Van Morrison - Into the Music (1979)

In de Heere. Net als Bob Dylan ongeveer in dezelfde tijd (Slow train coming, ook uit 1979).

Uit een periode, dat dit overigens nog heel gewoon was. De religieuze krachten hadden nog heel wat invloed in de westerse maatschappij eind jaren '70.
Zowel de protestzanger Dylan als Van Morrison vonden de tijd rijp om te getuigen van hun geloof. Later is dat ook weer bijgetrokken.

Ik ben zeker niet religieus maar heb anno 2013 natuurlijk makkelijk praten. Daarnaast let ik ook nooit zo heel erg op teksten. Daar komt dan nog bij, dat je toch ook een goed album niet zomaar links kan laten liggen vanwege een sterke getuigenis.

Van die zoete relipop, ja dat is een duidelijke zaak, daar moet je automatisch niet veel van hebben. Maar een gewoon en sterk album van Bob Dylan of Van Morrison? Veel heb ik overigens niet, van Van Morrison. Maar wat ik er dan van heb is altijd goed en onderhoudend.

De succesvolle (zeker voor Van Morrison begrippen) singles Bright side of the road (b-kant Rolling Hills) en later (in 1981) Full Force Gale laten horen, dat hij, mits niet al te zwaar op de hand, ook prima uit de voeten kan met hits die blijkbaar aanspreken bij het grote publiek.

Het hele album is van vergelijkbare vrolijke aard, iets dat ook niet altijd gezegd kan worden bij Van Morrison. Ik kan mij ook voorstellen dat Into the Music een opbeurende werking heeft voor veel luisteraars.
Maar of dat nu komt vanwege zijn religieuze ontboezeming of dat er wellicht zelfs sprake is van Goddelijke Voorzienigheid.....

Hoe dan ook, het is een ijzersterk album van Van Morrison, met kwalitatief hoogstaande songs van bekend niveau. Een klein meesterwerkje.

Erg opwekkend album dat Morrison voor mij weer helemaal op de kaart zette. Ierse gospel zou je het kunnen noemen. Lyrische songs met een hoopgevende religieuze lading, swingend en meeslepend vertolkt door meneer en zijn topband. Hierna volgde Common One en dat vind ik de meesterproeve in zijn 'streamofconcious'- stijl. Hij zat goed in zijn vel en was in bloedvorm in die jaren, zo te horen.

Daarna verloor ik langzaam het contact door al te weelderige productie van de volgende albums en gemis aan pit. Muzikaal breed uitwaaierende spirtualiteit en mellow blues/jazz, zijn simpelweg niet mijn smaak. Met uitzondering van de platen Back On Top en Born To Sing. Die vind ik raak.

Pffff dit album is gewoon van een waanzinnige kwaliteit. Die eerste drie nummers alleen al Als je daar niet vrolijk van wordt dan weet ik het niet meer. Prachtig die eigen stijl met die 'volle' nummers (veel arrangementen).
Maar ook de rustigere tweede kant (vanaf Angeliou) is echt prachtig, kan echt helemaal niks verkeerd zeggen over dit album.

Toch mn favoriete plaat van hem, nipt boven Moondance. Astral Weeks doet me helemaal niks (en vind ik ook geen goede instapper).

Vind zelf de spirituele nummers van Van zo ongeveer de mooiste die er zijn.

Het is niet religieus overigens, om even op een eerder bericht te reageren.

Hij gebruikt geen Christelijke thematiek of iets dergelijks, daarnaast vind ik het op dit album sowieso wel meevallen allemaal.

De meest rake nummers spiritueel gezien die mij ook op persoonlijk vlak aanspreken zijn nog altijd te vinden op Poetic Champions Compose.

Als je zelf een leven leidt waarin je je maar moeilijk tot helemaal niet kan identificeren met dergelijke thematiek dan heb ik daar op zich weinig respect voor, maar dat ben ik.

Grandioos album, veel te laat in zijn geheel ontdekt. luistert zó lekker weg en voegt echt wat toe aan de dag. Geweldige sfeer!

Ik ben dit album gaan luisteren in het kader van het spelletje 'Album Top 10 per Jaar' elders op dit forum. Nu is het album sowieso prima genietbaar, maar weet het me niet overal even erg te pakken. Maar er springt voor mij één track wel echt uit. 'And the Healing Has Begun' is echt acht minuten lang prachtig intens en heeft een dusdanig mooie sfeer (uiteraard ook door het goed gedoseerde gebruik van de viool) en opbouw, waardoor je het nummer echt ingezogen wordt. Zeker één van de mooiste nummers die ik ooit gehoord heb van Van the Man. Een wonderschoon pareltje.

Ik ook (herbeluisteren). Mij bijna overal wel.

En inderdaad fantastisch: And The Healing Has Begun
De hele kant B van deze plaat is trouwens amazing.

Gisteren weer eens gehoord in de auto. Verdorie, wat een fijn album is dit toch. Ga ik opeens Rolling hills ook nog eens erg waarderen.

De proloog van Fisherman's Blues. Mijn hart is gestolen.

Zowel qua aantal stemmen (185) als qua gemiddelde score (4,04) stevig op de vierde plaats van de (momenteel) top-37 van Van Morrison-studioplaten op MusicMeter, achter Astral weeks, Moondance en Veedon fleece (ook mijn persoonlijke Morrison-top-3). En wie ben ik om in dat hoge stemgemiddelde verandering te brengen? Morrison geheel op z'n gemak, omringd door muzikanten op dezelfde golflengte, inclusief de lieve tweede stem van Katie Kissoon en de prachtige en zeer aanwezige viool van Toni Marcus, en met sterk repertoire waaruit tegelijk tevredenheid en extase spreekt. Eén van Morrisons beste en meest toegankelijke, en ook bij mij zeker in 's mans top-10 (voor die vierde plek concurrerend met zijn werk uit de tweede helft van de jaren 80).

Ooit gekocht in Bilbo aan Nice Price- 199 BF.
Had de vorige jaren de recent uitgekomen platen gekocht (No Guru, Sense of Wonder, Poetic champions) en vond en vind die allen even heerlijk warm ontspannend.
Deze vond ik in een iets andere stijl, vooral dan de A kant. Meer up tempo, blues-folk achtig.
Maar ook onmiddellijk verkocht.
Absolute favorieten hier zijn Bright side en The Healing.
Maar dit is gewoon in zijn geheel een prachtplaat.

dit is het beste album van Van Morrison . in mijn ogen is het begin nummer meteen het zwakste
beluister de b-kant met een glas Otard cognac bij de hand en droom helemaal weg tot het laatste nr.helemaal uitdooft;

Ook ik vind dit zijn beste, maar dan samen met Astral Weeks, Moondance, Veedon Fleece en No Guru, No Method, No Teacher.

Bij het gigantische oeuvre van Van (nu al 40 reguliere studio-albums) kan ik met de beste wil van de wereld niet spreken van "de beste". Nou ja: met het mes op de keel wordt het Veedon Fleece.

Ben het eens met late for the sky: zeker de kant B is een fantastische melodieuze trip, waarbij de Otard dan een handje helpt.

Let wel op: het is strikt verboden om daarna de twee bonusnummers te draaien. Niet dat ze slecht zijn, maar ze doen fors afbreuk aan de totaalbeleving. Bij heruitgaves van de oude meesterwerken zouden bonusnummers naar mijn mening sowieso verboden moeten worden.

Hij komt ook heerlijk binnen met een Dalwhinnie Winter's Gold whisky hoor. Ik plaats hem ook boven aan de Van lijst qua album. Er zit een soepelheid in composities alsof er niet over nagedacht is, maar alles op zijn plek valt. En wat blijft And The Healing Has Begun prachtig, misschien wel zijn mooiste. 5 sterren.

Tonio schreef:



Twee weken geleden vond ik dit album zonder bonusnummers in een kringloopwinkel in mijn woonplaats Assen, samen met Irish Heartbeat dat Morrison opnam met The Chieftains. Hoogstwaarschijnlijk een oudere versie, voordat bonus tracks een soort verplicht nummer werden.

Volgens mij hebben alleen de reissues uit 2008 bonustracks. Voor dat nadeel krijg je wel het voordeel van afgedrukte songteksten in het cd-boekje (Japanse versie).

Waarschijnlijk is Into the Music het album van Van Morrison dat ik het meest beluisterd heb. Ik had het op een MiniDisc staan voor in de auto en uit een mengeling van luiheid en zin om het nog eens te beluisteren draaide ik het vaak meerdere keren na elkaar.

het zoveelste pareltje van "The Belfast Kid". als er 1 artiest is met wie ik er de meeste luisteruren op heb zitten, is het "Van The Man". kan me goed vinden in termen als intens, melodieus, spiritueel. zeker geen religieus album, of misschien wel in de zin dat de man door over God gegeven gaven beschikt. hij heeft een ongekend rijk oeuvre op zijn naam staan, waaronder vele meesterwerken (teveel om hier op te noemen) waarvan ook deze "Into The Music" er 1 is. als ik dit album zou moeten verdelen in brons, zilver en goud dan zouden nummers 1 t/m 3 brons zijn, nummers 4 t/m 7 zilver, en 8 t/m 10 een gouden trilogie, die ik graag mee zou nemen naar het bekende onbewoonde eiland. de laatste 3 nummers "And the healing has begun", It's all in the game en You know what they're writing about vormen een spirituele luister trip van een kleine 20 minuten vol met monumentale muziek om 'stil' van te worden, vergelijkbaar met de hemelse uitvoeringen van "Caravan"en "Cypres Avenue" op zijn klassieke live album "It's Too Late To Stop Now" (1974). er worden tegenwoordig heel wat albums als "Grand Cru"bestempeld, en dat mag ook, maar voor de echte "Grand Cru" kom ik toch altijd weer bij dit soort albums uit. de man brengt overigens ruim 40 jaar later nog steeds prima albums uit, zoals "Keep Me Singing" uit 2016 en "Three Chords & the Truth uit 2019. 4 sterren albums wat mij betreft.

Om de zoveel tijd heb ik weer een periode van 1 of 2 weken waarin ik een flink aantal albums uit Van's rijke catalogus draai. De vorige keer ben ik bewust de albums gaan beluisteren, die ik destijds tot de mindere vond behoren. De resultaten waren bijzonder: veel van die albums kunnen zeker niet tippen aan de stuk of 8 meesterwerken, maar bleken toch ook wel weer eens heel stuk beter dan ik ze destijds beoordeelde.
Omdat ik nu weer in zo'n periode zit doe ik het eens 'andersom': ik beluister nu zijn beste albums om er achter te komen of ik ze nu nog zo extreem goed vind, of dat dit nu bij nader inzien een tikkie minder is.

Into the Music gaf ik destijds niet voor niets 5 sterren. Dat is nog altijd zo. De eerste 6 nummers zijn afwisselend, maar ook nog altijd heel fijn om te horen. Maar met Angeliou verandert de toon van het album. En dan volgt het magistrale trio And the Healing Has Begun, It's All in the Game en de afsluiter You Know What They're Writing About.

Na een klein half uur genieten laat Van mij (nog altijd) bijna in trance achter.

hallo tonio , al terug van weggeweest (in trance) Ik geef je volledig gelijk wat de B kant van dit album betreft , dit is inderdaad hemels