menu

Rush - Caress of Steel (1975)

mijn stem
3,56 (190)
190 stemmen

Canada
Rock
Label: Mercury

  1. Bastille Day (4:40)
  2. I Think I'm Going Bald (3:41)
  3. Lakeside Park (4:10)
  4. The Necromancer: Into Darkness / Under the Shadow / Return of the Prince (12:32)
  5. The Fountain of Lamneth: In the Valley / Didacts and Narpets / No One at the Bridge / Panacea / Bacchus Plateau / The Fountain (19:57)
totale tijdsduur: 45:00
zoeken in:
avatar van Casartelli
3,5
Casartelli (moderator)
Devro schreef:
Waarom wordt dit album altijd opzij geduwd als het over de beste Rush albums gaat???????

iemand74 schreef:
Ik denk dat iedereen die Hemispheres goed vindt, en ook de Rush albums hiervoor oke vind, deze ook zeker niet slecht zal vinden

Voor een beetje Rushfan is dit album natuurlijk een must, want het laat de band in zijn nog rauwe vorm horen. De korte nummers zijn een doorontwikkeling van de korte nummers op de voorgaande twee albums en de beide lange nummers zijn op dat moment iets nieuws voor de band. Elk van de vijf nummers heeft zijn genietbare momenten en de energie is hier en daar inderdaad onweerstaanbaar.

Maar... vergeleken bij de meer vervolmaakte albums die de band vanaf A Farewell To Kings zou gaan maken, is dit allemaal nog erg onevenwichtig en bij vlagen ook ronduit knullig. Vooral The Fountain Of Lamneth is eigenlijk meer een bijeengeraapt zooitje muziekfragmenten. 't Is dat de hoes meldt dat het één nummer is...

De plaat is wat mij betreft dan ook zeker geen aanrader voor beginnende Rush-luisteraars. De gevorderde fan vindt hier genoeg interessants tussen (zo ook naastgetekende), maar dit tot hun beste albums rekenen? Op geen stukken na! Uiteindelijk in zoverre wel onmisbaar dat ik Bastille Day en The Necromancer wel tot de (semi-)essentiële Rushnummers reken. Voor het geheel: een heel krappe 3*.

avatar van Sir Spamalot
3,5
Nummer drie in hun “eerste periode” en eentje met een tweeslachtige identiteit. Prima nummers (Bastille Day, Lakeside Park) en een minder nummer (I Think I’m Going Bald!). Opnieuw zit huisproducer Terry Brown achter de knoppen, maar het was haast- en vliegwerk: slechts 12 dagen om alles op te nemen en te mixen. Het meeste materiaal was echter al op voorhand geschreven tussen het hectische toerleven door. Hierop verschijnen ook de eerste twee lange conceptnummers, epistels, The Necromancer en The Fountain of Lamneth.
Mijn favoriet Bastille Day handelt over de Franse Revolutie en één van Neil Peart’s favoriete onderwerpen: zijn afkeer voor het kuddegedrag van mensen, hoe ze handelen als een meute. Het is een furieuze rocker zoals ik ze graag hoor. I Think I’m Going Bald beschrijft hoe je op een ochtend wakker wordt, in de spiegel kijkt en schijnbaar geconfronteerd wordt met een dunnere haarbos. Het is en blijft toch een vreemde eend in de bijt, misschien zelfs een lelijk eendje of mogen we Rush geen gevoel voor humor toedichten? Lakeside Park is een prachtig rustig nummer, refereert dit naar een dieper verlangen omwille van het drukke leven? The Necromancer bestaat uit drie stukken (Into Darkness / Under the Shadow / Return of the Prince – correctie aangevraagd) en is het vervolg op By-Tor and the Snowdog (album Fly by Night). De gesproken stukken werden gedaan door Neil Peart met een aantal effecten erop. Ambitieus van opzet, niet geheel geslaagd hoewel het laatste stuk Return of the Prince heerlijk blijft om naar te luisteren. Toch een veelbelovende nieuwe richting in hun carrière, meerdere lange nummers zouden er komen op hun volgende albums.
The Fountain of Lamneth bestaat uit zes stukken: In the Valley / Didacts and Narpets / No One at the Bridge / Panacea / Bacchus Plateau / The Fountain - correctie aangevraagd). Het is het eerste nummer dat een volledige albumzijde beslaat (je weet wel, de vinylplaten…) en de inspiratie voor de albumhoes, ontwerper is Hugh Syme die nog veel voor hen zou werken. Als geheel vind ik het ook niet zo geslaagd hoewel het zijn topmomenten heeft (het eindstuk van No One at the Bridge en Panacea).
Caress of Steel laat al mooie dingen zien, hun talent en hun gezamenlijke wil om vooruit te kijken en te gaan. Dat zouden ze met glans bewijzen op hun vierde, 2112.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
In de tijd dat ik alle Rush-albums aan het beluisteren was, ben ik er om de een of andere reden van overtuigd geraakt dat Caress of steel geen essentiële plaat was (met uitzondering van de onvolprezen opener natuurlijk). Aangezien ik Fly by night een ontzettend leuke plaat vond en 2112 een klassieker, had ik me misschien kunnen afvragen of dat wel een gefundeerd oordeel genoemd mocht worden, maar dat heb ik indertijd dus niet gedaan.

Nu toch maar weer eens geprobeerd – en waar kan ik toen in 's hemelsnaam met mijn gedachten hebben gezeten? De drie korte nummers zijn stuk voor stuk en op hun eigen wijze interessant, en de twee langere stukken zijn misschien nog niet zo gepolijst of technisch gecompliceerd als op het hiernavolgende trio albums, maar hebben toch ook al een eigen identiteit met sterke melodieën, sluwe riffs en ijzersterke instrumentale passages.

En wat The fountain of Lamneth betreft, misschien zijn het inderdaad "allemaal losse ideeën die aan elkaar geplakt zijn" zoals hier al vaker is opgemerkt, maar wanneer al die ideeën zo goed zijn maakt me dat hier eigenlijk niet zo veel uit (okee, met uitzondering van die drumsolo dan – maar die hoort er tegelijkertijd toch ook helemaal bij). Mooiste moment: de lyrische eerste noten waarmee Alex Lifeson op 15'25 de gitaarsolo inzet.

Prachtige plaat, totaal onterecht door mij verontachtzaamd.
 

avatar van namsaap
4,0
Soms moet een stapje terug gedaan worden om een grote stap vooruit te kunnen maken. Al snel na Fly By Night komt Rush met deze opvolger. De Zeppelin-invloeden raken nog verder op de achtergrond en de band experimenteert op The Necromancer en The Fountain Of Lamneth met nog langere composities. De experimenteerdrift van de band levert in het geval van laatstgenoemde een erg fragmentarisch nummer op dat zeker zijn mooie momenten kent maar als geheel niet helemaal overtuigt.

Daar tegenover staan op kant A wel een aantal sterke nummers waar alleen het matige I Think i'm Going Bald uit de toon valt. Al met al een wisselvallig maar interessant album en een opmaat naar veel moois.

Score: 76/100

avatar van RuudC
4,0
Ah, ik zie dat Namsaap de opmerking al gemaakt heeft. Het valt mij ook wel op dat Rush na de grote stap met Fly By Night, toch weer een stapje terug moet. Caress Of Steel is een vreemd album. De eerste drie songs zijn niet heel boeiend. Er valt prima naar te luisteren, maar ik ontkom maar niet aan het gevoel dat er iets niet klopt. Misschien dat de heren te graag wilden. Twee albums in een jaar is wat mij betreft zelden een goed idee.

Gelukkig slaat die gedachte om op de fantastische afsluiters. De epics zijn bij vlagen echt heel erg goed. The Necromancer vind ik nog wel wat beter dan The Fountain Of Lamneth. De laatste gaat wel wat gebukt onder de nogal vreemde overgangen. Uiteindelijk verbaasde het me dat het na bijna twintig minuten ophield. Rush heeft nog veel te leren hier, maar ik kan niet ontkennen dat ik bij vlagen erg genoten heb.

Tussenstand:
1. Fly By Night
2. Caress Of Steel
3. Rush

avatar van lennert
4,0
Toch een stapje minder dan het vrij consistente Fly By Night. Buiten het feit dat I Think I'm Going Bald gewoon een raar buitenbeentje is, lopen de twee epics The Necromancer en The Fountain Of Lamneth net niet altijd even lekker. Dat wil overigens niet zeggen dat het geen fijne nummers zijn, maar de keuze om de stukken niet naadloos te laten aansluiten, zorgt ervoor dat ze bij vlagen stilvallen tussen de mooie stukken. The Necromancer is wel overduidelijk de beste song hiervan met prachtig psychedelisch gitaarwerk en toffe teksten. Opener Bastille Day laat de rockende Zeppelin-invloeden ook nog goed naar voren komen.

Caress Of Steel is gelukkig een lekker album waarbij de band veel probeert, maar nog steeds wat zoekende is en zodoende niet zo sterk is in zijn totaliteit als de voorganger. We weten wel allemaal wat deze experimenteerdrang aan volgend album heeft opgeleverd, dus een ramp zou ik het zeker niet noemen.

Tussenstand:
1. Fly By Night
2. Caress Of Steel
3. Rush

avatar van deric raven
3,5
Niet geheel mijn ding, deze plaat, veel hardrock invloeden, maar niet helemaal boeiend.
De drum klinkt wat dof en slap, misschien hadden ze het vel eerst aan moeten spannen.
Deze komt denk ik te snel na Fly By Night, het beste materiaal is al gebruikt voor dat album, maar er was nog genoeg over om een plaat te vullen.
The Necromancer is een lange psychedelische trip met de nodige Pink Floyd invloeden, maar dan de nadruk gelegd op hardrock.
Het vertraagde pratende haalt het tempo omlaag, en is zeker geen toevoegende waarde.
De gitaar klinkt fris, maar zoals ik al aangaf, ik ben niet echt een liefhebber van het drumgeluid.
Halverwege horen we heel duidelijk Deep Purple terug, maar dan zonder het kenmerkende orgeltje.
Hier komt het wat rommelig over, maar ik luister het album via Spotify, de cd versie heb ik niet, het zou natuurlijk kunnen dat deze een andere waarneming geeft.
Voordat Lee gaat zingen lijkt het wel alsof Lou Reed een stukje meespeelt, tenminste mij doet het aan Sweet Jane denken, wel een sterk element.
The Fountain Of Lamneth loopt in het begin al lekkerder dan The Necromancer, al gaat daar de versnelling voor mij te snel in, de overgangen zijn niet altijd even mooi, wat volgt dan weer wel.
Nog steeds ben ik van mening dat het beter onderverdeeld kon worden in losse stukken, maar ik ben dus zoals eerder gezegd niet echt een liefhebber van lange nummers.
En dat is gewoon een persoonlijke kwestie.

Gast
geplaatst: vandaag om 17:19 uur

geplaatst: vandaag om 17:19 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.