Lana Del Rey (echte naam: Lizzy Grant) verwierf twee jaar geleden ineens wereldfaam met haar album Born To Die. Bijzonder, aangezien haar debuut (nog onder de naam Lizzy Grant) compleet genegeerd werd. Born To Die ging als een malle over de toonbank, met als gevolg een tweede plaats in de Billboard top 200 (achter Adele's 21 trouwens), geholpen door fantastische singles als Video Games en Born To Die. Qua stijl enigszins donkere pop-liedjes waarbij de stem van Del Rey vaak op de voorgrond treed.
En dat is ook bij dit album het geval en absoluut geen straf. De stem van Del Rey is er namelijk een waar ik wel van hou: sensueel en soms wat hijgerig en hees. En dat komt op dit album erg goed naar voren, ook door de subtiele instrumentatie. Hierdoor krijgt de stem van Del Rey ook alle ruimte om op de voorgrond te treden, waarbij de aandacht gedeeld moet worden met de teksten. Deze vallen namelijk op, waarbij het lang niet altijd even vrolijke teksten zijn. Dat haar stem zo op de voorgrond staat is trouwens niet altijd even positief. Op Shades Of Cool zitten soms hoge stukken, waarbij haar stem lang niet zo mooi klinkt. Zonde, want de rest van het nummer is erg tof, en doet aan James Bond denken. Ook in Pretty When You Cry heeft Del Rey een vervelende manier van zingen, bijna huilerig. Daar staan dan weer nummers tegenover zoals Cruel World, maar ook Sad Girl en West Coast, wat de hoogtepunten zijn van het album. Deze nummers kunnen echter niet in de schaduw staan van de singles van het vorige album.
Al met al dus een middelmatig album, waarbij de echte grote hits ontbreken. Ook is het album wat aan de lange kant. Ik had liever 3 nummers minder gehad, waardoor de lengte precies goed zou zijn. Nu wordt het einde van het album met moeite gehaald, wat gelijk ook een dikke stempel drukt op de rest van het album. Een krappe voldoende is wat er dan uiteindelijk overblijft.
Overgenomen van mijn blog:
Pat-sounds