Sommige bands/mensen lijken al sinds het begin van de muziek te bestaan. De Rolling Stones, Paul McCartney, Bob Dylan en deze Neil Young om er maar een paar te noemen. Allemaal mogen ze (ruim) met pensioen, maar brengen ze nog steeds nieuwe muziek uit. Over het algemeen vind ik dat ze lang niet kunnen tippen aan hun oudere werk uit de jaren '60 en '70, met deze Neil Young als uitzondering. Dit is namelijk een van de weinigen waarvan ik het nieuwe werk nog echt goed vind, en deze man staat ook bovenaan mijn lijstje om nog eens live te zien. En dus was ik wel erg benieuwd naar dit album.
Ja, het is een cover album. Nee, daar ben ik meestal niet echt over te spreken. Maar dit is dan weer gedaan met Jack White, waar ik dan weer wel erg over te spreken ben. En de artiesten die gecoverd worden spreken me ook wel aan, met onder meer nummers van Bob Dylan, Bert Jansch en Tim Hardin. Maar dan zet ik het album op, en val eigenlijk meteen van mijn stoel van verbazing. Het is geen 1935 meer mensen! Hoe kun je eerst Pono (de mp3-speler die muziek op super hoge kwaliteit afspeelt) bedenken, en daarna een album met zulke slechte kwaliteit uitbrengen. Ja, het is authentiek en opgenomen in een mobiele opname-studio met ouderwetse opname methodes. Maar dan nog... Ik heb LP's die 10 jaar op een vochtige zolder hebben gelegen, krommer zijn dan een hoepel en meer krassen hebben dan de krab-paal van de kat, en nog beter klinken dan dit.
Goed, als je dan eindelijk door de krassen, kraken en andere krakkemikkige geluiden bent heen geworsteld kun je (soms, als je geluk hebt) de muziek horen. In principe alleen Neil Young , akoestische gitaar en soms een mond-harmonica. En Jack White dan? Die zingt nog even mee op On The Road Again en I Wonder If I Care As Much, en heeft natuurlijk geholpen bij de productie. En dat klinkt soms wel aardig, zoals op Needle Of Death, Reason To Believe of If You Could Only Read My Mind. Maar de rest van de nummers voegen niet heel veel toe aan de originelen, iets wat wel noodzakelijk om een cover-album geslaagd te maken.
Dan schrijf je nog in de opening dat je het nieuwe werk van meneer Young nog echt goed vind, en dan krijg je zo'n album voor geschoteld. Zullen we maar gewoon afspreken dat dit album nooit bestaan heeft? Dan kan ik dit afdoen als een (hele) slechte droom, en bij het volgende album gewoon weer zeggen dat ik het nieuwe werk van Neil Young echt goed vind.
Overgenomen van mijn blog:
Pat-sounds