Kamasi Washington - The Epic (2015)

Klinkt dit een beetje op vinyl? Is toch al rap een half uur per plaatkant en dat lijkt me nu geen pre voor de geluidskwaliteit en de dynamiek.

Klinkt heel goed Marco dB maar het vinyl van Brainfeeder is altijd wel van goede kwaliteit vind ik.

Ik luister nooit naar jazz, het trekt me nooit zo aan... Maar gezien de hoge score op MuMe was ik wel nieuwsgierig naar The Epic. Dit is echt wel fantastisch, niet gedacht dat ik het zo geweldig kon vinden. Er lijkt totaal geen structuur in te zitten soms, het lijken of zijn gewoon geïmproviseerde jam-sessies. Maar dan zó geniaal gemusiceerd, dat je constant op het puntje van je stoel blijft luisteren met volledige aandacht.

Ja, het is een snoeptrommel. Ik doe kalm aan, ben voorlopig pas aan de eerste vier tracks toegekomen En die speel ik af en toe af, om ze te leren kennen. Voorlopig ben ik met deze muziek nog wel even zoet.

Heerlijke jazz. Ik heb in het verleden nooit echt in jazz verdiept, maar dat kan dankzij dit album wel veranderen.

Op één of andere manier (films) vind ik jazz altijd wel bij de kerst periode passen dus extra toepasselijk dat ik het album net nu ondek. Eigenlijk verbind ik muziek altijd wel met bepaalde periodes.

Hoe bedoel je dit?

Vinyl klinkt (met juiste apparatuur) dynamischer en beter van kwaliteit dan andere bronnen. Bij Jazz is het juist dat vinyl een extra dimensie aan het geluidsbeeld (dynamiek, openheid, transparatie etc...).

Het nadeel van vinyl is dat je telkens heen en weer aan het lopen bent....

Nee hoor, je kan ook met vinyl zittend luisteren.

Vinyl kan mooi klinken, maar als er teveel informatie op één plaatkant geperst wordt gaat dat juist ten koste van de dynamiek. De groeven zitten dan veel te nauw op elkaar en dat is funest voor de kwaliteit. Omdat het hier om drie plakken vinyl gaat met dus een speelduur van een half uur per kant vraag ik me ernstig af of dit geen nadelig gevolg heeft. Eerlijk gezegd heb ik nog nooit een vinyl plaat gehoord met een speelduur van een half uur die behoorlijk klinkt.

Ik ben geen jazz-kenner, maar dit is idd een heerlijke snoeptrommel. Een enorm aanbod aan stijlen, maar de constante zit in de kwaliteit van de songs en de manier van spelen. Wat een intensiteit. Het broeit, het gloeit, het sprankelt.

Er is maar een manier om er achter te komen of je het mooi vind klinken op vinyl..

Zowel op CD als vinyl in huis gehaald en klinkt beiden goed hoor.

Ik heb de goede gewoonte om mezelf elke kerst te trakteren op de vinylversie van dé plaat van het jaar. Als de kwaliteit inderdaad prima, dan is mijn keuze snel gemaakt! Ben helemaal geen Jazzpurist, maar deze plaat voelde meteen 'Epic'. Heb een donkerbruin vermoeden dat dit er eentje is die ik (als het leven me gegeven is) over 50 jaar met net zoveel plezier opzet.

Op diverse muzieksites dit album de spreekwoordelijke hemel ingeprezen zien worden. Hoorde het album gisteren op de achtergrond spelen en dacht aan John Coltrane oid. Navraag bleek dat het Kamasi Washington te zijn. Eea over gelezen en nu dus ook gehoord. Album eerste luisterbeurt gegeven en mmwwahh. Ben meer een fusion als old school jazz liefhebber. Sommige nummers trekken me zeker aan maar het wordt soms wel erg druk. Word dan een beetje onrustig. De 'chaotische' nummers zijn voor mij dan een brug te ver. Ga het de komende tijd nog wel een paar keer proberen. Overigens hoor ik de klasse wel en dat anno 2015. Dat is op zich al erg knap.

Een album dat z'n naam alle eer aandoet. Een hele brok muziek waarvan je de waarde pas kan schatten na enige beluisteringen. Nooit gedacht dat ik zo verslaafd kon raken aan jazz en goed dat Kamasi Washington deze muziek naar het heden vertaald, een gevarieerde plaat met vele uitschieters en geen enkele miskleun. Ook muziek die ideaal is onder diverse omstandigheden; terwijl je op de zetel ligt te relaxen, terwijl je bezig bent met huishoudelijke klusjes, terwijl je een feestje geeft onder vrienden, terwijl je een boek leest. Muziek die het zowel goed doet als je intensief luistert als op de achtergrond.

Ontzettend late reactie van mij natuurlijk, maar ik ben het wel met je eens. Mijn opmerking over pitchfork was sarcastisch en en wat jazz betreft kun je ze inderdaad niet serieus te nemen.
En Ja, dit is een behoorlijk kitscherig album inderdaad.

Persoonlijk vind ik dit album niet echt heel spannend. Lyrische retrojazz met een hip(ster) sausje. Kan zo in de wereld draait door

Dit heeft nu drie draaibeurten gehad, om te kijken of het met dit album zou kunnen klikken. Vakkundig gemaakt hoor, maar er zijn wat weinig 'haakjes' die uitlokken om het eens vaker op te zetten. Er blijft gewoon weinig van plakken. Nu blijft het achtergrondmuziek; erg fíjne achtergrondmuziek weliswaar.

Tracks 1 en 8 vallen vooralsnog wat meer op dan de rest.

Snap wel je reactie - heb The Epic gekocht zonder eerst te luisteren en ik draai 'em echt niet zo vaak en als ik meerdere cd's achtereen draai valt de eenvormigheid en de (relatieve) gekunsteldheid best wel op. De laatste drie cd's van Christian Scott vormen ook een trilogie, maar imo is dat spannender muziek en groove't dat veel meer. Ook Theo Croker - Escape Velocity (2016) wil ik noemen. En van de oudere albums, bijv deze The RH Factor - Hard Groove (2003)

Dat er weinig van blijft hangen snap ik toch niet zo goed. Ik vind dat Kamasi Washington van die melodieën schrijft die na twee of drie keer horen zo herkenbaar en vertrouwd klinken dat het lijkt alsof je ze al heel lang kent.

Met die laatste zin heb je meteen aangegeven, waar voor mij tenminste het probleem zit: langdradigheid en voorspelbaarheid. Heb het hele album nog weer eens gedraaid en moet gewoon constateren dat het voor mij te langdradig, eenvormig en uitgetrokken is; ook heb ik moeite met de muzikale overvolheid (m.n. door het koor), waardoor het echt kitscherig wordt (niet om een discussie daarover op te starten, maar datzelfde heb ik ook met prog bijv) Echter, op het moment dat ik dan de cd wil afzetten, word ik gegrepen door het fijne samenspel/samenklank, zoals in het tweede deel van Re Run Home (cd3).

Een kritische schaar had wellicht enig goed gedaan, imo

Dat voortdurend brabbelende koor met bijbehorende orkestbegeleiding in opener Change en daarna ook in Askim werken op mijn zenuwen, alsof ik twee albums simultaan aan het beluisteren ben en dat is bij schaken al niet grappig. Op momenten dat ze hun kop even houden kan ik best van de nog steeds drukke muziek genieten, maar hup, daar zijn ze weer. En dan ben ik er heel snel klaar mee. Skippen naar het kabbelende Isabelle met een vrij irritant orgeltje leert dat dit mijn album niet is en niet gaat worden ook. Final Thought lijkt wel van een ELP album geplukt. Ik ben weg, probeer het later nog wel eens. Verlaag wel nog even met 0,5....

Leroy and Lanisha is mijn favoriete track.

Stellen dat dit album z'n naam niet gestolen heeft, is een understatement. Het soort muziek, het concept van tripel album en de graphic art roepen sterke associaties op met seventies jazz & fusion. Ik hoor Pharoah Sanders, John Coltrane en Donald Byrd (die koortjes), late Horace Silver (bij het soulgedeelte) langskomen in de aanwezige sounds en vibes.
Kamasi Washington lijkt me een enorm talent, alleen moet hij in de toekomst misschien eens nadenken over dosering De andere plaat die ik van hem beluisterd heb, duurt ook al een eeuwigheid. Maar dit soort muziek neem je best tot je op een moment dat je tijd hebt om mee te drijven op de uitgerekte klanktapijten.

Wat een heerlijke brok "comfort food" is dit. Verslapt geen moment. Genoeg zuurpruimen die klagen dat het niet vernieuwend is, maar who f*** cares als je zulke vurrukkullukke nummers voorgeschoteld krijgt. Alles aan deze plaat schreeuwt de liefde waarmee het gemaakt is, de zorg die erin is gaan zitten en het plezier dat van het spel afspat. En als er iets is wat deze plaat werkelijk episch (en nu al een moderne klassieker) maakt voor mij, dan zijn het die geweldige melodieën die Washington uit zijn pen weet te toveren. Gecombineerd met strijkers en koorzang nemen de refreinen uit bijvoorbeeld "The rhythm changes" en "Henrietta our hero" serieus "lift off"! Ze stijgen op naar een geheel eigen dimensie waar je je graag mee naar toe laat sleuren.

In mijn boek is dit de ultieme alibiplaat voor would-be hipsters and jazz-aspirationals: zet dit album (liefst in vinylvorm) op een prominente (dwz zichtbare) plaats en je wordt door bezoek ogenblikkelijk herkend en gewaardeerd als 'in synch with modern music and exhibiting a fine taste".

Een stukske draaien wil af en toe wel, maar na ca 30 minuten krijg ik de onbedwingbare neiging me Iggiaans te vergrijpen aan de ficus in de woonkamer.

Wat voor spul?

Gewoon aan de thee; lees ook mijn eerdere opmerkingen over deze trilogie. De trilogie van Christian Scott, The Centennial (uit 2017) bevalt me veel beter - misschien ook iets voor jou; dit is een van de drie Christian Scott Atunde Adjuah - The Emancipation Procrastination (2017)

Oja, ficus is een plant van het soort waarover Iggy Pop zich destijds ontfermde in Top Pop.

Niks mis met een goede jazz-instapper. Het moet maar zo'n ingewikkeld en overbevolkt genre niet zijn...

Het is wel een beetje bombastisch en kitscherig dit. Dat koortje komt mij op een gegeven moment ook de strot uit.
Maar goed, als je dit als instapper gebruikt kan de rest alleen maar meevallen.

Tja, als ik zou instappen - maar dat kan momenteel hier niet zonder mondkapje (en dat praat zo raar) - zou ik eerder Blue Brazil Vol. 1 - Blue Note in a Latin Groove (1994), iets van DJ Maestro of iets uit deze serie kiezen Break N' Bossa - Balanço - Metti Una Sera A Cena (Jazzanova remix) - YouTube, iets van Jazzanova, US3 of Jazzmatazz - en dan geleidelijk verdergaan.

Nah, gewoon de klassiekers oppikken en zien hoe ver je geraakt. Af en toe ga ik wat pootjebaden in het oeuvre van een Parker, een Davis, een Mingus, een Coltrane. Soms eens wild doen en uitkomen bij Ayler oid. Dan weer belabberd afgeschrikt worden door de bergen muziek die al uitgebracht zijn onder die noemer en weer veilig in mijn punk- en hiphophoekje duiken. En bedenken "dat er nog tijd genoeg is om later nog eens te proberen". Ik vermoed dat ik op mijn zestigste nog steeds op die gedachtegang zal hinken.

Dat heet cherry picking en dat wordt hier veelal gedaan door naar de albums met de meeste en de hoogste waarderingen te kijken - zeg maar je laten leiden door de zgn peer group. En als er dan een album uitkomt, dat je de heg injaagt maar dat toch goed wordt gewaardeerd, ga je aan je zelf twijfelen en het alsnog herproberen en evt hoog waarderen, immers 100.000 lemmings can't be wrong.

Vertrouwen op je eigen oren, met enig besef van historische context kan echter geen kwaad. Zo is menig jazz-album pas jaren na de opnamesessie uitgebracht (Birth of the Cool is een klassiek voorbeeld) en dat komt ook wel doordat opnamesessies soms zoveel materiaal opleverden dat het zonde was om het niet (jaren nadien) alsnog uit te brengen. Bovendien heeft het iets aparts om met post-millenium oren te luisteren naar opnames van 50 jaar eerder en die fris van de lever met post-millennium oren te beoordelen. Maar ja, ik weet het, pro-millenium oren zijn niet overal verkrijgbaar - vandaar het eventueel historische besef.

Ach 't is beter om te proberen en te blijven hinken dan nooit te hebben geprobeerd en niet weten wat hinken is

Eerlijk gezegd als ik me 'blue' voel, grijp ik eerder naar Coltrane (Blue Train bijv) dan naar Joy Division - Unknown Pleasures; Keith Jarrett en Terje Rypdal geven dan (be)rust(ing).