Van Morrison - Astral Weeks (1968)

Je hebt deze niet voor niets op nummer één in je persoonlijke top 10! En nog een hele mooie nummer 10 ook .

Klassieker. Dit album verveelt nooit, ik ontdek, ook na ruim 30 jaar, toen ik het album leerde kennen, nog steeds nieuwe details. Meesterwerk.

Van Morrison leerde ik echt kennen tijdens een kerstvakantie, zo'n tien jaar geleden. Ik zat in het laatste jaar van het middelbaar. Dat was voor mij een periode waar ik heel ontvankelijk was voor muziek als dit. Zoals BoyOnHeavenHill had ik Tim (en Jeff) Buckley als referentie. Misschien omwille van de contrabas? Dit is zo'n album die een eigen wereld creëert. In mijn geval was dat als een soort opengaan van een wereld. Een troubadour die allerlei verhalen vertelt in een pastorale setting, waar je achteraf niet zoveel van terug kan vertellen, maar je onthoudt vooral de herinnering dat het je meevoerde.

Dit album was voor mij rond 1999, na een tijd hardrock luisteren, een openbaring. Ik was opzoek naar puurdere muziek (al is dat voor mij nog steeds geen regel dat dit per se moet), en dook de geschiedenis in. muzieksmaak verbreden is nooit verkeerd. Eigenlijk is "Astral Weeks" een "Unplugged" album, van ver voordat het een hype was. (Bob Dylan was toen al op de elektrische tour gegaan...) Ik vertel mensen wel eens dat ik Van Morrison goed vind. Maar dat gaat toch wel echt over dit album in het hele bijzonder. De man heeft meer goede platen, maar de warmte van de bas, het losse gitaarspel, en de beeld oproepende teksten heb ik nooit meer zo gehoord. z'n zang heeft nog net zo'n jaren 60 mix, tegen het schelle aan. Het werkt allemaal mee aan iets heel bijzonders. Een voorbeeld: het op zich mooie album "Tupelo Honey" heeft in vergelijking maar een kouds geluid. En als je de titels daar ziet zijn die ook veel minder tot de verbeelding sprekend: "Moonshine Whiskey", "(Straight to Your Heart) Like a Cannonball" etc. Ook nog iets bijzonders: dat Van Morrison eigenlijk geen violen op dit album wilde. Ik kan me het zo moeilijk voorstellen zonder. Alleen de titeltrack al naar het einde toe; 'Way up in the heaven...'.

Wat een prachtig folkalbum! Stond al lang op mijn luisterlijst en ik word niet teleurgesteld. Het klinkt zo spontaan en naturel, alsof het zo ontstaan is zonder erover na te denken. Daarnaast natuurlijk de vele onnavolgbare melodieën, je ontdekt steeds weer nieuwe details. Ook zijn de nummers ontzettend onderscheidend, ondanks dat het qua stijl erg op elkaar lijkt. Maar in elk nummer zit een specifiek element wat zich in je hoofd nestelt, vakmanschap dit!

Sweet Thing is echt een topnummer. Voor het overige niet slecht maar wel wat veel van hetzelfde. Daardoor vind ik het wat saai. Tenminste zo beleef ik het en ik kom daardoor niet verder dan 3,5*. Mijn stem uit 2016 blijft dus staan. Maar een 7 is best een fijn cijfer!
Op 3 in de 100 Greatest Albums of 1968. en op 2 in de Best Ever Album chart van dat jaar.

De tweede plaat van de Ierse bard en het is een album met een rijk geluid, een wat onorthodoxe mix van jazz, blues en folk. En in tegenstelling tot zijn solodebuut Blowin' Your Mind dat bij vlagen nog herinnerd aan zijn tijd bij Them, ademt Astral Weeks een geheel andere sfeer. Weg zijn de scherpe Rhythm & blues klanken, verdwenen zijn de afgemeten ritmes, deze plaat gaat veel meer uit van een gevoel. In slechts 2 dagen opgenomen met Amerikaanse jazzmusici en dat komt de frisheid ten goede. Desalniettemin heeft Astral Weeks nooit de verpletterende indruk gemaakt op mij die het op vele anderen wel heeft gemaakt. Niet dat de schijf slecht is, integendeel, maar ik ben veel meer een liefhebber van Morrison's songs waarbij hij de scherpe randjes niet schuwt of nummers schrijft met een grote melancholische lading, Into the Mystic vormt daar een fenomenaal voorbeeld van. De folk invloeden die een grote rol spelen op Astral Weeks geven de plaat een wat vluchtig karakter en met enkele songs kan ik wat moeilijk uit de voeten, ontberen spanning en duren voor mijn gevoel wat te lang. Maar dat is puur persoonlijk, ik kan mij voorstellen dat liefhebbers van een dergelijke mix van muzikale genres deze plaat als uitstekend beoordelen. Astral Weeks heb ik vaak 'geprobeerd' maar het kwartje is nooit helemaal gevallen. Desalniettemin genietbaar en fraai gearrangeerd.

N.a.v dit topic beluisterde ik dit album.

Het ene folkalbum na het andere. Gezien mijn stem voor dit album heb ik dit ooit beluisterd en goed bevonden, maar daar kan ik me niet echt veel meer van herinneren.
Nu ik het album wel weer beluister kan het ook zomaar zijn dat mijn vader dit ook in de kast heeft staan. Toch maar eens lenen, want dit is toch wel een erg sterke plaat. Van zingt op een zeer fijne wijze. De ene keer zeer gedreven, dan juist weer wat meer ingetogen. Alles wordt op dit album behandelt. Erg mooie muziek dit. Me misschien toch maar eens meer verdiepen in albums waar folk als genreaanduiding staat.

Blijft een heel apart album, zelfs binnen het oeuvre van Van Morrison. Op zijn eerste solo-album Blowin' Your Mind is hij nog zoekende. Niet vreemd, voor iemand die na zijn Them-periode nog aan het zoeken is. Daar hoort bij dat je verschillende grenzen opzoekt. Niet vreemd, veel soloartiesten zijn hem voorgegaan (en hebben hem hierin gevolgd).

Wat wel vreemd is, is dat hij al op zijn tweede (!) album niet zozeer de grenzen heeft opgezocht, ze zelfs niet eens heeft overschreden, maar dat hij als het ware alle muzikale grenzen en wetten heeft opgebroken en heel intuïtief voor het eerst 'zijn' muziek heeft gemaakt.

Vooral de langere songs zijn redelijk structuurloos, zijn woorden en zinnen zijn meanderend. Ze lijken nergens heen te gaan (later noemt hij dit 'streams of consciousness'). Ik gebruik hier expres het woord 'lijkt'. Want hoewel alles (zang, gitaar, piano, fluit en zo) vrijuit aan het zwerven is en nergens heen lijkt te gaan, valt het mij op dat de contrabas in bijna alle nummers alles bewaakt. Veel songs beginnen en eindigen zelfs met de contrabas. Die bewaakt de structuur en is de veilige haven waar alle anderen altijd weer veilig naar terug kunnen keren.

Misschien een goed idee, folk is allang geen geitenwollensokkenmuziek meer.
Dit is trouwens natuurlijk niet echt een folk album.

Colin Blunstone zong 't al wel eens How Wrong Can One Man Ever Be

Van the Man - lang de bijnaam van ene Ruud van N, thans bebaard trainer - kwam oorspronkelijk uit Them en was in those Belfast days nooit vies van een stukske blues, zozeer zelfs dat ie toen ie solo ging a firm touch of old R&B had, gekruid door een fikse snuif jazz. Jij als soulio, hoeft maar even terug te gaan naar those days toen in de US hitlijsten, m.n. Billboard, een verschil werd gelegd tussen R&B (meer focus op instrumenten) en soul (focus op zang) om te beseffen dat Van niet in het folk hoekje past. En ja menig Ier heeft iets met traditie/folk/mythe.

Zelf vind ik Summertime in England een prachtvoorbeeld van het muzikaal hanteren van de zgn "stream of consciousness" (Ier: James Joyce) in muziek. Plaats expres de live versie, omdat Van live in zijn goede dagen een belevenis par excellence was.

Zeer fraai album van Van the Man (en nee ik bedoel zeker niet Ruud van Nistelrooij, dat zou blasfemie zijn, er is maar 1 Van the Man en dat is zeker niet RvN). Ik heb deze lang niet meer gedraaid en dat is toch wel een minpunt van mijn kant. Wat een beauty blijft dit, veel nummers heb ik leren kennen doordat de Waterboys ze zo fraai coverden, en ook al was ik toen al in het bezit van diverse Van Morrison albums , deze had ik nog niet. Ik ben destijds ingestapt met Moondance. Ik heb inmiddels nagenoeg het hele VM arsenaal in de kast staan en dit blijft toch wel een van de mooiste albums. Ik sta ook wel een beetje te kijken van de geluidskwaliteit want in 1968 was men nog niet zover als tegenwoordig, veel albums waren toen volgens mij ook nog mono. Ik ga mij op korter termijn ook nog even wagen aan de live versie van dit album.

Meesterlijk album. Doe een goede koptelefoon op, sluit je ogen en laat je meeslepen door de verscheidenheid aan instrumenten...geniet er nog steeds van. Al sinds 1972....

Deze man zijn stem is niet aan mij besteed. Jammer, ik zat vol verwachtingen.

20 Jaar later klinkt hij totaal anders.

Tip 'em dan om over 20 jaar nog eens terug te komen, of zoveel eerder als ie a. inmiddels uit zijn National winterslaap is ontwaakt en/of b. inmiddels vaste verkering heeft dan wel is getrouwd.

ik heb deze lp nog eens op mijn draaitafel gelegd en heb ze na enkele nummers weer terug in de kast gezet.
deze lp haalt nooit het niveau van zijn andere lp's.
into the music, wavelength,no guru no method no teacher,moondance,avalon sunset,hard nose the highway,the healing game en poetic champions compose zijn stukken beter.

Vaste verkering heb ik al een tijdje hoor. 4 jaar om precies te zijn. En vind het album nog steeds niks.
Ik kom over 10 jaar terug om het nog een keer te proberen

Met 20 jaar later bedoelde ik ook meer letterlijk zijn 4 albums van 1986 t/m 1990 Omdat zijn stem 20 jaar later heel anders klinkt vergeleken met deze periode.
https://www.youtube.com/watch?v=PVVkJI_2hog

Thanks!! Ik zal het eens gaan checken.

Ik had hetzelfde.
Maar inmiddels kan ik het, iets, beter hebben.

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #194

Met Astral Weeks heb ik al vele jaren een wonderlijke verhouding: ik ben met grote regelmaat geneigd de plaat op te zetten. Minimaal maandelijks, en soms meerdere dagen achtereen. En tegelijkertijd luister ik de plaat vrijwel nooit af nadat ik hem opzet. Ik word dan na een minuut of 20 alweer moe van Van, die in zijn vroege twintiger jaren al als een stokoude man klinkt. Ik ben nu zelf alweer bijna 34, maar als ik naar Astral Weeks luister, krijg ik het gevoel dat ik een zonderlinge, verstrooide oude man luister. Ik bereik dan een soort verzadiging en denk algauw dat het er allemaal wat minder dik bovenop zou mogen liggen. Om de plaat dan de volgende dag ofwel doodleuk opnieuw op te zetten, ofwel verder te gaan waar ik de dag ervoor gebleven was. Omdat er toch een vrijheid, onafhankelijkheid en durf vanaf straalt die ik in de pop/rock/folk hoek verder zelden tegenkom. Het lijkt hem werkelijk niets te interesseren wat de luisteraar ervan denkt: er lopen natuurlijk wel meer oude zielen in jonge lichamen rond, en sommigen verbergen dat meer dan anderen. Maar weinigen gooien het er zo ongeremd uit als Van Morrison op deze plaat.

Juist omdat ik de plaat amper in een keer uitgeluisterd krijg, is dit een kanshebber voor de 10-albums-mee-naar-een-onbewoond-eiland lijst. De plaat heeft simpelweg zoveel content per vierkante minuut muziek, zoveel rijkdom in stem en instrumenten, en zo’n nadrukkelijk uncool geluid dat het geheel bijna los van de maatschappij lijkt te staan. En dat voor een haast naar Soul neigende Folkplaat. Van is duidelijk aan het verkennen, zweven haast, binnen zijn eigen composities, waarvan je al gauw geen idee meer hebt waar ze naartoe gaan en hoelang ze nog gaan duren. Kwaliteiten die ik doorgaans enkel in instrumentale genres terugvind (en waardoor ik veel naar die genres graviteer). De nummers zijn daarmee ook tijdloos, niet alleen in decennia, maar ook in hun eigen speelduur: dat de opener 7 minuten duurt en ‘Sweet Thing’ 4 komt op mij heel willekeurig over, alsof het evengoed andersom had kunnen zijn. En voor de goede orde: dat zie ik als heel positief.

Ook nu ik er voor deze review weer eens goed voor ben gaan zitten wordt het grote gebaar dat Van doorlopend aan de dag legt me op een gegeven moment wat veel en ligt het geheel me wat zwaar op de maag. Deze man lijkt doorlopend aan te staan, alsof hij in een hoog energetische flow is beland en overal een vorm van nadruk op legt. Maar daarentegen ook overal de juiste snaar raakt. De eerste 10 minuten zit ik haast juichend aan de boxen gekluisterd, en halverwege de plaat heb ik alweer vele kilo’s audio-baggage in mijn muzikale kofferbak liggen en ben ik wel tevreden. Dat gezegd hebbende koester ik deze plaat ondanks mijn ambigue verhouding ertoe en versterkt hij zijn plaats als waarschijnlijk enige non-5* plaat op de onbewoond-eiland-lijst.

Bijzondere plaat – 4.25*

Ik heb hem weer eens opgezet en het is inderdaad niet Van's makkelijkste plaat. Ook het "grote gebaar", zoals Gyzzz zegt, herken ik helemaal. Echt een album waarvoor je in de stemming moet zijn en dat ben ik persoonlijk niet zo vaak.

Het is het werk van een ontwakende meester, niet te verwarren met een meesterwerk. Uit de vroege periode pak ik toch makkelijker naar Moondance of Blowin' Your Mind.

magistraal album van de Noord-Ierse troubadour. een klassieker die de tand des tijds heeft doorstaan. dit album werd 55 jaar! geleden al bewierookt door muziekrecensenten uit die tijd als Jan Donkers en Wim Noordhoek en terecht. blijft van begin tot eind een muzikale belevenis/luistertrip van de 1e orde.
de warme klanken komen nog meer tot zijn recht als ik naar de besneeuwde buitenwereld van dit moment kijk. album voelt net als in mijn jeugd nog steeds als een warm deken. nostalgie ten top en voor mij persoonlijk wel degelijk een meesterwerk. "Sweet Thing", "Cypres Avenue", "Madame George" en "Ballerina" zijn voor mij de hoogtepunten.

album werd destijds in 2 dagen opgenomen met een aantal gerenommeerde Amerikaanse jazzmusici uit New York en "recorded at Century Sound Studios, New York, NY"

All songs written by Van Morrison
Produced by Lewis Merenstein

de muzikanten op dit album:
Van Morrison: vocals, guitar
Jay Berliner: guitar
Richard Davis: bass
Connie Kay: drums
John Payne: flute, soprano saxophone
Warren Smith Jr.: percussion, vibraphone

uit de liner notes:
quote
"Born in Belfast, Northern Ireland, Van Morrison was steeped in the sounds of American blues and R&B from his youth. By age 17 he had mastered guitar, saxophone and harmonica and was performing with skiffle bands in local dance halls.

In 1960 he joined the Monarchs and toured U.S. air bases in Germany. Returning to Belfast, he formed Them, one of the greatest British rock bands of the period. The group scored with such early hits as "Don't Start Crying Now", "Baby Please Don't Go" and "Here Comes The Night". "Gloria" also penned by Morrison, has gone on to become a rock & roll classic.

After Them disbanded, Morrison embarked on a solo career. He hit the Top 10 in 1967 with "Brown Eyed Girl". He signed to Warner Bros. Records the following year and released "Astral Weeks" in November of 1968.

Cut in New York City in less than two days, "Astral Weeks" is one of the innovative and influential albums of the era. Without any obvious hit singles, the album nevertheless features some of Morrison's most enduring work, including "Cyprus Avenue", "The Way Young Lovers Do" and the poignant story-in-song "Madame George"
unquote

citaat uit "Ballerina"

"I saw you coming from the Cape, way from Hyannis Port all the way
When I got back it was like a dream come true
I saw you coming from Cambridgeport with my poetry and jazz
Knew you had the blues, saw you coming from across the river
Told you on the banks of the river, carried you across
Loved you there and then, and now like a sheep
I close my eyes and sleep for love comes flowing streams of consciousness
Soft like snow, to and fro
Let us go there together, darlin', way from the river to here and now
And carry it with a smile, bumper to bumper
Stepping lightly, just like a ballerina"

Het album Astral Weeks van de Britse muzikant Van Morrison, gelanceerd in het jaar 1968, vertegenwoordigt een ongebruikelijke mengeling van folk, jazz, blues en klassieke muziek, welke tezamen een unieke, licht betoverende luisterervaring vormen. Hieronder volgt een gedetailleerde uiteenzetting van dit album.

Het titelnummer is tevens de opening. 'Astral Weeks', geeft meteen de sfeer aan. Morrison's etherische stem, gecombineerd met de vloeiende, bijna dromerige instrumentatie scoren direct hoog. Dit nummer zet de toon voor het gehele album; het is een uitnodiging om los te komen van het aardse en op te gaan in een meer astrale dimensie.

Vervolgens stuit ik op 'Beside You', een nummer dat zich kenmerkt door zijn poëtische tekst en emotionele intensiteit. Morrison's vocale expressie, die varieert van fluisterend tot hartstochtelijk, schept een diepe verbondenheid met de luisteraar. Het voelt alsof hij persoonlijke bekentenissen deelt, rechtstreeks vanuit zijn ziel.

Het derde nummer, 'Sweet Thing', brengt een meer opgewekte sfeer. Met zijn jubelende melodie en romantische lyriek voelt het als een liefdevolle omarming. De levendige strijkers en fluitlijnen weven samen met Morrison's stem een voorbeeld van geluk en nostalgie.

In 'Cyprus Avenue', het vierde nummer, word ik meegevoerd naar een reflectieve wandeling door Morrison's jeugdherinneringen. De combinatie van rijke, beeldende tekst en de meeslepende, soms onheilspellende, melodieën, roept een krachtig gevoel van plaats en tijd op.

Met 'The Way Young Lovers Do' bereikt het album een energiek hoogtepunt. De levendige blazers en het ritmische gitaarspel zorgen voor een swingende, bijna feestelijke sfeer. Morrison's stem, energiek en vol passie, viert de jeugdige liefde en haar onstuimigheid.

'Madame George' leidt mij naar een langere, meditatieve ervaring. In dit nummer combineert Morrison verhalende lyriek met een langzame, slepende melodie. Het nummer voelt als een uitgebreid, emotioneel geladen verhaal, vol van karakter en sfeer.

Het album sluit af met 'Ballerina' en 'Slim Slow Slider', twee nummers die de luisteraar terugbrengen naar de realiteit, maar met een hernieuwd gevoel van vrede en begrip. 'Ballerina' is een pleidooi voor pure expressie en schoonheid, terwijl 'Slim Slow Slider' een meer sombere, bechouwende noot toevoegt, een afscheid dat tevens een uitnodiging is tot reflectie.

In zijn geheel biedt 'Astral Weeks Cafe' van Van Morrison een rijke, complexe luisterervaring die blijft resoneren lang na de laatste noten. Dit album is niet enkel een verzameling liedjes, maar een poëtisch verhaal die de luisteraar meeneemt op een reis door het menselijk gevoel en ervaring.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Dat mensen dit niet goed vinden kan er bij mij niet in. Voor deze LP was hij een ongeleid projectiel, wel met hits en een stem die me toen aan Jagger deed denken. Na deze LP nogal saai. Madame George in de live versie van Marianne Faithfull is wel de ultieme versie.