menu

Discipline. - Unfolded Like Staircase (1997)

mijn stem
4,11 (38)
38 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Strung Out

  1. Canto IV (Limbo) (13:47)
  2. Crutches (13:11)
  3. Into the Dream (22:03)
  4. Before the Storm, Part 1 (5:20)
  5. Before the Storm, Part 2 (10:30)
totale tijdsduur: 1:04:51
zoeken in:
avatar van Waldo Jeffers
5,0
1 van de allerbeste symfo-albums aller tijden. Het 2e album van Parmenter & de zijnen was jammergenoeg ook meteen het laatste... De invloeden van grote symfo-bands als Van Der Graaf Generator, King Crimson & soms wat Genesis blijft ook hier duidelijk. Hoewel ze hun eigen sound hebben natuurlijk. En natuurlijk lijkt de stem van Parmenter zo griezelig veel op die van Hammill (zelfde zangstijl ook). Een album dat eigenlijk binnen de symfo een mythische status verdient. Schitterend album. een 5

avatar van ChrisX
Ben het erg met je eens dat dit een briljant album waarbij met name het openingsstuk (tevens het oudste stuk op dit album) een van de allerbeste stukken uit de jaren 90 symfo is.

Maar om nou te zeggen dat Parmenter's stem griezelig veel op die van Hammill lijkt, schetst denk ik een verkeerd beeld. Terwijl ik zelf nog steeds erg veel moeite heb met Hammill en met name met zijn zangmelodieen is daar bij Parmenter helemaal geen sprake van. Parmenter werkt uiteindelijk veel melodieuzer en je zou misschien zelfs kunnen stellen dat Parmenter zingt zoals Fish eigenlijk altijd graag had willen klinken (die ook sterk beinvloed was door Hamill).

avatar van Waldo Jeffers
5,0
Hmm, dat vind ik eigenlijk wel een interessante benadering. Om eerlijk te zijn heb ik in Fish nooit Hammill gehoord, hoewel ik beide zeer graag mag horen. Daarentegen ben ik het ergens wel met je eens dat Parmenter toegankelijker is dan Hammill eigenlijk.

avatar van Waldo Jeffers
5,0
Niets kon me meer blij maken dan een recensie te moeten schrijven over Discipline.s Unfolded Like Staircase, het symfo-meesterwerk van de jaren 90 (ja, dat bestaat dus ook en is niet enkel prog metal als Dream Theater of Porcupine Tree (wat niet echt prog metal is)). Nu heeft dit album bij ongeveer iedereen die het kent een mythische status (ik zie hier 3 kenners: alledrie zien ze het erg hoog aan). Is dit album dan écht zo goed? Het antwoord daarop is eigenlijk simpelweg ja. De vraag die daarop volgt, zal natuurlijk zijn: wat maakt dit album zo goed? en wat maakt dat het zulk een mythische status heeft?

Laat me eerst was over de band zelf vertellen. Discipline. is de band van Matthew Parmenter, een naam die bij de kenners klinkt als geen ander. En multi-instrumentalist eigenlijk, op dit album zijn de toetsen (ook de mellotron), de viool-stukken & de sax van hem. Ook zingt hij nog eens. En in zijn zang ligt een punt dat hem meteen aan 1 van de grote jaren 70-symfo-bands bindt. Zijn stem heeft wat weg van die van Peter Hammill van Van Der Graaf Generator. Deze band is meteen 1 van de grote inspiratiebronnen van dit Discipline., maar ook Genesis en King Crimson komen hier langs. Niet de minsten dus. Ik hoor u nu al zeggen: maar ze kopiëren dus eigenlijk gewoon de jaren 70-bands? (zoals de neoprog-bandjes eigenlijk veel doen) Parmenter (want hij is natuurlijk de leider van de band) gebruikt de invloed & vermengt dit met zijn eigen ideeën, wat tot meesterlijke muziek leidt.

Nu moet wel gezegd worden dat Unfolded Like Staircase verdomd zware kost is. Op zich niet zo vreemd als je bands als VDGG & King Crimson als invloeden hebt. Zij stonden nu ook niet meteen bekend als vrolijke bands. Zowel muziek als tekst gaan dit zwaarmoedige versterken. Parmenters teksten zijn ronduit geniaal, maar suïcidaal met momenten. Invloedsferen daar zijn weer Hammill & de vroege Fish. Verder wil ik niet al te veel over de teksten kwijt. Op de ProgWereld-site is dit door een goeie vriend van me veel beter beschreven. En daar ik niet aan schaamteloos kopiëren wil doen, verwijs ik er maar even naar.

De plaat begint met een waar meesterwerk van de symfo: Canto IV (Limbo). Voor mij het allerbeste symfo-nummer aller tijden. Het nummer duurt 13:47 maar je verveelt je geen seconde. Vanaf de magistrale intro tot de outro is het nummer geniaal. Nu heb ik al vaak Parmenter de hemel in geprezen, maar natuurlijk mogen de andere bandleden er ook zijn. Bouda's gitaarwerk hierop is namelijk ook van enorm hoge kwaliteit. Hij weet de zwaarmoedige gevoelens die Parmenter in het nummer wil leggen, door middel van zijn gitaar prachtig over te brengen. Nu zou ik over dit nummer kunnen blijven doorgaan & superlatieven uit de kast blijven halen, maar dat is uiteindelijk ook niet echt de bedoeling.

Crutches is het volgende nummer op de plaat, van alweer een kleine 13 minuten (Discipline. blijft amper 1 keer onder de grens van de 10 minuten op dit album). Na zulk meesterwerkje dat Canto IV (Limbo) wel niet is, verwacht je dat het alleen maar minder kan worden. Nu is dat niet waar. Crutches is ook een zeer sterk nummer dat op dezelfde zwaarmoedige thematiek blijft zweven. Muzikaal is dit weer een waar meesterwerkje dat perfect in elkaar zit.

Volgt er dan nog Into The Dream dat met z'n 22 minuten het langste nummer van de plaat vormt, en de 2 delen van Before The Storm. Het volstaat bij beide nummers te zeggen dat de superlatieven wel degelijk bovengehaald horen te worden. Maar dat het zeer zwaar blijft.

Als conclusie kan ik me alleen maar afvragen waarom dit meesterwerk door zo weinig mensen gekend is? 2 Stemmers op deze site amper... Genesis, King Crimson, VDGG, Marillion-met-Fish als invloeden, met een eigen stijl erbij, dat kan op zich niet slecht klinken. En dat doet het ook niet. Overal doet deze plaat zijn mythische status alle eer aan. Eigenlijk een jaren 70-symfo-band maar dan in de jaren 90... Jammergenoeg was dit meesterwerk wel meteen hun laatste wapenfeit. 2 albums, een live-album & een DVD is alles wat deze band ons heeft nagelaten. Om triest van te worden... Ware het niet dat Matthew Parmenter een neefje, Ryan genaamd, heeft die blijkbaar dezelfde zieleroerselen als Matthew heeft & die ook aan plaat wil toevertrouwen. Er is dus opvolging verzekerd voor Discipline. Hoewel deze cultband nooit meer geëvenaard zal & kan worden. Maar dat hoeft voor mij niet. Discipline. heeft ons 2 meesterwerken afgeleverd van een buitenaardse kwaliteit, waarvan dit er nog eens met kop & schouders bovenuit steekt. Eigenlijk rest me nog maar 1 boodschap mee te geven aan alle symfo & prog-fans: ga dit album luisteren!, er zal een wereld voor je opengaan die je nooit meer wil missen.

avatar van meyer
4,0
Waldo Jeffers schreef:
Eigenlijk rest me nog maar 1 boodschap mee te geven aan alle symfo & prog-fans: ga dit album luisteren!, er zal een wereld voor je opengaan die je nooit meer wil missen.


ok, ik ben benieuwd

voltazy
ik ben ook zeer benieuwd hierna

3,0
Canto IV is echt een geweldig nummer, moet de rest van dit album nog eens gaan beluisteren...

avatar van ChrisX
Oh dat moet je zeker doen. Het zijn nummers die iets meer tijd kosten om te doorgronden maar het is verdomd de moeite waard.

Ben erg blij dat de bezetting van deze band weer helemaal bij elkaar is en aankomende zomer op NEARfest X zal optreden. En met een beetje mazzel (want je moet wel geluk hebben met krijgen van goede kaarten voor dit festival, weet ik uit ervaring) zal ik dat ook zien ook

5,0
Nog een kenner geeft zijn mening: een klassiek symfonisch album.
Dit album moet je gewoon een keer (of twee) gehoord hebben.

Parmenter is overigens duidelijk beinvloed door Hammill en VDGG.
Het verschil tussen het debuut en het tweede album ligt in het feit dat leden van de band Anekdoten Parmenter wezen op VDGG tijdens een gezamenljke toer. Ten tijde van het eerste album kende hij dat nog niet. Maar Parmenter is duidelijk toegankelijker en melodieuzer.

Jur

Ik ken alleen 'CantoV', wat een meesterlijk nummer!
Weet iemand waar dit album nog te krijgen is? Kan het nergens vinden:(

avatar van Casartelli
4,0
Casartelli (moderator)
Ik heb hem hier besteld. Duurde een paar weken, maar toen had ik hem ook keurig voor nog geen 13 euro.

Bedankt!

Misterfool
prachtig album.

avatar van Leeds
5,0
Schitterende plaat. Eigenlijk staan er maar 4 nummers op. Before the Storm kan eigenlijk als 1 geheel gezien worden. Maar dit bederft de pret helemaal niet.

Sedert lang weer intensief aan het beluisteren en ik moet zeggen dat ze met de jaren beter is geworden. Voor de liefhebbers van VdGG is dit toch echt wel een must have!!! Zo ook To Shatter All Accord.

avatar van Mindscapes
4,5
Altijd sceptisch bij het lezen van zaken als "allerbeste symfo-nummer aller tijden", maar Canto IV komt inderdaad wel in de buurt. Dankzij een bon bij Rob Hanemaaijer van Beyond Rock kon ik 2 plaatjes naar keuze bestellen en deze was er één van. Ik dacht ook dat-ie niet meer te verkrijgen was. Aangezien ik reeds een jaar of twee enorm verslingerd ben aan To Shatter All Accord en ook het meest recente live-album zeer goed kan smaken, liet ik me deze opportuniteit niet ontglippen. Canto IV klonk op het eerste gehoor (ik was voorbereid op de gekste strapatsen en vreemdste wendingen) niet echt coherent en ik kon er weinig uit opmaken. Dan maar besloten om de track gewoon vier keer na elkaar te beluisteren. Bam. How can there possibly be, no more room up there for me? Here I am in limbo. Krop in de keel, emoties die alle kanten uitdijden en helemaal aangedaan van Matthew Parmenter excentrieke stem en weelderig diepgaande eloquente teksten. Wat kan ik nog meer zeggen, de rest van het album moest nog volgen... Intussen al een keer doorploeterd, maar slechts de tijd zal uitwijzen of dit een blijver is. Eerlijk gezegd heb ik daar geen twijfels over. In 1997 een dergelijk progressief meesterwerk uitbrengen? Het verdiende minstens evenveel aandacht als OK Computer!


avatar van Mindscapes
4,5
Vorige week woonde ik hun optreden bij tijdens het 2 Days Prog + 1 festival in Veruno, Noord-Italië. Tijdens Canto IV de volle 14 minuten kippenvel. Wat een onovertroffen meesterwerk is me dat toch. Ik wist op voorhand niet wat te verwachten van een band als Discipline, live ten tonele zou brengen. De verwachtingen werden overdonderend ingelost. Eén van de luidste en zwaarste band in het symfo/prog genre die ik al ben tegengekomen. Maar zo loepzuiver. De nieuwe gitarist (zijn tweede optreden met de band nog maar) heeft zich erg goed uit de slag gewerkt. De man kon zo weggehaald zijn van achter het loket van je plaatselijke bank, met een nogal nietszeggende laid-back gezichtsuitdrukking, streepjeshemd in de broek en dichtgeknoopt tot boven, ringbaardje, saai brilletje, maar wat een gevoel zat me in dat gitaarspel... Bassist en drummer bleven vaste waarde, ongelofelijk straffe ritmesectie. Maar het is steevast met een mijlen voorsprong Matthew Parmenter die de groep trekt. Brein van de band en tegelijk ook de meest uitbundig grimassen trekkende performer die ik al gezien heb. Qua stem blijkbaar heel Peter Hammill van VDGG geïnspireerd. Een groep waar ik niet echt wat van ken, misschien ook eens checken. Maar dus, geen enkele valse noot, verschrikkelijk veel kracht in die stem live, nummers van 20 jaar oud brengen met nog meer overgave dan destijds op het studioalbum en tegelijk die complexe toetsenpartijen... Damn. Wat een show was me dat.

Ze speelden (in willekeurige volgorde): Canto IV en Crutches van dit album, Circuitry, When the walls are down en Rogue van de opvolger en de drie eerste tracks van het nieuwe album. Ik moest even opzoeken welk lied Parmenter solo op piano speelde, net voor de encore, en dat bleek The reasoning wall te zijn (van Push & Profit), kende ik niet, maar was ook een voltreffer. Letterlijk geen enkel zwak punt te bemerken in hun 1u45 lange set. Gedroomde setlist, performance en geluidskwaliteit. En wat een fucking creepy laag witte schmink had Parmenter op, met die 2 zwarte haakjes onder de ogen. Vooral in combinatie met het lichtspel. Brr!

Als die-hard Motorpsycho-fan (die ook op het festival speelden) dacht ik dat zij de (voor mij) beste show zouden neerzetten, maar ik draag de eer deze keer gemakkelijk en graag over aan Discipline.

Om dit bericht toch enigszins bij deze pagina te laten aansluiten, vermeld ik erbij dat ik sinds ik terug ben (gisteren), terug in hun discografie ben gedoken om vooral de albums ULS en TSAA te beluisteren, samen met hun liveplaat This One's for England en de nieuweling, die ook best goed is (maar voorlopig nog niet op niveau van de anderen). Push & Profit en Chaos out of Order heb ik maar meteen besteld. Ik ben nog lang niet uitgepraat over deze groep...

avatar van uffing
5,0
Ik ben jaloers!

Gast
geplaatst: vandaag om 18:54 uur

geplaatst: vandaag om 18:54 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.