Van Halen - Van Halen (1978)

Volgens mij bestond Run DMC nog niet in 1978, laat staan 1968. Respect voor Run DMC daar niet van, begrijp me goed.

Volgens mij gaat het om Apollo 440....

Indeed, het was een reactie op het bericht er boven. Geeft niks, Run DMC in 1968... if only...

Allereerst verhoog ik dit album naar 4.

Want hoe meer ik het draai hoe beter ik het ga vinden.

Laatst kocht ik het album van Tone Loc waar het bekende wild thing op staat.
Nu ik deze plaat draai hoor ik ineens het drum roffeltje van Jamie's crying en de gitaar en ineens valt t kwartje... dat is van dit nummer!

Ik lees op Wikipedia dat het niet eens in de credits stond. Wel grappig om dat ineens na 28 jaar zelf te ontdekken.

38 jaar oud maar nog steeds zeer relevant. Een uitstekende productie, goed songmateriaal waar de fun van afspat.
Ondanks dat veel verschillende stijlen binnen het rock genre tegenwoordig in elkaar zijn vervlochten grijp ik toch regelmatig terug naar deze schijf. Het speelplezier en Eddie die met heerlijke solo's op de proppen komt. Daarnaast klinkt de plaat ook nog vrij relaxed. Als je deze factoren allemaal kunt combineren kun je niet anders concluderen dat dit een klassieker is. In plaats van de alom bekende songs ga ik toch voor de voor mij all time favourite; Little Dreamer. In zijn genre naar mijn mening bijna niet geëvenaard.

Na het lezen van het boek "Van Halen Rising" geschreven door Greg Renoff mijn waardering verhoogt van 4,5 naar 5 sterren.
Dat boek gaat over de geschiedenis van Van Halen, waarbij ze beginnen bij de Jazz geschiedenis van pa van Halen in Nederland en 350 bladzijden later eindigen bij het grote succes van dit debuut.

Maakt een boek een plaat beter? Nee natuurlijk niet maar na het lezen van dat boek en herontdekken van dit album tot de conclusie gekomen dat dit een waar meesterwerk is, zowel qua songs als produktie.
Al opgenomen in 1977 hoor ik een energie en kwaliteit die de NWOBHM pas in 1982 evenaart met Maiden's TNOTB (mijn subjectieve mening natuurlijk).

David Roth (nog zonder Lee toen) en Edward van Halen waren de perfecte combi destijds om in de tijd van Disco, the Bee Gees, Saturday Night Fever en Grease het ultieme Amerikaanse hardrock / metal album af te leveren ( voor die tijd dan) met een produktie die vandaag de dag zeker niet zou misstaan.

Klopt! Blijft een beest van een album. En inderdaad, de productie is fantastisch!

Waanzinnig album dat nooit verveelt en nergens een zwak moment heeft. I'm the One is Eddie (en Alex!) op zijn allerbest: rauw, snel en met een kick ass riff en verschroeiende solo. Wat waren deze gasten on fire zeg, niet normaal.

On fire idd, overigens het beste nummer van het album, naar mijn mening dan.

Aparte mening wel, voor mij duidelijk het minste nummer en de enige die er niet op had gehoeven.

Ain't Talkin' 'Bout Love ....best Track!

Alleen die riff is al geniaal, maar ja smaken verschillen.

Dit album gaat mee naar een onbewoond eiland!

OK, ik was wat te streng, het is best een goed nummer, gewoon niet op het niveau van de rest in mijn ogen. Maar hij mag zeker op het album blijven staan, hoort er ook wel thuis en ben 'm nu ook zo gewoon. Ice Cream Man zou misschien niet de ideale afsluiter zijn.

On Fire heeft een waanzinnige, tegendraadse riff, die uit drie compleet verschillende delen bestaat (ook qua tempo) en die, als ware het tovenarij, toch precies bij elkaar passen. Alleen Eddie kan dit soort vette riffs uit zijn hoge hoed toveren.

On fire is meer 'metal' dan de meeste andere songs op het album, misschien bevalt het me daarom zo goed. Ik vind de tegendraadse zang ook heerlijk en het zorgt ervoor dat het album met een klapper eindigt.

Na ruim 40 jaar nog niks ingeboet. Staat nog als een huis!!!

Voor mij is "I'm the One" 100% adrenaline, de overgang tussen het a-capella zangstuk naar het eindstuk is 1 van de beste overgangen ooit in de hardrock.
Alles klopt aan dit album, zie de hoes (ook de achterkant) en je hoort wat je ziet.

Ze hadden het geluk dat producer Ted Templeman de band binnenloodste bij Warner Bros, ja Kiss bassist Gene Simmons had van Halen al een demo laten opnemen maar dat leidde tot niets.
Weet ook dat David Roth met de grootste moeite zanger werd bij Van Halen, in de vroege jaren'70 was ie al eens afgewezen bij een auditie door de broertjes en door jarenlang de band te blijven volgen en zelf ook met zijn band te blijven optreden bleef hij in de picture in de muziekscene van Pasadena.

Van Halen heette toen nog Mammoth, bij een onverwacht optreden zaten ze om de een of andere reden zonder P.A.
David had een P.A en die mocht Mammoth wel lenen als hij het weer eens als zanger bij ze mocht proberen, daarna kwamen ze niet meer van 'm af en op zijn voorstel werd de bandnaam Van Halen.

David zag er toen al uit als een ras-entertainer, een mooie aanvulling op zijn beperkte zangkwaliteiten althans dat werd toen zo gezien.
Producer Ted Templeman begreep ook dat Eddie zo min mogelijk dubbele gitaarpartijen moest inspelen op de plaat.
Het jarenlang al spelen van de songs leidde ertoe dat de meeste songs in een paar takes op de band stonden.

David Lee Roth had een heel groot aandeel in het succes van van Halen, onvermoeibaar promootte hij de band en zijn overdreven macho zang in combi met Eddie's gitaargeweld is de gouden formule.
Met Sammy als zanger trouwens ook niet verkeerd maar dan wel een gewone hardrockband, het speciale unieke is er dan wel af.

Het debuutalbum "VAN HALEN" van de Amerikaans/Nederlandse rockband Van Halen was een instant klassieker. Het titelloze album verscheen op 10 februari 1978 en maakte van Eddie van Halen een voorbeeld voor vele gitaristen. Het ruim 35 minuten durende schijfje staat vol met strak gespeelde en melodieuze hardrock, waarvan er 8 door de band zelf geschreven zijn. Van Halen werd in 1972 opgericht in Pasadena California en had van 1974 tot 1985 de klassieke bezetting, met zanger David Lee Roth, gitarist Eddie van Halen, zijn broer en drummer Alex van Halen en bassist Michael Anthony. Het duurde even voordat de band een platencontract hadden, maar een optreden in 1977 was voor onder andere producer Ted Templeman van Warner Bros. de reden om met de band de studio in te gaan. Het album opent met de hitsingle “RUNNIN’ WITH THE DEVIL” dat precies dat laat horen waar de band in uitblinkt. Daarna gaat het verder met “ERUPTION”, een song waar Van Halen zijn gitaarkwaliteiten laat horen en eentje die uitgroeit tot één van de geweldigste gitaarsongs allertijden. Via “YOU REALLY GOT ME”, een oudje van The Kinks gaat het verder “AIN’T TALKIN’ ‘BOUT LOVE” en “I’M THE ONE”, songs die vooral dankzij de samenzang tussen Roth en Anthony zeer aanstekelijk zijn. “JAMIE’S CRYIN’” opent kant 2 en ook die song bevat de veel gebruikte ingrediënten: een prominente gitaar, prachtige zangpartijen en een strakke ritmesectie. “ATOMIC PUNK” is misschien wel het stevigste song op het album en bij “FEEL YOU LOVE TONIGHT” en “LITTLE DREAMER” gaat het tempo weer iets naar beneden. “ICE CREAM MAN” is een cover van John Brim en begint met een soort bigband/dixieland sfeertje (alleen gitaar en zang) en als de band invalt ontpopt het zich tot een onweerstaanbare rocker. Met het snellere “ON FIRE” eindigt een luisterervaring die je meteen weer op repeat doet drukken. Van Halen haalde met “1984” bijna het niveau van het debuut en daarna ‘stapte’ David Lee Roth uit de band. Met Sammy Hagar grossierde de band daarna in top albums en vanaf 2007 kwam Roth weer terug op het oude nest. Michael Anthony maakte op dat moment al geen deel meer uit van de band, zodat de karakteristieke samenzang van het begin achterwege bleef. Met een album en veel concerten teren ze vooral op de albums uit het begin, maar daar is en blijft “VAN HALEN” de mooiste, beste en indrukwekkendste van.

Spijker op z'n kop! Mooie recensie

Ik heb zowat alle Van Halen-albums beluisterd maar hun debuut blijf ik toch het beste vinden. Natuurlijk is er de karakteristieke, spetterende gitaarsound maar alle composities staan op een hoog peil (inclusief de geslaagde Kinks-cover) waardat latere Van Halen albums één of meer missers bevatten. De band is al goed ingespeeld: strak, melodieus en energiek. David Lee Roth die ook een steentje bijdraagt tot de sound is geen briljante maar wel een doeltreffende zanger met een dosis humor.

Dit jaar is het 40 jaar geleden dat dit monumentale album uitkwam. Ik luister er al ongeveer 33 jaar naar. Deze plaat gaat nooit vervelen. Nog even fris en overweldigend als op de dag dat ‘ie uitkwam. Hoe goed het overige werk met Roth ook is, deze heeft toch het meest glimmende gouden randje. Misschien On Fire en Atomic Punk uitgezonderd, zouden de nummers stuk voor stuk grote hits geweest kunnen zijn. En Eruption... tja, zelfs wanneer Eddie na dit debuut met pensioen was gegaan, waren zijn status en impact onschatbaar geweest. Van Halens debuut is onaanraakbaar in het stevigere rockgenre.

Ik luister er al 41 jaar naar. In februari 1978 gelijk gekocht. Amerikaanse persing bij platenzaak de Witte Hoek in Assen. LP grijs. Nu al 20 jaar de geremasterde cd versie. Ook heel goed. Nooit meer geëvenaard door de band. Helaas.

100% juist ( daarna allen maar minder)

Mwah... Woman and Children First is ook erg lekker. Tora tora!

De eerste (?) hair metal band levert een heerlijk debuut af. Running With Ther Devil is nog altijd mijn favoriete VH track en in eruption laat Eddie horen wat een meesterlijke, en qua stijl unieke, gitarist hij is. Het tweede deel van het album vind ik iets minder, maar neemt niet weg dat dit een tijdloze klassieker is en nog altijd het beste album van de heren.

Van Halen I, Het debuut album van 1978! En onder het hard rock genre nu nog steeds als 1 van de weinige vooraanstaande debuutplaten ooit! Waarom? Daar zijn 2 belangrijke redenen voor:
Ten eerste waren grote bands als Led Zeppelin, Deep Purple en Black Sabbath op hun retour en andere genres werden enorm populair. Disco aan het ene kant van het muziekspectrum en aan de uiterste andere kant kwam Punkmuziek heel erg opzetten. Van Halen I zat daar zo ongeveer tussen en gaf het hard rock genre een enorme boost. De mix van sterke puntige tracks met flamboyante zang en kick-ass attitude viel op tijdens hun eerste intensieve tour door de VS. Ze maakte snel faam door heel Amerika.
Ten tweede viel het gitaarspel van Eddie Van Halen erg op. De Jimmy Pages's , Ritchie Blackmore's, Jeff Beck's van die tijd werden zowat omver geblazen door het ingenieuze aparte en inventieve spel van deze jonge snarenplukker. Eruption, de moeder aller gitaarsolo's is daar het lichtend voorbeeld van.
Als ik nog effe snel door de nummers heen ga, vind ik Feel Your Love Tonight de enige echte tegenvaller maar wellicht komt dat door het feit dat de rest zooo waanzinnig goed is. Met als absolute hoogtepunten Atomic Punk, On Fire en Ain't Talkin' Bout Love.
Wat ook zeker vermeld moet worden is dat de productie van dit album zeer goed is. Na 42 klinkt het nog steeds als een klok, helder en fris. Daar is Ted Templeman debet aan. Geen onbekende in de muziekwereld. Hij zou hierna nog 6 albums helpen produceren, waarvan 1 met sammy Hagar als zanger.

Een album waarover alles denk ik al wel eens gezegd is hier.
Een spetterende plaat in alle opzichten.
Zelf vind ik You Really Got Me strontvervelend. Dat is de enige smet. Voor de rest is het één van die debuutplaten die we nooit zullen vergeten

Ben ik nu een van de weinigen die Little Dreamer noemt als 1 van de meest waanzinnige songs ooit door Van Halen geschreven...

Te gek nummer inderdaad! De groove in het nummer is echt heerlijk. Lekker laidback.

Op Van Halen staat gewoonweg geen zwak nummer op. Dan kun je van de opvolgers niet zeggen.

Little Dreamer behoort ook tot mijn favorieten; misschien wel het meest serieus aandoende nummer van de plaat, zeker na het maar al te luchtige Feel Your Love Tonight wat ik met afstand het minste van dit verder weergaloze debuut vind.