Swans is een band die ik op papier geweldig zou moeten vinden, maar me in de praktijk redelijk koud laat. The Seer vond ik op het eerste gehoor echter zeer indrukwekkend, maar dat bleek niet voor de langere termijn.
To Be Kind vind ik op de eerste gehoren beter, maar lijdt een beetje hetzelfde euvel als The Seer en eigenlijk alle Swans-albums: Gira en co. nemen het allemaal Zo Serieus. Dit is muziek die verdomd veel vraagt van de luisteraar. Daar is natuurlijk niks mis mee en dat kan ik normaal gesproken goed hebben, maar de momenten dat ik in mijn doorzonwoning tussen de afwas en het plantjes water geven mee wil gaan in een twee uur durende catharsis zijn toch wel bijzonder spaarzaam. Na het lange Bring the Sun/Toussaint l'Overture (met overigens tenenkrommend Frans, toch nog een (onbedoeld) grappig momentje) heb ik het wel even gehad en gaan de nummers irriteren.
Toch blijf ik To Be Kind nog wel even draaien. En het wordt hoog tijd dat ik ze eens live gaan zien, want daar komt de maalstroom het best tot haar recht lijkt me. 26 september in Paradiso.