Wilco - Yankee Hotel Foxtrot (2002)

De liefde voor de muziek van Wilco is bij mij gaandeweg gegroeid. Vroeger was ik niet zo wild van Wilco, maar dat is toch wel veranderd met de jaren. Het album Yankee Hotel Foxtrot is een heerlijk album dat niet zomaar een verzameling nummers is, maar echt iets wil vertellen, zonder het al te veel te forceren. Je hoort wat invloeden van oude bands, maar het blijft een fris modern album. Heerlijk om te luisteren, dit heb ik al meerdere keren opgezet.

Na eerdere albums met wat meer traditionele pop- en rocksongs vond Tweedy en consorten het tijd voor iets anders. Wat meer experimenteler, wat gelaagder, wellicht wat meer 'arty'. Velen gingen Wilco hierin voor. Zo moest ik - bij het weer eens beluisteren - al bij het eerste nummer gek genoeg ineens denken aan het White Album van The Beatles. Back in the USSR klinkt ons nu vertrouwd in de oren, maar destijds was dat toch geheel anders. Met dit beginnummer maakten zij direct duidelijk dat ze een wat meer experimentele richting uit wilden. Wilco doet iets soortgelijks met het wat experimentele I Am Trying to Break Your Heart. En ondanks dat dit soort nummers afgewisseld worden met wat traditionelere, blijft de nieuw gekozen richting toch duidelijk de overhand hebben.

Destijds vond ik dat prachtig. Nu (vele jaren later) blijft het nog altijd een goed album, maar met name de vele elektronische geluidjes doen mij nu een beetje gekunsteld aan. Dat Wilco na het gelijksoortige vervolgalbum wellicht tot eenzelfde conclusie is gekomen blijkt uit het prachtige Sky Blue Sky. Op dit album zijn die klanken nagenoeg verdwenen en voert de gitaar de boventoon in ook weer meer traditionelere rocksongs. Ik geef daarom de voorkeur aan dit album en aan Being There en Summerteeth.

Een halfje eraf, dus.

13 september verschijnt de deluxe-editie, bestaande uit 82(!) tracks. Heel veel Tweedy/Bennet moois belooft dat dus.

Volgens mij zijn het 82 niet eerder uitgebrachte tracks. Nog mooier dus

Ik wist dar ze veel ongebruikt materiaal hadden maar dan is er toch echt achterlijk veel op de pkank blijven liggen? Kan me trouwens niet voorstellen dat alles van Cars Can't Escape niveau is.

Een groot deel hiervan zal wel onuitgebracht live materiaal zijn denk ik.

Op de Being There en Summerteeth uitvoeringen staan shows van 25 songs. De boxen zelf beslaan 58 resp. 66 nummers (inclusief oorspronkelijke albums).

De tracklist van de versie met 51 tracks staat al op de streamingdiensten. Daarop in elk geval inderdaad een groot aandeel live-uitvoeringen.

22 tracks zijn live, de 3 CDs met de 'Building YHF' tracks zijn het meest interessant.

Die mooie making-of docu had men er ook wel bij mogen doen.

Het best betaalbaar zijn deze deluxe-edities momenteel online in Frankrijk: bij fnac en amazon.fr
Ik heb daar net de 7LP box (met veel live materiaal) besteld voor 115 euro.

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Een zeer onbekende en daarom verrassende naam voor mij en zo hoog in de top250. Geen idee wat ik qua stijl moest verwachten ook. Maar in de basis is dit dus een rock-album. Wel eentje die van de experimentele aard lijkt te zijn. Vocaal lijkt het niet allemaal even zuiver, of in ieder geval op het randje. Een stem waar ik zelf niet zo heel veel mee kan. Er wordt bijna gezongen alsof er niet zoveel zin om te zingen is. En dat maakt toch voor mij ook wel een beetje dit album. Muzikaal is het best prima hoor, maar als die stem me eenmaal tegen staat…

Een 10 op Pitchfork voor de superdeluxe edition. Met smart wacht ik op het afleverbericht vd plaatselijke Plato...

ah ik ben zeer benieuwd. Heb em niet besteld, al redelijk veel deluxe dingen en extra uitgaven liggen hier. kleine impressie altijd welkom

"Every song's a comeback
Every moment's a little bit later"

3 parallelle albums en wat had kunnen zijn. En dus ook de kwetsbaarheid van het uiteindelijke (zeer goed geremasterde) resultaat. Een paar tracks / versies die óók definitief hadden kúnnen zijn... Venus Stopped the Train van CD3 bv.

De volledige opbouw van YHF krijgen we mee, plus de tijdsdocumenten vh interview (een week na 9/11) en het prima concert.

De hele verpakking, schitterend uitgevoerd fotoboek (veel Marina City / Corncob Building) plus uitgebreide liner notes en interview maakt het tot een erg coherent, aangrijpend geheel. Hier ben ik nog lang niet op uitgeluisterd.

Bedankt voor de updates hier.
Heb deze na lange tijd nog eens opgelegd en geen spatje van zijn glans verloren.

Yankee Hotel Foxtrot, When Life gives you Lemons you paint that shit gold en Songs for the Deaf zullen altijd mijn 3 belangerijkste albums van de noughties blijven

Even voor de mogelijke liefhebbers: de 8CD boxset is nu voor 87 euro thuis gestuurd te bestellen op amazon.it

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #214

Ik heb een wat moeizame relatie met dit album. En de oorzaak is de verpakking. Yankee Hotel Foxtrot is een intrigerende en aansprekende titel, en na het zien van de hoes had ik al bedacht dat dit een prachtig album zou moeten zijn. Wilco anno 2002 voelt sophisticated, en kortgezegd was ik er al helemaal klaar voor om dit een goed album te gaan vinden. Maar never judge a book by its cover, bleek ruim 5 jaar geleden eens te meer, want de plaat stelde me teleur en verder dan drie schamele sterretjes kwam ik niet - ik was zelfs al haast vergeten dat ik het album kende. En dus veerde ik toch weer even op toen ik de plaat in de RYM-lijst zag. We zijn inmiddels ook alweer een re-review (incl. re-scoring) van de Pitchfork-10 verder. Dus laat ik nog maar eens goed gaan luisteren wat ik al die tijd gemist had!

Helaas blijft voor mij behelpen met dit album. Mijn grootste bezwaar: de plaat is zo uitgedacht breekbaar, berekenend haast. De productie is strak en gedetailleerd (al hoor ik de Jim O’Rourke uit deze periode liever solo) maar staat puur in dienst van de liedjes. En die klinken allemaal zo zelfbewust, overdacht en weinig spontaan. Er is een aantal platen waar ik bij het luisteren van dit werk regelmatig aan moet denken. De eerste is Smogs Wild Love, maar waar die plaat me heel eigenzinnig en introspectief voorkomt, hoor ik hier gevoelsmatig veel meer strategisch doordachte keuzes. Wel leuk: ik lees hierdoor nu voor het eerst dat Jim O’Rourke op die plaat ook meespeelt, dat kan geen toeval zijn. Als tweede doet Yankee Hotel Foxtrot me bij vlagen erg denken aan Spinvis’ debuut - grappig genoeg ook uit 2002 - maar dan zonder de nabijheid en de humor. En hoewel ik weet dat de referentie tot vervelens toe gemaakt is, kan ik als ‘Radio Cure’ aanbreekt niet anders dan te denken: Hee! Thom Yorke doet ook mee!. Dat de plaat bol staat van de invloeden is tot daaraan toe, maar laatstgenoemde is voor mij gewoon pure imitatie. Los daarvan worden de invloeden hoofdzakelijk aangewend om iets nieuws mee te smeden, best knappe popliedjes bovendien, maar het raakt me helemaal niet en doet me doorlopend vooral denken aan andere muziek.

Vaak als een album mij niet ligt, heeft dat enkele specifieke oorzaken waar ik op kan wijzen, en waarbij positieve reviewers duidelijke andere punten belichten die voor mij van ondergeschikt belang zijn. En het treft, want niet alleen op MuMe, maar vooral ook in critici-land is alles en iedereen hier lyrisch over. Maar juist rond Yankee Hotel Foxtrot begrijp ik na het lezen van verschillende reviews eerder minder dan meer van de algehele waardering. "Yankee Hotel Foxtrot continues their genre-jumping and worthwhile experimentation" - Genre-jumping? Experimentation? Dit is toch gewoon een popplaat binnen de lijntjes die The Beatles 35 jaar geleden trokken? Ik hoor heel veel invloeden van links en rechts, knap samengevoegd in een plain popplaat. "Wilco's aging new album is simply a masterpiece; it is equally magnificent in headphones, cars and parties." – Parties? Dit zou wel het laatste zijn dat ik op een feestje zou draaien. En zo gaat het steeds: "Jeff Tweedy zingt onbegrijpelijke dingen als 'I assassin down the avenue' ... ? Briljant!" Of zoals Pitchfork zijn 2002-review afsluit: dit is een briljant album, maar dat wisten we allemaal al. Hele gewone dingen schijnen bij Wilco opeens geniaal te zijn. Zoals de Amerikanen gebouwen van nog geen 50 jaar oud als iconic historic sites kunnen bestempelen, zo heeft Wilco hier schijnbaar ook een soort iconic-by-design plaat afgeleverd.

Yankee Hotel Foxtrot voelt als een bakker die ambachtelijke slagroomtaarten maakt: de plaat klinkt als ambachtelijke muziek in de oren maar smaakt mij niettemin haast nergens meer dan aardig. Het blijven tenslotte slagroomtaarten. Ik ervaar dit als een verantwoorde pop-plaat: net apart genoeg om niet saai te zijn, net breekbaar genoeg om te kunnen raken, net melodieus genoeg om niemand voor het hoofd te stoten. My loss ongetwijfeld, maar het doet me ook na herhaalde beluisteringen weinig.

Ik blijf op 3* steken.

Ik sta meteen in gevechtspositie wanneer er een kritische noot wordt geopperd bij 1 van mijn favoriete bandjes en helemaal in opperste staat van paraatheid wanneer het een klassieker betreft. Maar tegen deze feedback kan ik niets inbrengen. Klinkt uitermate gefundeerd en begrijpelijk, goed ook om deze kant van het spectrum te horen. Desalniettemin blijf ik bij mijn 4,5.

Ik kan er ook niet meer dan 3,5 voor geven.
Qua stijl zou het echt precies mijn ding moeten zijn maar dit valt wel mee in de realiteit.
Jesus etc en radio cure springen er voor mij bovenuit maar de rest van de nummers zijn mwah, niet slecht maar ook niet playlist waardig zegmaar.
Sorry Juveniles
Oke mn schoonpa heet wilco dus miss gaat ie nog wel iets omhoog

Met veel interesse je mening gelezen.
Wil wel opmerken i.v.m. de bedenkingen die je koppelt aan je uitlating over het genre-jumpen in die bepaalde review daar louter refereert naar Wilco die vanaf het 'Summerteeth'-album hun alt-country aan het veranderen/verlaten waren door er een niet te miskennen nieuwe sound in te injecteren.

Van alt-country, via powerpop naar indie, lichte neo-psychedelica, dadrock tot pure pop is Wilco in 6 albums. Echt heel wereldschokkende sprongen zijn het eerlij gezegd niet, eerder logische zijstappen.

Op 18 september 2001 verscheen 'Yankee Hotel Foxtrot', het vierde album van de Amerikaanse rockband Wilco, met op de cover, dreigend gekanteld, de twee iconische torens van het Marina City-complex in hun geboorteplaats Chicago. Neen, deze hadden - gelukkig maar - echt niks te maken met de dramatische aanslagen van 11 september, enkele dagen ervóór. Alleen louter toevallig bevatten enkele songs aan die apocalyptische dag verwante sombere thema's, zoals 'War on War', 'Ashes of American Flags' en 'Jesus, Etc.' en hoorde je ergens tekstfragmenten als "hoge gebouwen schudden dooreen, droeve stemmen ontsnappen". De altijd al zelden euforische frontman met de vermoeide stem, Jeff Tweedy, had in het kader van zijn albumconcept besloten om zich voor zijn nieuwste project microscopisch te gaan concentreren op de 'state of things' in zijn land Amerika en zich hierbij vooral vragen te stellen. De briljante lyrics, voortgekomen uit zijn krabbels met losse verzen, oosterse filosofie en stukjes autobiografie, werden zowat z'n eigen onderzoek: 'Hoe komt het dat er in Amerika zoveel dingen zijn waar ik van hou en tegelijk ook zovele waarvoor ik me diep moet schamen?". Het is eenzelfde thematiek die wonderwel ook nu, in 2022 weer opduikt in Wilco's 'terugkeer'-album, de sterke dubbelaar 'Cruel Country'.
In tegenstelling tot 'Cruel Country' etaleerde Yankee Hotel Foxtrot toendertijd met zijn vernieuwende indie- en artrockrichting muzikaal ineens een veel sfeervoller en ook een à la Radiohead experimenteler Wilco, bewuste afzwering dus als het ware van het toen als te beperkt aangevoelde alt-country-geluid. Al was die voorzichtige afbouw ervan ook al op voorganger 'Summerteeth' ingezet. Maar o.a. omwille van de toch radicale afrekening met het verleden nu, ging plots de making-of ervan gepaard met tal van conflicten en meningsverschillen. Nare prikkels te over ongetwijfeld voor Tweedy voor een hele resem extra-migraineaanvallen. Bandleden ruzieden over zijn songs, waarvan hij de ongecompliceerde melodieën met nu over-het-oude-genre-springende grillige constructies begon in te kleden. Bandlid en multi-instrumentalist-songwriter Jay Bennett kreeg uiteindelijk, na een mislukte poging om de plaat alsnog toch te mixen, van Tweedy de bons en binstdien was er ook al een drummerswitch doorgevoerd ten voordele van de meer avontuurlijke, minder rockgerichte Glenn Kotche. Voorts was het ook de eerste release met multi-instrumentalist Leroy Bach. En vooral, de mixing gebeurde finaal door Wilco's 'vijfde Beatle', Jim O'Rourke, man die al die tijd met veel branie dicht bij realisatie van Tweedy's concept betrokken was. Op de koop toe was ook nog Wilco's voormalige platenlabel Reprise totaal ontevreden met het 'te oncommerciële' resultaat en weigerde het de plaat uit te brengen. Na heel wat heisa verwierf Wilco evenwel de rechten en ze brachten het album dan maar - revolutionair toen - op 18 september 2001 eerst als gratis te streamen uit op hun website. Nonesuch Records gaf de plaat vervolgens zijn officiële release op 23 april 2002. Maar de fans, die zongen tijdens het touren dus allang het hele album luidkeels mee. 'Yankee Hotel Foxtrot' werd Wilco's best verkochte album en het wordt algemeen beschouwd als een van de beste albums van de noughties.

Nu dan, 20 jaar na die officiële release, is er de heruitgave van het album in Super Deluxe Versie. Die bevat acht cd's of elf lp's met naast het originele geremasterde album, een reeks demo's, zeldzame live-opnamen in een radiostudio in Chicago en van een concert in St.Louis in juli 2002 en andere alternatieve versies van de songs. Kortom de geschiedenis van de vele levens van al die intussen klassieke songs op 'Yankee Hotel Foxtrot', een collectie die het hele beladen verhaal van de kronkelige totstandkoming van het album brengen. Of zoals Pitchfork het noemde: "het album zoals het had kunnen zijn, het album zoals het bijna was en het album zoals het bestaat op verschillende vlakken". De zeer interessante documentaire film, 'I'm Trying to Break Your Heart', van Sam Jones, die toendertijd de hele rommeling op de voet volgde en opnam, zit er evenwel niet bij, wel diverse interviews, een diepgravend essay van ene journalist Bob Mehr en een pak nieuwe foto's van tijdens het productieproces. Voor de diehard-Wilcofan zullen wellicht de 43 alternatieve versies en outtakes het meest aanspreken. Die werden gebundeld als 'Building Yankee Hotel Foxtrot' en ze illustreren heel duidelijk de evolutie van de songs naar hun definitieve vorm.
Er zit ook een verrassende opname bij 'waar Tweedy en O'Rourke 'Ashes of the American Flag' op een stuk van Stravinsky's 'Psalmensymfonie' samenlegden. Alleen - weer pech! - er kwam een licentieweigering van de erven van Stravinsky, hetgeen belette dat deze versie de ultieme werd op de plaat. Maar zover ging dus in alle geval hun experimenteerdrift.

Intussen heeft Wilco sinds 2011 zijn eigen platenlabel, 'dBpm' en de band bestaat nu al bijna twintig jaar uit zijn stichters Tweedy en John Stirratt en Glen Kotche, Mikael Jorgensen, Patrick Sansone en Nels Cline.

Wie Wilco nog niet hoog (genoeg) heeft staan, nu dus een perfecte gelegenheid om met deze uitgave de inhaalbeweging te doen. Leek de making-of misschien bijna een onmogelijke Hercules-opgave, het ondanks alle dwarsboming tegen de stroom in blijven varen naar vernieuwing en progressie als groter einddoel, het uiteindelijke wonderlijke resultaat was er dan ook naar. Het intieme, introspectieve, maar complexe 'Yankee Hotel Foxtrot', de plaat dus die er echt bijna niet was, werd alsnog de Sgt.Pepper van de indierock.

51 songs van de Super Deluxe Edition staan al een tijd op de streamingdiensten als Spotify.

Ehhh… how ‘bout Pavement, Redman, DJ Shadow en Ween dan?

Dat zijn de 90's de andere 3 zijn van tussen 2000 en 2010

Als we de MuMe250 hier even bekijken staan QOTSA en (uiteraard ) Wilco van de hier geciteerden het hoogst, dacht ik...

Denk dat ik niet bekend was met de term noughties

Er lastige plaat. Moet nog een aantal
Luister keren krijgen eer ik kan zeggen of ik hem nou goed of slecht vind

Even voor de mogelijke liefhebbers: de 8CD boxset is nu voor 60 euro thuis gestuurd te bestellen op amazon.nl