Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #214
Ik heb een wat moeizame relatie met dit album. En de oorzaak is de verpakking.
Yankee Hotel Foxtrot is een intrigerende en aansprekende titel, en na het zien van de hoes had ik al bedacht dat dit een prachtig album zou moeten zijn. Wilco anno 2002 voelt sophisticated, en kortgezegd was ik er al helemaal klaar voor om dit een goed album te gaan vinden. Maar
never judge a book by its cover, bleek ruim 5 jaar geleden eens te meer, want de plaat stelde me teleur en verder dan drie schamele sterretjes kwam ik niet - ik was zelfs al haast vergeten dat ik het album kende. En dus veerde ik toch weer even op toen ik de plaat in de RYM-lijst zag. We zijn inmiddels ook alweer een re-review (incl. re-scoring) van de Pitchfork-10 verder. Dus laat ik nog maar eens goed gaan luisteren wat ik al die tijd gemist had!
Helaas blijft voor mij behelpen met dit album. Mijn grootste bezwaar: de plaat is zo uitgedacht breekbaar, berekenend haast. De productie is strak en gedetailleerd (al hoor ik de Jim O’Rourke uit deze periode liever solo) maar staat puur in dienst van de liedjes. En die klinken allemaal zo zelfbewust, overdacht en weinig spontaan. Er is een aantal platen waar ik bij het luisteren van dit werk regelmatig aan moet denken. De eerste is Smogs
Wild Love, maar waar die plaat me heel eigenzinnig en introspectief voorkomt, hoor ik hier gevoelsmatig veel meer strategisch doordachte keuzes. Wel leuk: ik lees hierdoor nu voor het eerst dat Jim O’Rourke op die plaat ook meespeelt, dat kan geen toeval zijn. Als tweede doet
Yankee Hotel Foxtrot me bij vlagen erg denken aan Spinvis’ debuut - grappig genoeg ook uit 2002 - maar dan zonder de nabijheid en de humor. En hoewel ik weet dat de referentie tot vervelens toe gemaakt is, kan ik als ‘Radio Cure’ aanbreekt niet anders dan te denken:
Hee! Thom Yorke doet ook mee!. Dat de plaat bol staat van de invloeden is tot daaraan toe, maar laatstgenoemde is voor mij gewoon pure imitatie. Los daarvan worden de invloeden hoofdzakelijk aangewend om iets nieuws mee te smeden, best knappe popliedjes bovendien, maar het raakt me helemaal niet en doet me doorlopend vooral denken aan
andere muziek.
Vaak als een album mij niet ligt, heeft dat enkele specifieke oorzaken waar ik op kan wijzen, en waarbij positieve reviewers duidelijke andere punten belichten die voor mij van ondergeschikt belang zijn. En het treft, want niet alleen op MuMe, maar vooral ook in critici-land is alles en iedereen hier lyrisch over. Maar juist rond
Yankee Hotel Foxtrot begrijp ik na het lezen van verschillende reviews eerder minder dan meer van de algehele waardering. "
Yankee Hotel Foxtrot continues their genre-jumping and worthwhile experimentation" - Genre-jumping? Experimentation? Dit is toch gewoon een popplaat binnen de lijntjes die The Beatles 35 jaar geleden trokken? Ik hoor heel veel invloeden van links en rechts, knap samengevoegd in een plain popplaat.
"Wilco's aging new album is simply a masterpiece; it is equally magnificent in headphones, cars and parties." – Parties? Dit zou wel het laatste zijn dat ik op een feestje zou draaien. En zo gaat het steeds: "Jeff Tweedy zingt onbegrijpelijke dingen als
'I assassin down the avenue' ... ? Briljant!" Of zoals Pitchfork zijn 2002-review afsluit:
dit is een briljant album, maar dat wisten we allemaal al. Hele gewone dingen schijnen bij Wilco opeens geniaal te zijn. Zoals de Amerikanen gebouwen van nog geen 50 jaar oud als
iconic historic sites kunnen bestempelen, zo heeft Wilco hier schijnbaar ook een soort
iconic-by-design plaat afgeleverd.
Yankee Hotel Foxtrot voelt als een bakker die ambachtelijke slagroomtaarten maakt: de plaat klinkt als ambachtelijke muziek in de oren maar smaakt mij niettemin haast nergens meer dan aardig. Het blijven tenslotte slagroomtaarten. Ik ervaar dit als een verantwoorde pop-plaat: net apart genoeg om niet saai te zijn, net breekbaar genoeg om te kunnen raken, net melodieus genoeg om niemand voor het hoofd te stoten. My loss ongetwijfeld, maar het doet me ook na herhaalde beluisteringen weinig.
Ik blijf op 3* steken.