Van Morrison - Astral Weeks (1968)

Je hebt deze niet voor niets op nummer één in je persoonlijke top 10! En nog een hele mooie nummer 10 ook .

Klassieker. Dit album verveelt nooit, ik ontdek, ook na ruim 30 jaar, toen ik het album leerde kennen, nog steeds nieuwe details. Meesterwerk.

Van Morrison leerde ik echt kennen tijdens een kerstvakantie, zo'n tien jaar geleden. Ik zat in het laatste jaar van het middelbaar. Dat was voor mij een periode waar ik heel ontvankelijk was voor muziek als dit. Zoals BoyOnHeavenHill had ik Tim (en Jeff) Buckley als referentie. Misschien omwille van de contrabas? Dit is zo'n album die een eigen wereld creëert. In mijn geval was dat als een soort opengaan van een wereld. Een troubadour die allerlei verhalen vertelt in een pastorale setting, waar je achteraf niet zoveel van terug kan vertellen, maar je onthoudt vooral de herinnering dat het je meevoerde.

Dit album was voor mij rond 1999, na een tijd hardrock luisteren, een openbaring. Ik was opzoek naar puurdere muziek (al is dat voor mij nog steeds geen regel dat dit per se moet), en dook de geschiedenis in. muzieksmaak verbreden is nooit verkeerd. Eigenlijk is "Astral Weeks" een "Unplugged" album, van ver voordat het een hype was. (Bob Dylan was toen al op de elektrische tour gegaan...) Ik vertel mensen wel eens dat ik Van Morrison goed vind. Maar dat gaat toch wel echt over dit album in het hele bijzonder. De man heeft meer goede platen, maar de warmte van de bas, het losse gitaarspel, en de beeld oproepende teksten heb ik nooit meer zo gehoord. z'n zang heeft nog net zo'n jaren 60 mix, tegen het schelle aan. Het werkt allemaal mee aan iets heel bijzonders. Een voorbeeld: het op zich mooie album "Tupelo Honey" heeft in vergelijking maar een kouds geluid. En als je de titels daar ziet zijn die ook veel minder tot de verbeelding sprekend: "Moonshine Whiskey", "(Straight to Your Heart) Like a Cannonball" etc. Ook nog iets bijzonders: dat Van Morrison eigenlijk geen violen op dit album wilde. Ik kan me het zo moeilijk voorstellen zonder. Alleen de titeltrack al naar het einde toe; 'Way up in the heaven...'.

Wat een prachtig folkalbum! Stond al lang op mijn luisterlijst en ik word niet teleurgesteld. Het klinkt zo spontaan en naturel, alsof het zo ontstaan is zonder erover na te denken. Daarnaast natuurlijk de vele onnavolgbare melodieën, je ontdekt steeds weer nieuwe details. Ook zijn de nummers ontzettend onderscheidend, ondanks dat het qua stijl erg op elkaar lijkt. Maar in elk nummer zit een specifiek element wat zich in je hoofd nestelt, vakmanschap dit!

Sweet Thing is echt een topnummer. Voor het overige niet slecht maar wel wat veel van hetzelfde. Daardoor vind ik het wat saai. Tenminste zo beleef ik het en ik kom daardoor niet verder dan 3,5*. Mijn stem uit 2016 blijft dus staan. Maar een 7 is best een fijn cijfer!
Op 3 in de 100 Greatest Albums of 1968. en op 2 in de Best Ever Album chart van dat jaar.

De tweede plaat van de Ierse bard en het is een album met een rijk geluid, een wat onorthodoxe mix van jazz, blues en folk. En in tegenstelling tot zijn solodebuut Blowin' Your Mind dat bij vlagen nog herinnerd aan zijn tijd bij Them, ademt Astral Weeks een geheel andere sfeer. Weg zijn de scherpe Rhythm & blues klanken, verdwenen zijn de afgemeten ritmes, deze plaat gaat veel meer uit van een gevoel. In slechts 2 dagen opgenomen met Amerikaanse jazzmusici en dat komt de frisheid ten goede. Desalniettemin heeft Astral Weeks nooit de verpletterende indruk gemaakt op mij die het op vele anderen wel heeft gemaakt. Niet dat de schijf slecht is, integendeel, maar ik ben veel meer een liefhebber van Morrison's songs waarbij hij de scherpe randjes niet schuwt of nummers schrijft met een grote melancholische lading, Into the Mystic vormt daar een fenomenaal voorbeeld van. De folk invloeden die een grote rol spelen op Astral Weeks geven de plaat een wat vluchtig karakter en met enkele songs kan ik wat moeilijk uit de voeten, ontberen spanning en duren voor mijn gevoel wat te lang. Maar dat is puur persoonlijk, ik kan mij voorstellen dat liefhebbers van een dergelijke mix van muzikale genres deze plaat als uitstekend beoordelen. Astral Weeks heb ik vaak 'geprobeerd' maar het kwartje is nooit helemaal gevallen. Desalniettemin genietbaar en fraai gearrangeerd.

N.a.v dit topic beluisterde ik dit album.

Het ene folkalbum na het andere. Gezien mijn stem voor dit album heb ik dit ooit beluisterd en goed bevonden, maar daar kan ik me niet echt veel meer van herinneren.
Nu ik het album wel weer beluister kan het ook zomaar zijn dat mijn vader dit ook in de kast heeft staan. Toch maar eens lenen, want dit is toch wel een erg sterke plaat. Van zingt op een zeer fijne wijze. De ene keer zeer gedreven, dan juist weer wat meer ingetogen. Alles wordt op dit album behandelt. Erg mooie muziek dit. Me misschien toch maar eens meer verdiepen in albums waar folk als genreaanduiding staat.

Blijft een heel apart album, zelfs binnen het oeuvre van Van Morrison. Op zijn eerste solo-album Blowin' Your Mind is hij nog zoekende. Niet vreemd, voor iemand die na zijn Them-periode nog aan het zoeken is. Daar hoort bij dat je verschillende grenzen opzoekt. Niet vreemd, veel soloartiesten zijn hem voorgegaan (en hebben hem hierin gevolgd).

Wat wel vreemd is, is dat hij al op zijn tweede (!) album niet zozeer de grenzen heeft opgezocht, ze zelfs niet eens heeft overschreden, maar dat hij als het ware alle muzikale grenzen en wetten heeft opgebroken en heel intuïtief voor het eerst 'zijn' muziek heeft gemaakt.

Vooral de langere songs zijn redelijk structuurloos, zijn woorden en zinnen zijn meanderend. Ze lijken nergens heen te gaan (later noemt hij dit 'streams of consciousness'). Ik gebruik hier expres het woord 'lijkt'. Want hoewel alles (zang, gitaar, piano, fluit en zo) vrijuit aan het zwerven is en nergens heen lijkt te gaan, valt het mij op dat de contrabas in bijna alle nummers alles bewaakt. Veel songs beginnen en eindigen zelfs met de contrabas. Die bewaakt de structuur en is de veilige haven waar alle anderen altijd weer veilig naar terug kunnen keren.

Misschien een goed idee, folk is allang geen geitenwollensokkenmuziek meer.
Dit is trouwens natuurlijk niet echt een folk album.

Colin Blunstone zong 't al wel eens How Wrong Can One Man Ever Be

Van the Man - lang de bijnaam van ene Ruud van N, thans bebaard trainer - kwam oorspronkelijk uit Them en was in those Belfast days nooit vies van een stukske blues, zozeer zelfs dat ie toen ie solo ging a firm touch of old R&B had, gekruid door een fikse snuif jazz. Jij als soulio, hoeft maar even terug te gaan naar those days toen in de US hitlijsten, m.n. Billboard, een verschil werd gelegd tussen R&B (meer focus op instrumenten) en soul (focus op zang) om te beseffen dat Van niet in het folk hoekje past. En ja menig Ier heeft iets met traditie/folk/mythe.

Zelf vind ik Summertime in England een prachtvoorbeeld van het muzikaal hanteren van de zgn "stream of consciousness" (Ier: James Joyce) in muziek. Plaats expres de live versie, omdat Van live in zijn goede dagen een belevenis par excellence was.

Zeer fraai album van Van the Man (en nee ik bedoel zeker niet Ruud van Nistelrooij, dat zou blasfemie zijn, er is maar 1 Van the Man en dat is zeker niet RvN). Ik heb deze lang niet meer gedraaid en dat is toch wel een minpunt van mijn kant. Wat een beauty blijft dit, veel nummers heb ik leren kennen doordat de Waterboys ze zo fraai coverden, en ook al was ik toen al in het bezit van diverse Van Morrison albums , deze had ik nog niet. Ik ben destijds ingestapt met Moondance. Ik heb inmiddels nagenoeg het hele VM arsenaal in de kast staan en dit blijft toch wel een van de mooiste albums. Ik sta ook wel een beetje te kijken van de geluidskwaliteit want in 1968 was men nog niet zover als tegenwoordig, veel albums waren toen volgens mij ook nog mono. Ik ga mij op korter termijn ook nog even wagen aan de live versie van dit album.

Meesterlijk album. Doe een goede koptelefoon op, sluit je ogen en laat je meeslepen door de verscheidenheid aan instrumenten...geniet er nog steeds van. Al sinds 1972....

Deze man zijn stem is niet aan mij besteed. Jammer, ik zat vol verwachtingen.

20 Jaar later klinkt hij totaal anders.

Tip 'em dan om over 20 jaar nog eens terug te komen, of zoveel eerder als ie a. inmiddels uit zijn National winterslaap is ontwaakt en/of b. inmiddels vaste verkering heeft dan wel is getrouwd.

ik heb deze lp nog eens op mijn draaitafel gelegd en heb ze na enkele nummers weer terug in de kast gezet.
deze lp haalt nooit het niveau van zijn andere lp's.
into the music, wavelength,no guru no method no teacher,moondance,avalon sunset,hard nose the highway,the healing game en poetic champions compose zijn stukken beter.

Vaste verkering heb ik al een tijdje hoor. 4 jaar om precies te zijn. En vind het album nog steeds niks.
Ik kom over 10 jaar terug om het nog een keer te proberen

Met 20 jaar later bedoelde ik ook meer letterlijk zijn 4 albums van 1986 t/m 1990 Omdat zijn stem 20 jaar later heel anders klinkt vergeleken met deze periode.
https://www.youtube.com/watch?v=PVVkJI_2hog

Thanks!! Ik zal het eens gaan checken.

Ik had hetzelfde.
Maar inmiddels kan ik het, iets, beter hebben.