Camel - Rajaz (1999)

Daar ben ik het mee eens. Het is een mooi stukje muzikaal behang. Goed om bij te lezen. Het puntje van de stoel hoef ik niet te gebruiken.

Echter vind ik het zo fijn, dat ik er het volle pond aan geef. Jullie willen toch meer uitdaging, klaarblijkelijk...

Het is fijn, maar dan meer in de zin van: niet vervelend. Het album is een beetje als een licht rimpelig wateroppervlak. En dan mis ik inderdaad de baksteen die wat golfslag had kunnen veroorzaken.

Heerlijk, al die duidingen van droge muziek, rimpelige wateroppervlakken, etc. bij een plaat die toch losjes een soort conceptplaat rond de beweging van het schip van de woestijn is.

Voor de waardering sluit ik me toch aan bij wat wat verderop hierboven al door diverse mensen gememoreerd is: album is muzikaal goed verzorgd en begint erg mooi, maar naar het eind toe wordt het wat veel van hetzelfde. Dankzij onder meer Three Wishes, Lost and Found en Sahara toch nog 4 sterren.

Shout! Voor mij het mooiste nummer van de plaat, ondanks dat Andrew niet zo'n fantastische zanger is. Maar...mooi, emoties...
De rest van het album is overigens ook prima!

Dit album van Camel trok meer mijn aandacht dan de andere albums van Camel die ik al heb (en ik heb er aardig wat). Zou het komen omdat ik een Pink Floyd liefhebber ben en dit album hier en daar wat PF/David Gilmour trekjes heeft ? Denk het wel. Toch blijft het Camel waarvoor hulde. Maar waar gaat het om. Pak de muziek je ? Juist. Voor mij is dit album heerlijk om naar te luisteren. Voor een "echte" Camel liefhebber misschien wat anders, maar goed. Het gaat om de muziek en deze pakt mij. Heb deze zelfs in mijn top 10 gezet !

Ben al sinds het eerste album fan van Camel. Gek genoeg vind ik de periode van de negentiger jaren (dus van Dust and Dreams tot en met A Nod and a Wink) zelfs nog beter dan hun eerste sterke periode tijdens de zeventiger jaren. Gebeurt niet zo vaak: meestal is een heropleving best goed, maar kan het meestal niet tippen aan de vroege topjaren. Maar bij Camel dus wel.

Behalve dan in het geval van Rajaz. Ik kreeg nooit vat op dit album: als ik het beluisterde vond ik het altijd aangenaam, maar daarna kon ik mij niets herinneren van wat ik nou gehoord had. Geen bijzondere melodielijnen, geen waanzinnige lyrische gitaarsolo's (zoals in Ice), geen nummers als Watching the Bobbins, die je nog dagen blijft achtervolgen. Kortom: geen enkele oorwurm. Het lijkt allemaal een beetje vlak.

Ik gebruik met opzet het woord "lijkt". Ik heb de gewoonte om muziek te draaien tijdens het wandelen. Werkt bij mij erg goed: benen doen de beweging, de ogen genieten van de natuur, de oren concentreren zich op de muziek en het hoofd doet lekker niets

En vandaag was Rajaz aan de beurt. En ineens viel alles op zijn plek: het hele album blijft namelijk in hetzelfde ritme, namelijk het schommelen van de kamelen in een karavaan. En dat zal waarschijnlijk precies de bedoeling zijn geweest van de heren. En omdat ik in eenzelfde tempo aan het wandelen ben, klopt deze muziek nu wel.

Leuke ontdekking. Nu ga ik dit tijdens de volgende wandeling uitproberen op Nude. Een album, waar ik ook nog niet echt een klik mee heb. Wordt dus vervolgd ...

Door de wat flauwe en inspiratieloze zang is deze plaat niet mijn favoriet.
Instrumentaal is het echt een spierballenplaat. Sahara is met name een erg gave song.
Lawrence duurt mij echt weer veel te lang. De combi Scherpenzeel/Bass/Latimer/Stewart is een erg goede, en volgens mij is dit de enige plaat in die bezetting.

Mooi beschreven, en volgens mij de spijker op de kop. Het duurde bij mij ook even voordat deze 'landde', terwijl ik toch een behoorlijk Camel-liefhebber ben. Ik herken me ook wel een beetje in de omschrijving van Edwynn hierboven: 'Het album is een beetje als een licht rimpelig wateroppervlak. En dan mis ik inderdaad de baksteen die wat golfslag had kunnen veroorzaken.' Dat was ook mijn eerste indruk. Maar bij vaker beluisteren denk ik inderdaad dat de heren, gezien de thematiek van het album, dat kabbelende, dat schommelende, precies zo bedoeld hebben. Het maakt dit album tot een aangename luisterplaat waar je even de tijd voor moet nemen.

Het vocale gehalte is, zoals bij de meeste Camel-platen niet echt indrukwekkend, maar dat gegeven heb ik al lang geaccepteerd. Het gitaarwerk is echter bijzonder fraai: nergens overweldigend, maar overal subtiel en in dienst van de nummers. En toch steelt Latimer hier weer de show...

Andrew Latimer is een gitarist van de buitencategorie. Toen mijn vader overleed was dit album net uitgekomen. Het heeft mij door de ergste rouw heen getrokken. Voor mij dus onovertroffen, deze muziek. Maar dat is dus heel persoonlijk. Geldt voor alle muziek, voor elke persoon. Bij de solo van Lawrence of Arabia houd ik het niet droog in elk geval. Zal voor mij altijd verbonden blijven met die donkere periode. Wat heeft Latimer mij getroost!

Na misschien wel 20 jaar deze cd, bij het nalopen van mijn collectie, weer eens opgezet. Vond ik er bij het uitkomen van deze CD niet veel aan, m.a.w. wist de muziek mij niet te boeien, nu ben ik per kameel mee op reis geweest en is de muziek mij zeer goed bevallen. De zang blijft echter wel van twijfelachtige kwaliteit, maar artistiek-muzikaal gezien blijft deze cd zeer de moeite van het beluisteren waard. Ik zal daarom de cd zeker nog vaker gaan beluisteren om zo nog intenser van de reis te kunnen genieten. Ook iemands smaak-waardering verandert door de tijd, zo blijkt maar weer. Vier sterren dus.

Zoveel goede muziek dat er bestaat en toch blijf ik steeds terug vallen op camel , daarbij heb behoorlijk wat lp's en cds , onder andere veel van pink floyd , Journey , kayak , dire straits ,Bonemassa , kansas...enz. maar wat ik ook luister , ik voel me altijd het gelukkigst als ik Camel luister , en wat betreft het vocale gedeelte waar de meeste niet zo over te spreken is , hoor ik enorm graag de stem van Andrew Latimer.
Bij het bijwonen van diversen concerten van Camel in vrij beperkte zalen moest ik altijd even bedenken waarom zij in dit soort zalen staan en Pink Floyd voor duizenden publiek optreden , Camel verdient minstens dezelfde eer als Floyd , maar helaas werkt dat zo niet.
Nu even over Rayaz , geweldig album dat even moet binnen komen maar word per luisterbeurt mooier ,
en het nummer shout is toch echt gemaakt voor de stem van Andrew Latimer. 5 sterren.

Ik vind Latimer steeds mooier gaan zingen in de loop der jaren. Op dit album klinkt hij prachtig!

Top plaat deze!

Een heerlijke CD met mooie lang uitgesponnen nummers.
Niet altijd muziek waar je van opveert, maar kabbelt wel lekker door. Is in mijn ogen ook niets mis.
Uitschieter van deze CD is voor mij "Straight to My Heart". Zowel de muziek en tekst zijn prachtig en komen oprecht over.
De nummers "Three Wishes" en "Sahara" heb ik ooit op een vakantiefilm gemonteerd.

Voor de èchte fans ongetwijfeld een droomplaat waarin gitarist Latimer van producer, componist en bandleider Latimer alle gelegenheid krijgt om te schitteren. En schitteren doet hij, want hij is natuurlijk een uitstekend gitarist, maar persoonlijk vind ik zijn spel niet zó sterk en zó afwisselend dat het in staat is om de hele plaat te dragen. De composities zijn melodieus genoeg, maar wanneer ik bij bijna elk nummer kan gaan zitten wachten tot de gitaar het weer overneemt verlies ik na verloop van tijd mijn aandacht. Uiteindelijk hoor ik Latimer liever tegenover een toetsenist die z'n eigen gang kan gaan, want als hij in z'n eentje de kar moet trekken wordt het toch een beetje te saai, ook al omdat zijn gitaarsolo's voor mij gewoon net niet bijzonder genoeg zijn om een statig nummer als Lawrence de bedoelde majestueuze allure mee te geven. Mooie plaat, maar voor mij wat te veel van het goede.

Terwijl het buiten bij de 30 graden aantikt geniet ik van deze Rajaz... wat een heerlijke en gevoelige plaat is dit. Ik zit verstijft bijna een uur te luisteren. Het heeft even geduurd bij mij, maar uiteindelijk ben ik Camel gaan waarderen, en ben ik hun laatste albums ook echt op waarde aan schatten. ik geniet van de subtiele zang, nooit echt dominant of hoogdravend, maar altijd passend bij de muziek. En muzikaal staat het allemaal als een huis en zit er zoveel gevoel en emotie in... of zou het toch door warmte komen - nee, ik denk het niet, het is gewoon echt goed

Waar Nude, Dust & Dreams en Harbour of Tears dichterbij The Snow Goose staan qua sfeer en conceptuele aanpak, staat Rajaz dichterbij Camel, Mirage en Moonmadness qua sfeer en aanpak. Dus voor de fans van het eerste uur is dit een homage / terug naar die tijden en dat typische Camel geluid hoor je overal op dit album. Persoonlijk vind ik het een van de beste albums en als dit hun zwanenzang zou zijn geweest hadden ze met een hoge noot geëindigd.

Heb toevallig ook de tour gezien destijds en vond het vooral jammer dat er betrekkelijk weinig nummers werden gespeeld van dit album waarop de twee voorgaande tours het nieuwe album integraal werd uitgevoerd. Omdat Latimer ziek was, werden verschillende zangpartijen overgenomen door Colin wat een interessant (uniek concert opleverde).

Schitterend album. Gigantisch goed geschreven nummers. Gitaarpartijen zijn om van achterover te vallen. Man wat kan die gast spelen, met wat voor emotie, diepte (en gezichtsuitlatingen) en Gilmour in het kwadraat of andersom. Erg prettige zang ook. Nummers zijn allemaal wel lekker lang uitgesponnen nummers (van de 8 nummers duren er maar 2 korter dan 6 min). Ik weet niet of ik dat laid back zou noemen. Het is soms behoorlijk up tempo, maar het is zeker zo dat de droomde uitgesponnen gitaarpartijen de hoofdrol op dit album opeisen en de nummer zijn geschreven als soort van gitaar showcasing (hoewel de fluit en bass ook erg duidelijk aanwezig zijn). Nummers als Three Wishes, Sahara en Lawrence zijn als zodanig niet alleen hoogtepunten op dit album maar hoogtepunten uit hun hele catalogus. Daarnaast mogen ook nummers als Straight To The Heart, Rajaz of The Final Encore er zijn.

Absolute aanrader, Camel essential en Prog essential.