Rush - Grace Under Pressure (1984)

"Once you hear it, you can't unhear it".

Oud Japans spreekwoord: een druppende pan [onder een kraan] is als een hamerslag op het hoofd.

O, aha, dus jullie hebben mij voorgelogen, het was een Japàns cymbaal!

Wat een fijn Rush album is dit toch. Heel anders dan het jaren 70 werk, maar toch ook sterk.
Vooral de 1e 4 nummers en de laatste zijn favoriet. De 3 ertussen net wat minder.
Wie jaren 80 geluid verafschuwt moet hier niet aan beginnen en wie symfonische epics verwacht zal teleurgesteld zijn. Maar wie van melodische puntige rocksongs houdt, uitstekend gemusiceerd en behoorlijk technisch soms zelfs..... dat wordt genieten!

Smaakvolle opvolger van het ook al niet misselijke Signals.
Ik vind dit een heel goede periode van Rush.
Hele typerende sound en Geddy Lee zingt een stuk prettiger dan in de 70's.
Intelectuele lyrics ook ( van de hand van drummer Peart) en de muzikale omlijsting is zoals altijd voorteffelijk.
Nooit log, eerder transparant en in dienst van de nummers.
Echter zijn er altijd muzikale hoogstandjes, maar die zijn zo subtiel en geraffineerd, dat het soms amper opvalt.
Het is een mix van Progrock en New Wave.
Bouwend op smaakvolle keys, puntig ritmisch sterk gitaarspel van Lifeson en het hoogstaande spel van Peart en Lee.
Natuurlijk thematisch een typische 80's plaat die ook inspeelt op de bekende problematiek uit die tijd. ( oa. Red Sector A)
Mooie heldere strakke productie en overtuigende composities.
Ik kan hier wel een 4,5 aan kwijt.

Uitstekende voorbereiding Bikkel2

Ja ja....We moeten verder!

Toch een kleine kanttekening: ik kan "de bekende problematiek uit die tijd" prima koppelen aan Distant Early Warning en The Enemy Within en met een iets ruimer gebaar ook wel aan The Body Electric, Red Lenses en Between the Wheels, maar Red Sector A is volgens mij toch een vrij eenvoudige optekening uit een WO-II concentratiekamp (waar de oma van Geddy Lee een overlevende van was), zonder de pretentie van een vertaling naar het heden.

En zo is het, Casartelli

Goed dat je het even aanstippelt Casartelli.
Dan heb ik het aangaande die song inhoudelijk niet goed begrepen.
Dank voor de correctie.

Toch goed dat ik de moeite heb genomen om deze periode erbij te pakken.

Je kunt Moving Pictures, Signals, Power Windows, Hold your Fire, Rolll the bones, Presto en Counterparts er gewoon bijpakken. Op Permanent Waves zingt hij ook al veel lager. Hemispheres moet gewoon...

Afterimage

Met het hoogtepunt van die periode als mijn avatar.

Zeer sterke plaat. Eerste vier songs geniaal overige ook prima heb alleen moeite met red lenses.

Afterimage werd mij een aantal jaren geleden getipt, en ik schat de kans groot in dat ik mij zonder die tip niet in Rush zou verdiepen.
Nog steeds vind ik dit een van hun twee beste nummers, en misschien lag hierdoor mijn verwachting wel te hoog bij de rest van hun werk, maar het chronologisch luisteren naar het werk van Rush heeft in het begrijpen van deze band absoluut een meerwaarde.
Helaas zijn de New Wave invloeden minder aanwezig bij Grace Under Pressure dan bij voorganger Signals, maar Rush blijft voornamelijk een progrock band, en dat is al gelijk bij Distant Early Warning hoorbaar.
Waarschijnlijk wordt dit door de oude bands meer toegejuicht.
Afterimage is het nummer dat Supertramp na School had moeten maken; dezelfde dramatiek in het begin, maar Rush klinkt dan wel een stuk frisser.
Geddy Lee heeft in de clip het uiterlijk van de oudere broer van Bono, en Rush heeft het meer hippie uiterlijk al lang achter zich gelaten.
Net als een band als Yes beseffen ze goed dat de looks in de jaren 80 ook belangrijk zijn, zeker ook voor het platen kopende publiek.
Retecommercieel, maar oh zo lekker.
De opkomst van het cleane compact disc geluid is ook hier aanwezig.
Volgens mij had je in deze tijd ook 2 soorten albumlijsten, eentje met de gewone verkopen, maar ook een gericht op de cd verkoop (Top 25?), en domineerde daarbij vooral progrock (Genesis, Pink Floyd, Marillion) en Dire Straits.
Red Sector 'A' zou qua song prima passen op Into The Electric Castle van Ayreon, dat herkenbare is voor mij dus een stukje Rush; volgens mij zou er een dik boek over de ontwikkeling van de sound van Rush geschreven kunnen worden, met de invloeden op latere projecten.
Het rommelige drumwerk (niet verkeerd bedoeld, maar juist op een positieve manier) op The Enemy Within hoor je in deze tijd ook terug bij The Cure en U2, zonder de Reggae invloeden, zou het bijna een U2 nummer kunnen zijn; ook die hoge gitaaruithalen hoor je bij beide bands in deze periode terug.
The Body Electric heeft een geweldig opzwepend intro, met de hoofdrol voor bas en drum; een perfecte opener.
Hiermee richten ze zich ook nog duidelijk op de vinyl liefhebbers, want het is ook zeker bewust gekozen als eerste nummer van de b kant.
De experimenteerdrang is weer aanwezig; vooral bij Lee, nu hij de synthesizers meer achterwege laat, komt de bas weer meer aan bod.
Hij blijft ook voornamelijk bekend als een geweldige bassist, en dat laat hij hier wel weer eens overduidelijk horen, zonder in het overheersende Mark King (Level 42) achtige dominerend geluid terug te vallen; hier is het meer eventjes het gevoel van; gelukkig, hij kan het nog steeds, om vervolgens weer rustig verder te gaan.
Red Lenses onderscheid zich door de verwerkte Afrikaanse ritmes en de Miami Vice achtige sound later in het nummer, en zo heeft elke song wel iets onderscheidend.
Zo kan je bij elk album van Rush terug horen in welke periode deze gemaakt is, maar je hoort ook telkens weer dat het een Rush plaat is, iets waar ook David Bowie een meester in is, maar die schakelt dan de geschikte muzikanten in, bij Rush is het steeds dezelfde drie-eenheid die dit mogelijk maakt.
Dit album eigenlijk altijd beoordeeld als hun beste, maar nu ik vandaag Signals heb leren kennen, zou hier goed verandering in kunnen komen.

Mooie verwijzingen naar andere bands. Het probleem ermee is , voor mij dan, dat ik ze allemaal beter vind dan wat Rush hier laat horen. Al vlot wordt er naar een refrein toegewerkt en het aantal tempowisselingen binnen een song is zero (waar is de prog?). De drumkit was waarschijnlijk versleten na het prima Signals en vervangen door zo'n hippe elektronische. Tel daarbij op dat het talrijke hoge afgestemde gitaargeluid niet mijn ding is en de gitaarsoloos wat geïmproviseerd lijken. Deze weg was natuurlijk al deels ingeslagen op Signals maar daar hoor ik Lifeson en Peart nog echt vlammen zo af en toe. Between the Wheels vind ik nog wel prima, maar alleen al op Subdivions (van Signals) zit meer spanning dan op deze worp. Het valt me nog mee dat ze geen blazers hebben ingezet. Het ontbreken van een ballad of een echte rocker maakt het ook wat vlak allemaal. Geeft niks, gewoon niet mijn kopje thee. Sommigen haken af en sommigen stappen juist in. Voor ieder wat wils.

Net maar weer eens een luisterbeurt gegeven , is voor rush begrijpen vrij toegankelijk vind ik . Begint uitstekend vooral afterimage en red sector A zijn wmb uitstekende nummers , vrij melodieus ook . Daarna wat nummers die minder beklijven , dat 0-1 0-1 ( begrijp je) in the body electric vind ik zelfs wat vervelend worden . Maar dan met Between the Wheels een instant Classic als afsluiter , geweldig nummer wmb hoort die thuis in elke Rush top 10 . 4*

Fijn album, al valt het me nu voor het eerst goed op dat ik het album in vergelijking met voorloper Signals beduidend toegankelijker is. Niet dat dit een minpunt voor Grace Under Pressure is, want vooral de eerste helft bestaat fantastische songs. Tekstueel gezien heeft de tragiek achter Red Sector A me altijd getrokken, maar ook het opzwepende baswerk van Distant Early Warning, The Enemy Within en The Body Electric brengen me lekker in vervoering. Qua soleerwerk intrigeert het me dat Lifeson veel ingetogener en aftastender speelt. Niet direct to the point, maar opbouwend en zoekend. Dat klinkt negatiever dan ik bedoel, want helemaal de solo's van Red Sector A en Distant Early Warning heb ik zeer hoog zitten. Red Lenses is de enige song die me niet veel doet, maar verder is ook Grace Under Pressure weer een schot in de roos.

Tussenstand:
1. Signals
2. A Farewell To Kings
3. Permanent Waves
4. Hemispheres
5. 2112
6. Grace Under Pressure
7. Fly By Night
8. Moving Pictures
9. Caress Of Steel
10. Rush

Het tweede album in de nieuwe stijl en wat mij betreft loopt het allemaal een stuk lekkerder dan Signals. Distant Early Warning staat op gelijke hoogte met de krakers uit de jaren zeventig. De eerste helft van dit album is waanzinnig goed. Op en top Rush, al is het hier nog wel wat wennen aan de jaren tachtig-sound. Voor mijn gevoel wordt er minder aan het verhaal besteed, wat eerder zo belangrijk was voor Rush en is de aandacht vooral naar de muziek zelf gegaan. Toegegeven: het steekt heerlijk in elkaar. De tweede helft is wel wat minder interessant dan de eerste en daarom is het ook net geen 4,5* geworden. Punt is wel dat dit album me veel meer doet dan ik verwacht had. Rush is hier toch wel erg goed bezig.

Tussenstand:
1. A Farewell To Kings
2. Permanent Waves
3. Hemispheres
4. 2112
5. Moving Pictures
6. Fly By Night
7. Grace Under Pressure
8. Caress Of Steel
9. Signals
10. Rush

Grace Under Pressure is een logisch vervolg op het geluid van SIgnals, al is het geluid van de band hier minder belegen dan op de voorganger. Compositorisch is het album ook iets sterker dan de voorganger met toppers als Distant Early warning en Red Sector 'A'. Kant B - met uitzondering van Kid Gloves - is wat zwakker.

Score: 77/100

1. Hemispheres
2. 2112
3. A Farewell To Kings
4. Permanent Waves
5. Moving Pictures
6. Fly By Night
7. Grace Under Pressure
8. Caress Of Steel
9. Signals
10. Rush

Hup, de volle mep maar. Wat mij betreft het fijnste Rush album, al ken ik ze niet allemaal, om eerlijk te zijn. Er moet er wel eentje van hele goede huize komen om Grace Under Pressure van de troon te stoten. Blijft toch een fantastisch album dit. Misschien wat minder uitgesponnen tracks, maar dat is juist de kracht. De energie spat er vanaf, de nummers swingen, en toch blijft die virtuositeit. Knappe plaat.

Pracht plaat deze, met een super begin van de eerste 3 nummers, al vind ik de rest ook prima, zelfs Red Lenses mag ik graag horen vanwege het wat losbandige en daardoor wat variabel klinkende nummer. De plaat sluit ook mooi af met Between the Wheels. Het jaren 80 geluid klinkt volwassen, en smeuig, en maakt het helemaal af. Niet zo goed als Moving Pictures, maar 1 van de vele omringende goede platen die Rush heeft uitgebracht.