Styx - Pieces of Eight (1978)

Ik kocht dit album voor "Sing for the Day", iets dat ik zelden doe. Want normaal koop ik een album voor het totaal. Maar dit is zeker geen miskoop, een prima album met mooie doordachte progressive rock songs.

Sterker nog, ik vind Sing for the Day één van de mindere nummers op het album.

Ik ook! Queen of Spades is m.i. het top(!) nummer van dat album.

De hoogtijdagen van Styx lagen in de tweede helft van de jaren zeventig en de eerste van de jaren tachtig. Met "THE GRAND ILLUSION" uit de zomer van 1977 braken ze definitief door, het was het zesde album dat ze sinds 1972 hadden gemaakt. De opvolger van dat album werd "PIECES OF EIGHT" dat 1 september 1978 als releasedatum heeft.

Gedurende deze succesvolle periode bestond de band uit zanger en toetsenist Dennis DeYoung, James "JY" Young op zang en gitaar, Tommy Shaw zang, gitaar, mandoline en de autoharp, bassist Chuck Panozzo en zijn tweeling broer John Panozzo op drums. Met de komst van Shaw in 1976 werd het geluid iets commerciëler, meer toegankelijk en daardoor ook succesvoller. Het eerste album dat de uit Chicago USA afkomstige band maakte met Shaw was "CRYSTAL BALL", waarop hij meteen zijn stempel wist te drukken. Dat doet hij ook op "PIECES OF EIGHT", maar de samenwerking tussen het vijftal zorgt voor een perfect uitgebalanceerde plaat. Het album zorgde ook voor de eerste Top 40 hitnotering in Nederland, "SING FOR THE DAY" bereikte de zestiende plaats in het najaar van 1978.

Tien tracks, ruim 42 minuten muziek en de leadzang is verdeeld over de drie vocalisten. Dat zorgt voor een prettige variatie en dat gaat van start met het krachtige "GREAT WHITE HOPE". Die kracht en rauwheid komt tevens door de leadzang van James “JY” Young, zijn niet zo gepolijste stem geeft het nummer een meer heavy karakter. Twee nummers klokken richting de zes minuten en daar is “I’M OKAY” de eerste van. Een typische jaren zeventig Styx track. Leadzang van Dennis DeYoung, enkele tempowisselingen en altijd aandacht voor de melodie. Schitterend toetsenwerk, onder andere op een orgel en een puntige gitaarsolo door Tommy Shaw. Diezelfde Shaw eist de hoofdrol op in het reeds genoemde “SING FOR THE DAY”, een super commercieel nummer, lekker ritme en pakkende melodie. Het instrumentale “THE MESSAGE” leidt “LORDS OF THE RING” in. Dat begint met de karakteristieke samenzang van Styx, want de stemmen van DeYoung, Shaw en Young kleuren geweldig mooi samen. Opnieuw neemt Young de leadzang voor zijn rekening en in tegenstelling tot de opener is dit nummer minder heavy. Midtempo, fijne tempowisselingen, heerlijke toetsensolo en zowel Young als Shaw die de schijnwerpers eisen bij gitaarsolo’s.

Een klassieker in het oeuvre van Styx is het geweldige “BLUE COLLAR MAN (Long Night)”, waarin Shaw de leadzang verzorgd. Heerlijke melodie, pakkende gitaarriffs, samenzang van hoog niveau en het toetsenspel in leidend. Het hoogtepunt van “PIECES OF EIGHT” vind ik “QUEEN OF SPADES”. Een rustig intro, fenomenaal gezongen door DeYoung, subtiel gitaarwerk en dan vallen de toetsen in en verzorgen ze een mooi melodisch tapijtje. Rond de twee minuten gaat het tempo omhoog, tempowisselingen, solo’s op gitaar door Young, hemelse samenzang, alles wat ik in Styx bewonder komt in dit nummer samen. “RENEGADE” is weer een meer poppy nummer, dat begint met samenzang, waarna Shaw de microfoon opeist. Lekker ritme, toetsen en gitaar die de melodie perfect verzorgen, een gaaf nummer met solo gitaarwerk van Young, die daarmee een wat rauwer karakter aan het nummer geeft. Het titelnummer wordt vocaal verzorgd door DeYoung, het lead gitaarwerk door Shaw en in bijna vijf minuten krijg je weer passende tempowisselingen, een aanstekelijke melodie en geweldige zang en spel voorgeschoteld. Het instrumentale intermezzo halverwege het nummer is briljant gevonden, waarna Shaw zijn gitaar nog een keer laat janken. In net geen drie minuten komt met “AKU-AKU” het album tot een einde. Het nagenoeg instrumentale, rustige nummer, is niet echt pakkend en is wat mij betreft het minste nummer van het album.

Een album dat op bijna alle fronten meer dan overtuigd en was een perfecte, iets commerciëlere opvolger van het al even briljante “THE GRAND ILLUSION”. De commerciëlere richting kreeg steeds meer gevolg, want op de albums “CORNERSTONE” en “PARADISE THEATRE” is de toon iets meer gericht op het zogenaamde grote publiek.
Styx bestaat nog steeds, Shaw, Young en Chuck Panozzo maken nog steeds deel uit van de huidige formatie. Drummer John Panozzo overleed in 1996, Dennis DeYoung vertrok met ruzie in 1999 en maakt als solo artiest gelukkig ook nog steeds muziek, getuige twee albums in 2020 en 2021. Styx bracht vorig jaar het album “CRASH OF THE CROWN” uit, een prachtig album, maar wel ver verwijderd van de klassieke albums die ze in de jaren zeventig maakte en waarvan “PIECES OF EIGHT”, wat mij betreft de laatste was.

Als puber ging ik af op radio, vooral de hitsingles. In 1977 vond ik Dust in the Wind van Kansas heel mooi, wat de toegang werd tot hun moeilijker te begrijpen werk. Diezelfde puber vond Sing for the Day en Babe van min of meer genregenoot Styx veel te glad en dus liet hij die groep links liggen.
Totdat hij vorig jaar hun The Mission (2017)van deze groep ontdekte en omver werd geblazen. Hij begon hun materiaal te verzamelen op vooral tweedehands vinyl, waarmee hij hun albums van 1975 tot en met 1983 toevoegde aan zijn collectie.

Vanaf februari ben ik gaan luisteren. Zo kom ik jaar na jaar, album na album verder. Alhoewel ik de verhalen over Styx' albums op MuMe lees, beluister ik eerst een album en lees dan pas wat MuMensen hadden te melden, de verhalen bij navolgende albums vermijdend. Geen spoilers, al kwam ik natuurlijk wel verhalen over de groep tegen. En toch: met frisse oren luisteren staat voorop, niet wat "men" vindt.

Met Pieces of Eight ben ik toe aan hun achtste. Met excuses aan de ervaren fans van Styx kan ik hier duidelijk zijn: Pieces of Eight is voor mij hun één na beste album, het beste wat ze tot dan toe afleverden. Alleen over The Mission ben ik (tot dusver, ben pas halverwege!) meer enthousiast. Het album bevat de welhaast perfecte combinatie van scheurende gitaren, pakkende koortjes, symfonische toetsenpartijen, sterke composities en als aardbei in de cocktail het kerkorgel dat in I'm OK meedendert.
Alleen Renegade op de B-kant houdt mijn aandacht minder vast, zelfs als ik met die zijde begin in plaats van met de A-zijde. Het afsluitende instrumentaaltje Aku Aku is heerlijk ontspannen en doet me qua sfeer denken aan Laguna Sunrise (1972) en Fluff (1973) van Black Sabbath, dat net als Styx hiermee buiten zijn comfortzone trad.
In tegenstelling tot wat sommigen beweerden, is dit géén conceptalbum: hier zit geen lopend verhaal in. Wél kom ik eenzelfde thema tegen, over echtheid versus buitenkant en de leegheid van imago en geld. Spreekt mij aan.

In vergelijking met Kansas is de muziek iets makkelijker te doorgronden, maar in deze zelfde jaren schoof die groep voorzichtig op in de richting van dezelfde adult oriented rock-met-vleugjes-progrock als Styx al langer maakte.
Inmiddels heb ik me bijgelezen tot dit 1978. Hun Engelse manager Derek Sutton zorgde waarschijnlijk voor het contact met het Britse ontwerperscollectief Hipgnosis, wat de prachtige hoes opleverde die een zeker MuMens er twaalf jaar geleden toe zette een beschuitje met de dame te willen gaan eten. In de Amerikaanse pers werd het album neergesabeld, wat Sutton deed besluiten geen interviewverzoeken meer in te willigen (domme actie achteraf) en in Londen ontdekte de groep de gevolgen van de anti-symfostemming, ontstaan door de opkomst van punk en new wave.

Ik hoorde datzelfde jaar hoe Sing for the Day in november tot #18 reikte in de Nationale Hitparade en schoof het achteloos terzijde. Liever The Shirts met Tell Me Your Plans, Donna Summer met McArthur Parc, Status Quo met Again and Again en AC/DC met Rock 'n' Roll Damnation uit diezelfde week. Dat Styx met het stevige Blue Collar Man in februari '79 #47 haalde, ontging deze puber. Dommerikje...

In navolging van Cornerstone deze ook maar weer eens uit de kast gehaald, aangeschaft omdat ik zijn opvolger wel kon en kan waarderen, dit is toch een tikkeltje beter dan het commerciële succes uit 79.

Sing for the day kon best op wat AirPlay rekenen, toch vind ik Blue C man, Queen of Spades en Renegade een voortreffelijk trio nummers, gelukkig zijn de buren niet thuis.

Helaas is het er nooit van gekomen om met deze zeer aantrekkelijke dame, afgebeeld op de hoes van "Pieces of Eight", een afspraak te maken om samen iets lekkers te gaan eten....