menu

Kamasi Washington - The Epic (2015)

mijn stem
4,04 (168)
168 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Brainfeeder

  1. Change of the Guard (12:16)
  2. Askim (12:35)
  3. Isabelle (12:13)
  4. Final Thought (6:32)
  5. The Next Step (14:49)
  6. The Rhythm Changes (7:44)
  7. Miss Understanding (8:46)
  8. Leroy and Lanisha (9:24)
  9. Re Run (8:20)
  10. Seven Prayers (7:36)
  11. Henrietta Our Hero (7:14)
  12. The Magnificent 7 (12:46)
  13. Re Run Home (14:06)
  14. Cherokee (8:14)
  15. Clair de Lune (11:08)
  16. Malcolm’s Theme (8:41)
  17. The Message (11:09)
totale tijdsduur: 2:53:33
zoeken in:
avatar van Norrage
3,5
Het komt tegenwoordig niet vaak meer voor dat een nieuw jazz-album zoveel aandacht krijg als deze plaat. Desalniettemin is het Kamasi Washington, die uitkomt voor het Brainfeeder label van Flying Lotu, nu overkomen. Hij speelde mee op de laatste platen van Flying Lotus zelf, en vooral op die van Kendrick Lamar, en kreeg daardoor waarschijnlijk deze welverdiende aandacht. Maar misschien krijgt hij deze aandacht vooral om de volgende reden: de plaat is een epische 3-uur durende krachtuitspatting, van ongekende proporties. En zo luidt ook de titel: The Epic.

Het gaat moeilijk zijn om deze plaat goed te beschrijven; maar episch is wel het beste woord dat Washington hiervoor heeft kunnen gebruiken. The Epic gaat van ingetogen nummers zoals het prachtige Isebella, naar funky blazer-nummers as Re Run en Re Run Home tot aan experimentele free-jazz exercities als Miss Understanding of The Message, en dat 3 uur lang. Zelfs schitterende afro-funk nummers als Cherokee of korte fusion-jazz-rockers als Final Thought maken hier deel van uit. Voor elk soort jazz-liefhebber, en zelfs daarbuiten, is er wat te vinden op deze plaat. Dat is tegelijkertijd een voor- en een nadeel. Ten eerste zorgt het er voor dat er simpelweg geen lijn te vinden is; de nummers zijn van de hak op de tak en leveren uren aan schizofreen luisterplezier. En hoewel Washington met bijna poppy soul-nummers inclusief zangeres als Henrietta Our Hero of Clair De Lune nog een soort van lijn probeert de creëren, blijft het een grote chaos. Gelukkig heeft Washington geprobeerd de nummers toch wel enigszins per CD een bepaalde stijl te geven, en zou je misschien van 3 losse albums kunnen spreken. CD1 is de meest rauwe jazz: veel traditionele jazz-structuren en hard spel. CD2 is het experimentele 'album', en CD3 legt de nadruk meer op dansbare funk en soul. Dat maakt het één en ander goed, en als je de CDs afzonderlijk zou luisteren is het misschien allemaal nog vol te houden. Desalniettemin is het gewoon allemaal te lang en kan ik toch niks anders dan The Epic als geheel te beoordelen; bovendien, en dat is wellicht belangrijker, horen we weinig vernieuwends. Op weergaloze wijze dan wel, voorop staat dat dit een plaat is van hoogstaande klasse en alles klinkt perfect, speelt Washington met zijn soms wel 30 man tellende groep muzikanten ongeveer het hele bestaande jazz-oeuvre na; maar alles is al eens eerder gedaan.

The Epic is een spetterend debuut, maar is te lang en bovendien te weinig vernieuwend. Maar het is vooral een staaltje jazz-vakmanschap, en een enorm frisse wind in het hedendaagse pop-landschap dat de nodige aandacht verdient en krijgt, en dat is het belangrijkst. Bij mij resteert echter vooral het gevoel dat deze plaat iets te veel van het goede is, en dat Kamasi Washington het misschien in verschillende delen had moeten uitbrengen. Hoe goed de plaat ook is, het is een plaat die je eigenlijk enkel kan luisteren door de beste nummers eruit te pikken, en voor mij doet dat (te) veel af aan de beleving.
Pat-sounds: Album Kamasi Washington - The Epic (2015) - pat-sounds.blogspot.nl

avatar van Reijersen
4,0
Jazz op Opus de Soul. Ik probeer mij steeds meer te verdiepen in de jazz en ontdek zodoende veel mooie nummers. Aan de andere kant blijft het voor mij wel een genre waarbij ik het lastig vind de albums te recenseren. Jazz in woorden brengen schijnt mij een stuk moeilijker te zijn dan dat bij soul, funk en R&B is.
Nu wil ik voor deze plaat van Kamasi Washington graag een uitzondering maken. Voor deze plaat is namelijk kosten noch moeite gespaard. Saxofonist en bandleider Washington verzamelde een grote groep muzikanten om zich heen om deze plaat te maken. Hij speelde mee bij onder andere Flying Lotus en Kendrick Lamar en mocht hiermee zijn eerste plaat maken. Dat heeft hij niet alleen goed aangepakt qua bezetting, maar ook qua speelduur. Drie cd’s genieten van jazz in al haar facetten. Dat is toch wel zo’n beetje wat Kamasi ons voorschotelt.

Dit bijna drie uur durende album nummer voor nummer doorlopen is onbegonnen werk. Het zijn drie platen. De eerste plaat loopt van Change of the Guard tot aan The Rhythm Changes en brengt vooral een traditionelere plaat. Onvoorstelbaar strak en ook hard gespeeld. In dit traject van de plaat schuren de instrumenten er op los, funkt het soms lekker en schreeuwt het zicht uit. Persoonlijke favorieten alhier zijn The Change of Guard(wat een opener!), Isabelle(prachtig ingetogen), Final Thought(energiek ten top) en The Rhythm Changes(verfrissende vocalen).

Dan plaat twee. Die loopt van Miss Understanding tot aan The Magnificent 7. Dit gedeelte is meer weggelegd voor de liefhebber van de meer experimentele jazz. Nu reken ik mij daar zelf niet altijd onder, maar ook hier zijn weer parels te vinden. Wat dacht je van het swingende Re Run, of het epische Henriette Our Hero. Hier is Miss Understanding mijn persoonlijke favoriete met zijn onophoudelijke energie en swing. Hier gaan ze er echt vol voor.

Plaat nummer drie dan uiteindelijk. Dit is het gedeelte dat mij persoonlijk het meest ligt. Van Re Run Home tot aan The Message focust Kamasi zich hier meer op de jazz-funk en hier en daar wat soul. Vijf nummers lang puur genieten van de meest funky ritmes, prachtige vocalen en zompige beats. Prijsnummer Cherokee is in dit gedeelte van het gehele album te vinden. Net als het fantastische Malcom’s Theme of juist het meer zomerse The Message.

Genieten van jazz mag in 2015 en daar heb je eigenlijk alleen maar The Epic voor nodig. Alle stijlen van jazz komen hier voorbij, het is maar net waar je zin in hebt en die CD kies je. Drie cd’s lang, bijna drie uur lang muzikaal genieten. Wat een debuut zeg!

(bron: Opus de Soul

avatar van vinylbeleving
4,5
Brunniepoo dat klinkt geweldig! Ik hoorde van meerdere mensen dat het geluid op Le Guess who niet altijd heel goed was. Ik stond helemaal vooraan, dus heb daar niet zo'n last van gehad. Heb je nog meegekregen dat aan het einde van het nummer Henrietta Our Hero, de tranen over de wangen liepen van de zangeres? Ik vond dat zo'n mooi moment, bijna spiritueel. Het was muisstil in de zaal en op dat moment dacht ik aan de aanslagen in Parijs, die een week daarvoor hadden plaatsgevonden. Ik kreeg een rilling bij de gedachte dat muziek zo oprecht en mooi kan zijn, dat het niet kapot gemaakt kan worden door welk wapen dan ook. Muziek komt altijd terug, is altijd sterker. Misschien is dat ook wel de reden dat het concert me zo raakte.

4,5
Dit album is een soort 'Rough Guide to Modern Day's Jazz', het geeft een dwarsdoorsnede van de jazz van de afgelopen 60 jaar en doet daarbij zijn onbescheiden albumtitel eer aan. Niet baanbrekend of vernieuwend, wel een mooie, gevarieerde luisterervaring, die ook werkt als achtergrond bij werkzaamheden (Lekker lang! Niet steeds een ander album op hoeven zetten!) en zeker een aanrader voor wie zijn eerste stappen in de jazz maakt.

avatar van tnf
tnf
Dit heeft nu drie draaibeurten gehad, om te kijken of het met dit album zou kunnen klikken. Vakkundig gemaakt hoor, maar er zijn wat weinig 'haakjes' die uitlokken om het eens vaker op te zetten. Er blijft gewoon weinig van plakken. Nu blijft het achtergrondmuziek; erg fíjne achtergrondmuziek weliswaar.

Tracks 1 en 8 vallen vooralsnog wat meer op dan de rest.

avatar van Paalhaas
4,5
Wat een heerlijke brok "comfort food" is dit. Verslapt geen moment. Genoeg zuurpruimen die klagen dat het niet vernieuwend is, maar who f*** cares als je zulke vurrukkullukke nummers voorgeschoteld krijgt. Alles aan deze plaat schreeuwt de liefde waarmee het gemaakt is, de zorg die erin is gaan zitten en het plezier dat van het spel afspat. En als er iets is wat deze plaat werkelijk episch (en nu al een moderne klassieker) maakt voor mij, dan zijn het die geweldige melodieën die Washington uit zijn pen weet te toveren. Gecombineerd met strijkers en koorzang nemen de refreinen uit bijvoorbeeld "The rhythm changes" en "Henrietta our hero" serieus "lift off"! Ze stijgen op naar een geheel eigen dimensie waar je je graag mee naar toe laat sleuren.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:55 uur

geplaatst: vandaag om 13:55 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.