Anderson, Bruford, Wakeman, Howe - Anderson Bruford Wakeman Howe (1989)

Productie is in handen van Chris Kimsey (Misplaced Childhood). Dat steriele geluid werkt dus voor de één beter dan de ander.

Kimsey heeft zeker bewezen een goed producer te zijn en Misplaced Childhood vind ik qua productie ook prima.
Maar het kan ook te maken met de sounds die hier de revue passeren.
Wakeman's geluid vind ik niet erg geslaagd en Bruford zijn electronische kit klinkt ronduit lelijk.
Ik vind het allemaal te machinaal en te iel.
Een band als Yes ( noem het gemakshalve maar ff zo) zou veel warmer en krachtiger moeten klinken. De hele klank van de plaat staat mij tegen.
Dat scheelt al gauw een heel punt.
Sommige songs zijn in vorm goed gelukt namelijk.

Ik vond deze plaat indertijd echt waardeloos. Ik dacht dat het een bootleg was. Maar ik was te jong om er echt wat van te vinden. Ik was denk ik 14 of 15 en nog veel te druk bezig alles te sparen wat maar met symfo te maken had.
Maar ik kon deze plaat (en Union van Yes) maar niet tot mij laten doordringen.
Dan vond ik dat een band als Asia met meer gemak de jaren 90 in gelanceerd waren, al kregen ze niet de waardering, die ik vind dat ze verdienden.

Ik weet dan weer wel dat Jim Crichton van Saga flink heeft meegewerkt aan Union van Yes.

Ik had deze trouwens op lp (geloof ik). Of een boxset, ik weet het niet meer. Maar wat ik wel weet is dat ik de artwork van deze plaat in het groot had, en aan de muur had hangen. Ik was toen echt gek op Roger Dean.

Dean is een kunstenaar. De hoezen van Yes, Asia en ik meen ook Uriah Heep zijn prachtig.
Ik was ten tijde van release ook behoorlijk into prog/ symfo.
Ik draaide deze voor het eerst in de winkel ( platenzaak) maar mijn collega's werden er niet vrolijk van. Toen maar gewoon gekocht.
Maar ik was er al snel klaar mee. Dit is waarschijnlijk de minst gedraaide cd uit mijn collectie.
Union is ook een geval apart. Wakeman was weer snel verveeld en veel van zijn partijen zijn door sessiekrachten opnieuw gedaan.
Nog een wonder dat hij mee ging op tour, de tour waar ook Yes West weer bij betrokken was.
Wel een onwijs gaaf concert gezien trouwens.
Was echt heel goed, ondanks de drukte op het podium.

Het was al lang gelden dat ik deze cd nog eens geluisterd had maar vandaag kwam long lost brother of mine toevallig weer eens langs en dat was genoeg reden om de hele cd nog eens te luisteren. En ik moet zeggen dat het zeker niet tegenviel. De stem van Jon blijft toch van de categorie: "love it or hate it". En ik kan er goed naar luisteren!
Geen echte hoogvlieger van 4 sterren of meer. Daarvoor vind ik de kwaliteit over de hele linie niet voldoende. Maar toch zeker wel pareltjes als voornoemd long lost brother maar zeker ook The Metting.

Rick Wakeman refereert niet voor niets aan Onion als hij het over dat gedrocht heeft. Maar goed, terug naar ABWH. Vandaag weer eens door de CD-kast gegaan op zoek naar lang niet gedraaide CD's en toen zag ik deze. Wel aardig, niet meer dan dat. Laat ik het zo zeggen: het is geen 90125 en al helemaal geen jaren '70-Yes.

Precies!

Hoewel...

Chris Squire
Steve Howe
Alan White
Geoff Downes
Jon Davison
Jon Anderson
Tony Kaye
Peter Banks
Bill Bruford
Tony O'Reilly
Rick Wakeman
Patrick Moraz
Trevor Horn
Trevor Rabin
Eddie Jobson
Billy Sherwood
Igor Khoroshev
Tom Brislin
Benoît David
Oliver Wakeman

Dit is een album wat ik nooit één keer maar altijd twee keer draai: de eerste keer om te wennen aan die horribele platgeslagen jaren-80-sound van eenvormige keyboards, overstuurde gitaar en elektronische of in ieder geval zwaar elektronisch klinkende drums (als ik die snaredrum van Long lost brother of mine hoor zie ik altijd zo'n overbelichte videoclip voor me waarin bij elke klap op de snaredrum het water dat de visueel ingestelde regisseur daarin heeft gegooid vol "lens flares" opspat), en de tweede keer om te genieten van de talloze fraaie melodieën en instrumentale vondsten.
        Want daar komt het voor mij op neer: ondanks dat vervelende gedateerde geluid vind ik dit eigenlijk een geweldige plaat, met drie lange epossen waarvan er twee (Brother of mine en Order of the universe) ouderwets goed geconstrueerd zijn en de derde (Quartet) uit vier ontroerende miniatuurtjes bestaat. Die lange nummers worden ook heel effectief afgewisseld met kortere tracks die eigenlijk net zo mooi (The meeting) en op hun plaats (Let's pretend) zijn, en zelfs aan Teakbois kan ik geen hekel hebben: in principe vind ik dat vrolijke Caribische gedoe verschrikkelijk, maar vanaf het moment dat "Bobby Dredd and the kool running" wordt gezongen krijgt het nummer een wat serieuzer sfeer, en de instrumentale afronding is best aardig.
        En tja, de teksten van Jon Anderson, ik ken geen andere band die mij zo dierbaar is en waarvan de teksten tegelijk zo totaal onzinnig zijn, "fantastically bad poetry" zoals een Engelse recensent ooit schreef, maar dat dondert ook op deze plaat weer niet, ze passen perfect bij de muziek, de klemtonen vallen prima in de maat, en je kan ze heerlijk meeblèren. (Hoewel je die Engelse recensenten ook niet op hun woord moet geloven: ik had indertijd een CD-ROM van Music Central 97 met daarop een review van het Engelse muziekblad Q toen een serie albums van Yes voor het eerst op CD verscheen: "Even in our generous, retroscopic climate, these 15 albums constitute a uniquely punishing oeuvre." Yuck.)

Ik had deze ooit op vinyl, en daarom ook een sheet met het artwork van Roger Dean (zonder de bandnaam). De lp heb ik allang niet meer, maar het artwork wel. Schijnbaar meeverhuisd die 25-30 jaar van adres tot adres en nu hangt het in mijn kantoorkamer. Prachtig artwork.

Misschien toch weer eens de plaat opzetten (staat het op Spotify?)

Edit bij mijn voorgaande bericht. Beetje gênant: bij het googlen ontdek ik dat de "fantastically bad poetry" en het "uniquely punishing oeuvre" uit één en hetzelfde artikel komen. Kennelijk heb ik datgene waarmee ik instemde in een ander vakje van mijn geheugen bewaard dan waar ik dat zo laatdunkende citaat heb opgeslagen. Zo gaat het (of liever gezegd míjn) geheugen zijn eigen onbetrouwbare weg...

Heel aardig uitgewerkt materiaal en songmatig echt niet slecht over het algemeen.
Deze Yes ( want zo is het eigenlijk toch gewoon minus Chris Squire) zoekt duidelijk het avontuur op en dat resulteerd in ieder geval tot pogingen om de 70's avonturen weer enigzins te laten herleven.
Maar zoals bekend en veel aangehaald is de electronica de grootste boosdoener.
Want oei, wat klinken met name Bruford en Wakeman verschrikkelijk.
Het luisterplezier wordt daar grotendeels door vergalt.
Nu kan ik veel elektronische sounds prima hebben, mag van mij in het juiste perspectief best wat kil klinken.
Maar Yesmuziek zoals hier met veel sfeerwisselingen en nuances, verdiend beter dan de genadeloze harde steriele drums en de zwaar over de top, ronduit lelijke sounds van Wakeman.
Onnodig druk en zenuwslopend op ten duur.
Steve Howe, die hier als instrumentalist authentiek klinkt, wordt ook wat weggeblazen heb ik het idee.

Heel zonde, want over de hele linie een (nogmaals) best heel aardig album.
Had dit bijv. een jaar of 5 later verschenen met een beduidend meer basic aanpak, had het op mijn steun kunnen rekenen.

Een warme jaren 70 of 90 productie was niet erg geweest.

Jaren 80-producties hebben hun charme, maar niet bij dit type symforock.

Helemaal waar.

Potentieel goede songs worden teniet gedaan door de vreselijke productie; helaas, zo ervaar ik de keyboards en drums ook en wacht met smart op iets wat natuurlijk klinkt: de kantafsluiters; die vind ik allebei geslaagd. Prijsstukken zijn verder Brother of Mine en Order of the Universe, met verder nog Fist of Fire, ondanks het 'schelle getetter' van de keyboards, als favoriet en Teakbois als afknapper. Op de live-registratie An Evening of Yes Music Plus van dit gezelschap klinken die keyboards beter, maar blijven die drums elektronisch.