menu

Paul McCartney - McCartney (1970)

mijn stem
3,54 (208)
208 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: Apple

  1. The Lovely Linda (0:42)
  2. That Would Be Something (2:38)
  3. Valentine Day (1:40)
  4. Every Night (2:33)
  5. Hot as Sun / Glasses (2:06)
  6. Junk (1:54)
  7. Man We Was Lonely (2:57)
  8. Oo You (2:49)
  9. Momma Miss America (4:05)
  10. Teddy Boy (2:23)
  11. Singalong Junk (2:35)
  12. Maybe I'm Amazed (3:48)
  13. Kreen-Akrore (4:10)
  14. Suicide [Out-take] * (2:46)
  15. Maybe I'm Amazed [From One Hand Clapping] * (4:51)
  16. Every Night [Live at Glasgow, 1979] * (4:30)
  17. Hot as Sun [Live at Glasgow, 1979] * (2:26)
  18. Maybe I'm Amazed [Live at Glasgow, 1979] * (5:10)
  19. Don't Cry Baby [Out-take] * (3:06)
  20. Women Kind [Demo] [Mono] * (2:05)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 34:20 (59:14)
zoeken in:
avatar van Lonesome Crow
3,5
Toch maar de dubbel-CD uitvoering gekocht van dit huisvlijt album.
Er is al genoeg gezegd over het album, ik wil het alleen over de bonus-tracks hebben.

Het eindriedeltje van "Hot as Sun / Glasses" is het begin van "Suicide (Out-take)".
Variatie op dat themaatje met Paul op de piano, erg nonchalant gezongen en gespeeld maar past wel in de sfeer van dit album.
Ik zit niet echt te wachten op 2 exra live-versies van "Maybe I'm Amazed", vooral ook omdat het op meerdere live-albums van Paul voorkomt.
Blijft natuurlijk een geweldig nummer en het wordt ook niet zo rauw gezongen als de studio uitvoering.
Dan is de live uitvoering van "Every Night" een echte aanwinst, evenals die van "Hot As Sun" (met melig blazerswek) uitgevoerd door Wings in 1979.
Puike uitvoeringen waarop het goede gitaarspel van ik neem aan Denny Laine opvalt.

"Don’t Cry Baby (Out-take)" is een instrumentale versie van "Oo You" waarop het simpele drumwerk nog meer opvalt maar er is wel wat meer variatie in de gitaarriffjes.
"Women Kind (Demo)" is Paul met piano, soms erg raar en maf gezongen en doet me meer aan cabaret denken.
Jammer dat "Amazed" met 2 live-versies vertegenwoordigd is op de extra CD, het enige minpunt eigenlijk maar de rest zijn nuttige leuke extraatjes geworden.

vanson
Dit was voor mij het eerste solo album van een Beatle dat ik hoorde, en het was een bewuste keuze om dit album te luisteren. Natuurlijk was ik heel benieuwd naar Plastic Ono Band en naar All things must pass, maar Paul was mijn favoriete Beatle.
Hij gaf me Good Day Sunshine, Helter Skelter, Sgt. Pepper, en was in mijn jonge hoofd nog een toffe vent ook, zonder sterallures.
Je voelt hem al aankomen dat dit album een ernstige breuk teweeg bracht tussen Paul en mij...

Wat geweldig is aan dit album is dat Paul alles zelf speelt, en welgeteld 1 geweldig nummer: Maybe I'm Amazed, wat niet had misstaan op Let it Be. Maar daar blijft het dan ook bij wat mij betreft.
Als ik nu terugkijk denk ik dat Paul zichzelf een beetje kwijt was en probeerde grip te krijgen op zijn muziek, zijn stem probeerde terug te vinden

Een heel album lang boeien blijkt teveel gevraagd voor McCartney in het post-Beatle tijdperk.

avatar van hoolie55
3,0
Een heel album lang boeien blijkt teveel gevraagd voor McCartney in het post-Beatle tijdperk.


Dat doet ie met latere albums trouwens wel absoluut.

avatar van lennon
4,0
That Would Be Something

Zo simpel, maar zo waanzinnig lekker!!!!!!!!!

avatar van Lonesome Crow
3,5
Wat moet je ook anders maken als opvolger van "Abbey Road" ?


avatar van devel-hunt
4,5
Jack White combineert tijdens zijn optreden in the white house Mother nature son zeer smakelijk met that would be something.

YouTube - Jack White - Mother Nature's Son - At The White House June 2, 2010

En wat maak je na 'Abbey road'?. Het tegenovergestelde, acoustic, landelijk, sober en ingetogen, zonder noemenswaardige studio ingrepen, piepend en krakend, ver weg van de opsmuk en van swinging Londen en de Abbey road studio's, maar de mystieke verstilling van de highlands in Schotland en geen perfectie, geen band, alleen gevoel en diep terug naar de wortels 'McCartney' dus.

avatar van Lonesome Crow
3,5
Precies !

Devel-Hunt verwoord precies wat ik bedoel.
Met Lennon was hij het ultieme songwriters-duo.
Meteen met iemand anders componeren is dan geen optie, eerst zelf wat albums uitbrengen om later met een band opnieuw te beginnen.

Het gevoel en de sfeer van "McCartney" is veel belangrijker als de songs, en ja objectief gezien staan er wat onzinnige deuntjes op vandaar dat ik maar 3,5 ster geef.

Binnenkort eens die Harrison plaat beluisteren, alle 4 Beatles maakten solo wel totaal verschiilende albums.

avatar van LucM
3,0
Het solodebuut van Paul McCartney werd destijds matig ontvangen maar er staan toch enkele juweeltjes op: Every Night, Junk, Maybe I'm Amazed en het instrumentale Momma Miss America, ogenschijnlijk eenvoudige maar briljant bedachte nummers. Sommige andere nummers echter zijn te niemendallerig met name Valentine Day, Hot as Sun / Glasses en Oo You. Het album heeft mede door de sobere productie en minimale begeleiding een huiselijke sfeer. Geen bagger zoals sommigen destijds vonden maar ook geen meesterwerk, Paul McCartney zou later nog veel betere albums uitbrengen.

avatar van Peterjan
4,5
je merkt aan dit album, dat paul net weg is van de beatles.

avatar van IllumSphere
3,5
Ik heb hem daarnet terug even beluisterd en ik moet zeggen dat ik de eerste helft, met uitzondering van That Would Be Something en Junk, toch wel een stuk minder is dan de tweede helft. Ook zitten er op het hele album wat gedateerde nummers tussen. Hoogtepunten zijn er wel, maar die zijn schaars in vergelijking met wat er hier na uitkomt. Ik denk dat ik bij de volgende luisterbeurt dit zal beoordelen, want ik heb hier nu al een goed beeld bij.

avatar van wilbur
3,5
Peterjan schreef:
je merkt aan dit album, dat paul net weg is van de beatles.



Ik ben al heel lang weg van de Beatles , terecht wordt Maybe I'm amazed hier regelmatig als beste nummer van dit album genoemd. Ik heb alleen een beetje moeite met de uitvoering.
Met een koptelefoon op hoor je de drums maar aan één kant en dat gaat op den duur irriteren.
En dat is dan weer jammer.

avatar van kaztor
5,0
Dat primitieve van de opnames is nou juist de sterkste kant van deze plaat.

avatar van IllumSphere
3,5
IllumSphere schreef:
Ik heb hem daarnet terug even beluisterd en ik moet zeggen dat ik de eerste helft, met uitzondering van That Would Be Something en Junk, toch wel een stuk minder is dan de tweede helft. Ook zitten er op het hele album wat gedateerde nummers tussen. Hoogtepunten zijn er wel, maar die zijn schaars in vergelijking met wat er hier na uitkomt.

Meer hoef ik niet te zeggen.

avatar van Rogyros
3,5
Niet mijn favoriete plaat van Macca. Er staan wel wat mooie nummers op. Een redelijk album. Zeker geen klassieker.
Ik vind That Would Be Something eigenlijk niet zoveel aan. Geldt ook overigens ook Man We was Lonely. Every Night vind ik wel weer mooi. Evenals Junk, Momma Miss America, Teddy Boy en Maybe I'm Amazed. Het album begint en eindigt trouwens erg treurig. Twee draken van songs.

Ik twijfel tussen de 3 en 3,5 ster. Voorlopig 3.

avatar van bawimeko
4,0
"Maybe I'm Amazed" een draak? Voor veel fans indertijd was het samen met "Every Night" het lichtpuntje waaruit bleek dat McCartney ook buiten The Beatles goeie songs kon schrijven.

avatar van rkdev
4,0
bawimeko schreef:
"Maybe I'm Amazed" een draak? Voor veel fans indertijd was het samen met "Every Night" het lichtpuntje waaruit bleek dat McCartney ook buiten The Beatles goeie songs kon schrijven.
Ik denk dat hij 'Kreen-Akrore' als 2 nummers ziet omdat het schrijft dat hij 'Maybe I'm Amazed' bij de betere nummers vindt horen.

avatar van Rogyros
3,5
bawimeko schreef:
"Maybe I'm Amazed" een draak? Voor veel fans indertijd was het samen met "Every Night" het lichtpuntje waaruit bleek dat McCartney ook buiten The Beatles goeie songs kon schrijven.

Nee, ik word verkeerd begrepen. Die vier nummers die ik noemde, vond ik juist goed. Ik schreef: 'Every Night vind ik wel weer mooi. Evenals Junk, Momma Miss America, Teddy Boy en Maybe I'm Amazed.'

De twee draken zijn het begin en het eind, het eerste en het laatste nummer. Ofwel, The Lovely Linda en Kreen-Akrore (zoals rkdev) al zei.

Mijn gele sterren zijn Every Night, Junk en Maybe I'm Amazed.

avatar van bawimeko
4,0
Dan is het goed! Sorry, ik had niet goed gelezen...
Je hebt wel gelijk dat sommige nummers volgens mij half ter plekke ''ontstonden'', maar ik heb altijd het idee dat Macca na het perfecte Abbey Road en het gedoe met z'n ex-vrienden behoefte had om maar wat aan te rotzooien. En soms levert dat onzin op en soms juist pareltjes.....

avatar van devel-hunt
4,5
Een groot aantal van deze nummers schreef hij in India, toen hij daar met the Beatles in 1968 bij de Maharishi verbleef. De nummers zijn uiteindelijk niet op de witte, Abbey road of let it be terecht gekomen.

avatar van Rogyros
3,5
Dat is weer een mooi weetje, devel-hunt! Aan zijn schrijfdichtheid ligt het niet!

Ik heb hem vandaag overigens weer gehoord, en ik denk dat ik hem toch wel met een half sterretje verhoog.

Misterfool
Na, goed dit is dus de eersteling van Paul McCartney. Een beetje een rommelige plaat als ik de kritieken mag geloven. Het klopt inderdaad dat de samenhang tussen de nummers nog wel eens mist. Daarnaast vind ik ook niet elk nummer even sterk. Met name When We was lonely vind ik eigenlijk bijzonder vervelend.

Desondanks vind ik dit juist een van de betere albums van McCartney. In tegenstelling tot de drie(lees: twee) andere beatles weet Paul een soort warmte in zijn nummers te verwerken. Het zal wel komen doordat hij in deze periode zowat alles zelf inspeelde en opnam. Wat dit album nog wel mist, is een beetje pit. Geluk zou deze beatle bij het volgende album wel de ram bij de hoorns pakken.

Ik twijfel tussen 3.5* en 4*

avatar van lennon
4,0
Halfje erbij! Gewoon een heel erg lekker album!

avatar van BeatHoven
2,5
Quo vadis, McCartney?
In tegenstelling tot Ringo Starr - wie had dat verwacht - lijkt Paul McCartney in 1970 niet te weten waar-ie heen moet. Die eerste levert een rechtlijnige en aardige plaat af (Sentimental Journey), terwijl die tweede op McCartney wat aanmoddert. Het begint al met een niemendalletje: "The Lovely Linda", alsof "Her Majesty" van Abbey Road nog vers in het geheugen zit. "That Would Be Something" heeft wat weg van een oer-Amerikaans countrynummer, maar gaat nergens heen.
"Valentine Day" kan dan weer als een onvoltooide jamsessie gezien worden, wat ook voor "Momma Miss America" geldt. "Junk" mag er nog zijn, "Man We Was Lonely" klinkt een beetje als "All Together Now" en is in die zin geen slechte meezinger. Maar het is niet verwonderlijk dat "Maybe I'm Amazed" hier het beste nummer is, al zijn de meningen daarover verdeeld.
Laat ik echter niet te negatief zijn. Het slechtste werk van McCartney is nog steeds beter dan het beste werk van sommige andere artiesten. En het beste van Macca moest nog komen.

avatar van bawimeko
4,0
BeatHoven schreef:
Quo vadis, McCartney?
In tegenstelling tot Ringo Starr - wie had dat verwacht - lijkt Paul McCartney in 1970 niet te weten waar-ie heen moet. Die eerste levert een rechtlijnige en aardige plaat af (Sentimental Journey), terwijl die tweede op McCartney wat aanmoddert. Het begint al met een niemendalletje: "The Lovely Linda", alsof "Her Majesty" van Abbey Road nog vers in het geheugen zit. "That Would Be Something" heeft wat weg van een oer-Amerikaans countrynummer, maar gaat nergens heen.
"Valentine Day" kan dan weer als een onvoltooide jamsessie gezien worden, wat ook voor "Momma Miss America" geldt. "Junk" mag er nog zijn, "Man We Was Lonely" klinkt een beetje als "All Together Now" en is in die zin geen slechte meezinger. Maar het is niet verwonderlijk dat "Maybe I'm Amazed" hier het beste nummer is, al zijn de meningen daarover verdeeld.
Laat ik echter niet te negatief zijn. Het slechtste werk van McCartney is nog steeds beter dan het beste werk van sommige andere artiesten. En het beste van Macca moest nog komen.

Wat in het voordeel van dit album kan spreken; dit album was een lange therapiesessie; net na de contract/ruziesessies in de zomer en herfst van 1969 opgenomen om maar vooral bezig te blijven en zich niet te verliezen in drank en depressie. De "Low Fi"-benadering is daarbij een duidelijke reactie op het meer gepolijste geluid van The Beatles; in die periode zat John Lennon samen met Phil Spector wat violen en koren toe te voegen aan wat Let It Be-tracks. Het klopt inderdaad dat er veel fröbel-tracks op staan, maar het statement was duidelijk (ook al omdat Macca lekker in de weg ging zitten met het releasedatum van dit album; tegelijkertijd met Let it Be); McCartney ging zonder zijn oude vrinden (en vooral: zonder Lennon) verder...

avatar van BeatHoven
2,5
Bedankt voor je verduidelijking, bawimeko. De muziek is echter wat het is, en ik zou met mijn maatstaven nooit op een 4* uitkomen... Maar zoals ik al liet uitschijnen: ik ben optimistisch, want nu ik alle soloalbums der Beatles wil afwerken, moet ik het beste van Macca nog horen uiteraard.

avatar van bawimeko
4,0
BeatHoven schreef:
Bedankt voor je verduidelijking, bawimeko. De muziek is echter wat het is, en ik zou met mijn maatstaven nooit op een 4* uitkomen... Maar zoals ik al liet uitschijnen: ik ben optimistisch, want nu ik alle soloalbums der Beatles wil afwerken, moet ik het beste van Macca nog horen uiteraard.

Mocht je de solo-albums in chronologische volgorde afwerkingen; bij McCartney zit je er nu vlakbij!

avatar van lennon
4,0
Hieronder is mijn recensie te zien zoals ik 'm geplaatst heb op http://leosbloghuis.blogspot.nl/

Het eerste solo album van McCartney na het uiteenvallen van the Beatles. Alles op dit album doet nog aan die band denken. Niet zo gek natuurlijk, maar veel van de nummers zijn ook nog geschreven in de periode dat de band nog bestond, en dus voor een Beatles album bestemd waren. Paul speelt bijna elk instrument op de plaat, en vrouw Linda helpt waar ze kan. Het is een bijzonder, maar ook persoonlijk album geworden.

1.The Lovely Linda (0:44)
Een ode aan zijn grote lief. Het is een nogal vrij kort nummer waarvan McCartney in 1970 beloofde dat de complete versie nog zou volgen... Nu 45 jaar later wacht ik er nog op.

2.That Would Be Something (2:37)
Hoe simpel dit nummer ook mag zijn, ik vind het zo'n verslavende track. Het blijft altijd in mijn kop hangen. Absoluut een hoogtepunt uit 'smans oevre wat mij betreft. Het hoeft allemaal niet moeilijk, dat bewijst Macca hier.

3.Valentine Day (1:40)
Een instrumentaal nummer wat vooral weer akoestisch aandoet, maar waar wel een elektrische gitaar hoofdrol speelt. Het is weer een soort teaser, want als vrij snel volgt de fade out.

4.Every Night (2:31)
Weer een erg aanstekelijk nummer wat zo op een Beatles album had kunnen staan. Niet zo gek natuurlijk gezien het feit dat dit album dichtbij het uiteengaan van the Beatles lag. Een typisch McCartney nummer, en een oorwurm. Hij speelt het nog regelmatig live

5.Hot as Sun / Glasses (2:07)
Het nummer laat een typische 70's sound horen. Weer instrumentaal, en boeiend, maar geen hoogvlieger. Het einde is dan toch nog een stukje vocaal, maar dat is bijna niet het vernoemen waard.

6.Junk (1:54)
Dit nummer kende ik eerder via The Beatles - Anthology 3 (1996), en dus kan ik constateren dat hij dit nummer voor the Beatles voor ogen had. Zo klinkt het ook. Weer een typisch Macca nummer, wat straalt door simpelheid, maar een erg mooie melodie heeft!

7.Man We Was Lonely (2:57)
Dit nummer is eigenlijk een duet tussen Linda en Paul, want haar vocalen zijn net zo hard te horen in het refrein als die van Paul. Dat heerlijk herkenbare basloopje van Paul maakt het dat mijn hele lichaam mee deint. Weer een oorwurm, iets waar Macca wel meester in is.

8.Oo You (2:48)
Op kant B wordt er een andere toon ingezet. Een luide drum, elektrische gitaar, en een blues achtig nummer. Dit is erg lekker.

9.Momma Miss America (4:05)
Het intro van dit nummer doet me altijd denken aan don't pass me by van The Beatles - The Beatles (1968). Ondanks dat dit weer een instrumentaal nummer is, is het wel een aantrekkelijk nummer. Paul speelt veel instrumenten op de plaat, maar zijn Bas is echt superlekker op dit nummer. De drumpartij laat ook horen dat hij wel wat meer kon dan alleen maar bassen en leuke nummer schrijven. De gitaarsolo in het 2e deel mag er ook zijn.

10.Teddy Boy (2:23)
Weer een song die ik al kende via Anthology 3 van the Beatles. Waar eigenlijk het hele album nog Beatles ademt, doen dit soort nummers je wel realiseren wat voor moois er nog had kunnen komen met de 4 heren bij elkaar. Dit nummer link ik altijd aan Rocky Racoon. Het is een beetje hetzelfde sfeertje. ook het vernoemen waard: de mooie achtergrond zang van Linda. Leuk nummer.

11.Singalong Junk (2:35)
De karaoke versie van Junk, compleet met orkest. De melodie blijft, en is prachtig.

12.Maybe I'm Amazed (3:50)
John Lennon was erg gecharmeerd van dit nummer, en terecht. Tekstueel heel erg mooi, maar ook qua zang om kippenvel van te krijgen. McCartney schreeuwt zijn bewondering voor Linda op een zeer indrukwekkende manier uit. Bij elke tour die ik zag de laatste jaren speelt hij dit nummer nog steeds, en het zingen op die manier gaat hem nog steeds goed af. Bewonderenswaardig, zeker op de leeftijd die hij nu heeft.

13.Kreen-Akrore (4:14)
Ik heb geen idee in welke hogere sferen de 2 hebben verkeerd toen ze dit opnamen, maar ik kan het wel raden. Paul wil graag nog een keer laten horen wat ie in zijn mars heeft op drums, en voor de rest is het nummer het enige nummer van de plaat die ik snel weer wil vergeten.

Ik vind dit een erg fijn album. Luister er graag en regelmatig naar. Het feit dat sommige nummers meer teasers zijn, en niet helemaal af vergeef ik hem. Dat siert het album ook wel weer. McCartney laat hier horen het ook wel zonder zijn muzikale broers te kunnen. Ik ben bezig met alle nieuwe uitgaves aan te schaffen, maar neem de bonus platen niet mee in de overwegingen. Deze bieden wel een leuk kijkje in de muzikale keuken van weleer. Het laat zien hoe een nummer gegroeid is, of ontstaan. Het zijn zeer mooie heruitgaven, met zorg bewerkt en geproduceerd. Een album als dit doet me altijd wel nadenken: Wat zou er nog aan Beatles materiaal verschenen zijn als de bubbel niet was gebarsten? George kwam met George Harrison - All Things Must Pass (1970) en Lennon met John Lennon - John Lennon / Plastic Ono Band (1970) en Paul dus met deze plaat.. Hier zijn makkelijk 2 hele goede Beatles platen van te maken. We zullen het nooit weten....

4 dik verdiende sterren voor dit album

5,0
Pim
Ik ben een enorme McCartney fan. Heb alles van de Beatles (in zesvoud of zo, CD, vinyl, mono, stereo, geremasterd et cetera). Ik heb ook vrijwel alles van McCartney, ben ook vaak naar zijn concerten geweest.
Hij heeft heel veel moois gemaakt, met af en toe een afzakker naar middelmatig niveau, maar ook absolute topplaten, zoals ook zijn meest recente albums.
Maar........dit album blijft het aller-allermooiste dat hij als solo-artiest gemaakt heeft.

avatar van Maartenn
Maartenn (crew)
Pim schreef:
Maar........dit album blijft het aller-allermooiste dat hij als solo-artiest gemaakt heeft.


Say whaaaat? Dit komt niet eens een beetje in de buurt van het beste wat hij ooit heeft gemaakt. Ik zeg: Ram, Flaming Pie, Chaos and Creations in the Backyard.

Overigens snap ik ook niet zo goed, dat als je dit het beste album vindt, je Memory Almost Full in je top 10 hebt staan.

Gast
geplaatst: vandaag om 03:23 uur

geplaatst: vandaag om 03:23 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.