menu

Neurosis - Through Silver in Blood (1996)

mijn stem
4,13 (173)
173 stemmen

Verenigde Staten
Metal
Label: Relapse

  1. Through Silver in Blood (12:11)
  2. Rehumanize (1:46)
  3. Eye (5:17)
  4. Purify (12:18)
  5. Locust Star (5:48)
  6. Strength of Fates (9:43)
  7. Become the Ocean (1:27)
  8. Aeon (11:44)
  9. Enclosure in Flame (10:19)
totale tijdsduur: 1:10:33
zoeken in:
5,0
5,0 sterren.

Het liefst draai ik deze plaat als ik er 100% aandacht aan kan geven. 's Avonds voor het slapen gaan, ogen dicht en luisteren naar elke subtiele verandering van de geluidsgolven. Neurosis weet pure emotie op een totaal andere manier te brengen; ik heb altijd het idee dat deze muzikanten totaal niet denken in termen van toonladders etc; eerder om de sfeer die een bepaalde nootprogressie weet over te brengen, ondersteund door de overige instrumenten/geluiden/samples.

Elke keer als ik deze plaat op zet is het weer uitkijken naar de climaxen van de nummers, waar minuten lang repeterend naar toe word gewerkt, en elke keer word ik er weer in meegesleurd.

Conclusie: als de Apocalypse een soundtrack zou hebben, zou dat ZEKER deze plaat zijn.

avatar van orbit
5,0
Het zijn in de metalhoek zeker sfeermeesters Dat doorbeuken en doorgonzen beheerst geen enkele band zo goed in dit genre

avatar van AOVV
4,5
Sfeermeesters zijn het inderdaad, als ik deze plaat beluister. Dit is mijn eerste kennismaking met Neurosis, en met name 'Aeon' klinkt als een fantastisch stuk muziek. Geweldig meeslepend, zeg..

avatar van Don Cappuccino
5,0
Ik ben compleet wakkergeschud........

Het is vandaag de eerste keer dat ik dit album luister en ik word gelijk overdonderd. The Scientist tipte mij dit album waarvoor dank. Een van de intenste albums die ik ooit gehoord heb, de schreeuwen zijn zo diep. Dit zou de perfecte soundtrack zijn voor de hel. Later een beoordeling, wel een plek in mijn top 10!

avatar van AOVV
4,5
Na één beluistering meteen in de top 10? Dat is sterk. Wat een binnenkomer, maar ik geloof wel dat deze plaat dat in zich heeft. Ik heb 'm niet zo lang geleden ook voor de eerste keer beluisterd, en het stond me toch bij dat dit gewoon erg goed is, geweldig meeslepend ook..

avatar van orbit
5,0
Dat heeft deze plaat zeker in zich, een gruwelijk intense luistertrip die je als een draaikolk gewelddadig meezuigt de diepte in.. echt zo'n plaat waarna je als versuft achterblijft.

avatar van HammerHead
5,0
Deze plaat heeft alles wat er in een plaat zou moeten zitten in zich en meer...

avatar van AOVV
4,5
Qua sfeer is deze monsterplaat inderdaad een pareltje. Ongetwijfeld hoge score en misschien nog wel een stukje tekst volgen, en deze ga ik binnenkort wel eens bestellen om ook fysiek in huis te hebben, denk ik.

avatar van AOVV
4,5
Ik heb 'm inmiddels aangeschaft, en ben er nu wederom van aan het genieten. De intensiteit ligt zeer hoog, ik wordt er helemaal in meegezogen, als in een draaikolk. Neurosis weet meer dan een uur lang de aandacht vast te houden met monsterlijke riffs en een onheilspellende, inktzwarte sfeerzetting. De vocalen klinken ook erg dreigend. Zeker geen miskoop, integendeel!

4,5 sterren, en daarmee bezorg ik de plaat zijn 100ste score.

avatar van niels94
5,0
Dit is toch wel één van de beste dingen die ooit op een schijfje is verschenen. Wie weet waar het schip strandt met dit wonderschone album. Eigenlijk heeft het alles dat aan metal goed kan zijn. Derhalve heb ik hem een halfje verhoogd.


avatar van kobe bryant fan
4,0
Fantastisch plaatje!
Het is alsof je in een zwart gat terechtkomt waar je pas na één uur en 10 minuten uitkomt.
Die screams zijn zo rauw en emotievol, en het gitaarwerk is zo donker en bruut.
Jammer dat de opener maar niet tot een echte climax komt, maar voor de rest een uitstekende plaat.

avatar van Paalhaas
5,0
Dat postrockpubliek van tegenwoordig ook met die onstilbare dorst naar een climax. Het titelnummer vind ik zelfs het hoogtepunt van de plaat.

p.s. De 'climax' van Enclosure in flame vond je wel te pruimen?

avatar van kobe bryant fan
4,0
Enclosure In Flame, is zelfs één van de twee tracks die ik heb aangeduid.
De andere aangeduide song is Purify.

avatar van HammerHead
5,0
Het titelnummer heeft inderdaad geen climax nodig. Het draait daar puur om de trance opwekkende gitaaraanslagen de laatste 5 minuten. Behoorlijk indrukwekkend ook om live mee te maken.

avatar van niels94
5,0
Enclosure in Flame is één van mijn favoriete nummers aller tijden

bennerd
Paalhaas schreef:
Dat postrockpubliek van tegenwoordig ook met die onstilbare dorst naar een climax.



Climaxen zijn hier inderdaad niet nodig. Het is gewoon een uur lang naargeestig beukwerk. Neurosis plamuurt je mooi een hoekje van je kamer in met deze plaat.

avatar van robbizzel
4,5
geweldig donker en rauw. kan stiekum niet meer wachten eigenlijk op de nieuwe plaat..

avatar van niels94
5,0
Naar aanleiding van het het topic ‘De metalen twijfels van AOVV’, waarin de desbetreffende user op zoek gaat naar het juiste metal album om in zijn top 10 te zetten, neem ik zijn shortlist volledig door. Vandaag is één van mijn persoonlijke favorieten aan de beurt.

Toen ik net mijn eerste voorzichtige stapjes binnen de metal zette na het ontdekken van het machtige Om van Negurã Bunget (die overigens hierna komt in de shortlist van AOVV), was dit alom geprezen werkje één van de eerste albums die mij direct werd aangeraden. Mij viel het echter tegen. Ik vond het kil klinken en waar anderen het ontzettend sfeervol vonden, vond ik dat juist niet. Het deed me niets, ik vond de vocalen nogal vervelend en het duurde me allemaal veel te lang.

Gelukkig duurde deze fase niet lang: al gauw moest ik erkennen dat dit haast de definitie van sfeer is en dat de vocalen bij de mooiste horen die ik ken. Enclosure in Flame werd al gauw één van mijn favoriete nummers aller tijden (en is dat nog altijd: wauw). De riffs, de melodieën, de soundscapes, het gebruik van instrumenten als de doedelzak, de schitterende vocalen, de emotionele uitspattingen: dit alles maakt dit tot één van de meest intense, sfeervolle en emotionele platen die ik ken. Van begin tot eind puur genieten van de afwisseling tussen de rustige stukken, vol van onderhuidse spanning, en de momenten waarop alle woede, verdriet en pure wanhoop tot uiting komen. Er is slechts één metalalbum dat ik denk ik íets beter vind dan deze: The Eye of Every Storm. Riep iemand iets over beste metalband?

Mag dit album in AOVV’s top 10?
Waarom staat hij daar eigenlijk nog niet?

avatar van kobe bryant fan
4,0
Mooi stuk.

thedude1975
Dit is tot nu toe de plaat van Neurosis waar ik het meest moeite mee heb. Andere albums, zoals Given to the Rising, The Eye of Every Storm en Times of Grace hebben wat meer rustmomentjes en ik vind dat op genoemde albums de spanning ook meer en beter wordt opgebouwd.

Neemt niet weg dat dit zeer goed is en ik het zeker af toe blijf opzetten. Hoe Purify overgaat in Locust Star met die bagpipes is prachtig natuurlijk. Laatstgenoemde is sowieso een weergaloos nummer, zeker als die schreeuw er na zo'n 1:20 inkomt. Waarschijnlijk is deze plaat over een tijd ineens mijn favoriet van Neurosis, zo gaat het toch meestal...

avatar van arcade monkeys
4,5
Langs alle kanten werden deze plaat en deze band me aangeraden. Diezelfde kanten beweerden dat dit werk echt een parel, of beter gezegd een ruwe diamant, van een plaat zou zijn. Zoiets schept verwachtingen. Nog voor ik een noot Neurosis had gehoord begon ik dit te beschouwen als het beste dat het genre metal heeft voortgebracht. Maar was dat terecht?

In eerste instantie zou ik zeggen van niet. Tijdens mijn eerste (halve) luisterbeurt stopte ik halverwege omdat ik absoluut geen zin meer had om nog verder te luisteren. Later geraakte ik wel geboeid door het gebeuk en gestorm en had ik er enkele luisterbeurten voor nodig om te oordelen wat ik nu eigenlijk van dit geluid vind.

Feel-Good muziek is dit allerminst. De sfeer doet me nog het meest denken aan die van een naderende apokalyps. De zang is die van de duivel die me komt halen (engelen zullen het in mijn geval niet zijn). Vooral Strength Of Fates bevat die sfeer. In het begin is het alsof er een onheilspellende kerkdienst bezig is. Wanneer de beukende gitaar invalt wordt de kerk gesloopt en de gelovigen met een bijl aan flarden gehakt.

Dit is muziek voor de momenten dat de zwarte wolken de zon definitief verslaan en je bezig bent met doodskoppen in je huid te kerven. Zelf ben ik daar het type niet voor, ik kerf liever pony's. Maar ik wijk af. De grote vraag voor mij, en voor iemand die dit eventueel zou lezen (je weet maar nooit) is of ik dit nou wel goed vind of niet. Aeon vind ik vanaf de eerste keer dat ik het hoor fenomenaal. Als er wat tegen elkaar op geschreeuwd net na 3:00 is het meesterlijk, en dat niveau blijft de hele song behouden. Ook Purify is heerlijk. Als op het einde van de song de veldslag gestreden is komt daar zo'n verdwaalde doedelzak opdagen tussen de afgehakte ledematen.

Op de vraag of dit goede muziek is kan ik uiteindelijk toch een antwoord geven: volmondig JA. Het duurt enkele luisterbeurten maar dan slaagt deze muziek er toch in om me te overdonderen, overrompelen omver te blazen en de gordijnen in te jagen. Of beter gezegd in een hoekje te jagen waar ik me met knoflook en kruisbeelden heb verstopt om me te verdedigen teen de rampspoed die dit album verspreid. En daar hou ik wel van.

avatar van kobe bryant fan
4,0
Sterk stuk Jan.

avatar van arcade monkeys
4,5
Bedankt

avatar van orbit
5,0
Voor mensen die dit sterk vinden moeten toch echt Pornography van The Cure checken, misschien meteen anders, maar qua intensiteit hetzelfde en unieke gevoel! Die opbouw naar apocalypse heeft Neurosis niet van zichzelf

Cured
Totale gekte......dit is niks voor mij, maar slecht gedaan is het zeker niet. Ze hadden zich echter beter Psychosis kunnen noemen.... .. Veel verder commentaar en stemmen heeft in dit geval geen zin hierop. Liefhebbers hiervan wens ik nog vele afspeeluren.

bennerd
En yep, inmiddels is dit een van mijn drie favoriete platen. Zowat iedere metalband waar ik het laatste half jaar fan van ben geworden is enigszins gelinkt aan Neurosis of één van de stijlen die de band speelt. En in dat straatje blijven ze koning.

avatar van AOVV
4,5
De eerste, machinale geluiden maken meteen duidelijk wat voor plaat dit is. ‘Through Silver in Blood’, wat mij betreft de beste worp van Neurosis tot nu toe (en ik zie Scott Kelly en kornuiten nog niet zo gauw beter doen in de toekomst), is bloedernstig, intens tot op het bot, wrang en mismeesterd. De titeltrack is meteen een maagsplijting, waarbij het niet tot een doffe stomp beperkt blijft, maar veel en veel verder gaat; het vuige karakter van de song zet zich daarna nog door, alsof de muziek steeds verder in Dante’s Hel verglijdt. Het is een vergelijking die ik niet snel maak, maar ik kan er simpelweg niet buiten; de heerlijk zieke herrie van Neurosis, gecombineerd met de nodige ruststukken, die adempauzes voorschoten, heeft iets van een hemelse verraderlijkheid. Het is één van de weinige albums die ik ken, waar ik waarachtig maagpijn van krijg.

Muziek waar je maagpijn van krijgt, is dat dan de bedoeling? Als je hapklare popmuziek wil verorberen, dan zou ik niet naar Neurosis verwijzen. Toch maakt Neurosis muziek die veel meer is dan enkel herrie. Het algehele karakter van ‘Through Silver in Blood’ mag dan wel gitzwart zijn, toch heeft deze band ook zo z’n minder voor de hand liggende invloeden. Ik hoor hier namelijk wat ambient in terug (de sfeerzetting is sowieso genadeloos), en het geheel heeft ook wel wat weg van freejazz, zij het in de verte. Het is geen freejazz, natuurlijk, maar dat de muziek een opstandige, ietwat chaotische en vooral eigenzinnige sound heeft, kan je moeilijk ontkennen.

De plaat bestaat uit 9 nummers, goed voor ruim een uur huiveren én genieten. Vijf van de negen songs klokken af rond de tien minuten. Het zijn deze composities (want zo mogen we ze toch wel noemen) die me het meest aanstaan. De twee songs die ongeveer 5 minuten in beslag nemen, ‘Eye’ en ‘Locust Star’, worden gekenmerkt door een rauw, onbevangen geluid. ‘Eye’ is zelfs ronduit bruut, en daarin kent dan weer een ander aspect van Neurosis zijn herkomst; hardcore. De eerste platen van Neurosis waren zelfs pure hardcore punk, erg matig gewaardeerd ook, in het algemeen. Ook ik vind het niet bepaald voltreffers. Ik deel dan ook de mening van bennerd, die bij het debuut zegt dat hij blij is met de evolutie van Neurosis.

‘Through Silver in Blood’ is vooral een plaat die je in één ruk moet uitzitten, maar als ik toch een song moet kiezen die er bovenuit springt, zal het ‘Aeon’ zijn. Samen met afsluiter ‘Enclosure in Flame’ trouwens één van de beste laatste 20 minuten van een album die ik ken. Ronduit indrukwekkend, hoe de songs meesterlijk in mekaar steken, geduldig opbouwen naar een climax.

Een absolute sterkhouder op dit album zijn de zonder uitzondering verwrongen gitaarriffs. Alles wat heel is, is oninteressant, moet Scott Kelly gedacht hebben, want bij elke riff is er wel, zoals wij plachten te zeggen, een hoek af. Samen met het monumentale, indrukwekkende gedrum van laten ze de modderpoel geregeld overlopen. Vooral in ‘Purify’ komt dit uitstekend tot uiting; de overheersende gitaarriff gaat constant in de clash met de woeste, maar, als je het overzicht bewaart, toch enigszins verzorgde drums. De song begint zeer ingehouden, en ontpopt zich gaandeweg tot een inferno. Het gebruik van de doedelzak is zeer effectief om een laatste mokerslag uit te delen. Of is dit net dat ontbrekende ingrediënt, dat de luisteraar helemaal in een trance brengt? Hoewel ik daar doorgaans al in verkeer vanaf de opener.

Wat ook opvalt, zijn de naadloze overgangen. Daaraan is nog het meest te horen dat dit geen verzameling nummers is, maar een luisterbeleving van een dik uur. Een reis die gaandeweg steeds meer een beproeving lijkt te zijn, en in de laatste twee nummer uitmondt in een grandioze neergang. ‘Locust Star’ kan je wat dat betreft al in het voorgeborchte positioneren; de loodzware riffs en het woeste, onbedwingbare schreeuwen van Kelly schetsen een wel zeer eigenaardig beeld van melancholie. Sla alleen al de eerste lap tekst er maar eens op na.

De woede die in ‘Locust Star’ op de menigte wordt losgelaten, maakt in ‘Strength of Fates’ plaats voor een zeer rustige, maar daarom niet minder beklemmende song. De spaarzame piano-aanslagen bieden comfort. De rauwe keelgeluiden van Kelly, die klinkt alsof hij een halve kilometer verder staat en her hart uit zijn lijf pompt, brengen wederom een sinistere tekst – dit album is daar van doordrongen, iets wat overigens ook op de hoes zichtbaar is (met bloedende ogen – waarschijnlijk gebaseerd op de zinsnede “Bleed my eye” uit de afsluiter?) en in het boekje. 1 pagina per songtekst, die afwisselend in bloedrood en krijtwit staan gedrukt. Op de achtergrond vage afbeeldingen van mythologische monsters en mysterieuze taferelen (en een reusachtige afbeelding van een spin?).

Om dan maar even terug te komen op prijsnummer ‘Aeon’; waarom precies deze song? Omdat hier alles lijkt samen te komen. Alle troeven van Neurosis, van unieke sfeerzetting over perfecte opbouw (de manier waarop de viool en de cello niet worden ingezet om warmte aan het geheel toe te voegen, maar net desolate dreiging, is fantastisch) tot de rauwe puurheid (of pure rauwheid?), schitteren in dit monster van bijna 12 minuten. Het had voor mijn part een halfuur mogen duren. Van pakweg minuut 5 tot 6 krijgen we een minuutje relatieve rust, hoewel je duidelijk iets hoort opborrelen op de achtergrond. De abrupte manier waarop de knuppel dan weer in het hoenderhok wordt gegooid, voelt aan alsof je tegen een betonnen muur bent gelopen. Een fabrieksmuur, liefst waar men zware, metalen machines maakt, want zo klinkt het alweer. Het aanzwellende geluid zorgt tenslotte ook nog eens voor een zekere grandeur. Tja, als dit geen monument is, dan weet ik het ook niet meer.

Ook afsluiter ‘Enclosure in Flame’ had nog een dikke tien minuten langer mogen doorgaan van mij. Hoewel we met de 10 minuten die we nu krijgen ook zeker niet mogen klagen. In deze afsluiter, die een mysterieus klinkende sound combineert met brute kracht, trekt Kelly zijn strot misschien wel het meest indrukwekkend open. De toch al niet bepaald zonnige tekst (“I will open a door and bleed in your dreams; silently praying for enclosure within the flame of origin”) wordt uitgespuwd alsof het zwarte gal betreft.

Nadat Scott Kelly zijn laatste ademstoten op de wereld heeft losgelaten, meandert de song nog een minuutje voort, badend in zijn eigen trancewereld. Om uiteindelijk uit te doven. Maar niet zoals de zoveelste anonieme kaars. ‘Through Silver in Blood’ is één van die zeldzame platen die de kracht bezitten om je hele hebben en houden voor een uurtje over te nemen, en bruut in stukken te scheuren. Gevaarlijk, maar bloedstollend mooi.

4,5 sterren

avatar van niels94
5,0
Geweldig gedaan, Nick Herinnert me eraan dat ik deze echt weer eens goed in zijn geheel moet beluisteren, dat is namelijk al behoorlijk lang geleden.

avatar van AOVV
4,5
Bedankt, Niels. Ik had even tijd vanavond, en heb het album de laatste weken toch een behoorlijk aantal keren geluisterd, telkens weer met dezelfde bizarre mix van gevoelens.

Mijn metalen twijfels bestaan overigens nog steeds, hoe idioot dat ook is.

Gast
geplaatst: vandaag om 22:42 uur

geplaatst: vandaag om 22:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.