Earth & Fire - Gate to Infinity (1977)

Ik zal niet zeggen dat ik vannacht wakker schrok met de vraag: "waarom heeft 78th Avenue als eerste single van het album eigenlijk geen opvolger gekregen?"
Maar ik dacht er wel aan, toen ik vanmorgen bezig was met muziek uit 1977 en Earth & Fire aan de beurt was.

Gate to infinity heeft, constateerde ik gelijk ook, helemaal geen bonus tracks. B-kantjes, losse singles, niks van dat alles.
Het lijkt er wel op dat er, op de keper beschouwd, weinig materiaal was, waar behoorlijk mee is gestoeid en waarbij men na de opnames er wel even klaar mee was. Met album en elkaar, nog één clip voor 78th Avenue en dan de groeten.

Tevreden over het eindresultaat kunnen ze niet zijn geweest en, de reden waarom er geen tweede single werd uitgebracht, ook de platenmaatschappij kon niets geschikts vinden. Althans, zeker niets dat in de lijn Memories-Maybe tomorrow maybe tonight-Love of life lag. Zelfs niet in de categorie opvolger van Thanks for the love, What difference does it make en 78th Avenue zelf. De eerste twee waren nog "losse" singles, niet op een album gezet maar gewoon, op zichzelf staande tracks.

Thanks for the love en What a difference does it make hadden nog niet eens misstaan op Gate to infinty.

Geen opvolger, dus ook geen extra ondersteuning voor Gate for infinity en een schamele 20e plek en een negental weken in de albumlijsten was het eindresultaat.

Ik ben alles nog even nagegaan. Misschien hadden ze Smile kunnen proberen. Voor de progliefhebber natuurlijk een veel te zoet deuntje. Maar uit oogpunt van hitpotentie bekeken, had het vermoedelijk wel een hit(je) kunnen worden in de Top 40.
Of het reclame voor Gate to infinity zou zijn geweest? Ik waag het te betwijfelen, misschien als we al in de latere pop-periode vanaf Reality fills fantasy en Weekend hadden gezeten.

Maar voorlopig viel er om allerlei redenen weinig eer te behalen aan Gate to Infinity.

Green Park Station had ook prima als single kunnen dienen.

Ik heb het ook nog overwogen, maar dat heeft zelfs reggae-achtige klanken, waar Smile nog enigszins aan prog kan worden toegeschreven.
Singles hadden uiteraard wel de bedoeling het album en begeleidende concerten te verkopen

Het grappige is dat ik eind jaren zeventig een verzamel-LP van Earth & Fire kocht die alle singles tot dan toe keurig op een rijtje zette. Met de toevoeging van twee nummers die ik toen nog niet kende. Precies: Smile en Green Park Station.

Ik heb heel lang in de veronderstelling geleefd dat dat twee geflopte singles waren, die ze voor de volledigheid ook maar op het album gezet. Maar op Discogs vind ik geen bewijzen dat ze daadwerkelijk op 45 toeren zijn uitgebracht. Misschien waren er plannen voor, maar gaf het toch al bescheiden succes van 78 avenue er aanleiding toe om er maar helemaal niet meer aan te beginnen. Dat zou betekenen dat het vertrouwen van band en platenmaatschappij in de toekomst van E&F rond die tijd niet groot meer was. En we weten allemaal dat de eerste opnamen voor opvolger Reality fills fantasy door de platenmaatschappij werden afgewezen...

Blijft desondanks toch een merkwaardige toevoeging op die verzamel-LP (die later nog in dezelfde configuratie, maar met een andere hoes zou herleven als de eerste E&F-verzamelaar op CD). Als je toch wat albumtracks wilt toevoegen, zou de keuze voor betere nummers niet moeilijk zijn geweest, toch?

Want het zijn juist deze twee tracks, en dan vooral Greenpark Station, die dit album wat naar beneden halen. Wat anderen hierboven stellen, onderschrijf ik: kant 1 is nog best van en behoorlijk niveau, maar op kant 2 zakt het sterk in. Het lijkt, ook in muzikaal opzicht, een voorbode van het vervolg. En we weten dat dat niet best was...

Klopt. En de elpee versie vormt daar derhalve wel een voordeel. Kant A ik eigenlijk nog prima horen. De B - kant heb ik weleens gedraaid waarschijnlijk, maar weet 't me qua invulling niet echt meer te herinneren.

Ook dit Earth and Fire album kan ik nog steeds goed waarderen!

Luister een keer op hoog volume naar de openingstrack van dit album, echt geweldig!
De gebroeders Koerts konden wel componeren dat hadden ze natuurlijk op de vier hier voorafgaande albums al bewezen.

Knap hoe ze iedere keer een nieuw thema vonden om hun symfonische pracht composities mee vorm te geven. De groep heeft ook al vrij snel aan een behoorlijk herkenbare signature gewerkt, waar zangeres Jerney Kaagman stevig aan heeft bijgedragen. Dat is goed te horen aan hoe divers ze haar stem inzet op deze plaat. In de conceptuele A-kant zingt ze emotioneel en gedreven en ook de koorwerkjes met haar mannelijke collega's zijn absoluut top.

Heel anders, maar zeker niet minder zingt ze de sterren van de hemel op de singel 78th Avenue die van dit album werd getrokken. Helaas werd het niet de nummer 1 hit waar ik toen op hoopte.
Die positie werd enkele jaren later wel bereikt met Weekend, een lekker singel maar voor mij minder dan 78th Avenue.

Ook nog een compliment voor de geweldige hoes, waarop de Gate to Infinity staat afgebeeld, in het echt te zien in Teheran.