Dream Theater - Six Degrees of Inner Turbulence (2002)

Of zoals in het metal genres topic al duidelijk werd:

* PROGRESSIVE METAL
The protagonist arrives with a guitar and plays a solo of 26 minutes. The dragon kills himself out of boredom. The protagonist arrives to the princess' bedroom, plays another solo with all the techniques and tunes he learned in the last year of the conservatory. The princess escapes looking for the 'HEAVY METAL' protagonist.

The Glass Prison is echter één van Dream Theater's beste nummers ooit, de rest is vrij saai inderdaad.

ehh, waarom eigenlijk? Ik vind het juist wel een vet iets om zo'n episch nummer mee te eindigen.

Dit is nou juist een plaat waarvan ik het moeilijk vind om een goede review voor te schrijven. Omdat ik het namelijk misschien wel het beste album van Dream Theater vind. Bijna alles klopt hier, van de symfonisch klinkende productie tot aan de experimenteerdrang die hier altijd in het voordeel werkt.

The Glass Prison

Het begin van de AA saga en meteen ook de beste daarvan. Dit is nou juist de ruige Dream Theater die nog steeds wel als Dream Theater klinkt, in tegenstelling tot bijv. Constant Motion ofzo.

Blind Faith

Vet, vet, vet. Dit nummer bevat ook een van mijn favoriete instrumentale passages. Met name omdat 'ie ook daadwerkelijk perfect aansluit met de rest van het vocale gedeelte van het nummer. Dit nummer is altijd weer een reis met vele pieken die nooit vervelen.

Misunderstood

Vette opbouw, mooie akkoorden, emotionele zang. Kan hier weinig op aanmerken. In tegenstelling tot velen vind ik het vreemde outro juist behoorlijk sfeerverhogend, en zet de toon voor..

The Great Debate

Een zeer sterk punt aan dit nummer vind ik de gespiegelde vorm (vergelijk het intro maar met het outro). Qua drumwerk een van Portnoy's betere momenten! Ik vind het heel goed gedaan hoe ze hier alle kanten van het verhaal over stamcel onderzoek laten horen. Het klinkt een beetje pretentieus, maar dit nummer komt evengoed geloofwaardig over door de onmiskenbare duistere sfeer die hier wordt neergezet.

Disappear

Mooi, rustig nummer met een bijzonder mooie tekst. Een nummer zoals deze hoor je niet vaak van Dream Theater, en sluit de eerste cd goed af.

Six Degrees of Inner Turbulence

Wat een fantastisch nummer. Ik vind dit een geval van horen is geloven, er is al zoveel over gezegd. Er wordt zo goed gewerkt met het verwerken van thema's en het terug laten komen ervan.. het klopt gewoon helemaal. Ik vind dit een soort verbetering op Scenes from a Memory, maar dan korter.

Al met al is het songmateriaal gewoon enorm geinspireerd en klinkt de band meer gedreven en origineel dan ooit. Dit is ook de enige DT plaat waar ook echt aan sound experiment wordt gewerkt, dat mis ik nog wel eens bij de heren. M.a.w. er wordt hier ook eens een keer in de diepte ontwikkeld i.p.v. in de breedte. Ze hebben er hier echt voor gezorgd dat elke compositie zo goed mogelijk over komt.

Qua stijl lijken de albums natuurlijk veel op elkaar. Ook het idee van een ouverture op nummer 1 en een grande finale op het laatste nummer van de songcyclus is een overeenkomst. Waar Rush soms naar de hardrock-kant neigde, heeft Dream Theater het op sommige punten meer van de klassieke kant bekeken. Qua compositie kan ik echter wel veel overeenkomsten vinden bij het nader beluisteren van beide albums. Zoals de openingsriffs van de twee nummer-2's Temple of Syrinx en About to Crash.

Was Scenes From a Memory jarenlang mijn absoluut favoriete album van Dream Theater en kwam Six Degrees daar (niet ver) achter, vandaag de dag is het eerder omgekeerd. Niet dat ik Scenes slecht vind, verre van dat, maar Six Degrees is voor mij de laatste weken enorm in aanzien gestegen. De inleiding daarvoor was de energieke live-performance van The Glass Prison tijdens Gigantour in 2005, waar ik laatst de DVD van op de kop heb getikt. Alles klopt in deze opname: Het publiek gaat uit z'n dak, de band is zichtbaar in zijn element, en James Labrie is echt 'on fire'. Daarnaast was het de aanzet om Six Degrees dus weer eens uit de kast te trekken en dat is niet tegengevallen. Wat een dijk van een album is het toch, met een aaneenschakeling van topnummers. Als ik dan toch enkele uitschieters moet aanwijzen dan zijn dat The Glass Prison, The Great Debate en de tweede helft van het titelnummer (vanaf het instrumentale middenstuk van Solitary Shell).

Geniaal album!

Een plaat die voor mij zelfs Images And Words overtreft in enkele opzichten.

Ik heb SFAM nog niet gehoord (en wil die ook even voor het laatste bewaren door alle goede verhalen) en sla zodoende misschien de plank mis als ik zeg dat SDOIT voor mij het eerste album is waar de band een echt goed hard nummer schrijft, maar in de volgorde zoals ik hun albums nu gekocht heb klopt het in ieder geval wel. The Glass Prison is een weergaloos beukend progmetal nummer waar men ook een perfecte lading emotie in de zang laat horen. Met Blind Faith en Misunderstood gaan we iets meer de melodieuze kant op, wat de band zoals altijd prima afgaat, helemaal de zanglijnen in het refrein van Blind Faith zijn oorstrelend prachtig!

Met The Great Debate wordt het allemaal weer een stuk harder qua muziek, maar ook qua onderwerp is het een stuk minder licht te verteren. Sterk nummer, waarbij de vele samples tussendoor me niet storen. Disappear is een nummer wat me tot nu toe steeds meer doet, maar toch verreweg het saaiste nummer van het album is.

De tweede cd slaat echter keihard terug. De ouverture zet me nog op een verkeerd been omdat het orkest overduidelijk uit een doosje komt, maar zodra de zes verschillende psychische aandoeningen worden uitgewerkt is het smullen geblazen. Persoonlijke favorieten zijn het over Asperger handelende Solitary Shell (heel herkenbaar door mijn enkele vrienden die hetzelfde hebben) en Losing Time (prachtig emotioneel, perfecte samenvatting van het concept).

Wat dit album voor mij beter maakt dan Images And Words is toch vooral het feit dat men de licht gedateerde jaren '80/begin jaren '90 sound heeft door laten evolueren naar een moderne en toch klassieke sound. LaBrie's stembanden waren duidelijk weer compleet genezen, omdat zijn zangprestatie fantastisch is. De enige reden dat het geen 5 sterren oplevert, komt toch vooral door Disappear en Overture, anders was het perfect geweest.

Ik vind dit album zeker 5 sterren waard! Hele mooie teksten, en waanzinnig goede muziek! Het is 1 van mijn favoriete albums van Dream Theater!

The Glass Prison
Een lekker 'hard' nummer. Mooie instrumentale stukken, vooral de opbouw in het begin vind ik geweldig!

Blind Faith
Een mooi nummer over het geloof. Mooie tekst, en een mooie keyboardsolo in het begin! Het instrumentale gedeelte in het midden van het nummer vind ik ook erg mooi!

Misunderstood
Een emotioneel nummer. De keyboardsounds die je in het nummer hoort zijn heel gevoelig, net zoals de zang. Veel mensen vinden het 'gerommel' op het einde van Misunderstood niet zo mooi, maar ik vind het juist geweldig! Maar dat is mijn mening.

The Great Debate
Een 'diep' nummer. Vooral het midden van het nummer vind ik erg mooi. Het nummer zit ook heel goed in elkaar.

Disappear
Wauw... dit is echt het meest emotionele nummer wat Dream Theater ooit gemaakt heeft! Ik kan dit nummer nooit luisteren zonder tranen in mijn ogen te krijgen. Ik heb ook wat moeite om er naar te luisteren omdat het nummer nogal gevoelig ligt bij mij, maar dat is iets persoonlijks.
De keyboardsound en de tekst in dit nummer zijn gewoon echt ongelofelijk mooi! Geen woorden voor...

En dan heb je nog de 2e cd, en dat is 1 groot episch verhaal over verschillende mensen die een stoornis hebben. Mooi gemaakt.

Een dikke 5* dus!

De opvolger van het meesterwerk Scenes from a memory, dus Dream Theater op hun hoogtepunt, en vanwege de hoge verwachtingen heeft het wel even geduurd voordat ik deze op waarde heb kunnen schatten. Bovendien is het openingsnummer dan wel het begin van Mike Portnoy's alcoholismecyclus (vier albums en 57 minuten later afgerond), maar ondanks de veelbelovende aanzetten komt er eigenlijk weinig spetterends van de grond. Blind faith kenmerkt zich voor mij door de warme instrumentatie, en vanaf dat moment begint het kippevel dat bij het derde nummer pas goed losbarst, met intrigerende keyboardloopjes, een fraai mellotron op de achtergrond en een sterke melodie (om nog maar te zwijgen van de geweldige lange fade-out), en The great debate vind ik zelfs één van de beste nummers uit de complete DT-catalogus, van a tot z spannend en vol ijzersterke riffs, melodieën en meebrulbare teksten ("Turn to the light. . ."), veertien minuten lang briljantie. Disappear sluit dan de eerste CD in stijl af: apart, niet typisch-DT, en zeer zorgvuldig gearrangeerd.
        Tja, en dan de tweede CD. . . Over de opzet ben ik zeer te spreken, en individuele tracks zijn ook behoorlijk sterk (met name Goodnight kiss en Solitary shell), maar ik moet wel bekennen dat ik vaak aan twee andere artiesten moet denken. Nee, niet Tool en Metallica die hier al zijn genoemd (en de All Music Guide noemt Pantera bij The test that stumped them all), maar wel Pink Floyd (met name de sfeer van een onheilspellend en slecht aflopend sprookje van kant 4 van The wall, maar ook bij het ècht beklemmende instrumentale slot van Goodnight kiss) en de soundtracks van Danny Elfman (vooral de Overture, het begin van War inside my head en die laatste minuut van About to crash [reprise]). Maar goed, de flow van het geheel en de vele leuke muzikale ideeën maken dat meer dan goed, echter zonder dat het geheel boven zichzelf uitstijgt.
        Al met al een zeer interessante en verrassende plaat met veel verschillende sferen en stijlen en dikwijls een zeer hoog niveau, die vanwege enkele schoonheidsfoutjes voor mij nèt niet maximaal scoort. Als groot Dream Theater-liefhebber ben ik er desalniettemin erg blij mee.