Anderson, Bruford, Wakeman, Howe - Anderson Bruford Wakeman Howe (1989)

Productie is in handen van Chris Kimsey (Misplaced Childhood). Dat steriele geluid werkt dus voor de één beter dan de ander.

Kimsey heeft zeker bewezen een goed producer te zijn en Misplaced Childhood vind ik qua productie ook prima.
Maar het kan ook te maken met de sounds die hier de revue passeren.
Wakeman's geluid vind ik niet erg geslaagd en Bruford zijn electronische kit klinkt ronduit lelijk.
Ik vind het allemaal te machinaal en te iel.
Een band als Yes ( noem het gemakshalve maar ff zo) zou veel warmer en krachtiger moeten klinken. De hele klank van de plaat staat mij tegen.
Dat scheelt al gauw een heel punt.
Sommige songs zijn in vorm goed gelukt namelijk.

Ik vond deze plaat indertijd echt waardeloos. Ik dacht dat het een bootleg was. Maar ik was te jong om er echt wat van te vinden. Ik was denk ik 14 of 15 en nog veel te druk bezig alles te sparen wat maar met symfo te maken had.
Maar ik kon deze plaat (en Union van Yes) maar niet tot mij laten doordringen.
Dan vond ik dat een band als Asia met meer gemak de jaren 90 in gelanceerd waren, al kregen ze niet de waardering, die ik vind dat ze verdienden.

Ik weet dan weer wel dat Jim Crichton van Saga flink heeft meegewerkt aan Union van Yes.

Ik had deze trouwens op lp (geloof ik). Of een boxset, ik weet het niet meer. Maar wat ik wel weet is dat ik de artwork van deze plaat in het groot had, en aan de muur had hangen. Ik was toen echt gek op Roger Dean.

Dean is een kunstenaar. De hoezen van Yes, Asia en ik meen ook Uriah Heep zijn prachtig.
Ik was ten tijde van release ook behoorlijk into prog/ symfo.
Ik draaide deze voor het eerst in de winkel ( platenzaak) maar mijn collega's werden er niet vrolijk van. Toen maar gewoon gekocht.
Maar ik was er al snel klaar mee. Dit is waarschijnlijk de minst gedraaide cd uit mijn collectie.
Union is ook een geval apart. Wakeman was weer snel verveeld en veel van zijn partijen zijn door sessiekrachten opnieuw gedaan.
Nog een wonder dat hij mee ging op tour, de tour waar ook Yes West weer bij betrokken was.
Wel een onwijs gaaf concert gezien trouwens.
Was echt heel goed, ondanks de drukte op het podium.

Het was al lang gelden dat ik deze cd nog eens geluisterd had maar vandaag kwam long lost brother of mine toevallig weer eens langs en dat was genoeg reden om de hele cd nog eens te luisteren. En ik moet zeggen dat het zeker niet tegenviel. De stem van Jon blijft toch van de categorie: "love it or hate it". En ik kan er goed naar luisteren!
Geen echte hoogvlieger van 4 sterren of meer. Daarvoor vind ik de kwaliteit over de hele linie niet voldoende. Maar toch zeker wel pareltjes als voornoemd long lost brother maar zeker ook The Metting.

Rick Wakeman refereert niet voor niets aan Onion als hij het over dat gedrocht heeft. Maar goed, terug naar ABWH. Vandaag weer eens door de CD-kast gegaan op zoek naar lang niet gedraaide CD's en toen zag ik deze. Wel aardig, niet meer dan dat. Laat ik het zo zeggen: het is geen 90125 en al helemaal geen jaren '70-Yes.

Precies!

Hoewel...

Chris Squire
Steve Howe
Alan White
Geoff Downes
Jon Davison
Jon Anderson
Tony Kaye
Peter Banks
Bill Bruford
Tony O'Reilly
Rick Wakeman
Patrick Moraz
Trevor Horn
Trevor Rabin
Eddie Jobson
Billy Sherwood
Igor Khoroshev
Tom Brislin
Benoît David
Oliver Wakeman