menu

Lana Del Rey - Ultraviolence (2014)

mijn stem
3,74 (269)
269 stemmen

Verenigde Staten
Pop
Label: Polydor

  1. Cruel World (6:38)
  2. Ultraviolence (4:09)
  3. Shades of Cool (5:40)
  4. Brooklyn Baby (5:49)
  5. West Coast (4:16)
  6. Sad Girl (5:17)
  7. Pretty When You Cry (3:52)
  8. Money, Power, Glory (4:28)
  9. Fucked My Way Up to the Top (3:30)
  10. Old Money (4:29)
  11. The Other Woman (2:58)
  12. Black Beauty * (5:13)
  13. Guns and Roses * (4:29)
  14. Florida Kilos * (4:14)
  15. Is This Happiness * (3:44)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 51:06 (1:08:46)
zoeken in:
GCITY050
De begin tracks klinken nog veelbelovend, maar het eind is echt doodsaai. Veel te sloom. De vorige plaat was productioneel top, maar hier lijkt het wel of ze op de helft de stekker eruit getrokken hebben.

GCITY050
Jammer van de gitaarsolo op Shades of Cool, die pak 'm beet halve minuut is het enige fijne stuk aan de track.

avatar van Thomas91
Ik vind de begintracks niet eens veelbelovend. Had al heel snel de behoefte om iets anders op te zetten. Misschien later nog eens proberen, al vond ik Born to Die ook vooral een album met een paar goede uitschieters en verder weinig spectaculair.

avatar van hallo!
4,0
Ben erg verrast door dit album. Born to Die en Paradise bevatten enkele nummers die ik steengoed vind, maar de rest kon me meestal niet boeien. Dat is bij dit album helemaal anders. Het niveau is vrij constant. Brooklyn Baby is wel de uitschieter. Nummer van het jaar voorlopig.

avatar van pet
3,0
pet
Lana Del Rey (echte naam: Lizzy Grant) verwierf twee jaar geleden ineens wereldfaam met haar album Born To Die. Bijzonder, aangezien haar debuut (nog onder de naam Lizzy Grant) compleet genegeerd werd. Born To Die ging als een malle over de toonbank, met als gevolg een tweede plaats in de Billboard top 200 (achter Adele's 21 trouwens), geholpen door fantastische singles als Video Games en Born To Die. Qua stijl enigszins donkere pop-liedjes waarbij de stem van Del Rey vaak op de voorgrond treed.

En dat is ook bij dit album het geval en absoluut geen straf. De stem van Del Rey is er namelijk een waar ik wel van hou: sensueel en soms wat hijgerig en hees. En dat komt op dit album erg goed naar voren, ook door de subtiele instrumentatie. Hierdoor krijgt de stem van Del Rey ook alle ruimte om op de voorgrond te treden, waarbij de aandacht gedeeld moet worden met de teksten. Deze vallen namelijk op, waarbij het lang niet altijd even vrolijke teksten zijn. Dat haar stem zo op de voorgrond staat is trouwens niet altijd even positief. Op Shades Of Cool zitten soms hoge stukken, waarbij haar stem lang niet zo mooi klinkt. Zonde, want de rest van het nummer is erg tof, en doet aan James Bond denken. Ook in Pretty When You Cry heeft Del Rey een vervelende manier van zingen, bijna huilerig. Daar staan dan weer nummers tegenover zoals Cruel World, maar ook Sad Girl en West Coast, wat de hoogtepunten zijn van het album. Deze nummers kunnen echter niet in de schaduw staan van de singles van het vorige album.

Al met al dus een middelmatig album, waarbij de echte grote hits ontbreken. Ook is het album wat aan de lange kant. Ik had liever 3 nummers minder gehad, waardoor de lengte precies goed zou zijn. Nu wordt het einde van het album met moeite gehaald, wat gelijk ook een dikke stempel drukt op de rest van het album. Een krappe voldoende is wat er dan uiteindelijk overblijft.

Overgenomen van mijn blog: Pat-sounds

avatar van zamozen
5,0
Haar debut album Lizzy Grant a.k.a. Lana Del Rey vind ik persoonlijk erg goed. Dit album is digitaal uitgebracht op het New York indie label 5 Points Records op 5 januari 2010. Maar is vervolgens van iTunes afgehaald en nooit uitgebracht als cd. Born to die vind ik op een paar uitschieters na maar een matig album. Echter Ultraviolence vind ik weer helemaal geweldig. Druggie, duister, af en toe lekker sloom. Doet me denken aan een vrouwelijke Mark Lanegan. Uitschieters Brooklyn Baby, Westcoast, shades of cool, Pretty when you cry. Aan het eind idd ietsje minder. Maar voor mij toch wel een bovengemiddeld album.

avatar van Zeedeveel
4,0
Ultraviolence heeft niet al mijn verwachtingen kunnen waarmaken, toch vind ik het een fijn album om te beluisteren. Born To Die is gewoon een plaat die moeilijk te overtreffen is. De eerste vijf nummers van Ultraviolence zijn het sterkst. Vooral over 'Brooklyn Baby' en 'Ultraviolence' ben ik zeer te spreken. Het nummer 'Fucked My Way Up To The Top' blijft in mijn hoofd ronddwarrelen en
het sfeertje in 'Flipside' en 'Ultraviolence' bevalt mij wel. Daarom had die alternatieve versie van 'Ultraviolence' voor mij niet gehoeven.

avatar van hond racisme
4,0
Over Ultraviolence ben je zeer te spreken en Ultraviolence bevalt je wel? Er zijn twee Ultraviolence'n?

avatar van Zeedeveel
4,0
Oops ik bedoel de andere versie van West Coast.

avatar van Maartenn
4,0
Maartenn (crew)
Al een tijdje in huis en na de vele luisterbeurten die ik er inmiddels op heb zitten waardeer ik deze hoger dan haar eerste plaat. Haar intrigerende stem neemt op deze plaat een veel prominentere rol in plaats van de vluchtige popmelodietjes die het eerste album domineerden. De thema's die worden bezongen zullen er bij velen ingaan als zoete koek - Lana heeft lak aan 'hoe het heurt'. Zonder enige gene zong ze op haar eerste plaat dat 'Money the Anthem of Succes' is, op EP Paradise dat haar 'jeweetwel' naar Pepsi Cola smaakt en op deze plaat dat ze haar omhoog heeft ge-'jeweetwelt' (lezen er 18-'ers mee?).

Favoriet op dit moment is Shades of Cool, waarvan de prachtige beelden uit de videoclip de muziek prachtig begeleiden.

4,0*

avatar van muziekhater
2,5
Helaas minder dan Born to Die, sommige nummers moest ik zelfs afkappen. Balen.

avatar van Ducoz
4,5
Wat mij betreft slaat Lana Del Rey de spijker, met deze plaat, volledig op zijn kop.

De plaat bevat eigenlijk alles wat ik verwacht van Lana Del Rey, dat is: Dramatiek en clichés. Het draait geloof ik volledig om het imago. De gekwelde West Coast superstar, met een leven waar wij als non-Americans van dromen, alle heartbreak en sensatie rondom the American Dream. Ze laat het allemaal zo mooi klinken. Het terugblikken naar tijden dat er, in haar optiek, meer mogelijk was dan nu. Zo blik ze terug naar de 'gouden' tijd van de 70's, alles was toen 'poetry' en haar vriendje speelt in een band en speelt Lou Reed. Ja, wat is er dan cooler?

Zo sprak ze laatst openlijk in de media dat ze een samenwerking met Lou Reed aan had willen gaan voor het nummer Brooklyn Baby, maar op het moment dat zij lande stierf hij. Het leek haar ook 'gepast' om te sterven op 27 jarige leeftijd, zich bij het lijstje Cobain, Hendrix, Joplin, Morrisson te voegen. De dochter van Cobain schreef daar vervolgens weer over terug dat dat niet iets is om te 'verheerlijken'. Puur imago dus.

Vervolgens krijgen we natuurlijk zat verheerlijking van de West Coast-scene langs, dat kan niet anders. En wat lonk er nog als je eenmaal een tweede plaat uit hebt? Juistem, Money, Power, Glory.
Daarnaast krijgen we nog een openlijke uithaal, naar wat men zegt, Lorde waarvan Lana del Rey overtuigd is dat ze haar stijl probeert na te apen en ter gelijkertijd is het een reflectie, Fucked my way Up to the Top.

Alles wat 'Born To Die' als geheel te beluisteren maakte is hier ook aanwezig, nu alleen de gehele 51 minuten. Waar Born To Die af en toe verdronk in de lullige hip-hopachtige elektronica, laat ze dat hier gelukkig achterwege en kiest zo voor een pop/rock geluid. Enkel het nummer 'Florida Kilos' misschien dan, maar dat is gelukkig een bonustrack.. Grappig detail is nog dat ik de gitaar die door 'Guns and Roses' heen cirkelt mij bij vlagen aan de intro van Welcome to the Jungle doet denken. Hier mag ik graag naar luisteren.

avatar van Kronos
3,0
Ultravals.

Dit hou ik echt geen vijfitg minuten vol.

avatar van Maartenn
4,0
Maartenn (crew)
Ducoz schreef:
Daarnaast krijgen we nog een openlijke uithaal, naar wat men zegt, Lorde waarvan Lana del Rey overtuigd is dat ze haar stijl probeert na te apen en ter gelijkertijd is het een reflectie, Fucked my way Up to the Top.


Werkelijk? Lorde fucked her way up to the Top? Zoals een goed Nederlands spreekwoord gaat: daar zou ik mijn hond nog vanaf trappen.

Daarnaast, stijlen liggen wat mij betreft ook mijlen uit elkaar. Dit is vele malen sterker dan de vluchtige popmuziek van Lorde waar ze in Amerika helemaal vol van zijn.

avatar van Stalin
Maartenn schreef:
Zoals een goed Nederlands spreekwoord gaat: daar zou ik mijn hond nog vanaf trappen.


Ook de hond van het Rennershuis ?

avatar van Maartenn
4,0
Maartenn (crew)
Stalin schreef:
(quote)


Ook de hond van het Rennershuis ?


Welke hond dan ook.

avatar van Bert Wasbeer
3,0
Zeker mooi maar helaas ook wat eenvormig en daardoor te lang.

avatar van WoNa
4,5
De hype voorbij komt Lana del Rey met een plaat die mij nou eens echt verrast. Altijd leuk zoiets. Naar mijn mening concurreert Ultraviolence direct met de eerste drie elpees van Kate Bush en de hits van Nancy Sinatra met Lee Hazelwood. Bijna alles klopt aan deze plaat. Hij is mysterieus, donker, heeft een lekker geluid en dan die zang. Vond ik 'Born to die' zo zo en de single 'Ride' fantastisch, Ultraviolence is gevuld met vrijwel louter toppers.

Voor het hele verhaal kun je terecht op de site van WoNo Magazine.

Wo.

avatar van Snoeperd
4,0
Helemaal mee eens. Voor mij misschien wel de beste plaat van dit jaar tot nu toe. Ik heb Born to Die wel een paar keer gedraaid, maar zette eigenlijk alleen de singles daarna nog op. Toen ik de single West Coast hoorde werd ik toch wel erg benieuwd en heb ik het toch een kans gegeven. Dat was een geweldige keus. De muziek op deze plaat is ontzettend meeslepend en de zanglijnen van Lana Del Rey zijn werkelijk prachtig. En dan heeft producer Auerbach ook nog eens een hele mooie sfeer gecreëerd, die ondanks dat de nummers verschillen in of ze piano of gitaar georiënteerd zijn, er een mooi geheel van maakt. Een album waar de nummers 1 tot en met 9 eigenlijk allemaal toppers zijn, en de laatste 2 gewoon goed. Ik ben heel erg blij met de weg die Lana Del Rey is ingeslagen. Op deze route mag ze nog lang doorgaan.

avatar van davevr
4,5
Nooit gedacht maar langzaam aan heeft deze plaat zich geneteld in mijn auto, en zo zoef ik langs Vlaamse snelwegen (hoewel snel...) met Ultaviolence. Ik vond Born to die echt niets, saaie gehypete plaat. En deze vind ik goed. Dus smaken verschillen.....

3,5
Kronos schreef:
Ultravals.

Dit hou ik echt geen vijfitg minuten vol.

Nounou leuke woordspeling op de titel wel, maar niet helemaal waar hoor. Het begin van "Pretty when you cry" is wellicht wat vals-ig, maar verder zingt ze vaak expres 'naar een noot toe' met zo'n buiging in de melodielijn, waardoor het allemaal wat zwoel/sensueel klinkt. Maar vals kan ik dat niet noemen.

Door de top-100 notatie ben ik dit album eens gaan checken en het valt lang niet tegen moet ik zeggen. Onderhoudende plaat, voorlopig 3,5*

avatar van Slowgaze
4,0
Lieve Lana,

Het is een tijdje geleden dat ik je voor het laatst schreef. Toen was je nog Lizzy voor me, en liet ik je weten niet zo gecharmeerd te zijn van Born to Die. Ik hoop dat je me dat hebt vergeven, want ik heb Ultraviolence veel gedraaid. Niet eens in de hoop dat uiteindelijk een sterk album te gaan vinden, een soort grijsdraaiversie van het Stockholm-syndroom, nee, ik heb Ultraviolence veel gedraaid omdat ik dat een heel mooi album vind. Ja, het album is wat te lang, en je had best wat liedjes weg mogen laten (‘Sad Girl’ én ‘Pretty When You Cry’ na elkaar is echt wat te veel van het goede).

Hopelijk zijn we nu nog steeds on speaking terms, en hopelijk ook on hugging terms. Want zoals gezegd, ik ben te spreken over je laatste album; sterker nog, dat album intrigeert me. Net als Born to Die is de muziek eerder esthetiek- dan liedjesgericht. Bij het vaak gedateerd klinken jaren negentig-achtigeBorn to Die vond ik dat een probleem, en bij Ultraviolence niet. Die plaat gaat nog wat verder terug in het verleden, de jaren zestig en zeventig doet-ie mij aan denken, we waren toen beiden nog lang niet geboren, maar dat terzijde. Leuk ook dat de frontman van dat nare Black Keys een belangrijk aandeel in het album heeft gehad, en het toch een geslaagde plaat is geworden.

Maar wat ik nog het interessantst vind, of misschien vond, is dat je nu echt Lana Del Rey bent geworden. Je weet dat ik je als Lizzy Grant aantrekkelijk, behoorlijk aantrekkelijk vond. Ik heb ook eigenlijk wat voor geblondeerde meisjes met donkere wenkbrauwen, maar dat terzijde. Ik heb tijdens al die keren Ultraviolence niet meer aan Lizzy gedacht, Lana. Je bent nu net zozeer Lana Del Rey als Marshall Mathers voor mij Eminem is: een alter ego dat de burger daarachter heeft overgenomen, althans, en plein public. Je wereld ligt nu ver van me af, getuige ‘he hit me and it felt like a kiss’, ‘I’m a Brooklyn baby’, enzovoort. Maar je wereld klinkt overtuigend, wel gemaakt, dat moet ik toegeven, maar overtuigend gemaakt. Misschien ben je nu de grote popster met het zorgvuldig geboetseerde imago die je op Born to Die al had willen zijn.

Maar daar wringt de schoen misschien. De grootste (vrouwelijke) popster van het moment is niet meer die excentrieke Lady Gaga, maar Taylor Swift, die op haar lange lijst ex-vriendjes en haar hoeveelheid geld na gewoon ieders buurmeisje had kunnen zijn. Ook ik ben dol op Taylor Swift, misschien ook omdat ze zo normaal is. Ja, tegen Taylor als (zuiver platonische) vriendin zou ik op de bank aankruipen onder het tv-kijken, tegen jou niet, Lana. Dat is verder niets persoonlijks, geloof me. Het is eigenlijk ook een van de redenen waarom ik Ultraviolet zo goed vind.

Liefs,

Maarten

avatar van IbenDB
4,0
Vandaag is het precies een jaar geleden dat deze Ultraviolence van Lana Del Rey uitgekomen is. Of het nu puur toeval is dat ik net vandaag mijn recensie wilde schrijven weet ik nu niet zeker.

Deze plaat viel in het begin erg hard tegen. Ik had indertijd de LP gekocht en de eerste twee nummers klonken geweldig. Echter, bij Shades of Cool had ik direct geen zin meer om verder te luisteren. Het klonk me te deprimerend en ik kreeg er ook hoofdpijn van. Ik heb dan een dikke maand gewacht om het album verder te beluisteren. En ik ben zeker niet teleurgesteld.

De plaat is anders dan Born To Die: iets minder pop-gericht en meer naar een authentieke '70s sound. In het begin was het erg wennen, maar eenmaal je in de sfeer zit is het fenomenaal. Ik heb de plaat dan ook enorm veel gedraaid, maar door het teveel draaien ben ik het allemaal snel beu geworden. Nu, sinds een week ben ik weer beginnen luisteren naar Ultraviolence en de plaat heeft weer mijn hart veroverd.

De muziek is geweldig om mee te zingen. De lyrics zijn erg diep en vertellen elk een verhaal. Duidelijk donkerder dan Born To Die, maar daarom niet minder fascinerend. Tuurlijk zitten er enkele mindere liedjes bij zoals Sad Girl en Shades of Cool, maar deze worden snel vergeten met het fantastische Is This Happiness en The Other Woman.

Lana heeft hier weer een geweldige plaat afgeleverd en ik ben alleen nog grotere fan geworden. 4*

PS: voor de fans, de vele onuitgebrachte nummers van Lana Del Rey zijn ook geweldig. Angels Forever en Never Let Me Go zijn hier mooie voorbeelden van. Ook haar soundtracks zijn geweldig. Big Eyes en I Can Fly zijn fenomenaal.

De Godin Ik heb Ultraviolence op CD, de Box (2-LP en CD) en de Urban Outfitters 2-LP.

avatar van tbouwh
3,5
Ik vind Old Money echt prachtig. Beste nummer op de plaat w.m.b., samen met het bekendere West Coast. Ook een paar missers helaas, en die hoorde ik op Born to Die niet. Daarnaast heeft Ultraviolence geen nummers als Video Games of Summertime Sadness op de tracklist staan...

Lana Lana... we hadden het samen zo mooi kunnen hebben.
Ik zou videospelletjes spelen. Jij zou me jouw liefde schenken.
De hemel leek inderdaad heel even een plekje op aarde met jou.
Maar hoe populairder je werd, hoe zwakker jouw geloofwaardigheid.
Met jouw tienerklanken vol blauwe plekken en blowjobs.
Jouw kwetsbare stoerheid die baadt in absurditeit.
Ergens moest ik jou loslaten en ook al hield ik bij dit ultrageweld -
(vind je A Clockwork Orange ook zo geweldig)?
- krampachtig jouw hand vast, ik voelde ons vervreemden.

Zwaai zwaai Lana.

Ik mis jou

FM

avatar van nico1616
4,5
Na de fantastische single Venice Bitch wou ik deze opnieuw een kans geven. Ik herinnerde me een overdaad aan sloomheid maar bij herbeluistering blijkt dat nogal mee te vallen. Glamour en clichés verpakt in perfecte pop, ik vind het heerlijk,
Ook grappig om het nummer Fucked My Way Up nu in deze #metoo-tijden te horen

avatar van Leland Palmer
5,0
Lana is, zonder twijfel, de allerbeste artiest van deze tijd. Haar melancholische, dromerige en filmische muziek is om in te verdwalen, alles te vergeten en mee te gaan in de sfeer van het leven. Het intro van 'Cruel World' is 1 van de best ooit, wat een machtige plaat. Eén van m'n favoriete nummers van de laatste jaren.

avatar van Rudi S
4,5
Pretty When You Cry
Oh wacht jordidj1 deze nomineer ik nu alvast, nog 9 te gaan.

Arbeidsdeskundige
Wow! Dit is hypnotiserend mooi! Mijn hemel! Wat heeft deze dame een stem! Ik hou het niet meer!

Gast
geplaatst: vandaag om 13:00 uur

geplaatst: vandaag om 13:00 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.