menu

The Pineapple Thief - Magnolia (2014)

mijn stem
3,80 (135)
135 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: KScope

  1. Simple as That (4:01)
  2. Alone at Sea (5:20)
  3. Don't Tell Me (3:34)
  4. Magnolia (3:47)
  5. Seasons Past (4:14)
  6. Coming Home (3:05)
  7. The One You Left to Die (4:19)
  8. Breathe (2:50)
  9. From Me (2:35)
  10. Sense of Fear (4:30)
  11. A Loneliness (3:20)
  12. Bond (4:31)
  13. The Fins Fan Me * (3:57)
  14. The One You Left to Die [Acoustic] * (4:18)
  15. Seasons Past [Acoustic] * (4:18)
  16. Don't Tell Me [Acoustic] * (2:58)
  17. Magnolia [Acoustic] * (3:47)
  18. Steal This Life * (4:06)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 46:06 (1:09:30)
zoeken in:
avatar van SirPsychoSexy
4,0
Mijn kennismaking met deze groep, waar ik zonder MusicMeter waarschijnlijk nooit van zou gehoord hebben. Erg sterk en consistent album inderdaad, dat bij de eerste luisterbeurt al beviel en steeds maar lijkt te groeien. Meer nog, voorlopig is het mijn koploper voor plaat van het jaar 2014!

avatar van Fluvver
4,0
Voor beste album van 2014 twijfel ik tussen deze en de eerste plaat van Antemasque.

avatar van Broem
3,5
Na Tightly Unwound de band een tijdje uit het oog verloren. Ben ook niet echt bekend met het tussenliggende werk. Deze Magnolia mag er best wel zijn. Songs hebben m.i. Wel een meer poppy inslag als Tightly Unwound. Dat vind ik er een top progalbum. Maakt me niet zoveel uit omdat ik het prima kan pruimen. Groeipotentieel.

avatar van DargorDT
4,5
Fluvver schreef:
Voor beste album van 2014 twijfel ik tussen deze en de eerste plaat van Antemasque.


Deze komt sowieso in mijn jaarlijstje. Wat gek is, omdat ik maar twee keer heb geluisterd tot nu toe en er nu toevallig weer aan denk bij het zien van de actuele topics op MuMe. Maar de indruk die deze op me achterliet was geweldig. Snel maar weer eens luisteren!

Het is een ongelooflijke luxe tegenwoordig, met Spotify en de toegang tot duizenden meningen, recensies, afspeellijstjes e.d. En dan staan er op een USB-drive nog 100.000+ mp3's geparkeerd. Het maakt dat je steengoede albums die je vaker wilt horen tóch weer vergeet. Deze ananas-dieven behoren echter niet achter de tralies, maar verdienen juist aandacht. Bij deze.

avatar van SirPsychoSexy
4,0
Fluvver schreef:
Voor beste album van 2014 twijfel ik tussen deze en de eerste plaat van Antemasque.
Is deze hiermee vergelijkbaar misschien? Want van dit soort muziek wil ik er gerust nog wat meer horen.

avatar van Fluvver
4,0
Nee, maar als ik naar je avatar kijk misschien wel interessant. Nieuw werk met Flea en Omar Rodriguez Lopez, ik ben er dol van, vooral het gitaarspel!

avatar van notsub
4,0
The Pineapple Thief had na de vorige release al mijn aandacht en overtreffen met Magnolia mijn verwachtingen. De mix van emotie en rockende gitaren werkt hier voortreffelijk. De klasse stem van de zanger is de rode draad en met name de emotionele stukken overtuigen. Alone at Sea zat na twee luisterbeurten al vastgenageld in mijn hoofd en bleek tamelijk verslavend; dit is een heerlijke CD.

avatar van keijzm73
5,0
Mijn kennismaking met 'The Pineapple Thief'. En een erg fijne ontmoeting. Afgelopen dagen het album vaker geluisterd en is inmiddels zelfs kandidaat geworden voor mijn eindlijst 2014. De muziek doet me erg denken aan iets anders, maar kan mijn vinger er nog niet op leggen. Soms neigt het naar 'Ours'. Maar dat is het niet. Ahgrr erg irritant.. Met name bij de titeltrack Magnolia krijg ik zo'n déjà vu gevoel van; 'dit heb ik toch eens eerder gehoord?'. Soms hebben het stemgeluid en de melodieuze zanglijnen wat weg van 'Lost In The Trees'. Is verder geen directe muzikale vergelijking (op de stemmige violen na dan misschien).

Naar aanleiding van Magnolia ga ik zeker andere albums terugluisteren van de band, want wat ik hier beluister vind ik erg fijn. Van wat ik lees zouden de nummers op Magnolia korter zijn dan op voorgaande albums en er wordt gesproken over progressieve muziek. Ik beluister wel een zekere progressieve basis. Het heeft er de elementen van, maar de muziek wordt nergens complex of nodeloos lang uitgerekt. Iets wat me toch regelmatig stoort bij het luisteren van progressieve muziek. 'The Pineapple Thief' heeft - met dit album - niet de drift gehad om te experimenten of iets vernieuwends (in algemene zin) te maken maar zet met 'Magnolia' een heel erg lekker en strak album neer.

Wat me nog opviel. In het tweede nummer 'Alone at Sea' slaat de drummer in de refreinen uit de maat! Of ligt dit aan mij? De band klinkt verder zo retestrak dat het niet bedoeld lijkt om er bewust tegendraadse percussie in te gooien. Maar goed, toch springt de percussie er op deze manier wel lekker uit. Het is niet 'spot on' te zijn maar ook weer niet te ver uit de maat om je er echt aan te storen!? En nu ik dit type hoor ik in het nummer 'The One You Left To Die' ook een a-ritmische percussie die wel duidelijk zo is bedoeld'. Bedoeld tegendraads dus ) Hou ik wel van, maar in 'Alone at Sea' klinkt het wat 'dubieus'.

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Pineapple Thief - Magnolia - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Magnolia van The Pineapple Thief zie ik hier en daar opduiken in jaarlijstjes. Ik geef toe dat het vooral obscure jaarlijstjes zijn, maar een jaarlijstje is een jaarlijstje.

Nu heb ik de plaat zelf al een aantal weken of misschien zelfs wel een aantal maanden in huis, maar het was er nog niet van gekomen om er naar te luisteren, waarbij het etiket progrock op de cover vast een rol van betekenis heeft gespeeld.

Progrock is voor mij vooral een jeugdliefde (of jeugdzonde) en als ik er naar moet luisteren beperk ik me bij voorkeur tot de gevestigde namen uit het verre verleden, waardoor Magnolia tot dusver buiten de boot viel.

Dat is om meerdere redenen onterecht. Magnolia is om te beginnen een verrassend sterke plaat die absoluut aandacht verdient en is hiernaast een plaat die niet zo gek veel met progrock te maken heeft, althans niet met de progrock uit het genoemde verre verleden. Op Magnolia zal je tevergeefs zoeken naar songs van vele minuten, naar een aaneenschakeling van onnavolgbare tempowisselingen of naar ellenlange solo’s vol spierballenvertoon.

Op Magnolia maakt The Pineapple Thief voornamelijk redelijk toegankelijke popmuziek met hier en daar een stevige rockimpuls. Het is muziek die hier en daar doet denken aan die van collega Britse bands als Muse en Radiohead of zelfs Coldplay in haar jonge jaren. Het is muziek die vaak sfeervol en ingetogen begint, maar vervolgens incidenteel wordt voorzien van stevige riffs of veel vaker van betoverend mooie intermezzo’s.

Het is de muziek waarmee de genoemde andere Britse bands wereldberoemd zijn geworden en The Pineapple Thief verdient niet anders. Alle songs op Magnolia zijn even aantrekkelijk een aanstekelijk, maar wat zitten ze allemaal ook knap in elkaar.

The Pineapple Thief heeft een rijk verleden in de progrock. Dat hoor je niet direct terug in de songstructuren, die allemaal zijn voorzien van een kop, een staart en betoverend mooie melodieën, maar je hoort het wel wanneer je wat beter naar de muziek van The Pineapple Thief luistert en alle subtiele details naar de oppervlakte tovert. In deze details hoor je wel degelijk invloeden uit de progrock, maar het zijn wel invloeden die zijn meegegaan met de tijd.

Het knappe van Magnolia is dat de twee uitersten, aan de ene kant aardse toegankelijke popsongs en aan de andere kant zweverige invloeden uit de progrock, steeds meer samenvloeien wanneer je de plaat vaker hoort, waardoor The Pineapple Thief met een steeds specialer of zelfs unieker geluid op de proppen komt.

Omdat Magnolia nog steeds in het hokje progrock wordt gepropt, dreigt de plaat tussen wal en schip te belanden. De progrock liefhebber vindt het teveel pop en rock, terwijl de liefhebber van pop en rock bang is voor teveel prog. Magnolia is de perfecte synthese van beiden en is een plaat die inderdaad jaarlijstjeswaardig is, zoals een enkeling inmiddels al heeft geconcludeerd. Zet alle voordelen en verwachtingen overboord en geniet. Ik weet bijna zeker dat Magnolia van The Pineapple Thief niet tegen zal vallen. Erwin Zijleman

avatar van Zwaagje
4,0
Kende de band nog niet . Dankzij de solo plaat van Bruce Soord deze band ontdekt. Ik moet wel in de stemming zijn voor dit soort muziek, maar als dat zo is vind ik dit een mooie plaat.

avatar van legian
4,5
Teaser voor het nieuwe album. Doet me wat denken aan No-Man met die foto's.

avatar van popstranger
2,0
Kan hier met de beste wil van de wereld zelfs geen voldoende aan geven. Een enkele song die er tussenuit steekt maar voor de rest is het teveel met veel pathos gezongen schooljongensdagboekromantiek. Tekstueel allemaal nogal simpel en dik aangezet door de zang.

avatar van Alicia
4,5
Het geluk is aan mijn zijde. Ik hou zowel van pop/postpunk/wave als progressieve rock/metal. Wellicht zijn de songs op dit album stukken minder episch en eenvoudiger van structuur dan het oudere werk. Wat blijft - en dat is een kunst - zijn goedgeschreven, melancholieke, mooie popliedjes en bovenal altijd herkenbaar als... juist ja!

Als dit 'schooljongensdagboekromantiek' zou zijn, doe mij dan toch maar mooi de hele reeks!

Trouwens... ik ben al hard op weg.

Toppertje hoor. Nooit van deze band gehoord. Maar hele mooie plaat.

4,0
J en J schreef:
Toppertje hoor. Nooit van deze band gehoord. Maar hele mooie plaat.


Was ook mijn eerste plaat van deze band. En ik was direct verkocht. Ook trouwens een zeer mooie hoes. Hun opvolger "YOUR WILDERNESS" is nog een klasse beter , vind ik

avatar van Clownvis
4,5
Eindelijk de eerste Pineapple Thief in mijn bezit. Had de groep al jaren op mijn netvlies maar op 1 of andere manier kwam het er niet van. De 1e is dus Magnolia geworden. Mooie korte nummers, lekker afwisselend en goede sfeer. Intussen ook meerdere CD’s al beluisterd (gepindakaast, dat wel) en ik vrees dat ik Alicia achterna zal gaan. Het begin is er, deze krijgt van mij 5 sterren.

avatar van Leptop
4,0
Veel plezier met deze ontdekkingstocht. Het ligt een beetje aan je voorkeur, maar het zou mij niet verbazen als er straks meer dan 5x 4,5* voor deze band bij jou verschijnt... Zelf was deze ook mijn eerste kennismaking. Ondertussen is de band niet meer weg te slaan in mijn lijstjes. Magnolia staat ondertussen wel wat lager in die rangorde.

avatar van Clownvis
4,5
Als ik zo alle albums bij elkaar zie ligt het gemiddelde over het algemeen erg dicht bij elkaar en zit er niet echt een slecht album tussen dus je zou wel eens gelijk kunnen hebben Leptop. De eerstvolgende zal Tightly Unwound of Your Wilderness worden denk ik. Zo te lezen wel wat meer de progrock kant op maar gezien mijn muzieksmaak zal dit geen enkel probleem zijn

avatar van Outlaw104
Een bijzonder en persoonlijk verhaal achter de plaat en platenhoes.
Bron: Poppodium Boerderij

Wat het grootste geluk had moeten worden, werd een nachtmerrie. Gitarist Bruce Soord van The Pineapple Thief en zijn vrouw kregen hun eerste kind. Maar de baby werd te vroeg geboren, al na 24 weken en had geen levenskans. Na enkele dagen overleed het kind, de ouders met hartverscheurend verdriet achterlatend.
Om het verdriet te verwerken plantten ze een magnoliaboom in hun tuin. Ter herinnering aan hun zoontje Felix. De magnolia heeft schitterende, grote witte bloemen. Ze staan symbool voor doorzettingsvermogen, liefde en schoonheid.

Na een tijdje ging Soord weer gitaar spelen en tekst schrijven. Hij is de leider van de progrockband The Pineapple Thief die hij in 1999 had opgericht. Magnolia zou de 10de lp van de band worden. Een toepasselijke titel, want de onderstroom van zijn woede en verdriet over het verlies zijn duidelijk te horen op dit album. Het titelnummer ‘Magnolia’ gaat over zijn vrouw die hij bijna niet meer kan bereiken door haar somberheid. ‘Je hebt alles gegeven wat je kon. Het ligt niet aan jou’, probeert hij haar te overtuigen. De angst om haar kwijt te raken, is voelbaar.
The Pineapple Thief ging weer op tournee. Als Soord dan thuis kwam, trof hij zijn vrouw vaak aan onder de magnolia. Als het mooi weer was, werd dat hun plek. Dan zaten ze daar, zonder al te veel tegen elkaar te zeggen. Hun liefde voor elkaar was groter en krachtiger dan het verlies van hun zoontje. Het symbool van de magnoliabloem gold ook voor hen; doorzettingsvermogen en pure liefde. Langzaam pakte zijn vrouw de draad van het leven weer op.

The Pineapple Thief brak in 2016 door bij het grote publiek in de progrockwereld toen drummer Gavin Harrison drummer Daniel Osborne verving. Gavin Harrison is de drummer die ook in grote bands speelt als Porcupine Tree en in de huidige bezetting van King Crimson. De melancholische onderstroom van het verlangen naar een gelukkig en stabiel leven blijven in de teksten van Bruce Soord doorklinken. Het verlies van de pasgeboren baby blijft hij altijd in zich dragen. Het geeft de muziek een extra dimensie.
Het idee van de hoes van Magnolia kwam van drummer Dan Osborne. Hij zag op internet een foto van dit schilderij van de Franse kunstenaar Patrick Gonzales, die surrealistische tekeningen maakt. Bruce Soord was het er gelijk mee eens. Dit moest de hoes voor Magnolia worden. Er werd contact met Gonzales gelegd en die ging akkoord. Het beeld symboliseert het afglijden van zijn vrouw, zoals in de tragedie van Shakespeares ‘Hamlet’. Daar wordt Ophelia gek van verdriet. Haar vader verbiedt eerst het contact met Hamlet op wie ze verliefd was. Later doodt Hamlet in een noodlottig ongeval de vader van Ophelia wanneer deze achter een gordijn Hamlet bespiedt. Ophelia verliest zichzelf, maakt alleen nog maar bloemenkransen en slaat wartaal uit. Ze klimt in een boom, de tak breekt af en Ophelia belandt, opgesmukt met bloemenkransen, in een rivier. Langzaam drijft ze af en verdrinkt ze in de rivier.
Gelukkig is de tragedie voor Bruce en zijn vrouw niet zover gekomen. Zoals eerder gezegd, hun liefde voor elkaar was sterker dan het verdriet. Uiteindelijk kregen ze zelfs een tweeling.

Nadat gitarist Bruce Soord zijn persoonlijk verhaal had verteld, heb ik de lp Magnolia helemaal in mijn hart gesloten. De hoes hangt prominent in mijn kamer. Straks als het echt lente wordt, ga ik een magnoliaboom kopen. Vanwege de schoonheid van de bloemen en als herinnering dat ik deze tekst van Bruce Soord mocht gebruiken voor een verhaal over een platenhoes.

Gerrit-Jan Vrielink
Met dank aan Bruce Soord

avatar van Mindscapes
4,0
Outlaw104 schreef:
Een bijzonder en persoonlijk verhaal achter de plaat en platenhoes.
Bron: Poppodium Boerderij

(quote)
Waw, dit raakt me. En ik was ook helemaal niet op de hoogte hiervan. Wat een fragiel, mooi verhaal, bedankt om te delen. De thema's rouw en verlies liggen me ook na aan het hart. Ik heb dit album enkele keren beluisterd toen het uitkwam, maar niet zo vaak. De komende dagen plan ik er met een ander oor naar te luisteren, want dat verdient het wel. Zo'n ingrijpend drama dat je niemand toewenst, dat moet wel doorsijpelen in je creatieve output...

avatar van R-Know
4,5
Heel fijne muziek.
Mooie stem, heerlijke nummers. 4 sterren.
Een extra half sterretje erbij voor de geluidskwaliteit.
Je kunt de lucht rond de snaren horen!

Gast
geplaatst: vandaag om 11:12 uur

geplaatst: vandaag om 11:12 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.