Van Morrison - Astral Weeks (1968)

[quote=6640081 Ik ken maar weinig platen die me zó kunnen meenemen naar – ja, waarheen eigenlijk? .... op Astral weeks vlíégt hij nog. Lezer, hier moet je het maar mee doen. [/quote]

Geweldig omschreven kan niet niet anders zeggen. Dit album blijft me intrigeren, ook na zoveel luisterbeurten. Met de kerstdagen weer eens naar geluisterd, het blijft adembenemend mooi en mysterieus. De soms bewust vals klinkende noten/ritmes zoals in The Way Young Lovers Do en Ballerina die de luisterervaring nog mooier maken, zijn waanzinnige goede stem, de eenvoudige muzikale omlijsting waardoor elke instrument zo krachtig is, de krakende stoel. Geen ander album laat je zo wegdromen als Astral Weeks.

Je hebt deze niet voor niets op nummer één in je persoonlijke top 10! En nog een hele mooie nummer 10 ook .

Klassieker. Dit album verveelt nooit, ik ontdek, ook na ruim 30 jaar, toen ik het album leerde kennen, nog steeds nieuwe details. Meesterwerk.

Van Morrison leerde ik echt kennen tijdens een kerstvakantie, zo'n tien jaar geleden. Ik zat in het laatste jaar van het middelbaar. Dat was voor mij een periode waar ik heel ontvankelijk was voor muziek als dit. Zoals BoyOnHeavenHill had ik Tim (en Jeff) Buckley als referentie. Misschien omwille van de contrabas? Dit is zo'n album die een eigen wereld creëert. In mijn geval was dat als een soort opengaan van een wereld. Een troubadour die allerlei verhalen vertelt in een pastorale setting, waar je achteraf niet zoveel van terug kan vertellen, maar je onthoudt vooral de herinnering dat het je meevoerde.

Dit album was voor mij rond 1999, na een tijd hardrock luisteren, een openbaring. Ik was opzoek naar puurdere muziek (al is dat voor mij nog steeds geen regel dat dit per se moet), en dook de geschiedenis in. muzieksmaak verbreden is nooit verkeerd. Eigenlijk is "Astral Weeks" een "Unplugged" album, van ver voordat het een hype was. (Bob Dylan was toen al op de elektrische tour gegaan...) Ik vertel mensen wel eens dat ik Van Morrison goed vind. Maar dat gaat toch wel echt over dit album in het hele bijzonder. De man heeft meer goede platen, maar de warmte van de bas, het losse gitaarspel, en de beeld oproepende teksten heb ik nooit meer zo gehoord. z'n zang heeft nog net zo'n jaren 60 mix, tegen het schelle aan. Het werkt allemaal mee aan iets heel bijzonders. Een voorbeeld: het op zich mooie album "Tupelo Honey" heeft in vergelijking maar een kouds geluid. En als je de titels daar ziet zijn die ook veel minder tot de verbeelding sprekend: "Moonshine Whiskey", "(Straight to Your Heart) Like a Cannonball" etc. Ook nog iets bijzonders: dat Van Morrison eigenlijk geen violen op dit album wilde. Ik kan me het zo moeilijk voorstellen zonder. Alleen de titeltrack al naar het einde toe; 'Way up in the heaven...'.

Wat een prachtig folkalbum! Stond al lang op mijn luisterlijst en ik word niet teleurgesteld. Het klinkt zo spontaan en naturel, alsof het zo ontstaan is zonder erover na te denken. Daarnaast natuurlijk de vele onnavolgbare melodieën, je ontdekt steeds weer nieuwe details. Ook zijn de nummers ontzettend onderscheidend, ondanks dat het qua stijl erg op elkaar lijkt. Maar in elk nummer zit een specifiek element wat zich in je hoofd nestelt, vakmanschap dit!

Sweet Thing is echt een topnummer. Voor het overige niet slecht maar wel wat veel van hetzelfde. Daardoor vind ik het wat saai. Tenminste zo beleef ik het en ik kom daardoor niet verder dan 3,5*. Mijn stem uit 2016 blijft dus staan. Maar een 7 is best een fijn cijfer!
Op 3 in de 100 Greatest Albums of 1968. en op 2 in de Best Ever Album chart van dat jaar.