Dit wordt mijn allereerste review ooit
Ik zal maar wat over Dusty zelf vertellen: Mary Isabel Catherine Bernadette O'Brien (Inmiddels overleden) geboren 1939 in Londen. In 1964 werd ze als Dusty Springfield bekend. Zij was een van de meest populaire Britse zangeressen uit de jaren zestig. Met You don't have to say you love me bereikte zij in 1966 de eerste plaats in de Engelse hitparade.
Ik heb dit album nu 2x beluisterd (ik heb trouwens een versie met alleen nummers 1 t/m 12), en ik ben zeer onder de indruk van deze zangeres. Ik had een oubollig plaatje met irritante meezingers verwacht. Maar integendeel krijg ik rustige soul gezongen door een vrouw met een prachige stem, passie en een perfecte timing. Ik schaar haar direct onder mijn favoriete zangeressen.
Het album begint goed, met een nummer dat zich steeds verder opbouwt, vol met blazers, violen, een basgitaar en een piano. Vanaf dit openingsnummer begint een rustig, maar ontzettend soulvol album, inclusief alle toeters en bellekes. Het hele album heeft iets droevigs, maar tegelijkertijd heeft het wat opwekkends.
Conclusie: Een vorm van Soul die erg mooi is, maar die míj niet helemaal goed ligt. Op het moment zelf vind ik het mooie muziek maar ik mis de "drang" om het nog een keer te horen.
Een 4*