Van Halen - Van Halen (1978)

Dat laatste vind ik dus juist niet. Het kenmerkende waarmee VH bekend dan wel groot is geworden wordt naar mijn mening verder uitgebouwd. Maar goed, dat zal ieders persoonlijke beleving wel zijn dan.

Persoonlijk voor mij is de debuut ook niet het sterkste album van Van Halen, wel top 4 materiaal. Maar 5150 dus ook. Van Halen heeft de lijn van 1984 doorgetrokken richting 5150. In feite klonk Jump al heel anders dan de eerste albums. Jump heeft meer raakvlakken met Dreams dan met I'm the One.

Au.

Sorry pik, maar dan vind de solo van Eddy op Thriller zeker ook kut??

Dus is de zanger niet het meest bepalende maar gewoon het geheel zelf.

En 5150 niet blijven hangen? Dat is weer een andere discussie voor daar. Maar ik vind dat onvoorstelbaar.

Serieus, moet ik hier een reactie opgeven? Als je wilt schelden dan verwijs ik je graag door naar het forum van nu.nl.

Enfin, de solo van Thriller vind ik fantastisch, heeft verder ook niks te maken met mijn eerdere opmerkingen.

Ah joh, mijn mening hè.

Ik vind You Really Got Me ook nogal vervelend.

Wordt ruimschoots gecompenseerd door de rest van songs, ik zet ' On Fire' nog maar eens op.

Ik Atomic Punk.

en 'Ain't Talkin' 'Bout Love' wat een geniale riff.....

Vergeet ook niet het weinig genoemde maar heerlijk loom groovende; Little Dreamer. Voor mijn gevoel een wat onderschat nummer maar ik kan er geen genoeg van krijgen.

Ik zag 'm niet aankomen, dat zal 't zijn. Was in de veronderstelling dat íedereen dat een geweldig nummer vindt. Van een 'Ice Cream Man' bv. kan ik me het beter voorstellen, hoewel ik die zelf ook erg gaaf vind.

Vergeet de solo in 'Little Dreamer' niet.

Als David Lee Roth ook na 1984 de zanger was geweest was de stijlverandering waarschijnlijk wat minder opgevallen! En een andere zanger, en een stijverandering kan plots als een andere band klinken

Een band als Rush b.v hebben meerdere stijlveranderingen gehad, maar altijd overduidelijk als Rush herkenbaar, en dat komt met name door het kenmerkende stemgeluid van Geddy Lee. Zet bij b.v Rush een zanger als Dickinson of Ronnie James Dio en je hebt een compleet anders klinkende band.

Dat vind ik geen vergelijk met de switch Roth / Hagar, eerlijk gezegd.

Natuurlijk zet je die er ook niet bij, is alleen maar om aan te geven hoe groot ik de invloed van een zanger vind bij een band.

Sorry maar Lee ging juist toen ze van stijl gingen veranderen met Permanent waves ook behoorlijk anders zingen. En toch hoor je binnen no time dat het Rush is. Je doet net of VH op 5150 ineens als een heel andere band klinkt. Terwijl je na 10 seconden Good enough alle ingrediënten die VH zo kenmerken over je heen hebt gekregen. Oja, ik vind You really got me ook niet super trouwens. Altijd al het minste nummer op een verder briljant album gevonden. Waarop 'minste' dan nog wel ruim voldoende is overigens...

You really got me is eigenlijk een eerbetoon aan wat Eddie van Halen ooit zei:.... Dit nummer van the Kinks vond hij het eerste echte bekende Hardrock nummer,aldus de overlevering van Eddie....

Ik vind het in ieder geval een heerlijke cover!!!

Wat mij betreft in ieder geval beter dan het origineel

Beide zijn goed, het origineel bevat vlak voor de solo "fuck off" door Dave richting Ray. The Kinks, waren mods, punk en hard rock voordat het genres waren.

Vandaag precies 43 jaar geleden uitgebracht. Time flies.

Naar aanleiding van het overlijden van Eddie Van Halen een paar maanden terug deze nog eens een aantal keer uit de kast gehaald, maar het valt me eerlijk gezegd toch een beetje tegen. Sowieso wel de beste van de twee Van Halen platen die ik in huis heb (dit debuut en 1984) maar het blijft simpelweg niet plakken. De eerste helft van het album is ongetwijfeld het beste. Runnin' with the Devil is en blijft na al die jaren een verschrikkelijk aanstekelijk nummer waarbij ik altijd luidkeels dat refrein meezing, Eruption is een fabelachtige partij gitaarspelen waar het kunnen van Eddie Van Halen duidelijk wordt en de cover van You Really Got Me van The Kinks moet niet onderdoen voor het origineel. Het hoogtepunt komt er daarna aan met Ain't Talkin' 'Bout Love (met een geweldige tekst trouwens) en dan lijkt het opeens allemaal wat in te zakken. Van Halen bevat verder nog wel een aantal fijne nummers met onder andere Jamie's Cryin' en Feel Your Love Tonight maar nummers als Atomic Punk of Ice Cream Man.. Het is toch niet helemaal aan mij besteed. Ik merk dat mijn aandacht altijd serieus verslapt nadat Ain't Talkin' 'Bout Love is gepasseerd en dat is nooit een goed teken. 1984 wil ik ook nog wel eens onder de loep nemen - ik heb stiekem wel een zwak voor Jump - maar ik vrees ervoor dat dat helemaal gaat tegenvallen, al schijnen vooral de eerste 4 platen (waar 1984 dus niet onder valt) vooral de belangrijke platen van Van Halen zijn?

Tsja, lastig. Ik vind zo'n beetje elk Van Halen album fantastisch. Elk om weer nét een andere reden. Zelfs het door velen verguisde Diver down heeft wel fantastische momenten vind ik.

Na Ain’t Talkin’ Bout Love komt notabene I’m The One! Hoe kun je dat ‘inzakken’ noemen...

Ik vind Ain’t Talkin’ Bout Love wat te hoog aangeslagen. Het is een populaire track, maar naar mijn smaak een wat te simpele beuker.

Wat in ieder geval geen simpele beuker te noemen valt is "Jamie's Cryin' ".

De demo van het album Van Halen werd geproducet door Gene Simmons, maar het is Ted Templeman (Doobie Brothers en Van Morrison) die als producer de klank mee uiteindelijk mee kleur gaf in het debuutalbum van de groep. De band straalt veel fun uit en ook al klinken de gitaarsolo's loud & clear, is het vooral fun en pure rock 'n roll. De groep klinkt jong en fris. Een verschil met de punk van toen, maar ook een breuk met de oudere gitaarbands als Led Zeppelin, Pink Floyd en Deep Purple die misschien wel indrukwekkende muziek maken, maar anno 1978 als artiest ver van hun publiek stonden.

Het album opent met Runnin' with the devil en het tempo wordt vastgehouden tot het einde. Zelfs met covers als Ice Cream Man en You Really Got Me geraken ze vlot weg. Verschillende hits, maar eigenlijk in z'n geheel een album dat beter is dan je zou verwachten. Heerlijke rock!

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Van Halen - Van Halen (1978) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Van Halen - Van Halen (1978)
Van Halen gaf de hardrock in 1978 een nieuwe impuls met een net wat anders klinkend album, dat de tand des tijds verrassend goed heeft doorstaan en dat tot de dag van vandaag invloedrijk is gebleken

De hoogtijdagen van de 70s hardrock zaten er op toen de Amerikaanse band Van Halen in 1978 opdook met haar titelloze debuutalbum. Het is een album dat in 1978 wat anders klonk dan tot op dat moment gebruikelijk was, maar dat liefhebbers van het genre onmiddellijk aansprak, al is het maar vanwege het geweldige gitaarwerk van Eddie Van Halen. De muziek van Van Halen moderniseerde de hardrock en nam wat afstand van de door blues gedomineerde rockmuziek. Het leverde een album op dat decennia later nog altijd fris klinkt, wat zeker niet geldt voor de meeste andere hardrock albums uit deze periode. Voor mij persoonlijk is het ook het beste Van Halen album, maar hierover verschillen de meningen natuurlijk.


Als jochie van 14 jaar stond ik bij de kassa van Elpee in Den Haag met de LP Love Gun van de Amerikaanse hardrock band Kiss in mijn handen. De man achter de balie keek me misprijzend aan. “Nee joh, die moet je niet kopen, dat is echt niks” riep hij. Ik mompelde waarschijnlijk dat ik het album echt wilde hebben, ik was immers een groot Kiss fan en dit album ontbrak nog, maar daar nam de man achter de balie geen genoegen mee. Hij trok Love Gun uit mijn handen en dirigeerde me naar een van de koptelefoons die werden gebruikt om albums te beluisteren. “Deze moet je hebben, dit is de toekomst van de hardrock” zei de man en zonder dat ik wist wat me te wachten stond zette ik de wat versleten koptelefoon op mijn hoofd.

Vierenveertig jaar later kan ik concluderen dat de man achter de balie gelijk had. Love Gun van Kiss kocht ik een paar maanden later alsnog, maar het bleek inderdaad een stuk minder dan het album dat ik na de luistersessie bij Elpee mee naar huis nam (in mijn herinnering ook nog met “een knaak korting”). Ik luister tegenwoordig zelden meer naar hardrock, maar als ik dit album uit de kast trek of via Spotify door de oortjes laat komen, voel ik me weer even dat jochie van 14. Bovendien is het betreffende album voor mij inmiddels uitgegroeid tot een van de klassiekers in het genre.

Ik heb het over het titelloze debuut album van de Amerikaanse band Van Halen uit 1978. De band, met de Nederlandse broers Alex en Eddie Van Halen in de gelederen, zou met name in de jaren 80 uitgroeien tot een van de grootste Amerikaanse rockbands en heeft meerdere uitstekende albums op haar naam staan, maar voor mij is er nog altijd één album dat er bovenuit steekt en dat is het debuut uit 1978.

Het album opent overtuigend met de single Running With The Devil, dat alle kenmerken van het zo karakteristieke Van Halen geluid bevat. De diepe baslijnen van Michael Anthony, het zwaar aangezette drumwerk van Alex Van Halen, de temperamentvolle zang van David Lee Roth en natuurlijk het geweldige gitaarwerk van Eddie Van Halen, die stevige riffs speelt, maar ook tekent voor fantastische solo’s.

Eddie Van Halen zette zichzelf definitief op de kaart met de tweede track op het album, het uit een gitaarexplosie bestaande Eruption, dat door mijn moeder vast ‘kattengejank’ werd genoemd, maar dat ik nog altijd noot voor noot ken. Het is na het hitgevoelige Running With The Devil een gewaagde stap, maar het pakte fantastisch uit.

Het titelloze debuut van Van Halen bevat een serie geweldige songs, die wanneer het gaat om hardrock weinig concessies doen, al ontbreken de invloeden uit de blues bijna volledig, maar die ook stuk voor stuk makkelijk in het gehoor liggen. Het zijn ook songs waar een enorme vaart in zit, wat de muziek van Van Halen voorziet van veel energie.De covers van You Really Got Me van The Kinks en John Brim’s Ice Cream Man zijn misschien wat overbodig, maar ze hebben me nooit in de weg gezeten.

Het debuut van Van Halen is inmiddels bijna 45 jaar oud, maar vergeleken met andere hardrock albums uit de jaren 70, vind ik het debuut van de Amerikaanse band nog altijd fris klinken. Van Halen liep met een debuutalbum in 1978 ver achter de pioniers in het genre aan en mede hierdoor heeft het debuutalbum van de Amerikaanse band niet dezelfde status als de onbetwiste klassiekers in het genre. Voor mij is het debuut van Van Halen echter wel een onmiskenbare klassieker. De band gaf de hardrock in het jaar na de introductie van de punk een frisse impuls en die impuls blijkt de tand des tijds verrassend goed te hebben doorstaan. Dat had de medewerker van Elpee vierenveertig jaar geleden toch goed gehoord. Erwin Zijleman

Wat een herkenbaar verhaal erwinz voor generatiegenoten. Kan me ook nog goed herinneren dat ik bij mijn favoriete muziekzaak stond en met m’n zuurverdiende ‘krantencentjes’ de aanrader van de week kocht. Stond in krijt op een bord in de winkel geschreven. Wel eerst even luisteren en compleet van de wereld. Wat een album was dat zeg. In de jaren ervoor door mijn oudere broer muzikaal opgevoed maar dit album waren mijn eerste stapjes naar muzikale volwassenheid. Was in die jaren de huis-dj van mijn scoutinggroep en Eruption werd mijn intronummer. Altijd en overal eerste even dat nummer voor de flessen bier werden ontkurkt. Daar moest ik aan denken toen ik bovenstaande recensie las. 45 jaar verder. Zucht.

Helemaal mee eens erwinz. Ook ik was 14 in 1978 en werd helemaal van mijn sokken geblazen door dit album (ook ik kocht destijds de lp Love Gun van Kiss en man, wat viel die tegen).
Ik schreef in 2013 al over het eerste album van Van Halen: "Beste hardrockplaat en beste debuut ever! Grijs gedraaid vanaf 1978 tot nu toe. De albums die daarna uitkwamen waren ook goed, maar het debuut van Van Halen was (is) wat mij betreft uniek, baanbrekend, overdonderend, subliem en ongeëvenaard".