Dream Theater - Six Degrees of Inner Turbulence (2002)

Prima dubbelaar, beide cd's zijn de moeite waard. Alle songs zijn fraai. Het ruim veertig minuten durende titelnummer eist natuurlijk de aandacht op, maar de songs op de eerste schijf zijn ook zeer sterk.

Misschien wel het beste album van Dream Theater, zonder Images and Words en Scenes from a memory tekort te doen.
Je zal dit album overigens grijs moeten draaien wil je op dezelfde mening uit willen komen.

Geniale CD, een van hun drie besten (samen met I&M en Awak).
Op dit album weten ze hun virtuositeit het beste te gebruiken zonder dat het storend wordt (zoals op het overrate Scenes From A Memory).

The Glass Prison is de ideale beukende opener voor de plaat. Vanaf de prachtige bassintro tot het brekende glas... geen moment verveeld het nummer.

Blind Faith begint prachtig en bouwt mooi op tot het instrumentale stuk. De eerste solo van Petrucci vind ik één van de mindere van het album, maar daarna wordt de show gestolen door Rudess met een werkelijk prachtige pianosolo! Rest van de solo's zijn ook uitstekend, waarna het nummer op dezelfde manier afsluit als het begon.

Misunderstood is erg sfeervol en heeft mooi experimenteel middenstuk met een zeer originele solo van Petrucci. Het nummer had misschien wel iets korter gemogen...

The Great Debate begint met de perfect opgebouwde intro. Qua tekst vind ik dit zeker een van de sterkere nummers van het album. Sommige stukken voelen wat gejat aan (Tool?), maar het werkelijk gestoorde instrumentale deel is weer typisch Dream Theater. Ook weer een topnummer.

Na al dit geweld is Disappear de perfecte afsluiter van de eerste CD. Het nummer wordt tot een hoger niveau getild door LaBrie, die zich hier eens van een hele andere kant laat zien met prachtige emotionele zang.

Het titelnummer is werkelijk gigantisch. Via 8 verschillende hoofdstukken worden de verhalen van 6 mensen met verschillende geestesziekten verteld. Enkele hoogtepunten voor mij hier zijn de overgang van Overture naar About To Crash, de prachtige solo van Goodnight Kiss en Losing Time. Jammer van de Gongslag op het eind.

Al met al kan ik dit album niet lager dan 5 sterren.

Geweldige plaat! De geruchten gaan dat Chris Cornell gevraagd is om te zingen op deze plaat. Hij zou af hebben gezegd omdat hij net bezig was met Audioslave.

ehh, waarom eigenlijk? Ik vind het juist wel een vet iets om zo'n episch nummer mee te eindigen.

Dit is nou juist een plaat waarvan ik het moeilijk vind om een goede review voor te schrijven. Omdat ik het namelijk misschien wel het beste album van Dream Theater vind. Bijna alles klopt hier, van de symfonisch klinkende productie tot aan de experimenteerdrang die hier altijd in het voordeel werkt.

The Glass Prison

Het begin van de AA saga en meteen ook de beste daarvan. Dit is nou juist de ruige Dream Theater die nog steeds wel als Dream Theater klinkt, in tegenstelling tot bijv. Constant Motion ofzo.

Blind Faith

Vet, vet, vet. Dit nummer bevat ook een van mijn favoriete instrumentale passages. Met name omdat 'ie ook daadwerkelijk perfect aansluit met de rest van het vocale gedeelte van het nummer. Dit nummer is altijd weer een reis met vele pieken die nooit vervelen.

Misunderstood

Vette opbouw, mooie akkoorden, emotionele zang. Kan hier weinig op aanmerken. In tegenstelling tot velen vind ik het vreemde outro juist behoorlijk sfeerverhogend, en zet de toon voor..

The Great Debate

Een zeer sterk punt aan dit nummer vind ik de gespiegelde vorm (vergelijk het intro maar met het outro). Qua drumwerk een van Portnoy's betere momenten! Ik vind het heel goed gedaan hoe ze hier alle kanten van het verhaal over stamcel onderzoek laten horen. Het klinkt een beetje pretentieus, maar dit nummer komt evengoed geloofwaardig over door de onmiskenbare duistere sfeer die hier wordt neergezet.

Disappear

Mooi, rustig nummer met een bijzonder mooie tekst. Een nummer zoals deze hoor je niet vaak van Dream Theater, en sluit de eerste cd goed af.

Six Degrees of Inner Turbulence

Wat een fantastisch nummer. Ik vind dit een geval van horen is geloven, er is al zoveel over gezegd. Er wordt zo goed gewerkt met het verwerken van thema's en het terug laten komen ervan.. het klopt gewoon helemaal. Ik vind dit een soort verbetering op Scenes from a Memory, maar dan korter.

Al met al is het songmateriaal gewoon enorm geinspireerd en klinkt de band meer gedreven en origineel dan ooit. Dit is ook de enige DT plaat waar ook echt aan sound experiment wordt gewerkt, dat mis ik nog wel eens bij de heren. M.a.w. er wordt hier ook eens een keer in de diepte ontwikkeld i.p.v. in de breedte. Ze hebben er hier echt voor gezorgd dat elke compositie zo goed mogelijk over komt.

Verhoging naar 5*

Gewoon een hele vette plaat, en waarschijnlijk voor mij DT's beste.

Rockt lekker weg, en Six Degrees, het nummer is fantastisch.

Het nummer eindigen met een gongslag zelf is natuurlijk wel tof, maar om daarna een fade out te doen van twee minuten is dan weer wat overdreven. Als het iets korter was geweest, had ik het beter gevonden.

Dankzij Black Clouds ook de eerdere cd's weer eens uit de kast geplukt en dat bevalt eigenlijk wel erg goed.

Al het gezemel over James' zang en de teksten die niet je van het zouden zijn ten spijt, het zijn over het algemeen allemaal prima platen.

Deze six degrees:

cd 1 ****
cd 2 *****
gem. ****1/2

Erg goed album, een van Dream Theater's betere. Ik prefereer de eerste disc maar Six Degrees zelf is natuurlijk ook erg mooit.

Stiekum doe je wel een album van DT tekort omdat het allemaal puike platen zijn, ik ken tenminste geen slechte albums van DT.

Als ik Overture luister lijkt het net of ik een game van zelda aan het spelen ben met al die synthesizers:p. Ik vind het overigens wel prachtig.

Of muziek die je in pretparken hoort op de achtergrond, als je een of ander sprookjesbos binnenstapt

Zeer sterk album:

Natuurlijk is er op muzikaal vlak terug niets op te merken...
Hoewel het een tikkeltje minder is dan bijvoorbeel Images And Words.

Dit is waarschijnlijk het meest volwassen Dream Theater
(natuurlijk door songs al The Great Debate, SDOIT,...).
En ook samen met het debuut album de enigste waar de lyrics van een redelijk hoog niveau zijn.

NUMMERS:

The Glass Prison
Prachtig album, één van de betere Dream Theater songs.
De opbouw is zeer sterk, er zitten fraaie stukken in, lekkere riffs,...

Blind Faith
Ai.
Het enigste mindere nummer op dit album...
Kinderachtige tekst, niet echt uitgedachte opbouw, vocalen wat op de zenuwen werkend en vooral een song van één in een dozijn. Maar toch geen 'slecht nummer.

Misunderstood
Sfeervol, diep, sterk,...

The Great Debate
Prachtig!
Eén van de meest volwassen DT songs.
Gezien vanuit de twee perspectieven, dit politiek protest numer.
Zeer sterke opbouw, ....
Alleen jammer dat 'The Great Debate' eigenlijk de benaming is voor een debat tussen twee astronomen, en dus niet over het onderwerp van het nummer

Disappear
Diep, ontroerend,...

Six Degrees Of Inner Turbulence
Ja! Wat moet ik hier zeggen! Prachtig...


Besluit:
Een creatieve plaat.
Muzikaal wat minder sfeervol, maar tekstueel niets op te merken en vooral zeer sterke songs.

Wat geef je dan aan Images & Words? 5,5* ?
Ik vind The Glass Prison zeer goed. De rest wordt wat in de schaduw geplaatst van dit lied. Het 42 minuten durende SDOIT, tja, ik beschouw dat niet echt als één nummer. Solitary Shell is toch totaal anders dan al de rest (wel het beste deel van de acht). En ja, War inside my head, het openingsnummer,... Creatief en goed geconstrueerd en zo, maar geef me toch maar een portie Scenes from a memory!

Daarom zouden we sterren moeten kunnen geven op 10!
Dan krijgt:
SFAM -> 10
I&W -> 9, 5
SDOIT -> 9,25

Even iets recht zetten.

Na meerdere malen naar Blind Faith te luisteren moet ik mijn woorden terugtrekken.
Heb de tekst anders weten te interpreteren (de struggle van het 'geloven of niet geloven'...) en vooral de toch wel mooie opbouw, en de climax... ook zeer meevallend: de prachtige instrumentale delen...

Mss nog altijd niet even sfeervol als Images. maar zeekr even technisch en even 'song gericht'... één voor één sterke songs ondersteunt door krachtige riffs/emotionele woorden en zanglijnen en epische delen (Losing Time,...)

'Playing a lion being led to a cage
I turn from surreal to seclusion
From love to desdain
From belief to delusion
From a thief to a beggar
From a god to god save me'

Die opbouw in intensiteit middenin Misunderstood. Daar gaat mijn hart echt sneller van kloppen!!

Six degrees of pure epicness

Wat valt er te zeggen over Dream Theater wat al niet gezegd is. Laten we eens beginnen met het enorme respect dat ik voor de heren heb. Ten eerste maken ze progmuziek in de trant van Yes en Elp, dat wil zeggen dat ze progmuziek maken die veel ruimte overlaat voor de virtuositeit van de muzikanten. Deze muziek wordt vaak door sommigen afgekraakt(te weinig emoties, saai) en vaak hebben bands die dit soort muziek maken maar een stuk of 4 genietbare albums(elp bijvoorbeeld). Juist in dat laatste is Dream Theater naar mijn inzien uniek, ze verdommen het gewoon om slechte muziek te maken. Goed ze hebben twee albums gemaakt die mij wat minder liggen(Falling Into Infinity en Train of Thought) maar zelfs die albums hebben nog nummers die ik totaal geweldig vind. En dit album is alweer het 4de album van DT dat het predicaat meesterwerk verdient. Sterker nog volgens mij is dit het beste Dream theater album ooit.

Ten tweede maken ze ook nog eens de meest geweldige Epics die je,je als Prog liefhebber maar kan voorstellen. Hun op een na beste Epic staat op dit album: het titelnummer dat luistert naar de naar de naam Six Degrees of Inner Turbulence. Door middel van 6 hoofdstukken, een finale en inleiding horen wij de kommer en kwel van mensen met psychische problemen. Het instrumentale intro vormt een soort van sleutel voor de rest van het immense werkstuk. Een truckje wat ze bij het voorgaande album ook al uithaalden maar welk op dit album toch meer effect lijkt te hebben. Van sprookjesachtig tot serieuze metal en van stuwende Prog tot rustige Ballads alles zit in deze Epic zonder dat het stuurloos aanvoelt. een echt meesterwerk of zoals op progarchives al duidelijk werd an epic, so epic it needed its own disc”

ten opzichte van de eerdere albums is het gas iets teruggenomen. Alleen in the Glass Prison is er nog sprake van serieuze Progmetal. De rest van de nummers ligt al een stuk meer tegen symfonische rock aan. Het album is niet voor niets het meest symfonische wat Dream theater tot nu toe gemaakt heeft. het is net alsof men nu pas de enorme kwaliteiten van keyboard speler Rudeness ontdekt. Elk nummer heeft wel een prachtige bedrage van Rudeness. Soms in de vorm van een solo maar vaak vormt zijn keyboardspel de ondergrond waarop de virtuositeit van de andere muzikanten kan opstijgen.

De vocalen voor La brie stuiten veel mensen tegen de borst. Maar op dit album kunnen we er zeker van zijn dat het lelijke eendje dat eerst veel tracks overschreeuwde gegroeid is in een prachtige zwaan die al even virtuoos is als de rest van de muzikanten. De stem van Labrie valt nog meer op doordat hij hier eindelijk goede teksten mag vertolken. Neem De Glass Prison bijvoorbeeld, geschreven door drummer Portnoy. Het gaat over het moeizame proces van het afkicken van Alchohol. Gelukkig voor ons wist Portnoy deze moeilijke periode vast te leggen in een perfect stukje poëzie



De glass prison was het eerste deel van De AA pentalogy en naar mijn idee ook het beste deel.

Ballad's en dream theater. In 99% van de gevallen is dat een combinatie die gedoemd is te mislukken. Op dit album staat gelukkig de uitzondering die de regel bevestigd. Dissapear is een heerlijk nummer. Oprecht duister en volwassen. Het prachtige keyboardspel van rudeness geeft het nummer iets spookachtig.

Kortom het onovertroffen meesterwerk van Dream Theater. We doen er nog een schepje bovenop heeft nog nooit zo goed gewerkt. Alles wat dream theater is,was en zal worden is te horen op dit album. We hebben het progmetal gebeuk, symfonische hoogstandje en labrie die op elk opvolgend album nog beter lijkt te zingen. Dit is ook het meest volwassen album van dream theater. Dit is met name te zien aan de geweldige teksten en het constante hoge niveau op dit album. Een krappe 1,5 uur perfectie. Dat doen weinig Progbands Dream Theater na. Het zou tot het laatst verschenen black clouds en silver linings duren voordat DT een album van het zelfde niveau zou afleveren
.
5*

Geweldige plaat met aan de ene kant die geweldig krachtige progressive metal-plaat met Disappear als fenomenale afsluiter en aan de andere kant zo'n grootse 42-minuten durende symfonie met ook al zo'n geweldige afsluiter in de vorm van de Grande Finale.

P.S. Discussiepunt: SDOIT is duidelijk beter dan inspiratiebron 2112

Misschien als je die twee albums naast elkaar legt....
Maar 2112 komt uit 1976, en is voor die tijd vele malen vernieuwender dan SDOIT in 2002 was !

maar ja 2112 heeft een wat mindere b kant terwijl dit juweeltje van begin tot eind interresant is.

Rest de vraag: waarom zou specifiek dit album specifiek aan 2112 gelinkt worden?

Mooie review Misterfool, deze behoort tot mijn favorieten van Dream Theater vooral door het titelnummer, maar de rest is ook zeer goed. De enige link die ik tussen 2112 en Six Degrees of Inner Turbulence kan vinden is dat het allebei conceptalbums zijn. (2112 is een sciencefiction verhaal)

Qua stijl lijken de albums natuurlijk veel op elkaar. Ook het idee van een ouverture op nummer 1 en een grande finale op het laatste nummer van de songcyclus is een overeenkomst. Waar Rush soms naar de hardrock-kant neigde, heeft Dream Theater het op sommige punten meer van de klassieke kant bekeken. Qua compositie kan ik echter wel veel overeenkomsten vinden bij het nader beluisteren van beide albums. Zoals de openingsriffs van de twee nummer-2's Temple of Syrinx en About to Crash.

Qua Temples of Syrinx versus About to Crash heb je wel een punt, daar had ik eigenlijk nooit zo op gelet.

Maar dat een groot epic een overture en een finale heeft, is toch vrij algemeen? Qua historisch belang scoort 2112 (het nummer) toch wel evident meer punten dan Six Degrees (het nummer). Van de andere kant laat Dream Theater hier juist op de eerste cd een aantal, voor hun doen, behoorlijk experimentele nummers horen, waar Rush op de B-kant van 2112 juist voor het laatst nog wat in hun Led Zeppelin-rock bleven hangen, om het maar een beetje te chargeren.

Ook dit album van Dream Theater krijgt van mij vier sterren. De titelsong is natuurlijk de hoofdattractie van dit album, en terecht. De andere nummers mogen er echter ook zijn, vooral The Glass Prison en The Great Debate.

Was Scenes From a Memory jarenlang mijn absoluut favoriete album van Dream Theater en kwam Six Degrees daar (niet ver) achter, vandaag de dag is het eerder omgekeerd. Niet dat ik Scenes slecht vind, verre van dat, maar Six Degrees is voor mij de laatste weken enorm in aanzien gestegen. De inleiding daarvoor was de energieke live-performance van The Glass Prison tijdens Gigantour in 2005, waar ik laatst de DVD van op de kop heb getikt. Alles klopt in deze opname: Het publiek gaat uit z'n dak, de band is zichtbaar in zijn element, en James Labrie is echt 'on fire'. Daarnaast was het de aanzet om Six Degrees dus weer eens uit de kast te trekken en dat is niet tegengevallen. Wat een dijk van een album is het toch, met een aaneenschakeling van topnummers. Als ik dan toch enkele uitschieters moet aanwijzen dan zijn dat The Glass Prison, The Great Debate en de tweede helft van het titelnummer (vanaf het instrumentale middenstuk van Solitary Shell).

Geniaal album!

Redelijk goed Dream Theater album waar vooral disc 2 tot het betere werk mag gerekend worden. Op disc 1 staan helaas te langdradige nummers waardoor ik het gapen niet kan laten.

Ik vindt dit absoluut één van de beste Dream Theater platen!
En ja, ik ken ze allemaal van voor naar achter. ^^

hoe meer ik hem opleg des te beter hij wordt , een kruising tussen metal ( niet mijn favoriet ) en sympho ( wel mijn favoriet ) maar het werkt !