Wilco - Yankee Hotel Foxtrot (2002)

In denk dat ik deze ook wel een keer of zes heb gehoord eer het kwartje echt viel. Bijna jammer dat ik door moet

Met A Ghost is born, Sky Blue Sky & The Whole Love in het vooruitzicht zal je dat vlug vergeten zijn

The whole love ken ik al behoorlijk goed. Staat al zeker vijf jaar in de cd-kast.

Was ook benieuwd naar de mening van harm1985 over deze, na zijn reacties bij de andere platen. Leuk dat hij bevalt.

Voor mij was dit de eerste Wilcoplaat, mij opgevallen door de mini-hype die er destijds rondom deze band ontstond, maar uiteindelijk gekocht vanwege de hoes, denk ik. In al zijn eenvoud gewoon één van de mooiste hoezen uit de popgeschiedenis.

Thuis pas echt goed beluisterd (dit was nog voor Spotify) en toen dacht ik: 'Oh nee, wat een nare jankplaat.' Het kwartje viel dankzij de koptelefoon, al weet ik niet meer bij welke luisterbeurt. Wel dat ik deze plaat, vijftien jaar na aanschaf, elke maand nog wel een keer draai. Dat heb ik eigenlijk met geen enkel ander album.

Uitermate goed album. Zeker een stap omhoog ten opzichte van het voorgaande werk. Met deze plaat bewijzen Tweedy en de zijnen tot de bovenklasse te horen. Ergens, kan hier zijn hoor, las ik dat deze plaat de OK Computer was voor de alt. country scene. Dat geloof ik graag. Het album staat als een huis, tot het laatste nummer. Waar 'Poor Places' precies goed eindigt met de tekst "yankee, hotel, foxtrot", krijgen we daarna nog het tergende 'Reservations'. Nee, ik zet hem daarvoor af. Daarom geen 5, maar 4,5.

Behalve dat op dit album haast geen alt-country meer te vinden is...

Kamera, war on war, heavy metal drummer, pot kettle black, I`m the man who loves you en Jesus vind ik wel echt alt-countryklassiekers.

Hakt er wel in dit album van aanjager Jeff Tweedy en zijn Wilco.
Het is een wat moeilijk te doorgronden geheel, maar dat is dan natuurlijk een uitdaging, zeker als je dingen hoort die zich onderscheiden.
Alt-Country is het genre waar Wilco zich doorgaans aan vergrijpt, maar dat is op Yankee Hotel Foxtrot meer als passages.
Ik hoor vaak genoeg een soort van drama atmosferische rock ( ik zou even geen andere beschrijving weten op dit moment.)
In ieder geval met meer experiment dan er voor.
Aparte effecten, dromerigheid, somberheid en geladen lyrics.
Voor het tegengewicht ook wat up-tempo songs en die zijn wat vertrouwder.
Maar Jeff is geen vrolijke man in zijn benadering en het komt bij mij redelijk oprecht over.
Eigenlijk hoor je dat het al niet stuk kan met de geweldige melancholische opener I Am Trying To Break Your Heart.
Daarna is het vooral blijven focussen op het gebodende, want dit is echt een luisterplaat.

Kan nog groeien deze, zal ongetwijfeld nog wel geheimen hebben die ik nog niet ontdekt heb.
Voor nu, een overtuigende 4,5.

Interessant: Yankee Hotel Foxtrot in 5 minutes (Pitchfork)

Het begon/opende heel lekker maar na 1 minuut kwam de zang, aiaiaai, en was het afgelopen (voor mij). Moest wachten tot "Radio Cure" voor het weer even ietsjes beter werd en ik weer hoopte dat er misschien nog iets (echt) lekkers voorbij zou komen. Maar neen!
Oh wacht even daar is het, een echt goed stukje muziek, de laatste 30 seconden van "Ashes Of American Flags" en het einde van "Poor Places" is fantastisch. Nou das waar ik van hou! En hier hoor ik ook Jim O'Rourke, teven de reden dat ik dit album een kans heb gegeven. Ik had op meer van dat gehoopt.
"I'm The Man Who Loves You" is een leuke track voor op de radio, maar niet de zender die ik beluister. Maar bij de meeste tracks krijg ik de neiging om de FFW knop in te drukken.

Wederom een zeer populaire plaat die me totaal niets doet en die zagerige zang werkt echt op mijn zenuwen. Kan me wel voorstellen dat velen hier van houden.

De produkte/sound vind ik dan weer wel geslaagd maar dat zal vooral aan O'Rourke liggen denk ik. Maar ja O'Rourke dat valt dan bij de meesten weer niet in de smaak want als ik een blik werp op zijn pagina zie ik dat, op een album of 3 na, de meeste zijn werken nog geeneens 10 stemmen halen.

oei, dat is voor mij juist de perfecte afsluiter.

Amerikaanse Radiohead las ik ergens, mja, snap ik wel. Ook dat anderen dat verre van zich houden, maar ik hoor de overeenkomst in de breekbaarheid, in het subtiele prikken naar plekken in lijf waar je kwetsbaar bent, extreem kwetsbaar bent. Als je je daarvoor open kunt/wilt stellen, kunnen allebei de bands je vreselijk raken.

Lang ondergewaardeerd door mij, deze band, eigenlijk gaf Star Wars vorig jaar al een zetje. YHF draaide ik wel, maar tussendoor, zonder echt te luisteren. Ik weet niet eens wat de aanleiding was, waarom het nu wel echt binnenkwam en is ook niet echt relevant, ik ben om......

Ik vind het ronduit beledigend dat Wilco met dat gekwijn van Radiohead in 1 adem wordt genoemd.

Dat mag je vinden thrm, vrij land, net zoals je een halve ster mag geven aan de laatste Alt-J

Maar wat ik wel zou kunnen waarderen is dat je enigszins met inhoud zou komen (zoals ik daar ook een poging toe doe).

Zo, het gaat denk ik eindelijk wat worden tussen mij en dit album. Na beluistering van de rest van Wilco's mooi gevarieerde oeuvre valt YHF op z'n plaats. Meesterwerk in mijn oren? Nog niet maar niets is uitgesloten.

Bovenstaande gaat Radiohead niet lukken, al genoeg luisteruren in gestoken.