menu

Kansas - Somewhere to Elsewhere (2000)

mijn stem
3,67 (33)
33 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Magna Carta

  1. Icarus II (7:17)
  2. When the World Was Young (5:50)
  3. Grand Fun Alley (4:38)
  4. The Coming Dawn (Thanatopsis) (5:44)
  5. Myriad (8:55)
  6. Look at the Time (5:37)
  7. Disappearing Skin Tight Blues (7:02)
  8. Distant Vision (8:48)
  9. Byzantium (4:15)
  10. Not Man Big (8:39)
  11. Geodesic Dome (1:23)
totale tijdsduur: 1:08:08
zoeken in:
avatar van Wolter
4,5
Wat een ´come-back´ van deze geweldige band, die altijd een beetje in de verkeerde schaduw stond van bands als Foreigner en Styx (niets ten nadele, overigens...). IcarusII en Myriad zijn ijzersterke nummers. Jammer dat Livgren niet helemaal aan boord is gestapt. Hoewel zijn project Proto-Kaw ook zeer de moeite waard is.

knight3
Als Kansasfan kocht ik deze CD gelijk. Livgren terug op het oude nest, maar ik vond de plaat teleurstellend.

avatar van Gert P
3,5
Ken deze niet en een slechte en goede referentie schiet ook al lekker op.

3,5
Zal ik er maar een goede referentie bijdoen dan? Ik had zelf in 2005 de "Best Of" gekocht en vond het eigenlijk maar een matige cd. Had ook besloten dat het enige van Kansas zou zijn in mijn cd-collectie tot ik ze begin juni van dat jaar live op het Arrow Rock Festival zag. Met als enige bagage dus die 'best of' werd ik positief verrast door het optreden waar - op de 'verplichte nummers' in de toegift na - eigenlijk niks van die cd werd gespeeld. Heb ter plekke meteen deze cd gekocht en geen minuut spijt van gehad. Vooral het openingsnummer Icarus II is top (met o.a. een gitaarsolo die voor luchtbombardement door moet gaan, leuk gedaan). Verder een wat rustigere cd, maar zeker niet verkeerd.

avatar van Casartelli
3,5
Casartelli (moderator)
En dan vind ik deze cd nog vrij bleekjes vergeleken bij Kansas' oude werk (lees: de eerste vijf platen). De Best Of is gewoon niet zo representatief voor hun albumwerk.

avatar van vigil
3,0
Is zeker niet het beste van de mannen maar gezien de platen van de jaren '90 kwamen ze met deze plaat wel weer redelijk terug naar het " oude" geluid. Maar het is zeker geen Leftoverture, Song For America, Masque of Point of know return

avatar van Jester
4,0
Alleen Icarus II maakt deze CD al de moeite waard. Ik moet wel eerlijk toegeven dat dat niveau niet veel meer gehaald wordt hier.

avatar van viking1
Prima come-back plaat van kansas.
Goede rock plaat,prachtige stevige rockers en wat gevoelige ballads goed geproduceerde cd mooie soud lekker vol en vet.

Vind hem meer rock getint hij klinkt wat heavyer(zware gitaar sound heerlijk)maar ook zeker genoeg oude sym/prog rock invloeden.

avatar van Jester
4,0
Nog maar eens goed beluisterd, en hij valt toch beter dan zo'n 6 jaar geleden. Eigenlijk vallen alleen de nummers 2, 3 en 7 wat uit de toon. De rest is gewoon goed tot zeer goed. Geen Leftovertureniveau, maar dat zou ook wat teveel gevraagd zijn. Grappig trouwens; de Beatlesachtige feel van Look at the Time. Halve * erbij.

avatar van RuudC
4,0
Dat dit geen Leftoverture is, mag gerust een inkoppertje genoemd worden. Bij alle grote oude bands wordt recent materiaal vergeleken met de platen uit de hoogtijdagen. Veel van die platen komen er dan bekaaid van af. Toch verdient Kansas een heel dikke pluim als het komt op de kwaliteit waar ze mee voor de dag komen. Geen uitgebluste indruk, Niet even makkelijk scoren. Nee, gewoon volle bak aan het werk en Somewhere To Elsewhere is uiteindelijk een heel leuk album geworden. Je hoort weer de kansas van weleer, maar dan een stuk moderner en zonder de jeugdige onbezonnenheid. Dat laatste mis ik natuurlijk wel een beetje, maar dat gevoel heerst lang niet zo erg dan dat deze plaat ontzettend leuk is om te horen. Walsh klinkt alweer wat beter en ook met de terugkeer van Kerry Livgren kan ik gelukkig zijn. De born again christian komt weer met interessante muziek op de proppen. Leuke progplaat gewoon en daarmee de derde 4* sinds Point Of Know Return. Ik had dat absoluut niet verwacht.


Tussenstand:
1. Leftoverture
2. Masque
3. Point Of Know Return
4. Kansas
5. Song For America
6. Power
7. Somewhere To Elsewhere
8. Freaks Of Nature
9. Monolith
10. In The Spirit Of Things
11. Audio-Visions
12. Vinyl Confessions
13. Drastic Measures

De eerste tien zijn ook de mijne!!! ( Leftouverture was DE kennismaking met deze band voor mij)
Ook de albums met Steve Morse als leadgitarist op het album Power is top!

avatar van RuudC
4,0
Leftoverture was dat voor mij ook. Ergens in het begin van mijn studententijd gekocht op vinyl toen je dat zwarte goud nog makkelijk voor weinig geld kon vinden. Ik zal er niet meer dan een euro voor betaald hebben.

Toch kende ik voorafgaand aan deze marathon maar heel weinig van Kansas. Ik vind het wel knap hoe ze zich staande hebben gehouden na hun hoogtijdagen. Dat is niet veel bands weggelegd.

avatar van B.Robertson
Het is inderdaad weinig oude bands gegund om met nieuw materiaal te komen dat zich met de hoogtijdagen van weleer kan meten. Dat dat niet onmogelijk is bewees Motörhead met Inferno in 2004 en de tegenstelling met Somewhere to Elsewhere kon aan de hand van dit voorbeeld haast niet groter zijn, maar dat terzijde. Kansas heeft hier een zeer genietbaar plaatje afgeleverd met de nodige uitschieters en helaas een mindere broeder als Disappearing Skin Tight Blues. Na track 10 is het even wachten op een hidden track.

avatar van lennert
4,0
Klassieke Kansas-sound met wat zwaardere gitaren! Steinhardt en Walsh op zang, Livgren op gitaar (en kennelijk alle composities)... waarom kon dit niet zo blijven?

Icarus II heb ik altijd een mooie aanvulling gevonden op het origineel, maar ook met songs als The Coming Dawn (Thanatopsis) en Byzantium wordt de gevoelige snaar geraakt. Jammer dat Disappearing Skin Tight Blues er in dat opzicht op staat, anders was dit album een 4.5 geweest. Verder wel een erg sterk album en het bewijs dat oudere bands het echt nog wel eens goed kunnen hebben!

Tussenstand:
1. Point Of Know Return
2. Song For America
3. Leftoverture
4. Masque
5. Kansas
6. Somewhere To Elsewhere
7. Freaks Of Nature
8. Power
9. Audio-Vision
10. Monolith
11. In The Spirit Of Things
12. Vinyl Confessions
13. Drastic Measures

avatar van RonaldjK
4,5
Somewhere to Elsewhere kocht ik kort na verschijnen. Het bleek er net als de Kansasalbums uit de jaren '70 eentje te zijn die rijping nodig had. Een maandje draaien, wegleggen, later weer eens in de cd-lade. Door de jaren heen ontdekken dat de muziek bij herbeluistering aan diepte won.

Waar ik toen enthousiast over was: opgenomen in de originele bezetting, met zowel de teruggekeerde Kerry Livgren die in zijn eentje alle nummers had neergepend als bassist Dave Hope, de laatste alleen voor de opnamen. Deze vonden plaats in de thuisstudio van Livgren. Bassist Billy Greer bleef aan boord, onduidelijk blijft wie van de viersnarenplukkers welk nummer inspeelde.
Greer was tegelijkertijd bezig met de opnamen voor het soloalbum van zanger Steve Walsh. Die ontbrak op zijn beurt fysiek bij de opnamen van de nieuwe Kansas, druk zijnde in zijn eigen thuisstudio met de opnamen van Glossolalia en speelde op dit Somewhere to Elsewhere geen toetsen; hij nam zijn zangpartijen thuis op en stuurde die naar Boerderij Livgren.

De hoogtepunten in vogelvlucht: het gevarieerde Icarus II groeide uit tot het bekendste nummer, omdat het nog altijd in de liveset van de groep zit met zijn verhaal over piloten in de Tweede Wereldoorlog; het filmische The Coming Dawn (Thanatopsis) heeft naast de sferische muziek een tekst waarin Livgren zich in de ziel laat kijken; Myriad met zijn jazzingrediënten en prachtige opbouw.
Op de tweede helft: als er een single was geweest, had dat het midtempo Look at the Time moeten zijn, schijnbaar eenvoudig maar alweer knap via verslavende melodieën naar de climaxen opgebouwd, heerlijk vioolspel van Robby Steinhardt en prachtige details op de hi-hat van drummer Phil Ehart; Distant Vision is ma-je-stu-eus mooi en kan zich meten met het beste wat Kansas in de jaren '70 deed - een fascinerende combinatie van progrock en melodieën plus leadzang van zowel Walsh als Steinhardt; prachtig en rustig buitenbeentje is de oosterse gothiek van Byzantium.

De productie werd gedaan door Livgren, Williams en Ehart. Het gitaargeluid (Rich Williams en Livgren) is zwaarder dan voorheen; in Icarus II en Not Man Big hoor je zelfs metalen riffs. Wat ook opvalt is de geluids- én muzikantenkwaliteit: in datzelfde 2000 verscheen van Livgren het in dezelfde thuisstudio opgenomen Collector's Sedition, dat verre van onaardig is. Toch komt Kansas een stuk robuuster en gevarieerder uit de verf.
Of, zoals ik Rich Williams in een interview met vlog Rock History Music zag zeggen: "Kerry Livgren is at his best when he works with Kansas." De gitarist is overigens ook over andere zaken en personen heel open, getuige diverse uitspraken in deze playlist van 17 interviewfragmenten.
De dubbelzang van Walsh en Steinhardt kan zich meten met het beste uit de jaren '70. Klonk Walsh toen als een geel lentebier, nu hoor ik een bruine herfstbock, echter nog altijd bizar krachtig, getuige de hoge climax in Distant Vision; de stem van Steinhardt klinkt net als toen.

Na een kleine minuut stilte volgt een hidden track, een akoestisch bluesje. In het internettijdperk blijkt het Geodesic Dome te heten. In 2022 verscheen het album op cd en 2LP met andere hoesafbeelding.

Gast
geplaatst: vandaag om 17:58 uur

geplaatst: vandaag om 17:58 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.