Dream Theater - Six Degrees of Inner Turbulence (2002)

Stem verhoogd naar 4*. Gewoon een heerlijke plaat met enorm goede productie, flink veel emotie en alles wordt gewoon heel goed gespeeld. Het nadeel is dat het allemaal wat gejat klinkt.

Ik heb hem op 3* staan omdat ik bij Dream Theater juist de emotie mis. Het is alsof een paar geweldige muzikanten (ze kunnen zeker goed spelen) alleen maar proberen te laten zien hoe geweldige muziek ze kunnen maken. En dat het allemaal maar zo fijn, en perfect afgewerkt mogelijk moet klinken. Het is alsof ze zelf niet geloven in wat ze spelen, maar ze het spelen omdat dat volgens hen het best in het gehoor ligt.

Ik heb hem op 2½* staan omdat ik dit domweg het zwakste Dream theater-album tot nu toe vind. Vooral cd 2 is een slechte remake van Scenes from a memory (daarom 'gejat', Fianosther?). De eerste cd is wat onevenwichtig, maar heeft hier en daar toch briljante momenten. The glass prison ben ik onderhand een beetje flauw van en The great debate ís flauw... maar in Blind faith en in iets mindere mate Misunderstood en Disappear staan er toch nog enkele klassiekers op.

Of zoals in het metal genres topic al duidelijk werd:

* PROGRESSIVE METAL
The protagonist arrives with a guitar and plays a solo of 26 minutes. The dragon kills himself out of boredom. The protagonist arrives to the princess' bedroom, plays another solo with all the techniques and tunes he learned in the last year of the conservatory. The princess escapes looking for the 'HEAVY METAL' protagonist.

The Glass Prison is echter één van Dream Theater's beste nummers ooit, de rest is vrij saai inderdaad.

Disappear is bestwel kut. De rest en dan vooral blind faith, about to crash en solitary shell maar ook the glass prison zijn gewoon heel goed. Verder zijn is metallica en tool gewoon terug te horen op deze plaat en zijn er van die flauwe dingen in gedaan die gewoon nergens op slaan zoals het scratchen in the glass prison. Maar dat het niet met emotie gespeeld wordt is voor mij dus echt grote bullshit, ik hoor het wel degelijk, misschien dat andere dat niet horen, oke dat kan. Dat ze zichzelf soms in technische hoogstandjes verliezen is waar maar nou juist net niet op dit album vind ik.

Uieindelijk blijft het wel prog metal en prog stond in de jaren 70 ookal voor lang uitgespannen solo's, minder gangbare ritmes en tempowisselingen.

Ik snap niet waarom mensen altijd vinden dat DT emotieloos is :S. Goed er zijn inderdaad nummers die erg snel klinken, maar er zijn toch ook duidelijk nummers met een hoop gevoel op dit album te vinden hoor. Luister maar eens naar de intro van About to Crash of de solo in Goodnight Kiss. Niks snelheid, gewoon prachtig met gevoel gespeeld.
Met name op het meest recente album Octavarium is niet zoveel snelheid meer te vinden, maar is er meer accent op het gevoel.
Ik vind Six Degrees persoonlijk een geweldig album, goede mix van verschillende stijlen. 4,5*

ik snap je niet helemaal kasperbert? staat snelheid bij DT dus gelijk aan emotieloze muziek?

Kan ik mee inkomen. Je kunt een topmuzikant zijn en razendsnel supersonische solo's spelen, maar dan heb je misschien toch wel een beetje dat het gevoel ver te zoeken is.

idd dan word er over het algemeen te veel op snelheid en techniek gefocust.

Goed album van Dream Theater. Vooral CD2, wat 1 groot nummer is, is fenomenaal. Hoe ze het bedacht hebben weet ik niet, maar het is een fantastisch track.

heerlijke afwisseling op train of thought en scenes from a memory. Heerlijke 2e cd, mooie afwisselende nummers op de 1e. Kortom, weer een heerlijk stukje dream theater. Als die gasten weer eens iets uit brengen, is het duidelijk dat wij gewone stervelingen maar weer eens moeten gissen hoe ze het voor elkaar krijgen om het te spelen. Een 4,5

the glass prison is wel een mooi liedje, en misunderstood ook, de rest ken ik niet zo goed. ik vond het einde van misunderstood trouwens niet leuk, de laatste minuut ofzo met al die vage geluiden, als ze dat weg hadden gelaten had ik t een super liedje gevonden, nu denk ik jammer van t eind

God wat verschillen de meningen wat betreft DT tog zeg....
Persoonlijk is dit 1 van de beste voor mij, na cd 1 was ik ff in de wolken. Geweldig, dat zou weer ff flink repeteren met de band worden voordat we dat weer konden spelen.
En toen moest Disc 2 nog komen.................

*zucht*

een 4,5*

Solitary Shell en Take away my pain zijn ook helemaal geweldig.

Ik heb de eerste vier nummers nu geluisterd en dit klinkt zo waanzinnig goed. Vooral the glass prison en blind faith. Hopen maar dat dit niveau wordt vastgehouden bij de rest van de CD.

Ik vraag mij wel af waarom de hand op de binnenkant 6 vingers heeft, zou dit net als bij octavarium zo een 'verborgen' thema zijn? De cd heeft ook 6 nummers.... En de titel is uiteraard Six Degrees Of Inner Turbulence

the Great Debate vind ik een geweldig nummer
maar the glass prison natuurlijk ook

Nu een aantal keer beluisterd en ik kan veilig concluderen dat Six Degrees of Inner Turbulence na Images and Words en Awake het beste album is van DT.

Ten eerste vind ik de titel erg mooi. Het bekt ook heel lekker. Mooie hoes ook. Maar goed, uiteindelijk gaat het om de muziek en daar zit het wel snor mee op dit album. We beginnen met CD 1. The Glass Prison is toch wel het ultieme (samen met Metroplis Part I en Learning to Live) DT nummer. Lekker hard, flink proggy en erg goed gezongen door La Brie. Blind Faith is ook een mooi nummer, al vind ik het refrein niet helemaal lekker lopen. De solo na 5 minuten is echter wel waanzinnig. Misunderstood is een wat rustiger nummer met een mooie melodie. The Great Debate (over stamcel onderzoek) geeft me keer op keer kippenvel. Het nummer duurt langer dan 14 minuten maar verveelt nergens. Vooral het volgende stukje vind ik erg mooi:

Turn to the light
Don't be frightened of the shadows it creates
Turn to the light
Turning away would be a terrible mistake

Dissapear doet een beetje denken aan Space Dye Vest, maar haalt het niveau van dit nummer bij lange na niet. Het klinkt allemaal net iets te zeikerig en te rommelig. Het heeft mij in ieder geval nog niet weten te overtuigen maar wellicht in de toekomst.
Voor CD 1 geef ik echter wel 4,5*

Dan volgt CD 2: Een groot nummer opgedeeld in 8 hoofdstukken, allemaal over mentale stoornissen. Overture vond ik erg wennen maar nu vind ik het een erg mooi nummer. Een beetje sprookjesachtig zelfs. Hetzelfde geldt voor about to crash. Daarna gaat het behoorlijk los met War Inside my Head, die eindelijk wat harder geluid laat horen. Kort maar Krachtig. The Test that Stumped them all is ook behoorlijk hard en heeft een heel freakie stukje erin zitten. Dan volgt het mooiste nummer van deze tweede CD: Goodnight Kiss. Begint heel rustig, met prachtig piano en gitaarwerk maar na 4,5 minuut transformeert ie in een soort November Rain achtig geheel. Prachtige solo en heel emotioneel (ook met dat gehuil er doorheen). Heel mooi numer
Deze gaat dan over in Solitairy Shell. Een ode aan Peter Gabriel's Solsburry Hill. Ik moet bij dit nummer ook steeds denken aan Mario kart (is dit heel raar? ). Het nummer schijnt te gaan over autisme. In ieder geval weer een top nummer. About to Crash vind ik dan weer wat luchtiger. Lekker nummer, valt voor de rest weinig over te zeggen. Als laatste komt dan de grande finale, die wel wat grander had gemogen van mij. Wel mooi dat je stukjes terug hoort van voorgaande nummrs. Knappe tekst ook. Waarom het nummer nog een minuut doorgaat na de laatste toon is me echter een raadsel.
Deze CD krijgt van mij 4*

Al met al dus een hele fraaie CD. Het geeft heel goed weer wat DT doet en waar het voor staat. Het is echter geen ideale instap CD voor mensen die DT willen leren kennen. Begin dan bij Awake of Images and Words. Ik moest zeker de eerste paar keer me inhouden om niet te skippen en naar het volgende nummer te gaan, omdat sommige nummers wat moeilijk en doelloos leken(het lijkt dan nergens heen te gaan). Dit heb ik echetr wel vaker met DT.
Anyway: 1e CD: 4,5* en 2e: 4*= 4,25 en omdat me deze CD zo bevalt in het geheel ga ik toch voor de 4,5* en komt ie mn top 10 via de achterdeur heel zachtjes binnen.

Goodnight kiss is een van de mooiste nummers ooit.
Puur kippevel en vooral dat outtro
Amazing

De solo van goodnight kiss is één van de best opgebouwde solo's die Petrucci ooit uit z'n vingers heeft geperst . Vooral de live-versie van Budokan zorgt elke keer weer voor een open mond. Maar als het over kippevel gaat, dan moet ik toch eerder voor Losing time/Grand finale gaan. Wat een opbouw. En de manier waarop Labrie door de muziek heen zingt, schitterend. De tekst die erbij hoort is best wel knap, en probeert ons op the wall-iaanse wijze iets mee te brengen over het leven.

Glass Prison: eerste nummer dat ik ooit heb gehoord van Dream Theater. De wah-wah gitaarriff in de lage B veranderde mijn vizie op metal voor eeuwig Zalig nummer, bevat de eerste drie stappen van de AA-twaalfogie.

Blind Faith: Het nummer van de cd dat me weinig boeit. NIet slecht, maar het springt er zeker niet uit.

Missunderstood: De invloeden van de progressieve goden uit de jaren 70 zijn hier af en toe heel hoorbaar. Emotioneel geladen nummer dat heel mooi in elkaar zit.

Th great debate: Waaaaaaaauw. In mijn ogen nog steeds één van de beste DT-nummers. Vanaf de keyboardsolo tot ze terug naar de mainriff gaan is in mijn ogen nog steeds het gestoordste DT muziekstuk ooit. De gitaarsolo is ook van de beste die er zijn.

Dissapear: Hello 70' prog. It's DT.
Prachtig nummer.

SDOIT: Prachtige compositie. De overture is magnifiek, de verhalen zetten aan tot nadenken, en zoals reeds gezegd, de afsluiter is fenomenaal.

Prachtig album, en komt op nr 3 van mn favoriete DT-albums.
De twee andere zijn Scenes From A Memory en Images And Words ( how typical am I? )

Er zitten voor mij eigenlijk twee kanten aan dit album. Het laat eigenlijk zowel de geweldige als de slechte kant van Dream Theater zien. Het titelnummer is typisch Dream Theater op z'n allerbest en is misschien wel het beste nummer dat ze ooit geschreven hebben (als je het als één nummer wil zien). Ook the Glass Prison laat zien dat Dream Theater ook gewoon pure metal kan spelen en gemakkelijk tot de allerbesten in het genre behoort. Aan de andere kant is er het ongegeneerde jatwerk die zich op dit album voor het eerst de kop op steekt. The Great Debate klinkt af en toe wel heel erg als Tool (hoewel ik dit wel een vet nummer vindt). Verder is er het rare gefreak dat prachtige nummers alsnog weet te verkrachten (Misunderstood is een prachtig nummer totdat ze met die rare geluiden gaan beginnen. Het is onnodig omdat het nummer op zichzelf eigenlijk al perfect was.)

Al met al staat er op dit album genoeg geweldig materiaal om toch nog tot 4,5* te komen.

Men loopt altijd te discussieren, welke cd nu beter is. Nou, ik vind allebei de cd's geweldig. The Glass Prison, wat een partij heerlijke riffs komen daar voorbij, wat een energie, wat een solo-gedeelte. Blind Faith, goeie tekst, fijne sfeer. The Great Debate, geweldig intro, het nummer bouwt op naar een hele mooie climax, opnieuw een hele fijne sfeer. En dan natuurlijk Six Degrees, een waar meesterwerk. Misschien is de live uitvoering op Score op sommige punten beter, maar de Grand Finale is wel het ultieme van het ultieme. Voor mij een van de mooiste dingen die muziek heeft te bieden.

Ik vind dit altijd een moeilijk album en het groeit nog steeds in mijn beleving. De tweede CD heeft duidelijk mijn voorkeur, op de eerste wordt ik vooral door The Great Debate geraakt. Alle goede aspecten van Dream Theater zijn hier ruimschoots voorhanden en ik hoop van harte dat het album nog meer gaat groeien.

Blijkbaar was The Glass Prison al een hele tijd eerder geschreven en geïnspireerd door het bezoek van een Pantera concert. Het resultaat mag er zijn.

Toch verlaagd van 4,5* naar 4* omdat de eerste cd toch z'n zwakke momenten kent. Willen ze weer eens te veel tegelijk doen en schieten ze weer door in hun gepiel.

Dus hoe slechter de muzikanten en hoe beroerder de productie, hoe meer 'emotie' in de muziek zit, wil je dat zeggen? En iedere band wil toch laten zien "hoe geweldige muziek ze kunnen maken"? Of denk je dat er muzikanten zijn die liever zien dat mensen hun muziek slecht vinden? En hoezo geloven ze niet in wat ze spelen, waar leidt je dat uit af?

Het emotionele argument tegen Dream Theater is gewoon niet steekhoudend. Dat is net zoiets als zeggen: "ja, deze muziek is slecht, want ik vind het niet mooi." Prima, da's jouw smaak, maar het is geen argument waar iemand anders iets mee kan.

Is natuurlijk altijd een erg gemakkelijke zondebok he? Zijn de muzikanten virtuozen op hun respectievelijke instrumenten? Dan zal de emotie er waarschijnlijk wel weer bij inschieten, of niet?

Ben ik het overigens niet mee eens. Dream Theater heeft allang bewezen dat ze geweldige emotionele nummers kunnen schrijven. Het titelnummer hier is daar bijvoorbeeld één van. Ook Misunderstood maakt wel degelijk emoties los.

Zeer sterk album. Maar wel het bewijs dat Dream Theater cd's vaak te lang duren. Ik moet eerlijk zeggen dat ik een beetje 'Dream Theater moe' ben maar dit album blijft wel erg sterk.

2e cd mag er van mij af (oke hier word ik voor afgebrand). 1 nummer? Laat me niet lachen. De 1e cd is net zo goed 1 nummer als de 2e cd. Er zitten zeer goede dingen maar over het algemeen heb ik het geduld niet om het helemaal af te gaan luisteren. En ik heb eigenlijk best veel geduld.

Maar dan de 1e cd. Wat een sfeer zit daar aan. Precies wat DT tegenwoordig mist. Alle cheesy dingen die zij vaak hebben vind je hier niet in terug. Geen onnozel moeilijke riffs maar gewoon puur op de muziek gericht. Ook de zanglijnen zijn hier vaak goed (alhuwel er een paar tussen zitten die toch weer zeer matig zijn).

Als ik het los zou moeten beoordelen zou het ongeveer zo zijn:

CD 1: 4,5
CD 2: 3/3,5

Maar aangezien deze cd voor mij puur om de 1e cd draait geef ik het toch een 4,5.

The Glass Prison is volgens mij het beste nummer van Dream Theater, dankzij de mooie opbouw en vooral de geweldige intro. Voor de rest heb ik nog niet zo veel van dit album beluisterd, maar ik ben het wel van plan.

Gaaf album, samen met Images, Awake en de laatste helft van ToT het enige wat voor mij de moeite waard blijft van DT.