkenbaar, het maniertje van Jarrett om emotie op te roepen, het werkt voor mij op den duur ook niet meer. In de trio setting met Peacock en Dejohnette vind ik zijn pianospel veel beter tot z'n recht komen, die waardeer ik dan ook 'n stuk hoger. Changeless en Tokyo '96, beiden live albums, zijn 2 albums die het bij mij bijvoorbeeld heel goed doen.

avatar van Mjuman
Ik heb 'em ooit eens live gezien in het oude - inmiddels afgefikte -Tivoli Lepelenburg (volgens mij was Charlie Haden er ook bij) en toen speelde hij als intro solo enkele stukken van de Köln Concert; herinner me zijn pianokruk, in de vorm van een HD-zadel, die af en toe met een fikse zwiep naar achteren werd geschoven en de kreetjes die Jarrett a la Seles af en toe slaakte - we wisten toen meteen: scheppen gaat met inspanningen gepaard - kortom een showbink.

Dit moet je met doses en de juiste mood verteren, anders ga je twijfelen aan jezelf. Zou met bezoek die ik into jazz wil brengen ook eerder Kamasi Washington opzetten dan dit.

Dit Keith Jarrett / Gary Peacock / Jack DeJohnette - After the Fall (2018) is dan wel weer een reële optie, visitorwise

avatar van Sandokan-veld
4,0
Heb niet heel veel naar die trioplaten geluisterd, maar van wat ik me ervan herinner vond ik die inderdaad ook leuker dan het solowerk. Die tip van Mjuman zal ik binnenkort eens draaien. Alles om maar geen Kamasi Washington te hoeven draaien!

avatar van Mjuman
Sandokan-veld schreef:
Heb niet heel veel naar die trioplaten geluisterd, maar van wat ik me ervan herinner vond ik die inderdaad ook leuker dan het solowerk. Die tip van Mjuman zal ik binnenkort eens draaien. Alles om maar geen Kamasi Washington te hoeven draaien!


Ik snap je aarzeling. Ik noemde Washington omdat ie prima naar binnen gaat bij hipsters en lieden met prog/rock of lyrisch getinte neigingen (ofschoon zijn entree als musicus The Epic heette). Ik sla Christian Scott Atunde Adjuah - Ruler Rebel (2017) (1 van de albums van een trio) echt hoger aan.

Om bij piano te blijven dit Kit Downes - Obsidian (2018); ook het pianowerk van Ketil Björnstad of Bugge Wesseltoft is fijne kost.

5,0
Part 1 is van een schoonheid die zijn weerga niet kent. Heerlijke opbouw, fijne passages. Mooi hoogtepunt in dit concert! Daarna klinkt alles ook nog prachtig ofschoon het in part 3 en 4 toch beduidend minder spectaculair klinkt. Dus van een dubbel elpee zou wat mij betreft hier geen sprake hoeven zijn. Al met al prima op een druilerige zondagochtend om toch nog iets van een troosteloos weekend te maken

avatar van Mssr Renard
3,5
Keith Jarrett is altijd helemaal langs me heen gegaan, ook deze beroemdste der beroemde solopiano-platen. En nu heb ik echt wel een beetje van die beroemde solopiano-platen beluisterd inmiddels (Corea, Hancock, Tyner, Glass en een zwik nieuwe jonge muzikanten) en ook ken ik wel intussen wat ECM-platen.

Maar toch deze nu voor het eerst van mijn leve opgezet (via streaming dus) en wat achtergrondinfo via wikipedia tot mij genomen. Het bevalt me erg en ik vind de sound echt heel erg goed, alsof ik in de vleugel van Keith ben gekropen. Het helpt denk ik ook dat ik een groot liefhebber ben van Keulen. Maakt dat wat uit dan? Schijnbaar.

avatar van Mjuman
Mssr Renard schreef:
Keith Jarrett is altijd helemaal langs me heen gegaan, ook deze beroemdste der beroemde solopiano-platen. En nu heb ik echt wel een beetje van die beroemde solopiano-platen beluisterd inmiddels (Corea, Hancock, Tyner, Glass en een zwik nieuwe jonge muzikanten) en ook ken ik wel intussen wat ECM-platen.

Maar toch deze nu voor het eerst van mijn leve opgezet (via streaming dus) en wat achtergrondinfo via wikipedia tot mij genomen. Het bevalt me erg en ik vind de sound echt heel erg goed, alsof ik in de vleugel van Keith ben gekropen. Het helpt denk ik ook dat ik een groot liefhebber ben van Keulen. Maakt dat wat uit dan? Schijnbaar.


Het geluid van ECM valt - en dat durf ik echt wel te zeggen - *nooit* tegen. Tweedehands ECM-lp's verkeren over het algemeen in zeer goede staat - a.h.w. verzorgd door liefhebbers - en je koopt ze zelden onder de 10,- Muzikaal is het regelmatig erg braaf - m.n. Garbarek kan wel eens wall-to-wall carpet verkopen.
Dit is een fijn album, net als Keith Jarrett - Staircase (1976) - MusicMeter.nl. Ook andere albums waarop Jarrett als begeleider speelt, zijn de moeite waard, zoals Keith Jarrett / Charlie Haden / Jan Garbarek - Arbour Zena (1975) - MusicMeter.nl
Soms is het ALIDS-gevaar (achterover leunen in den stoel) en naar Snurkistan vertrekken erg groot. Live maakt Jarrett, gezeten op zijn kruk - in de vorm van een Harley Davidson zadel - er wel een show van; hij zucht en kreunt zoals Monika Seles (tennisster) in haar beste dagen, opdat je maar weet scheppen vergt inspanning.

avatar van Mssr Renard
3,5
Beste Mjuman, je weet (intussen) wel dat ik platen van ECM (en ook wel Edition) graag luister. Meest recente artiest waar ik voor warm loop is Mathias Eick.

Om echt te snoozen (zeg maar) moet je bij ACT zijn, daar heb ik (nog) niet echt iets ontdekt wat ik echt te gek vind. Van Garbarek ben ik net platen aan het verkopen (evenals Eberhard Weber). Niet meer 'mijn ding' helaas.

Ik neem je tips toch ter harte.

avatar van Mjuman
Mssr Renard schreef:
Beste Mjuman, je weet (intussen) wel dat ik platen van ECM (en ook wel Edition) graag luister. Meest recente artiest waar ik voor warm loop is Mathias Eick.

Om echt te snoozen (zeg maar) moet je bij ACT zijn, daar heb ik (nog) niet echt iets ontdekt wat ik echt te gek vind. Van Garbarek ben ik net platen aan het verkopen (evenals Eberhard Weber). Niet meer 'mijn ding' helaas.

Ik neem je tips toch ter harte.


Bassist Lars Danielsson is een van de troeven van ACT (perfect opgenomen en geproduceerd); hier begeleidt hij zijn echtgenote, een live opname. Van cd op een nette set klinkt dit top - een nummer van Joni Mitchell trouwens.
Cæcilie Norby - Both Sides Now (Silent Ways Live) - YouTube

avatar van Yield
Lang geleden begon de betovering met Part 1 op een feest bij een vriendin. Sindsdien verslaafd aan deze man. En gelukkig heb ik Keith, met zijn trio, nog een keer live mogen aanschouwen in De Doelen. Sun Bear Concerts, Bremen Lausanne en Vienna blijven mijn favoriete albums, maar deze is natuurlijk klassiek.

4,5
Afgelopen avond de Japanse SACD van dit tijdloze en wonderschone album beluisterd.
Soms kunnen woorden nu eenmaal niet onder woorden brengen hoe mooi iets klinkt, maar het vocht dat over mijn wangen liep, zegt alles over wat het bij me los wist te maken.
Een concert dat de stelling "improvisatie Jazz is slechts gepriegel" volledig logenstraft.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:40 uur

geplaatst: vandaag om 12:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.