Band of Horses - Everything All the Time (2006)

In Humo werd deze band in één adem genoemd met My Morning Jacket en The National, twee groepen die er mogen wezen. Platen die in diezelfde, ietwat melancholische sfeer baden, gaan er bij mij altijd wel in. En Everything All The Time voldoet dan ook aan m'n verwachtingen, zonder die waanzinnig te overschrijden. Het is 'n fijne, "kleine" plaat die voor mij vooral heel constant is. Persoonlijk vind ik dat er geen echte wereldsongs op staan, en niettegenstaande ook ik The Funeral een zeer geslaagd nummer vind, steekt ie voor mij niet mijlenver boven de rest uit. Als ik dan kijk welke track ik hier het vaakst heb gedraaid, kom ik uit bij de zachte afsluiter St. Augustine, die me vooral in het begin bijzonder kon charmeren.
Toegegeven, zo erg lang ken ik Everything All The Time nog niet, maar ik heb toch al aardig wat luisterbeurten achter de kiezen. Ik denk dus ook niet dat het groeipotentieel dan nog enorm is. Een meesterwerk vind ik deze niet, maar toch koester ik dit intimistische kleinood.

Als je bijna 40 jaar bent, besef je des te meer dat de kans steeds groter is dat je al de helft van het leven hebt afgerond.
Hoeveel mensen halen de 80 jaar niet.
Ergens diep in je wil je hier niet te veel bij stil staan, maar zo af en toe komt die gedachte onbewust boven drijven.
De dood hoort bij het leven, en komt altijd onverwacht.
Gelukkig nog niet veel dierbaren verloren.
Bij het horen van The Funeral moet ik toch wel slikken.
Ben Bridwel was nog geen 30 jaar toen hij dit nummer op de plaat zette.
Zo jong, en blijkbaar al veel in zijn bestaan mee gemaakt.
Met die leeftijd hoor je geen berusting te hebben.
Hier hoor je een man die altijd in het zwart gekleed gaat.
Zodat hij met de hoed in zijn hand een kerkdienst kan binnen lopen.
Totaal voorbereid.
Het ademt een triestheid uit, om vervolgens door de kracht van de gitaar over te gaan naar iets hoopvol.
Alweer een flinke tijd geleden dat een breekbare stem mij zo kan pakken.
Die ervaring volgens mij voor het laatst gehad bij Jason Molina van Songs: Ohia.
Natuurlijk luister je vervolgens naar Everything All The Time.
Zou hij het nog vaker flikken?
Helaas niet op deze manier.
Opener The First Song is mooi zweverig.
Vervolgens moet ik wisselend aan verschillende bands denken.
Dan weer Pixies, maar ook Great Lake Swimmers en Arcade Fire komen voorbij.
Weed Party opent zelfs met een cowboy yell.
Monsters is helemaal in die stijl.
Sterk debuut, om gelijk al alle troeven op tafel te leggen.
Niet wetend of je met de laatste kaart alles verspeeld hebt.
Ik durf eigenlijk niet eens goed naar de opvolgers te luisteren.
Bang dat dit euforisch gevoel dan zal verdwijnen.

Ik sluit me bij vele van mijn voorgangers aan : een aantal briljante nummers (met The funeral voorop), maar ook wel een groot contrast met de mindere nummers. Wat mij betreft toch het sympathiekste album van deze band omdat Ben Bridwells stem hier nog zo aangrijpend-ijl-hoog is.

Ben Bridwell kan maar één ding echt goed, vindt hijzelf, en dat is muziek maken. Verder maakt(e) hij weinig af en leefde af en toe zelfs als een zwerver. Maar zijn grote muzikale talenten werden wel degelijk opgepikt, wat allereerst tot deze plaat Everything All the Time leidde.
Wat allereerst opvalt is de prachtige stem van Ben. Hoog en loepzuiver zingt hij zich een weg door het album heen. Daarnaast een belangrijk detail: de fraaie piano die je veel terug hoort. En tot slot en niet onbelangrijk: het hoge niveau van de songs. Inderdaad is The Funeral de indrukwekkendste, maar er staan toch nog een flink aantal (erg) goede songs op dit album. Overall wil ik zelfs niet spreken van mindere nummers, want daarvoor is alles toch te goed.
Origineel is het artwork wat je erbij krijgt: 3 mooie losse foto's van ene Christopher Wilson. Prettig is de overall sound van het album. Een heldere productie, goed hoorbare details: mooi gedaan. Het levert een pracht van een plaat op, die Ben Bridwell gelukkig van de straat houdt.

meesterlijk debuutalbum van deze uit Seattle afkomstige band. dit eerste album was meteen ook hun beste album, hoewel hun 2e album "Cease to Begin" kwalitatief nog in de buurt komt van deze. ben deze band altijd blijven volgen, maar de consistente kwaliteit van dit 1e album hebben ze nooit meer kunnen overtreffen. het werd daarna allemaal iets minder, alhoewel er op ieder album altijd wel goede tracks te vinden zijn. Band of Horses bracht tot op heden slechts 6 reguliere albums uit.

dit inmiddels alweer 17 jaar oude album van de band springt er m.i. uit vanwege stuk voor stuk sterke "catchy" songs en de heldere sound/productie met een puur "band" geluid.
een nog steeds dynamisch, fris, energiek klinkend album met perfecte popliedjes, waarop heerlijke gitaarrock staat o.a. "Wicked Gil", "Our Swords" of het vuige up-beat "Weed Party". de ballads waaronder "Part One", het met banjo spel voorziene "Monsters" en "St. Augustine" gezongen met die prachtstem van frontman Ben Bridwell vormen een aangenaam rustpunt. andere sterke tracks die hier op de site vaak als prijsnummers worden genoemd, zoals "The Funeral" en "The Great Salt Lake" werden destijds ook op single uitgebracht.

snap wel dat andere MuMe gebruikers hier referenties maken naar diverse andere bands en je mag het indie-rock, Southern rock of Neil Young achtige rock noemen, maar ik hoor op dit album vooral een goed ingespeelde band met een prima, unieke "Band of Horses" sound.
album werd geproduceerd en opgenomen door Phil Ek "at Avast Studios, Seattle, U.S.A."

de muzikanten op dit album waren:
Benjamin Bridwell: electric guitar, pedal steel, bass, piano, vocals
Mat Brooke: electric & acoustic guitar, banjo, ebow, vocals
Tim Meinig: drums
Chris Early: bass
Sera Cahoone: drums