Dream Theater - Six Degrees of Inner Turbulence (2002)

Eens met MindRuler. Disc 2 vind ik prachtig, maar op disc 1 staat te langdradige nummers en veel te veel gitaar en keyboard gepriegel.

Jazeker wel. Met enige regelmaat - met name op Images and Words, maar ook later wel - staan de moeilijke noten niet in dienst van de muziek, maar in dienst van egotripperij. Daarentegen zijn A Change of Seasons en Home er volkomen vrij van. In deze twee nummers staat expressie voorop.
Hoe dit album uitvalt weet ik nog niet. Komt binnenkort.

Dream Theater is een frustrerende band. Zodra ik kritiek uit - zie Scenes from a Memory, maar ook Images and Words - doen ze hun best om deze kritiek te weerleggen. The Glass Prison en Misunderstood zijn fantastisch. Non-triviale akkoordenreeksen, goede riffs, een paar dissonanten hier en daar, rare maar passende geluidseffecten. De virtuositeit staat in dienst van de muziek, zoals het hoort; elke noot is vol van expressie. En let op: de rustige delen zijn minimaal gearrangeerd, zonder overbodige tierelantijntjes, precies zoals ik het graag hoor.
Nou maar hopen dat de rest net zo goed is.

Cd-1 zit op het randje van 4½ tot 5 sterren. Ook na de derde keer luisteren behoren The Glass Prison en Misunderstood tot het beste dat DT heeft gemaakt. De andere drie zijn wat minder - met name Disappear duurt als zoveel ballads wat te lang; in Blind Faith neigt Petrucci weer eens naar muzikale masturbatie, met de nadruk op neigt - maar niet zo heel veel.

Oho, CD-2 is een tegenvaller. DT probeert een heuse rockopera te schrijven maar mist de vaardigheden ervoor, itt Pete Townsend. De instrumentale opener is nogal suffig met Rudess die een symfonieorkest probeert te imiteren, maar nauwelijks verder komt dan triviale filmmuziek. De drie daaropvolgende rockers zijn nogal stereotiep. Ik zit me de hele tijd af te vragen waar ze hun ideeën vandaan gejat hebben. Van Solitary Shell weet ik het - Solsbury Hill van Peter Gabriel, maar dan zonder killer riff. Zelfs de titels komen overeen. Goodnight Kiss probeert weer eens een hemelse sfeer te scheppen. Zoals al te vaak komt DT, inclusief de solo van Petrucci, wiens overstuurde geluid me knap begint te vervelen, niet verder dan goedkope sentimentaliteit. Dat geldt tot op iets mindere hoogte ook voor Losing Time. De reprise bevalt me nog het beste op deze CD, al benadert ook dit nergens het topniveau. Met de Grand Finale vallen de vijf heren plat op de muil. Luister naar de Grote Poort van Kiev, de finale van Moessorgski's Schilderijententoonstelling om te horen wat muzikale grandeur is.
Een lage 2½ ster, vooral ook omdat Myung voor het eerst ongeïnspireerd klinkt met nogal wat monotoon spel.
Ik moet heel goed CD-1 in gedachten houden om me er toe te zetten dit album het gemiddelde van de twee, 3½ ster, toe te kennen.

Een heldenplaat die zijn weerga niet kent!

Mooie positieve boodschap in deze plaat, ook poltieke onderwerpen worden aangesneden in The Great Debate.

Een plaat die voor mij zelfs Images And Words overtreft in enkele opzichten.

Ik heb SFAM nog niet gehoord (en wil die ook even voor het laatste bewaren door alle goede verhalen) en sla zodoende misschien de plank mis als ik zeg dat SDOIT voor mij het eerste album is waar de band een echt goed hard nummer schrijft, maar in de volgorde zoals ik hun albums nu gekocht heb klopt het in ieder geval wel. The Glass Prison is een weergaloos beukend progmetal nummer waar men ook een perfecte lading emotie in de zang laat horen. Met Blind Faith en Misunderstood gaan we iets meer de melodieuze kant op, wat de band zoals altijd prima afgaat, helemaal de zanglijnen in het refrein van Blind Faith zijn oorstrelend prachtig!

Met The Great Debate wordt het allemaal weer een stuk harder qua muziek, maar ook qua onderwerp is het een stuk minder licht te verteren. Sterk nummer, waarbij de vele samples tussendoor me niet storen. Disappear is een nummer wat me tot nu toe steeds meer doet, maar toch verreweg het saaiste nummer van het album is.

De tweede cd slaat echter keihard terug. De ouverture zet me nog op een verkeerd been omdat het orkest overduidelijk uit een doosje komt, maar zodra de zes verschillende psychische aandoeningen worden uitgewerkt is het smullen geblazen. Persoonlijke favorieten zijn het over Asperger handelende Solitary Shell (heel herkenbaar door mijn enkele vrienden die hetzelfde hebben) en Losing Time (prachtig emotioneel, perfecte samenvatting van het concept).

Wat dit album voor mij beter maakt dan Images And Words is toch vooral het feit dat men de licht gedateerde jaren '80/begin jaren '90 sound heeft door laten evolueren naar een moderne en toch klassieke sound. LaBrie's stembanden waren duidelijk weer compleet genezen, omdat zijn zangprestatie fantastisch is. De enige reden dat het geen 5 sterren oplevert, komt toch vooral door Disappear en Overture, anders was het perfect geweest.

Vernieuwend zijn zegt niets over of iets een goede plaat is. Een bekend recept kan nog steeds fenomenaal worden geserveerd...

Na het horen van de nieuwe, vrees ik dat ze nooit meer het niveau van dit album halen. Voor mij de beste van DT. Al begrijp ik het als iemand dat zou zeggen over I&W of Awake, toch wel de old school classics.

Dit is naast I&W en Awake (en mss FII) ook mijn favoriete cd van de band. Hier durfden ze nog te experimenteren en gingen ze niet overal voor de veilige weg. Het blijft zonde van de wat tegenvallende 2e cd. De nummers opzich zijn best goed, maar het werkt niet zo goed als één geheel als hun andere grote epics. Cd 1 daarintegen is gewoon de hele cd lang 5* materiaal en is inderdaad misschien wel Dream Theater voor de laatste keer op hun best.

heb hem laatst weer helemaal geluisterd, en gooi er toch een halfje bij.
de 2de cd is er toch wel een waarvoor je in de stemming moet zijn, maar als je dat bent is het een parel van een plaat.
toch jammer dat de ze hierna toch wat minder spectaculair zijn geworden.

Ik heb de nieuwe plaat gehoord en doet me eraan herinneren hoe gruwelijk goed deze is. Portnoy had helemaal gelijk en het gaat te ver om DT een zinkend schip te noemen, maar dit niveau zie ik ze ook niet meer bereiken. Portnoy heeft het gelijk aan zijn zijde.

Hij is net zo schuldig als de andere leden vd band heur.

alleen hij geeft het nog toe, de rest niet.

Wat een onzin allemaal weer. Portnoy heeft met nadruk nog gezegd dat hij volledig achter de laatste paar albums en hun muzikale invulling bleef staan. Het was veel meer een geval van het onderling niet meer prettig met elkaar overweg kunnen en het op elkaar uitgekeken raken, in ieder geval van Portnoy's kant. Wat je hier impliciet uit wil halen moet je zelf weten, maar Portnoy heeft zelf geen woord vuil gemaakt aan het wel of niet aftakelen van de muzikale output van de band.

In 1989 las ik in het blad Aardschok een recensie over een album van Dream Theater: When Dream and Day Unite. Vond het interesant. Maar pas na het lezen van de recensie over het mini live album Live at the Marquee (1993) ben ik eens naar de platenboer gegaan en heb dit album Live at the Marquee geluisterd: het heeft meteen dezelfde indruk op mij achtergelaten als tien jaren eerder met Van Halen's Women and Children First of Van Halen 1. Wow dus! Sinds die tijd ben ik een echte Dream theater fan en heb alle albums (ook de "bootleg" series), een hoop bootlegs en veel conserten gezien.

Het is niet makkelijk om een favoriet uit de albumreeks van Dream Theater te lichten. Uit de lijst van 11 studio albums zou ik zeggen deze: Images and Words (1992), Awake (1994), Scenes of a Memory (2000), Six Degrees of Inner Turbulence (2002), Octavarium (2005), Black Clouds and Silver Linings (2009) en het nieuwe A Dramatic Turn of Events (2011).
Ik vind SDOIT uit 2002 toch wel ietsje beter dan de rest. Hoogtepunten zijn The Great Debate (over stamcel onderzoek in de USA ), War Inside My head en The test that stumped them all.
Dit album geef ik 5 sterren.

Dus van de echte DT vind je alleen Systematic Chaos en Falling into Infinity wat minder
Change of Seasons en WDaDU even buiten beschouwing gelaten...

@nicoot: precies, deze twee zijn een tikkie minder. Change of Seasons is natuurlijk geweldig, de 1ste WDaDU vind ik het minste.

Deze muzikanten zijn niet van deze planeet. Gecompliceerde muziek, maar geweldig om naar te luisteren en van te genieten. Dit album is opnieuw een meesterwerk, echt grote klasse. Steeds als je denkt, dat het volgende album vast en zeker minder zal zijn, dan heb je 't weer mis. Deze gasten zijn het hele jaar bezig met allerlei projecten, touren en dan weten ze ook nog met grote regelmaat dit soort albums te produceren. Ik heb er geen woorden voor, zo geweldig als deze band is en zo geweldig als dit album is. Koop dit album en ervaar de kunsten van deze muzikanten.

Opener The Glas Prison blaast me van mijn stoel af, wat een intro en wat een loeihard nummer! Spetterend gitaarwerk van Petrucci in dit nummer. Blind Faith is een typisch Dream Theater nummer, meer symfonische invloeden maar erg goed. Misunderstood is wat experimenteler en vind ik het minste nummer. The Great debate is een supernummer en vind ik veel van Rush weghebben. Disappear is een ballad en vind ik niet echt geslaagd. Dan het titelnummer, een epos om U tegen te zeggen! Mooiste stukken War Inside My Head, The Test That Stumped Them All en Losing Time/Grand Finale. UIstekende dubbel cd dit met helaas twee wat mindere stukken, toch 4.5 sterren.

Weer twee heerlijke schijfjes van Dream Theater. Het deed me als eerste indruk iets te groots opgezet aan, maar de lekkere rakende riffs, mooie solo's en pakkende melodieën zijn gelukkig troef. Rocken is wat Dream Theater doet.

Nu zijn er wel een aantal momenten waar het gas wordt teruggenomen en het zijn die momenten waar ik vaak mijn aandacht verlies. Dat is het belangrijkste minpunt. Een ballad als Solitary Shell kan ik wel waarderen - erg lieflijk. Bepaalde details staan me ook tegen zoals het Karma Police einde van Misunderstood en de politieke speechen in The Great Debate. Doet me allemaal iets te gezocht aan en versterkt het concept niet.

Het gros van de plaat is wel gewoon puur genieten met The Glass Prison misschien als uitschieter. De band heb ik echt in mijn hart gesloten.

Haha, geweldig. Moet je na die fade-out van Losing Time, As i Am luisteren. Dat is echt precies hetzelfde!! Geweldig!!

Dat is express gedaan De beginnummers van de CD's vanaf Six Degrees Of Inner Turbulence t/m Octavarium beginnen allemaal met dezelfde noot of een zelfde soort geluid als het eindnummer van de vorige CD (te beginnen bij Scenes dus).

Net ook opgemerkt, grappig inderdaad.

Ik vind dit album zeker 5 sterren waard! Hele mooie teksten, en waanzinnig goede muziek! Het is 1 van mijn favoriete albums van Dream Theater!

The Glass Prison
Een lekker 'hard' nummer. Mooie instrumentale stukken, vooral de opbouw in het begin vind ik geweldig!

Blind Faith
Een mooi nummer over het geloof. Mooie tekst, en een mooie keyboardsolo in het begin! Het instrumentale gedeelte in het midden van het nummer vind ik ook erg mooi!

Misunderstood
Een emotioneel nummer. De keyboardsounds die je in het nummer hoort zijn heel gevoelig, net zoals de zang. Veel mensen vinden het 'gerommel' op het einde van Misunderstood niet zo mooi, maar ik vind het juist geweldig! Maar dat is mijn mening.

The Great Debate
Een 'diep' nummer. Vooral het midden van het nummer vind ik erg mooi. Het nummer zit ook heel goed in elkaar.

Disappear
Wauw... dit is echt het meest emotionele nummer wat Dream Theater ooit gemaakt heeft! Ik kan dit nummer nooit luisteren zonder tranen in mijn ogen te krijgen. Ik heb ook wat moeite om er naar te luisteren omdat het nummer nogal gevoelig ligt bij mij, maar dat is iets persoonlijks.
De keyboardsound en de tekst in dit nummer zijn gewoon echt ongelofelijk mooi! Geen woorden voor...

En dan heb je nog de 2e cd, en dat is 1 groot episch verhaal over verschillende mensen die een stoornis hebben. Mooi gemaakt.

Een dikke 5* dus!

Ondanks het feit dat ik The Glass Prison een van de beste nummers in hun oeuvre vind, ben ik nog nooit echt emotioneel geraakt geweest door de zang in DT - hoogstens in The Spirit Carries On. Te weinig mooie harmonieën en pakkende zanglijnen. Iets waar een Steven Wilson wel geweldig goed in is, me dunkt. Ik vermaak me vooral met de instrumentale stukken (luchtgitaar spelen al rijdend, don't try this at home or in your car), want dat doet geen band hen na. Het is echt hun typerende signatuur. Compositioneel van zeer hoog niveau, maar mijn interesse in DT is na een kleine vier jaar dat ik ze ken, toch wat getemperd. Ik zet ze af en toe nog eens op, maar echt niet vaak meer. Portnoy volg ik nog met Flying Colors en VOORAL Transatlantic en zijn werk met Neal Morse.

Deze Six Degrees was de derde die ik van hen kocht denk ik, na Scenes en BC&SL. Eén van hun betere ook. Mijn stem zal niet meer veranderen. Stijgen noch dalen. Ik denk dat ik ook altijd hun platen zal blijven kopen uit nieuwsgierigheid (en om die mooie collectie volledig te houden ) - al zijn ze niet meer zo vernieuwend natuurlijk. Benieuwd naar de bijdrage van Mangini op de volgende plaat (in september 2013 neem ik aan). Het epos van 42 minuten blijft wel ongelofelijk indrukwekkend, vooral op de Score dvd, met orkest. Echt waw.

Maar de zang, tja Labrie is geen slechte zanger, er zijn al duizenden pagina's over geschreven, het stoort me niet, maar het raakt me ook niet echt

The Glass Prison is geniaal, ben alleen niet kapot van het rotatie effect vanaf ongeveer 3:55. Heb ik wel eens beter gehoord.

Het gekke is dat Dream Theater één van de bands is, waarvan ik alle studioalbums (inclusief de laatste) in huis heb, plus nog e.e.a. aan livemateriaal. Echter: ik draai het - met uitzondering van Scenes From a Memory - zelden. Dit album illustreert de worsteling die ik met deze band heb het best. Het is allemaal zo tweeslachtig; uitmuntend gespeeld, maar toch wel klinisch allemaal. Hier is het lange titelstuk wat mij betreft het best, terwijl cd 1 op sommige punten helemaal niet blijft hangen.

Zeer sterk album van DT.

CD 1:
Beginnend met Glass Prison, een van de hardste nummers uit de geschiedenis van de band. Blind Faith is een nummer dat niet had misstaan op het Images and Words album. In Misunderstood gooit de band het over een geheel andere boeg. Luister eens aandachtig en de invloeden van Tool zijn overduidelijk. The Great Debate laat de band zich weer van haar beste kant horen. De eerste schijf sluit af met het gevoelige Disappear.

CD 2:

Six Degrees Of Inner Turbulence wordt vaak, ook door de band zelf, als een nummer beschouwd.Ik zelf zie dit niet op deze manier. Het kan beter gezien worden als een concept-album van 42 minuten. Maar war voor een. De Overture doet wat filmisch aan en laat hier en daar al wat fragmenten horen van wat er komen gaat. Abuot To Crash doet mij wat aan een hardere versie van Marillion denken. War inside My head en The test That Stumbed Them All zijn de wat hardere nummers van het geheel. Goodnight Kiss is daartegen een prachtige ballad. Solitary Shell doet mij zelfs een beetje aan Supertramp denken. About To Crash (reprise) is een voortzetting van het tweede nummer met wat meer tempo. Met Losing time zijn wij aanbeland bij de finale van het geheel. Persoonlijk vind ik dit het minste nummer van CD2 maar toch een waardige afsluiter van het concept.

Al met al is dit album samen met Scenes From A Memory het beste uit het oevre van de band.

Ik ben ook een echte DT fan die alles van ze heeft: alle studio en live albums, fanclubalbums (eind jaren 90) en de live en cover series albums. Ook ik draai ze niet zo vaak. In mijn geval komt dat omdat ik vind dat de muziek van DT zich niet zo leent om te draaien op het werk of als je thuis wat aan het doen bent. Ik vind het echte albums om voor te gaan zitten en met een goede koptelefoon af te luisteren. En aangezien ik weinig tijd heb (...) draai ik ze niet zo vaak. Overigens draai ik wel vaak de Score live DVD. Maar die is ook uitzonderlijk goed