bennerd schreef:
Nah, gewoon de klassiekers oppikken en zien hoe ver je geraakt. Af en toe ga ik wat pootjebaden in het oeuvre van een Parker, een Davis, een Mingus, een Coltrane. Soms eens wild doen en uitkomen bij Ayler oid. Dan weer belabberd afgeschrikt worden door de bergen muziek die al uitgebracht zijn onder die noemer en weer veilig in mijn punk- en hiphophoekje duiken. En bedenken "dat er nog tijd genoeg is om later nog eens te proberen". Ik vermoed dat ik op mijn zestigste nog steeds op die gedachtegang zal hinken.
Dat heet cherry picking en dat wordt hier veelal gedaan door naar de albums met de meeste en de hoogste waarderingen te kijken - zeg maar je laten leiden door de zgn peer group. En als er dan een album uitkomt, dat je de heg injaagt maar dat toch goed wordt gewaardeerd, ga je aan je zelf twijfelen en het alsnog herproberen en evt hoog waarderen, immers
100.000 lemmings can't be wrong.
Vertrouwen op je eigen oren, met enig besef van historische context kan echter geen kwaad. Zo is menig jazz-album pas jaren na de opnamesessie uitgebracht (Birth of the Cool is een klassiek voorbeeld) en dat komt ook wel doordat opnamesessies soms zoveel materiaal opleverden dat het zonde was om het niet (jaren nadien) alsnog uit te brengen. Bovendien heeft het iets aparts om met post-millenium oren te luisteren naar opnames van 50 jaar eerder en die fris van de lever met post-millennium oren te beoordelen. Maar ja, ik weet het, pro-millenium oren zijn niet overal verkrijgbaar - vandaar het eventueel historische besef.
Ach 't is beter om te proberen en te blijven hinken dan nooit te hebben geprobeerd en niet weten wat hinken is
Eerlijk gezegd als ik me 'blue' voel, grijp ik eerder naar Coltrane (Blue Train bijv) dan naar Joy Division - Unknown Pleasures; Keith Jarrett en Terje Rypdal geven dan (be)rust(ing).