Arena - The Unquiet Sky (2015)

Heb Arena eigenlijk na hun eerste album niet zo gevolgd. Ga ze aanstaande dinsdag voor het eerst live zien. Daarom dit album maar bij de band zelf besteld en nu drie keer geluisterd. En ik moet zeggen dat hij lekker weg luistert.

Dan heb je nog een hoop te beluisteren mulver64

Heb gisteren de eerste nummers van dit album live gehoord. Moet zeggen dat ze fantastisch over kwamen! Sowieso een prima optreden trouwens

Deze cd bevalt me stukken beter dan de vorige, wat nauwelijks meer echte progrock meer was. Eerder een variant op AOR. De zanger kan me niet bekoren, hij klinkt wat saai, maar muzikaal is Arena weer spannend. En dat is wat waard.

Heerlijk album. Tweemaal gedraaid en het album is groeiende met een paar uitschieters. De ( solo) gitaar is goed opdreef, maar ook Clive Nolan geeft een heerlijke solo weg ( alleen zoalsje dat hem hoort ). Ik ga dit album met alle plezier nog meerdere keren draaien en dan zal ik wat meer beestjes een naampje geven. Ik ga met DargorDT mee dat dit album mij ook meer kan bekoren dan de voorganger.

Dit album is hier de afgelopen weken best gegroeid. De zwakke punten van de voorganger worden met deze release toch wel blootgelegd. Er is op The Unquiet Sky duidelijk meer te beleven qua emotie, melodie en power. Paul Manzi is gegroeid in zijn rol als zanger en ook de toetsenpartijen van Clive Nolan bevatten weer meer spanning. Alles wordt net wat feller aangezet en dat zou zo maar te maken kunnen hebben met de externe producer, die is aangesteld voor deze release. Arena haalt anno 2015 niet meer het niveau van hun beste werk, ze blijven wel een vaste waarde in het wereldje van de neo-prog.

Ik word oud jongens.............. ............ als een speer achter de nieuwe Arena aan.

En wat een beest van een album is het geworden...... Manzi saai? Op zn minst bijzonder degelijk dan. Dit gaat weer helemaal de goeie kant op na de wat logge AOR-achtige voorganger waarop hij in ieder geval heeft laten horen wat ie in huis heeft. Groots, gevarieerd en indrukwekkend. High hats off voor Cliff Nolan die met medewerking van 'oprichter' Pointer zijn creativiteit weer eens tot grote hoogte heeft laten stijgen. Nu nog een iets frissere slagwerker op de kop zien te tikken en de band kan wat mij betreft niet meer stuk.

Even naar Neal Peart vragen, BlueBird

Na het uitstekende Pepper's Ghost (blijkbaar niet voor iedereen vanwege de laagste score ooit voor een studio album van Arena) vertrok zanger Rob Sowden en werd Paul Manzi de nieuwe zanger. Zijn eerste bijdrage was op The Seventh Degree of Separation uit 2011. Persoonlijk vond ik deze cd net een tikje minder dan het eerder genoemde Pepper's Ghost.
Nu dan het nieuwe album The Unquiet Sky. Een erg fraai symphonisch intro wordt gevolgd door een bombastisch stuk muziek. Zanger Manzi lijkt op dit album soms ook een beetje op Paul Wrightson, de zanger op de klassieker the Visitor.
Fraaiste nummer is wel How Did It Come To This? Prachtig gezongen en het gitaarwerk, met name de solo, is een flink kippenvel moment. Maar ook de keyboards op de achtergrond zijn een must.
En de rest van het album is ook erg goed te pruimen, stevige stukken worden afgewisseld met zeer ingetogen sfeerachtige stukken. Ik heb het album nu meerdere keren beluisterd en vind het bijna van dezelfde klasse als The Visitor!
4.5*

Gewoon een heerlijke plaat die beter als zijn voorganger is

Daar ben ik het zeker niet mee eens. Met Seventh Degree wist Arena mij positief te verrassen na het wat tegenvallende Pepper's Ghost en aangezien Paul Manzi me ook live meestal wel goed bevalt, zag ik de toekomst met vertrouwen tegemoet. Deze plaat heeft me echter totaal nog niet weten te pakken en ik heb hem toch behoorlijk wat kansen gegeven sinds ik hem in april bij het optreden in De Boerderij kocht.

Probleem is dat ik eigenlijk niet eens kan aanwijzen wat me het meest tegenstaat aan The Unquiet Sky...

Nou daar kunnen we dan niet veel mee. De band zou aardig opknappen met een verse slagwerker zoals Pendragon ook is overkomen. Verder zou ik het niet weten.

Vage reactie van Brunniepoo.... Ik ben helemaal weg van dit album en draai het met grote regelmaat!

Zowel deze als ook de voorganger zijn prachtige albums! Elk op hun eigen manier, dat wel.

Ik begrijp hem wel.....

Dit album weet mij niet zo te overtuigen als hun vorige.

The unquit sky heeft mij een te hoog (hoe noem je dat?) musicalgehalte...

De solo's van dhr. Mitchell zijn weer om te smullen maar het songmateriaal kan mij (nog) niet boeien,.

Net weer twee keer beluisterd en ik vrees eigenlijk dat ik de slechtste Arena tot nog toe vind. De band is natuurlijk nooit vies geweest van wat bombast maar hier wordt het allemaal wel heel erg overdreven. De vocalen zijn vaak erg zwaar aangezet en dat heeft Manzi helemaal niet nodig.

Ik snap de musicalassociatie van Rockfan overigens wel en deels eveneens de opmerking over het songmateriaal. Met uitzondering van het titelnummer blijft het bij mij allemaal niet echt hangen.

Onbegrijpelijk. Laat ik nu Pepper's Ghost en Seventh Degree overdreven bombast vinden. Hier vind je eindelijk eens wat breekpunten in.

De 'musicalassociatie' ontgaat me ook volledig. Arena maakt nou eenmaal conceptalbums.

Een conceptalbum hoeft natuurlijk niet 'musicalachtig' te zijn. Bij conceptalbums denk ik in ieder geval vooral aan thematische (en meestal ook wel muzikale) eenheid, niet zozeer aan een bepaalde stijl. Dat musicalachtige zit hem wat mij betreft in ieder geval in de voordracht van Manzi, erg theatraal en een sterke dictie, maar toch ook wel in de instrumentatie.

Daar lijden alle Arena albums wel aan als je het mij vraagt. Het is gewoon hun handelsmerk. Ik vind dit zeker geen uitzondering buiten dat er weer eens wat meer sfeer, wendingen en avontuur in het verhaal zit. Maar goed, ieder zn mening en beleving uiteraard.

Gewoon erg goed album. John Mitchel kan als geen ander een gitaarsolo briljant beginnen.
Verder blijven alle nummers goed hangen.

Het opent er direct al mee de eerste anderhalve minuut en bij The Bishop of Lufford na anderhalve en drieeneenhalve minuut. En bij Oblivious to the night is de manier van zingen van Manzi er ook een voorbeeld van. (Niet dat daar wat mis mee is trouwens). Met het concept heeft het niets te maken. Genoeg conceptalbums die in de verste verte niet op musicals lijken.

Klopt. Ik denk bij musicals dan ook meer aan meerdere vocalisten in diverse rolverdelingen. Plus nog een orkest erbij. Daar vind ik hier toch weinig in terug moet ik zeggen. Het is een deels atmosferisch doch wel degelijk een stevig rockconceptalbum. Zo kun je de albums van Pink Floyd ook wel musicals noemen en nog vele andere voorbeelden. Dan maakt b.v. Ayreon uitsluitend musicals dus.

Wat ik al zei: Met concept heeft het niks te maken

Wel met het muzikale en vocale op sommige gedeeltes.....

Ach ja, mij stoort het niet zo. Musicals zijn cheesy aftreksels van al overbekende thema's en dat kan ik van Arena gelukkig nog steeds niet zeggen.

Heb terloops deze nieuwe Arena eens opgezet. Het gebeurt niet vaak, want ik vind conceptalbums negen van de tien keer ontzettend cheesy, maar ik werd helemaal meegevoerd in het verhaal met een ietwat occult randje. Heerlijke song-gedreven prog met best dikke riffs en zelfs black metal invloeden ('No Chance Encounter'). Dat het musical-achtig is vind ik ook, maar ik denk dat het helemaal niet negatief hoeft te zijn. Het meest recente album van A.C.T. had dat ook, maar zolang het verhaal boeiend is en de nummers goed kan het juist van toegevoegde waarde zijn. Ik wacht nog even met mijn cijfer, maar het wordt een hoge.

Heerlijk, heerlijk, heerlijk. Vanmiddag voor het eerst opgezet en ik kan hem niet meer afzetten! Beoordeling zou nog wel eens hoger kunnen worden.

De afgelopen maanden heeft dit album vaak in de cd speler en op de pc gedraaid. Dat zegt wel iets, en daarom verhoog ik de score naar maximaal! Het is echt een geweldig album.

Echt, een zeer goede plaat van deze band. Met een lekker duister randje.

Zoals vaker bij mij moet ik sommige albums even laten inwerken zo ook deze.

Nu een tijdje laten pruttelen deze weer eens een kans gegeven. Hij bevalt me nu beter dan in het begin.

De toetsenpartijen van Nolan klinken heerlijk samen met de gierende gitaarsolo's van Mitchell.

Dit is een album dat toch wat vaker in mijn cd-speler zal ronddraaien dan dat ik had gedacht...

Mijn eerste kennismaking met deze band, maar al vanaf de eerste seconde klinkt dit vertrouwd en warm. Ik zou dit eigenlijk als "ontspannen" prog-metal willen omschrijven, want hoe complex de nummers en de arrangementen ook zijn, het klinkt allemaal heel toegankelijk, het geluid is vol en helder en de nummers hebben duidelijk een kop en een staart. Zeer belangrijke troef is de stem van Paul Manzi, die mij heel soms aan Seal doet denken, maar meestal aan Gary Brooker, net als hij een zanger die goed "een verhaal kan vertellen". Dat levert zeker in het begin een paar prachtige nummers op, maar gedurende de tweede helft verslapt mijn aandacht af en toe een beetje. Het titelnummer klinkt bijvoorbeeld wat àl te gemakkelijk (hoewel de laatste anderhalve minuut veel goed maakt), Time runs out (aardig Genesis-intro) komt niet echt "los", en Returning the curse is wel mooi maar ook een beetje gewoontjes, en dan gaat het toegankelijke dat ik eerder noemde een beetje tégen de plaat werken – op zulke momenten zou het album wel wat gemenere muzikale bochten mogen maken. Zodoende is dit een mooie maar toch niet helemaal bevredigende plaat voor mij.
        Leuk trouwens, die verwijzingen naar één van mijn favoriete horrorfilms, The night of the demon (of Curse of the demon) uit 1957, voor mij vooral evident in de teksten van What happened before en Returning the curse. (Dat is trouwens ook de film waaruit Kate Bush de kreet "It's in the trees – it's coming!" leende voor het titelnummer van Hounds of love.)

Één van de weinige albums van Arena die mij niet wil landen.